Tagarchief: oma

De tand des tijds…

De tand des tijds…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 17 reacties

In mijn interessegebieden zitten wat Social-Media-groepen die af en toe fraaie oude plaatjes posten waarop bijvoorbeeld auto’s uit de jaren 60/70 of zo met daarbij allerlei aantrekkelijke dames. Al dan niet in de toen gebruikelijke vrouwelijke dracht. De vertrutters van deze wereld hadden toen nog geen grote invloed en over het idee dat de dames wellicht achter de schermen door fotografen of zo werden betast (ik overdrijf nu even schromelijk) dacht niemand na. We spraken nog gewoon Nederlands, Frans of Spaans en het Engelse #Metoo gedoe was onbekend. Hoe dan ook, tijdens een van die sessies merkte iemand van die groepen op dat het toch wat is, die dames waren intussen ook klassiekers (..) geworden net als die auto’s. Ik vond het wel een confronterend idee.

Net zo als wanneer ik door die oude dia’s heen ga en zie dat indertijd bezochte artiesten intussen oud zijn of al zijn hemelen, familieleden of vrienden het pad naar boven allang hebben gevonden en eventuele slanke en soepele lijven en leden wel enkele kilo’s geleden zijn. Zelfs mensen die altijd jonger waren dan ik ben of was, zijn intussen op leeftijd gekomen. Overgang, grootouderschap of zelfs pensioen wordt nu ook door hen bereikt. Het gaat zo snel allemaal. Bij een van de op zo’n beeld aantrekkelijke dames ging ik eens zitten berekenen hou oud die nu moet zijn als ze nog in ons land der levenden rondloopt op haar toen zo slanke benen. Nou, ware zij toen pakweg 20, is ze nu 72.

Mai mai toch een mooie leeftijd om tenminste moeder dan wel oma te zijn. De glans van de jeugd verdwenen, de ondeugd uit het lijf verbannen, van korte rok naar lange lappen, van blond naar grijs, van staand naar hangend. De oude Meninggever voelde zich meteen een stuk plezieriger. Het ouder worden is dus niet alleen voor hem van toepassing, we lijden er allemaal aan. Zelfs de toen zo mooie dames. Van filmster tot fotomodel. Sommigen daarvan doen er alles aan om zich via kunst/vliegwerk jonger te laten lijken. Ze doen aan sport, yoga of wat ook om het functioneren nog wat soepeltjes te laten verlopen. Net als die oldtimers. De nieuwe wagens van toen, goed onderhouden, altijd binnen gestaan en met weinig kilometertjes op de klok. En vaak kunnen die dames dat allemaal niet beweren. Geen wonder dat ze dan niet meer zo fraai ogen als toen…… Zijn net mannen….. En meteen een waarschuwing dat ons allen dit bij goede gezondheid zal overkomen. (Beelden: Eigen archief)

Oma vertelt…

Posted on by • Geplaatst in Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties

