Een paar keer per jaar ruk ik uit met de fototas, VHF-radio en zo meer in mijn nabijheid en rijd dan naar een van de bekende spottersplekken rond of op Schiphol. Ik kan me daar een paar uur lekker vermaken al zeg (schrijf) ik het zelf, zeker als er weer wat voor mij nieuwe vliegtuigen of maatschappijen voorbij komen. Toch is er voor mij wel een verschil met vroeger jaren, de meeste van die keurig netjes ingerichte spottersplekken hebben allemaal de pech dat ze tegen de zon in zijn gesitueerd. Resultaat, eigenlijk is mooi weer voor mijn liefhebberij geen optie. Want fotograferen tegen de zon in is geen pretje en maakt de kwaliteit van de geschoten plaatjes er niet beter op.
Gelukkig valt er veel te corrigeren op de laptop, maar toch. Vroeger, (opa vertelt)waren er diverse plekken rond Schiphol waar je keurig met de zon in de rug al je platen kon schieten. Maar dat waren geen officiele plekken. Veel collega-spotters stonden daar dan ook. Brood mee, thermoskan koffie of thee en je hield het wel even vol. De lokale greppel was er voor de sanitaire stop. Allemaal opgedoekt, van die oude plekken is niks meer terug te vinden. Expansie van de luchthaven zorgde voor al dat geregel. De spottersplekken kennen tegenwoordig van die openbare plasbakken, er staat een frietkraam of ijstent of er is zelfs een McDonalds te vinden. Voor ieder wat wils dus. En toch geeft het allemaal een zekere weerstand om wat ik vroeger meerdere malen per jaar deed nu op enig frequenter wijze opnieuw te doen. Terwijl ik er echt van geniet. Steeds weer. Maar die beelden…dat vele werk thuis… Nou ja, het moet maar…niet zo klagen. Het is maar een hobby….Binnenkort ga ik weer een rondje maken… (Beelden: archief)
Geeft veel denkwerk en dat is goed voor de ouder wordende geest…. Hoe dan ook, ik ben benieuwd hoe mensen leven en wonen. In een villa? Of toch een gewone etage dan wel flat. En hoe zij het thuisgevoel ervoeren of ervaren. Gesprekken met vrienden leveren een duidelijk beeld op, bij veel familie kom ik bijna spiegelbeelden tegen van ons eigen gevoel van inrichten en genieten. Maar bij veel anderen is dat toch totaal anders. Wellicht dat men daarom ook zo graag naar buiten gaat en plezier zoekt op alle plekken behalve die specifieke thuisplek. Benieuwd hoe mijn lezers/essen zich profileren op dit punt. Brandt gerust los! Een oordeel zal ik er niet over geven…hooguit mijn mening. (Beelden: Yellowbird)
In het eerder beschreven fort Vijfhuizen vierden we onlangs een trouwdag mee van zeer goede en al wat oudere vrienden van ons. In een niet te groot gezelschap. Bewust werd door hen voor deze locatie gekozen. Bij toeval hadden de uitbaters de (typische) ronde ruimten van het hier gevestigde lunch restaurant ingericht met tekeningen van Thijs Postma aan de wand. Een 84-jarige zeer begaafde tekenaar van alles wat met luchtvaart te maken had en heeft en wiens expositie zowel de jubilerende bruidegom als uw meninggever recht deed en plezier gaf. In die ambiance maakten we kennis met de even creatieve uitbaatster van Restaurant ’t Fort en haar man Radboud.
Zij afkomstig uit voormalig Macedonië, hij een blonde en blozende Hollandse man. Zij de gastvrouw, hij de kok. Geweldig team in dienst, super gastvrij, snel en heel lief voor de meevierende kleinkinderen die zich af en toe best verveelden tussen al die volwassenen. Het eten was van de meest lekkere soort. Geen enorme porties afgeblust met goedkope saus en veel friet, maar fijne gerechten met wat bijzondere verrassingen die de smaaksensatie aanwakkerden. Alles prachtig opgemaakt en opgediend met een glimlach. Van begin tot eind van het diner top geregeld. U kent me als lezer(es) ik let op de details.
Zo is er dat altijd weer belangrijke toilet. In dit geval vrij ver af gelegen van de zaal waarin men de georganiseerde diners opdient. Maar sfeervol verlicht. Dames en heren gescheiden, het invalidentoilet (slim) niet zo ver van de zaal als de ruimten voor meer validen. Lampjes in de vloer maakten de gang bijna romantisch leuk. Dat gold minder voor de toiletruimte van de heren. (Ik weiger om over genderneutraal of ‘het’ te spreken) Ik ben niet van die grote metalen plasbakken waar een man of tien naast mekaar kunnen gaan spetteren. Meer iets Brits dan Nederlands. Maar goed, het rook niet vies en oogde schoon.
Voor de rest niets dan lof voor dit restaurant dat zoals de uitbaatster ons verzekerde, weinig tot geen reclame maakte maar dit overliet aan de mensen die hun gastvrijheid hadden geproefd. Dan kwam het vanzelf goed. En dat is zo. Rapportcijfer 9,5 is hier van toepassing. En we komen zeker nog eens terug. In kleiner gezelschap. Zien of het dan nog net zo geweldig is als het nu in de herinnering zit. Dat halve puntje aftrek vanaf de verdiende tien geldt dan toch wel weer dat toilet. Het restaurant is ingericht op horeca overdag, maar biedt ook arrangementen voor gezelschappen in de avonduren. En verder… wens ik eenieder die dat viert een fijne Sinterklaasavond toe en hoop dat Sint en zijn (gitzwarte)Pieten u allen van de goede gaven laten genieten!
