Nadat haar man Francisco haar had verlaten voor naar wat zij noemde ‘een jonge slet’ had ze jaren lang alleen in het leven gestaan. Ze had de kinderen opgevoed, hard gewerkt, een eigen huisje gekocht, verbouwd en ingericht, maar de laatste tijd had ze steeds meer het gevoel dat ze vooral in de avonden en tijdens feestdagen wel erg alleen was. De kinderen waren de deur uit en leefden op heel andere plaatsen in het land, kwamen regelmatig, maar dan zorgde zij meer voor hen dan omgekeerd. En met haar 53 jaar was ze nog niet zo oud dat ze zonder een arm om zich heen oud wilde worden. Dus had ze na een tip van een goede vriendin besloten om zich te melden op een van de vele dating-apps. En had ze iemand geswiped die haar wel iets leek. Marvin heette hij, een blonde vent met een goed lijf en een prima uitstraling. Hij vond haar ook interessant zoals hij dat in latere contacten aan had gegeven en vol verwachting maakte ze een eerste afspraak. Ergens tussen haar en zijn woonplaats bij een lokaal Toekan-hotel. Kon ze altijd, als het echt klikte, meteen van de gelegenheid gebruik maken. Toen hij op haar afstapte en zich voorstelde was ze onder de indruk. Hij was twee koppen groter dan zij, had een sportief lijf, blauwe ogen, een hoofd vol krullen en had kleding aan die zijn postuur nog eens accentueerde. Zelf vond ze zich ineens een iets te zware huisvrouw in een te korte jurk. Die had ze speciaal gekocht om er vrouwelijk uit te zien. Iets wat zij de laatste jaren maar moeilijk vond om bij zichzelf terug te vinden, vrouwelijkheid. De laatste keer dat zij echt met haar man iets in bed had meegemaakt was al heel lang geschiedenis en zij was bang dat alles wat zij van die periode nog wist verdwenen zou zijn. Hoe dan ook, ze dronken wat, praatten veel, er waren overeenkomsten, paar verschillen, ze aten iets lekkers en kakelden vrolijk verder. De klik was er van haar kant zeker, alleen twijfelde ze wat omdat hij, zoals bleek, een jaar of tien jonger was dan zij. Wat moest hij met een oude vrouw bedacht ze zich. Maar hij was complimenteus en niet opdringerig. Uiteindelijk zette zij de eerste stap en kuste hem… Gewoon omdat ze daar zin in had. Hij beantwoordde haar kus passievol. En vroeg haar daarna glimlachend of ze even wilde afrekenen…. Verwonderd keek ze hem aan. Meende hij dat nou? De teleurstelling was direct ingedaald en zichtbaar op haar gezicht. Hij glimlachte en zei niks. Zij stond op, pakte haar tas en jas en rekende af bij de balie van het restaurant. Daarna rende ze naar haar auto. Tranen welden in haar ogen…. De vernedering…. Op zijn latere mailtjes en appjes reageerde ze niet tot het stil werd. En in haar dromen maakte ze van alles en nog wat mee waarvan ze zulke grote verwachtingen had gehad…. De teleurstelling bleef. Een oude vrijster werd ze…. En mannen wilden haar niet meer….. Dus ontkurkte ze maar een fles wijn en schonk zich een glas in. Had ze tenminste nog een beetje plezier….
Tagarchief: rekening
Date…
Mixed Feelings in Soest..
Toen de lockdowns voorbij waren en we van het best linkse kabinet weer wat mochten genieten van de al dan niet lokale horeca ondernamen we ook weer wat langere verkenningstochten door het land. Op een daarvan kwamen we terecht in Soest. Een grote gemeente met een bepaalde band voor ons persoonlijk, al was het maar omdat daar een stel vrienden woont waar we gek op zijn. Maar ook omdat de vroegere doorgaande weg van Amersfoort naar Amsterdam daar dwars doorheen liep en we dan in mijn jeugdige jaren op de terugweg daar altijd stopten bij een bepaalde lunchroom voor frietjes of een ijsje.