‘Maar oma’ riep de kleindochter van 17 vol verbazing naar haar nog altijd goed in het vel zittende grootmoeder die net een slokje nam van haar glaasje sherry, ‘droeg jij vroeger ook minirokken?’. ‘Tuurlijk kind, waren andere tijden, toen kon dat nog, sterker nog, als je er bij wilde horen deed je dat..’. ‘Woow’ en kleindochter bladerde verder in het foto-album dat ze in de boekenkast van haar oma had gevonden. Even verder vond ze vakantiebeelden uit een mooi zonnig oord….En wat ze daar zag deed haar blozen. Oma lag topless op een of ander strand. Naast een man die ze niet herkende als haar opa. ‘Maar oma, lagen jullie met je borsten bloot zomaar op het strand? En wie is die vent??’ ‘Ja kind, dat was heel normaal. In mijn jeugd was naaktheid nog gewoon en we keken ook wel eens rond naar andere partners, je moest toch weten welk vlees je letterlijk in de kuip kon krijgen…’. Kleindochter bestudeerde de beelden nog eens goed, hele andere tijden dan tegenwoordig. Ze moest er niet aan denken dat ze haar jeugdige boezem moest blootgeven aan de zon. Was volgens experts slecht voor je huid, niemand uit haar vriendinnenkring durfde dat in het openbaar en zo maar met een jongen neerploffen op een strand en doen wat in haar oma’s tijd kennelijk wel kon was haar volkomen vreemd. Nee, zo had haar moeder haar niet opgevoed. En ook op school was dat bijna taboe. Blote buiken waren al verboden, de rokken mochten niet te kort en wie zich zomaar in liet met jongens (of omgekeerd meiden) was een rokkenjager of drellebel. Nee, ze kon zich niet voorstellen dat het ooit anders zou gaan. Zo was het goed, en ook geen kans dat je met je hele hebben en houden op internetfora zou verschijnen. In haar hart was ze best wel jaloers op haar oma die in alle vrijheid kon doen en laten wat ze wilde. Nu zo’n nette dame, maar kennelijk met een wild verleden. ‘Ja kind’ zei oma nadat ze nog een slokje van haar drankje had genomen, ‘je oma heeft echt genoten van het leven. En als ik de kans kreeg deed ik dat nu nog. Voordat ik je grootvader ontmoette had ik al een heel leven achter me. Had genoten en alles gedaan wat God indertijd verbood. Maar wat was dat leuk allemaal…Ik hoop oprecht dat jij daar ooit ook achter komt….Proost’. Een twinkeling in haar ogen was even zichtbaar, kleindochter ontging het niet. En met een warm gevoel omhelsde ze haar oma. Wat een schat van een vrouw eigenlijk. En kennelijk met een verborgen verleden. Ze zou volgende keer nog eens doorvragen. Maar nu moest ze weer naar huis. Anders werden haar ouders ongerust…..

Luidkeels omageluk…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 3 reacties

Als ik haar tijdens een party, receptie of in een kroeg zou zijn tegengekomen, had ik haar door haar goed verzorgde uiterlijk en redelijk strakke kleding vermoedelijk zelfs als leuk en vrouwelijk omschreven, maar dat beeld werd nu direct geweld aan gedaan door haar gedrag. Locatie; een restaurant waar we ergens theedronken en een broodje aten. De vrouw zat schuin naast me, aan een belendende tafel en koesterde met alles wat ze in zich had aan liefde een klein kleutermeisje. Al snel wist ik dat het kind 2,5 jaar oud was. Erg bewegelijk en luidruchtig. Van wie ze dat had bleek al snel. Van haar oma volgens mijn inschatting. Want die vertelde alles net even te luid voor alle andere mensen in dit restaurant. Sprak met een jonge vrouw aan weer een andere tafel met een soortgelijk kind, maar vooral toch tegen zichzelf. Op een toon die je ook wel eens hoort bij mensen die menen dat alleen hun hond een vorm van intelligentie heeft die zelfs Midas Dekkers nog zou verwonderen. Hele gesprekken met het kleine meisje, maar weinig correctie. Al snel wist het restaurant dat oma zo trots was op haar kleine ‘baby’ en ook zo blij dat ze een paar dagen per week op die kleine mocht passen.

Het gaf haar telkens weer een goed gevoel. Omdat die kleine zo slim was en zo lief. Slim was de kleine zeker, want ze wond oma zo om haar vingertje. Lief was een tweede. Maar ja, leeftijd en zo meer. Oma bleef maar oreren. Haar hele dagelijkse leven kwam voorbij. Toen ze in dat restaurant ook nog eens iemand ontdekte die ze van het werk kende was het hek helemaal van de dam.  Hele verhalen en intussen de kleine meid behandelend als een volwassene. Ik dacht er het mijne van. Net zoals ik dat doe bij mensen die zoals ik al beschreef in gezelschap constant met hun hond aan het kakelen zijn. Dat ze zoiets thuis doen, het zal me roesten. Moet je zelf weten en ook ik wil wel eens praten met de poezen hier, maar dan vooral om complimenten uit te delen voor hun grote mensenliefde en bereidheid ons gezelschap te dulden. Als personeel ken ik mijn plek. Maar in het openbaar? Never-nooit. Ook nooit gedaan.

