Wel eens stil gestaan bij het fenomeen ‘aangetrouwde familie’?? Zelf niet verrast door wat er achter jouw grote liefde zat qua aanhang in de vorm van familie en vrienden?? Ik zelf sloot die lui indertijd al snel in het hart hoor, en herinner me de meesten voor zover ze wellicht voor altijd zijn verdwenen als warme en vriendelijke persoonlijkheden. De uitzonderingen waren er natuurlijk ook. De lastige oom, tante, de vriend(in) die je liever niet/nooit meer zag. Omgekeerd ging dat vast ook zo, want ook in mijn aanhang zaten indertijd enkele best bijzondere types.
Waarbij opviel dat de meeste vrienden trouw en aardig waren en empathischer richting mijn toenmalige ‘verkering’ verloofde of vrouw dan delen van de familie waaruit ik kwam. En nog steeds zie ik bij anderen dat zelfde fenomeen en bedenk me maar dat je dat als liefdespaar er dus gratis en voor niks bij krijgt. De moppen, grappen en sketches over die ‘lastige of vervelende’ schoonmoeder zijn niet zo maar talrijk. Nu zijn wij na al die jaren helaas heel wat van die aanhang kwijt geraakt en ik mocht intussen eigenlijk nooit echt klagen over die schoonfamilie, in tegendeel.
Maar ik zie bij anderen toch best wel eens zorgwekkende zaken. Zoals overdreven bemoeizucht, zelfs jaloezie. Soms speelt klassenverschil een rol, het valt niet altijd mee om dat dicht te roeien met alleen maar bijna naieve liefdesgevoelens. De prins en het burgermeisje, het klinkt of leest leuk in een of ander bedacht verhaaltje, in de praktijk blijkt dat best lastig te bereiken. Zie het Britse Koningshuis en die Prins Harry die zo nodig met zijn Megan wilde trouwen, een actrice van matig niveau. Het meisje werd venijnig toen zij niet werd opgenomen in de schoot van de koninklijke familie en sterker nog het gevoel kreeg dat haar kleur en afkomst een rol speelden bij het krijgen van kinderen en diens koninklijke status. Dat speelt binnen burgerfamilies net zo. Geloof, de buurt waar je bent opgegroeid, de status van je familie (ondernemers, arbeiders, links, rechts..) het speelt allemaal mee. Zonder aanziens des persoons. Liefde kan zo mooi zijn, maar eigenlijk zou je die bagage er niet bij moeten krijgen. Neem van mij maar aan dat die verliefdheid snel voorbij gaat. De liefde blijft wellicht maar juist in die fase kom je in aanraking met de (ambities van) de schoonfamilie. En die confrontaties zijn soms heel plezierig, vaak niet. En probeer dan maar om die warme gevoelens voor elkaar overeind te houden. Sommigen ontvluchten de problemen. Gaan reizen, emigreren zelfs, bouwen hun eigen leven elders opnieuw op. En hun vriendenkring…Immers vrienden kies je, familie niet. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn op dit gebied. Ik zelf kwam tot dit verhaal na het zien van een paar interviews op TV waarin jonge mensen hun verliefdheid met elkaar deelden. Maar kennelijk over die aanhang nooit hadden nagedacht…. ( Beelden: archief/internet)
Ze had het allemaal al meegemaakt vond ze zelf. Mannen die van alles van of met haar wilden toen ze nog een puber was. Ze hield ze sindsdien op afstand. Want voor je het wist zaten ze met hun handen op plekken die ze toen zelf nog nauwelijks had ontdekt. Later op haar werk kreeg ze te maken met collega’s die meenden dat het halen van een extra kopje koffie voor die lui een vrijbrief was om even onder haar rok te graaien of haar een tik op de billen te geven in het voorbijgaan. Ze leefde liever in een wereld waarin dit niet voor kwam. Boeken met een romantisch inslag, over prinsen die slapende prinsessen wakker kusten of desnoods redden uit een toren waar die dames gevangen werden gehouden door boze vaders of stiefmoeders. Ze zweefde weg bij romantische teksten van bepaalde zangers of zangeressen. Ze genoot van bepaalde films of series op tv. Maar in het echte leven wilde het maar niet lukken met de romantiek. Omdat ze zelf afstand hield. Op vakantie ging maar alle hunks aan zich voorbij liet gaan. Geen zin in het gedoe. Ze vermaakte zichzelf wel. Geen zin in zwangerschap, ziekten of gedoe. En zo leefde ze haar verdere leven. Weinig dieptepunten, een enkel hoogtepunt. Woonde op haar flat met haar kat en genoot van wat het leven te bieden had. Die ene keer dat ze eindelijk een man toeliet in haar leven werd het een mislukking. Hij was dominant, vertelde precies wat zij allemaal moest doen, maar stak zelf geen vinger uit in het huishouden. Nou ja, wel naar haar en dat was even leuk. Op enig moment vermoeide het haar echter en nam ze afstand. Mikte hem de deur uit. Weer een ervaring rijker en een illusie armer. Ze kon zich niet geven had ze gemerkt, maar wilde ook niet nemen. Ze wilde gewoon met rust gelaten worden. Op het werk deden ze dat gelukkig. Ze werd ouder, men tikte haar niet meer op de billen en de collega’s waren vaak jonger dan zij. Op haar 60e kreeg ze een leuk uitje van haar chef. Restaurant, een bonus,een toespraakje. Na afloop ging ze naar huis. De kat wachtte op haar. Daarmee hield ze hele gesprekken. Die was altijd goed voor haar. Na haar pensioen, een aantal jaren later, maakte ze de balans op. Geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen, geen schoonfamilie en haar eigen vader en moeder intussen overleden. Ze was alleen. En zo stierf ze. Werd begraven door buren en enkele oud-collega’s. Die bij het afscheid nemen keurig afstand hielden. Het was coronatijd…..zij had er wellicht zelf van genoten. Heerlijk, niet klef of zo. Nou ja de cake na afloop…maar verder. Het was goed zo….
Altijdmijnmening 