Dat tentje zit er overigens nog maar heeft intussen heel wat nieuwe eigenaren gehad. Die weg van vroeger is totaal veranderd. Soest wilde van het doorgaande verkeer af en heeft overal omleidingen, eenrichtingsverkeer en wandelgebieden aangelegd. En aan een daarvan (v.Weedestraat) zit het erg aardig uitziende JustJeff. Een zaak op een hoek met uitzicht op het wandel/fiets/en autoverkeer wat daar nu stapvoets beweegt. Tijdens ons bezoek was de 1,5 meterregel nog van toepassing.
Net als de QR-toegangscode. Die werd vlot opgenomen. Jeff zelf heette ons welkom. Hij is vlot van de tongriem gesneden en laat goed merken wat hem al dan niet bevalt aan zijn klanten. Zij die ongevraagd binnen komen en gewoon ergens willen gaan zitten waren niet welkom. Wij wel. Gelukkig. Jeff biedt een heel gamma aan menukaarten. Wij pakten er zelf een, want de bediening was niet meteen te vlot, maar dat vond Jeff wat bijzonder. Steeds was er het gevoel dat hij niet goed in zijn hum was of zo. Hoe dan ook we kozen o.a. chocoladecake met abrikozenjam als zoetje bij de drankjes. Nou daar was weinig mis mee. De koffie was heet, mooi opgemaakt met een of ander tekentje in het melkschuim.
De thee naar keuze was niet in een zakje maar uit een blikje waarmee je zelf de drank naar gewenste kleur en sterkte kon trekken via een theezeefje. Bloedheet ook, en dat maakt het drinkgenoegen meteen groot. De taart was prima, de opmaak van dat stukje op het bordje heel apart. Eigenlijk is dat de hele ervaring bij dit mini-restaurant. De toiletten behoefden wat aandacht, wel genderneutraal. De meiden die er rondliepen waren jong en aardig. Jeff zelf werd dat bij het afrekenen uiteindelijk ook. Ineens bleek hij toch te kunnen lachen. Wellicht omdat wij weer ruimte maakten aan de tafel die hij alsnog kon wegzetten voor een warme lunch of zo? Al met al een ervaring om te beschrijven. Rapportcijfer: 8.0. Deels door de goede prijs/kwaliteitverhouding. Best goed, maar kan beter….(beelden: Facebook en eigen)
Echt Chinees eten…
Als we met de Soester vriendjes in Amsterdam rondhobbelen is het aan het einde van zo’n dag samen altijd een genoegen om ergens in onze stad een culinaire plek te vinden die past bij die dag. We hebben daarbij van alles al eens geprobeerd. Van Indonesisch tot Thais, van Grieks tot Nederlands. Dit keer kozen we voor het Amsterdamse ‘China Town’, grofweg het gebied tussen de Wallen en de Oude Schans. Het barst daar van de Chinese winkels en restaurants. Vrouwlief heeft Hong Kong nog in de reisherinnering en herkent op de menukaart van die zaken daardoor vaak op voorhand wat ze daar ver weg at en wat typisch Chinees is.
En dan bedoel ik niet de op Nederlandse klanten ingerichte Chinese restaurantmenu’s als in ‘op Nederlandse smaak ingestelde’ maar die echte… En dat vonden we. Aan de Zeedijk. Si-Chuan China heette de gezellig verlichte zaak en de drukte in het best ruime restaurant vertelde ons al een deel van het verhaal. De ontvangst was zeer prettig, tweetalig, en gastvrij. Een leuke tafel was al snel voor ons leeg geruimd en de gastvrouwen en enkele heer maakten het ons zeer gemakkelijk. Bij het prachtig uitgevoerde menu, geen blaadje met opgesomde gerechten, maar een heel boekwerk met kleurenfoto’s en uitgebreide beschrijving van wat je kon gaan kiezen als eten en hoe pittig het zou worden. Daarnaast kregen we van de gastvrouwen en een Engels sprekende Chinese heer het advies vooral met elkaar te delen opdat je zo de smaken kon mengen. Dat deden we. En het bleek een bijzondere smaakervaring.