Daarbij, pochen is me vreemd. Dus dat deed ik in het verleden ook niet. Ons kind was weliswaar het mooiste, slimste, snelste, liefste en intelligentste, maar dat ging ik echt niet luidkeels in de Hema of Bijenkorf staan of zitten verkondigen. Nee hoor, niks voor mij. Maar deze dame die ik moest dulden aan een belendende tafel had geen enkele schaamte op dit punt. Haar kleinkind was het centrale draaipunt in haar wereld. Om dat kleine meisje ging het, de rest telde niet. Nou ja, wel om oma zelf die graag de aandacht op zich vestigde. Gelukkig ging ze halverwege het door mij te consumeren broodje weer op stap. Vertelde precies en tot in detail dat ze nu haar jas aan deed en die van de kleine. Dat ze nu het wagentje pakte en de kleine spontaan geacht werd daarin te stappen. Wat de kleine nog deed ook. Slimme meid! Toen ze wegliep keek ze nog eens om zich heen. Oma dan. Of iedereen wel zag dat zij het wel erg getroffen had met haar kleinkind. Van dat beeld wat ik in eerste instantie van haar had gekregen bleef maar weinig over. Deed de bruine glimmende en strak zittende (semi)leren broek niets aan af. Gewoon een selfietut. Op leeftijd! En thuis weinig tot geen aandacht vermoed ik…

Vertel eens opa?!

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 7 reacties

537872343_605968587f_mIk herinner mij nog goed dat ik als jong mens me altijd trachtte voor te stellen hoe het moest zijn voor hen die indertijd al ouder waren dan mijn huidige leeftijd aangeeft te zijn en dat die mensen niet alleen de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt, maar daarvoor ook nog eens de komst van het vliegtuig, de opkomst van de auto, de introductie van de telefoon en voor wie de eerste moderne elektronica uit die jaren waarover ik spreek, bepaald de nodige geheimen kende. Ze hadden de grote zeppelins nog gezien en dat vonden wij als jeugdigen vaak allemaal buitengewoon spannend al moest ‘opa’ niet al te lang blijven doorpraten over die dingen, want de moderne tijd was snel en er was nog zoveel meer waarover je het kon hebben dan alleen die oude geschiedenis. Laten we wel zijn, de kleurentelevisie kwam er voor ons aan, straalvliegtuigen namen het over van oude propellerkisten en op het spoor was stoom vervangen door elektrische treinen. We leefden in een tijd waarin de vele medewerkers van de kantoren waar ook ik werkte, vervangen werden door de meest wonderlijke apparaten die we indertijd nog ‘Hollerit-machines’ noemden maar die in feite niet veel meer waren dan kamer grote computers.

GVB - Lijn 13 Westermarkt 1955 Later zagen we de eerste spelcomputers komen, we gingen per raket de ruimte in en vlogen zelfs naar de Maan. Reizen deed je nog per groot schip. Een auto bleek voor  vrijwel iedereen bereikbaar, een huis ook, al moest je dan vaak wel verhuizen naar een of andere gemeente die wat verder van de bekende grote steden vandaan lagen. Je fotografeerde met een camera waarin je met een beetje geluk 36 opnamen kon maken en waar datzelfde geluk je overviel als de ontwikkelcentrale die opnamen niet wist te verpesten. Nederland kende weliswaar gastarbeiders, maar die kwamen, werkten hard en vertrokken weer. En we gingen deels nog naar de diverse kerken, die in hun eigen omroepen op de radio en tv zenders duidelijk gescheiden van elkaar weg zochten voor hun  boodschappen. De faxmachine kwam, wat een uitvinding, de elektrische schrijfmachine. (Ja jongen, dat was een soort computer maar dan met hamerende toetsen die het werk deden wat je nu met een laptop en printer kunt) De telex werd overbodig, net als de telegraaf.

