Juist vandaag is het Internationale vrouwendag. Oftewel we gedenken het feit dat de helft van de wereldbevolking bestaat uit vrouwen. Dat zijn de wezens die onze tegenpolen zijn als man, en dan heb ik het vooral over de echte vrouwen. Even niet over hen die zich als zodanig voelen maar de uiterlijke kenmerken missen. Tegenwoordig zijn er malloten die termen gebruiken als ‘mensen met een baarmoeder’ om maar politiek correct gevonden te worden. Maar dit terzijde.
Ik ben geboren en getogen man. Met de bijbehorende attributen. Een vrouw is voor mij een menstype waar ik met plezier naar kijk als ze de moeite van het kijken waard is natuurlijk, waar je vaak leuk mee kunt kakelen en die je als het goed is een warm gevoel en liefdevol ingericht nest bieden. Dat wij mannen daarbij verder kijken dan die 1,5 minuut gekledder nodig voor conceptie is wellicht een verrassing, maar toch is dat zo. Veel huwelijken of langdurige relaties zijn na de eerste jaren snel over hun vurige hoogtepunt heen en toch blijven sommige mensen dan gewoon bij elkaar. Het voelt ‘domweg goed’.
Maar accute blindheid is natuurlijk niet een kwaal die optreedt bij de partners die dat betreft. Als de halve wereldbevolking uit vrouwen bestaat spreken we toch al snel over pakweg 2 miljard vrouwen. Laat daar nou eens de helft interessant of aantrekkelijk genoeg zijn om naar te kijken, mijn hemel wat een werk heb je dan als observator. En wie dat niet wil kan natuurlijk kiezen voor het celibaat en terugtreden in een of ander klooster of klimaatneutraal hutje op de heide, maar normale mannen en vrouwen doen dat niet en kijken rond.
Dat gevoel wat ze krijgen bij het rondneuzen maakt dat ze soms koesteren wat thuis op ze wacht en in andere gevallen doen ze dan weer wat ervaringen op die ze later weer kunnen benutten. Want mannen weten ook dat vrouwen anders in elkaar steken. Niet alleen fysiek, vaak ook qua denken en doen. Gecompliceerd denken is veel van de dames soms niet vreemd en als de hormonen hollen op welke wijze ook, berg je dan maar. Valt niet tegenop te redeneren. En wij mannen zuchten dan maar, gaan over tot de orde van dag, sporten, klussen, werken of gewoon in de kroeg. En kijken rond naar een op dat moment minder gecompliceerd ogend exemplaar.
Ik heb mensen gekend die 3 soms 4 keer getrouwd raakten en telkens viel op dat hoezeer ze ook zochten ze kennelijk steeds weer in de ban raakten van dezelfde soort van partners. Jonger wellicht, maar toch hetzelfde. En dat blijft verbazen. Nou ja, Medusa had ook zo haar trucjes en middeltjes. En wij mannen zijn door diezelfde hormonen natuurlijk gewillige prooien. De weg naar het bed loopt door de maag…..zou dat het zijn?? Toch eens uitrekenen hoeveel van die loslopende dames ook echt goed kunnen koken. Ben ik nog blij dat we indertijd zelf mochten kiezen en niet werden uitgehuwelijkt zoals bij andere culturen zo gebruikelijk is. Je zult een vrouw treffen die verzorging even minder belangrijk vindt, niet kan koken en in bed als een vrijwel dode pier wacht tot jij weer naar de theezaak van je makkers vertrekt…. Nee, het is niet altijd kaviaar…. En toch gedenken we vandaag het fenomeen vrouw….. Ik wens hen allen een fijne dag toe. Geniet er maar van. Die andere 364 dagen zijn voor de baarmoederloze penisdragers……Als je dat maar weet! (Beelden: Archief)
Er was een tijdperk dat zelfs ik iets had met voetballen. Niet omdat ik die sport nu zo goed kon beoefenen, als we het ‘putten’ in de straat even vergeten voor het gemak. Als ik in clubverband speelde was dat vaak als keeper of als halfspeler. Niks in de voorhoede. Maar wel effectief. Zeker als een tegenstander me voorbij wilde en ik dan de van Co Prins overgenomen ‘schoffel’ toepaste was ik lastig te passeren. Co Prins zegt ie? Wie? Nou, van de vele fenomenen die het Amsterdamse voetbal ooit kenmerkten was dit een grote. Geboren in 1938 en gevoetbald voor god en de duivel was hij als gevolg daarvan voor niemand bang. Zeker niet voor scheidsrechters of spelers van de tegenpartij. Het onderuit halen van een tegenstander deed hij effectief. Hij speelde jarenlang bij Ajax, Oranje, maar ook in Duitsland en Amerika. In België werkte hij jarenlang als trainer. Man van een grote mond en ik denk een klein hartje. Typische Amsterdammer. Minder begaafd als de alom betreurde maar ook bejubelde Johan uit Betondorp.
Zijn karakter was een ding om rekening mee te houden. Ik maakte hem eens mee in een kroeg aan de Amsterdamse Amstelstraat waar mijn lease pa regelmatig zat voor de ‘autohandel’ in die jaren. Cootje Prins zat daar ook regelmatig. En dat was goed te merken. Een jaar later zag ik hem spelen in het Olympisch Stadion. Hij speelde zoals hij sprak. Zoals later Hazes zong of zoals die volkszanger in Vinkeveen in diens stamkroeg lachte. Amsterdammers van toen waar je nu met een lampje naar moet zoeken in de hoofdstad. Co Prins’ manier van spelen sprak mij als jeugdig talent (..) op het voetbalveld zeer aan. Het maakte me overigens ook niet geliefd als speelgenoot op de velden. Men voetbalde het liefst aan de andere kant van het veld als ik was opgesteld. De Prinstechniek leidde niet tot veel applaus.
Het gestrekte been en zo. Gelukkig kreeg je toen nog geen gele kaarten. Co Prins intussen verhuisde na zijn Amerikaanse avontuur naar clubs als MVV, Vitesse en Helmond Sport. Effectief, maar ook niet geliefd. Zijn carrière kreeg nog een extra impuls toen hij meespeelde in de film Escape to Victory die ging over een voetbalelftal in WO2. Hij was te zien op tv bij de NCRV en speelde fanatiek zaalvoetbal. Een man met een karakter, zoveel was wel duidelijk. Hij overleed plotseling aan hartfalen tijdens een partijtje voetballen in Antwerpen. Werd maar 49 jaar oud. En is bij veel mensen allang vergeten. Maar niet bij mij. Te lang als voorbeeld gediend. Maar of dat nu zo’n goed voorbeeld was achteraf bezien? Ach, ik ben nooit een echt talent geweest in dat voetbalwereldje. Hij wel! Onbegrepen vaak, maar toch! (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 