Zalige gerechten, lekker en goed warm klaargemaakt, mooi opgediend. Rijst er bij in kommen, (extra 1 Euro per kom) en eten maar. Het was oprecht een geweldige ervaring. Origineel Chinees eten toch iets anders dan dat wat ik op zijn tijd ook best prettig vind. Niks Nassi en Bami dit keer, niks kroepoek of Babi Pangang, dat laten de echte Chinezen aan de op Indonesische gerechten ingestelde landslieden. Vrouwlief genoot, want herkende veel. Zo had ze ‘daar’ ook gegeten. Wij ervoeren het voor het eerst en aten vol smaak de lekkerste opgediende gerechten.
Bij afrekening bleek al dat lekkers ook meer dan betaalbaar. Voor een complete hoofdmaaltijd inclusief drankjes betaal je hier 20 euro de mens. Probeer het maar eens bij een gemiddeld restaurant. Geen nadelen dan Meninggever? Tuurlijk wel! Het toilet voor ‘het’ (je mag tegenwoordig niet meer spreken van mannen en vrouwen..) was boven en is te bereiken via een reeks af- en opstapjes. Eenmaal boven bleek dat toilet er niet een van de meest schone soort. Kennelijk zijn de Aziatische ‘Het’s’ niet in staat datgene te richten op de plek waar ze hun afvoerwater zouden moeten doen kletteren. De vloer was dus nat en vies. De wastafels deel je met de andere ‘het’s’ en dat is best bijzonder. Zou men hier wat meer aandacht voor hebben is dit een 9,5 rapportcijfer meer dan waard. Maar dat toilet geeft een punt aftrek. Het blijft echter een geweldige aanrader. Vlakbij het CS, en als je op tijd bent, altijd een plekje. Doen! (c)Yellowbird collectie.
Geweldig eten; 1e Klas CS Amsterdam!
Het was aan een lieve vriendin te danken dat we met een stukje korting konden gaan dineren bij dit erg aardig gelegen restaurant in het Amsterdamse Centraal Station. Waar vroeger vermoedelijk de eerste klas treinreizigers aan de sherry zaten voor ze vertrokken heeft een exploitant nu een sfeervol en uitgebreide horeca-gelegenheid ingericht, naast het hoofdspoor van Amsterdam naar Utrecht en verder. Omdat we die dag in de stad een belangrijk dokument hadden ondertekend met een feestelijk randje, de aanleiding beschreef ik al eerder, besloten we om dit cadeau gegeven stukje korting om te zetten in eetbare waar. In dat restaurant met die veel zeggende naam 1e Klas. Zoals beschreven is de lokatie de naam meer dan waard.
Al is de akoestiek wel een dingetje. Met veel gasten, en die zaten er op die bewuste dinsdagmiddag in juni jl., was er flink veel geluid te horen en een gesprek op bij de naam van de lokatie behorend niveau nauwelijks mogelijk. Daardoor was het lastig met de man te spreken die ons aan tafel bediende. Een wat oudere heer die ook nog een niet Nederlandse achtergrond had. Soms moesten wel wel even vragen wat hij zei, maar het ging gereserveerd vriendelijk toe in die communicatie. De bestelde huiswijn, Italiaans, smaakte zeer goed. Net als de voorgerechten. Het is niet al te goedkoop allemaal, maar je krijgt er wel een stukje kwaliteit voor terug. Dat gold ook voor het hoofdgerecht. Zalig, warm en niet voorspelbaar met een bak friet als garnering.