AND06 - Amsterdam - Kloveniersburgwal 250891 Scan10053Post werd nog bezorgd door de PTT, maar dan ook elke dag en die mannen zagen er ook nog keurig uit. Je had kaartjes nodig voor de tram en met een beetje geluk stapte je binnen 3 kwartier over van de ene lijn op de andere zonder bij te hoeven betalen bij de conducteurs. Wie wilde werken vond altijd een baan en je afkomst maakte vaak welke opleiding je kon volgen. Voetballers waren nog niet over het paard getild en kregen niks betaald. Net zoals Ard en Keessie….. Deze overwegingen maak ik nu ook wel eens. Probeer je kleinkinderen nu maar eens te interesseren voor zoiets als de zaken die ik hiervoor noemde. Men ziet het als zoiets wat wij vroeger de Middeleeuwen noemden. Goh…stoomtreinen, het zal wat. En dat vindt men ook van de zaken die hiervoor zijn beschreven. En zo zucht opa en gaat zijn eigen weg. Mijmert over die oude treinen, schepen, vliegtuigen en vindt die moderne tijd best snel gaan. Want opa is een dagje ouder. En had nooit gedacht dat hij dat ooit zou constateren. Opa wil graag jong blijven, maar is dat vooral in zijn hoofd…..

Wat doet oma nu toch weer?

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Culinair, Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 2 reacties

Met zijn allen bellen en lawaai maken = hufterigheidIn het druk bezette restaurantdeel van het warenhuis waar wij even iets aten en dronken ontstond ineens een lichte vorm van geirriteerde paniek. Tussen de vele stoelen van de gelegenheid door banjerde een vrouw van een jaar of 55 met een stevige kinderwagen richting een door haar gespotte vrije plaats en tafel. Geen een al dan niet bezette stoel die ze passeerde werd niet geraakt. En ze gaf geen echt idee dat het haar speet. In plaats daarvan praatte ze met haar kleinzoon van een paar maanden die in die wagen lag en deed dat op een toon dat iedereen het hoorde. ‘Kijk nou eens, wat oma doet, ze heeft haar rijbewijs niet bij zich, en dan stoot je wel eens ergens tegen aan…..’. Het was een vorm van aandacht vragen en tegelijk negeren van het publiek in deze gelegenheid. Waar men normaal op lage toonhoogte met elkaar de dingen van de dag doorneemt ging deze oma onverdroten verder. Sprak over koetjes en kalfjes en gaf vooral een verslag van alles wat ze zoal deed. Zoals dat ze nu haar jas ging uittrekken, haar tas even weg legde, dat pappa en mamma zo zouden komen en dat ‘hij’ zo’n mooie jongen was. Het leek een iets te ruimhartig opgezet toneelstuk. Haar wat logge lijf nestelde ze op de absoluut te kleine stoel.

REC_0003_editedZe parkeerde de kinderwagen zodanig naast een andere tafel dat de mensen die daar zaten er nooit meer van hun stoelen konden komen. En maar doorkwekken, in het luchtledige. Net zoals je mensen hebt die veel te luid in hun telefoon praten en mededeling doen van alles wat er in hun leventje belangrijk was of is, maar daarbij geen enkele rekening houden met wat er om hen heen wordt opgepikt van al die informatie. En voor de goede orde; ik wil er als passant of aanwezige in restaurant of trein ook niets van meekrijgen. Immers, het is vaak volkomen onbelangrijk. Laten we wel zijn, veel mensen maken niks mee, niets wat de kranten haalt, niets wat de wereld veranderen zal. Ze zijn koningen en vorstinnen in hun eigen omgeving, maar niet daarbuiten. Enige bescheidenheid past je dan. Nog even los van het feit dat een grote kinderwagen misschien niet past in een relatief beperkte ruimte als zo’n petit restaurant en dat je dan tenminste even excuses maakt voor het forceren van een doorgang als je perse naar het laatste tafeltje moet wat je in je blikveld krijgt.

Huilen 2Hoe dan ook, even later verschenen de jonge ouders van het kleinkind in oma’s wagentje en werd de spreekstem van de groep mensen waartoe zij behoorde gedempter. De jongere generatie begreep iets meer van de omgevingsfactoren dat de slechte sturende oma bij binnenkomst. De kale plekken op de stoelen die waren geraakt door de kinderwagen neem je maar op de koop toe. Oma was trots, en dat zouden we allemaal weten. Luidkeels, en zonder iemand specifiek toe te spreken…..