Nee, hier kookt men echt op een 1e klasse-niveau. Wel jammer dat salades als toevoeging er toch uitzien alsof ze van heel ver per trein zijn aangevoerd. En met heel weinig fantasie bereid. Dat doen ze bijvoorbeeld in Duitsland in een eerste de beste schnitzeltent nog beter. Maar goed. We aten op ons gemakje tussen alle andere gasten en keken rond naar hoe er werd gewerkt door de staf om het alle gasten naar de zin te maken. Af en toe komen er hele groepen toeristen binnen die vooraf gereserveerd hebben en in hoog tempo worden bediend. Meer dan efficient. Verdient een pluim. Dat verdiende onze tafelheer wat minder.
De wijn en het lekkere eten maakten ons gewillig voor een leuke fooi. Maar een dankjewel kon er niet vanaf. Of wellicht mompelde hij dat in de ruimte en konden we het niet verstaan. Hoe dan ook, een cijfer 9 heeft 1e Klas wel verdiend. En dat komt dan vooral door outillage, geweldig eten, prachtige wijn, de dames en heren die ons de gerechten of drankjes brachten. Niet de vaste tafelober, of die salade. Zou men dat voor elkaar brengen was er een 10 uitgerold. Ondanks het geluidsvolume. Sfeervolle zaak. Aanrader! En met zo’n kortingvoucher nog te betalen ook. (Beelden: Yellowbird)
Lekker maar duur; Ron’s Gastrobar!
We waren zeer benieuwd hoe het eten er zou zijn en zeker ook de vaak door andere bezoekers geroemde ambiance. Ron Gastrobar in Ouderkerk a.d. Amstel is een van de vestigingen van deze door meesterkok en prima ondernemer Ron Blauw opgezette keten. Befaamd om de goede keuken, in dit geval een Indonesische. Meester Ron Blauw zelf was tijdens ons bezoek aan deze vestiging niet te vinden in het restaurant. Het wordt gedreven door een team van zijn gespecialiseerde chefs. Deze zaak is te vinden aan de Amstelveense en zuidelijke kant van Ouderkerk, vlak bij het vermaarde Groot Paardenburg en Loetje. De entree doet niet vermoeden dat hier een redelijk ruim restaurant achter ligt. Dat is in een soort T-vorm opgezet, waarbij de bovenste streep van de T aan de achterkant te vinden is. Mooi ingericht dat restaurant, weinig mis mee. Dat geldt ook voor de menukaart, al is dat meer een folder dan een echte kaart. De gerechten zijn interessant, maar de prijzen ‘stijf’. De grote rijsttafel die wij bestelden was nog wel te doen, maar alles wat je extra bestelde kostte geld. Een fles water (zonder bubbels) zelfs 6 euro. De wijn, van behoorlijke kwaliteit, 22 Euro. Toetjes zijn allemaal 9 Euro. Dat zijn geen budgetprijzen.
Overigens was het eten verfijnd lekker. Je overeet je er overigens niet aan, ons van oudsher bekende Indische restaurant Djago in Amsterdam-Zuid biedt domweg grotere porties, maar de smaak was zeker op hoog niveau. Dat gold niet voor de bediening. Die was (gestoken in uniform van een of ander cateringbedrijf) netjes, efficient, maar weinig persoonlijk. En het geluidsniveau in het restaurant is domweg te hoog. We konden aan de toegewezen tafel met goed fatsoen niet met elkaar praten zonder de stem stevig te verheffen. Dat is in goed gezelschap best een nadeel. Er was door de vriendin uit ons gezelschap die ons had geintroduceerd in het restaurant vooraf bij reserveren aangegeven dat we een jarige in ons midden hadden. ‘Daar zou men iets leuks voor doen’. Nou? Niks! Gewoon niet geregeld. En als je dat dan bij elkaar optelt zie je dat het rapportcijfer niet hoger komt dan 7.5. En dat ligt echt niet aan het eten. Dat was top. Maar er is meer nodig om je een leuke avond in een goed restaurant te bezorgen. En helaas was dat nu net de zwakke schakel hier.
Altijdmijnmening 