Het geweldige cadeau dateerde nog van vorig jaar toen we dat kregen voor onze halve-eeuw-samen-verbintenis. We zochten nog naar een goede besteding en die kwam dit jaar prima op zijn plekje. Het door de kinderen gegeven cadeau was voor een luxe hotelovernachting in een Kasteel, de cadeaudrager heette Bongo en onze gekozen bestemming Kastel Daelenbroeck in het Limburgse Herkenbosch. Dat bleek een meer dan goede keuze. Dat kasteel ligt aan de buitenkant van de rustige plaats Herkenbosch, omgeven door landerijen en wat bossages. Het oogt oud, maar is relatief nieuw. Het landgoed dateert uit de 14e eeuw en het grenst aan schitterende buurgebieden in Midden-Limburg. De indeling van dit hotel in kasteelvorm is bijzonder. In de grote en later toegevoegde toren is op elke etage een appartement te vinden, met terras.
Andere kamers zijn verdeeld over bijgebouwen. In een daarvan zaten wij onderdak. En hoe. We kregen een split-level-appartement toegewezen waarbij je beneden een suite hebt met minikeukentje en TV. Een uitgebreide zithoek zorgt ervoor dat je het prima kunt redden hier. Ook een huisdier zou hier eventueel mee naar toe mee mogen, een mand stond al klaar. Boven vind je een uitgebreide slaapkamer met heerlijke bedden, en een bijzonder ruime badkamer. Het ligbad alleen al was goed voor twee personen, maar je zou er ook met drie in kunnen als dat nodig zou zijn of gezellig…. En dat alles weer afgewerkt met de fraaiste en modernste materialen. Ook boven is een tv gemonteerd en er is airco maar ook wifi.
Grote ramen zorgen voor frisse buitenlucht als je daar behoefte aan hebt. Dit was overnachten op niveau. En dat werd nog beter toen we naar het centrale gebouw werden uitgenodigd voor het ontbijt. Wat een aardige dame die ons daar bediende en wat een keuze. Geweldig. En alles in de ambiance die hoort bij een kasteel. Wij genoten ervan. De geschiedenis van het gebouw is op zich al erg aardig om eens op te zoeken, wel is duidelijk dat wat oud lijkt het eigenlijk helemaal niet is. Delen van dit complex zijn pas recentelijk opnieuw opgeleverd. Er is vele jaren besteed om het in oude luister te herstellen, want het was ooit een vervallen ruïne.
Het kasteel dient ook als ontmoetingsplek voor zakelijke activiteiten. Je zou hier kunnen vergaderen, en tegelijk met je collegae wandelen of fietsen. Roermond ligt niet te ver weg, maar ook het witte stadje Thorn is relatief dichtbij. Ik raad dit kasteel zeker aan voor dit soort doeleinden. Is er dan niks op aan te merken? Nou ja, toch wel. In onze kamer zat precies waar de trap een draai maakte een gordijnroede voor de raambedekkers op de benedenetage. Prachtig, maar deze waren geheel in stijl gemaakt van een soort smeedstalen speerpunt. Als je uitglijdt van die trap en je komt daar fysiek met de bol tegenaan lijkt mij het leed niet te overzien. Daarbij kwam ook dat de parkeerplaatsen (uiteraard gratis) op plekken liggen onder vruchtdragende bomen. Van eikels tot appels. En dat spul viel tijdens ons verblijf regelmatig uit de bomen. En dat is vervelend als jouw auto net getroffen wordt. Men waarschuwt wel met kleine bordjes voor dat fenomeen, de combi van deze bomensoort en glimmende bolides is naar mijn idee niet zo handig. Maar dat zijn maar kleine opmerkingen. Rapportcijfer 9.0 is wat ons betreft meer dan verdiend. Een cijfer 10 kan worden bereikt als je ff die speerpunt weghaalt en netten onder de bomen hangt…(Beelden: Yellowbird archief)
Open Monumenten Dagen gaan vaak aan mij voorbij. We zien normaal al zo regelmatig bijzondere gebouwen en objecten door een jaar heen dat we nooit zo direct de behoefte voelden om ook dat speciale weekend daartoe te benutten. Maar dit jaar was dat anders. We togen alsnog naar het fraai aan de Amstel gelegen Ouderkerk waar men diverse objecten ter bezichtiging had open gesteld. Waaronder de als een pareltje te beschouwen Sint-Urbanuskerk. Een kerk die werd gebouwd in de 19e eeuw door Pierre Cuypers, de bekende katholieke bouwmeester en architect. Het gebouw staat in het oudste deel van het dorp aan de naamgevende rivier, niet ver van de plek waar ooit de oudste kerk van dit gebied heeft gestaan, aangeduid als de Amstel Kerk. Want hoe vreemd dit ook moge klinken, Ouderkerk bestaan al flink langer dan Amsterdam zelf en het bisdom van lang geleden gaf Ouderkerk voorrang bij de bouw van een stevige kerk voor de vissers en boeren van toen die van heinde en verre kwamen om hun katholieke geloof in die kerk te belijden.
Voor Amsterdam werd later een subkerk gebouwd in het hart van het toenmalige centrum van de stad en die grote kerk heet nog steeds de Oude Kerk (eerder over geschreven) en kent in zijn geschiedenis een directe band met dat gebouw in het 8km verderop gelegen dorp. Hoe dan ook, de reformatie en wat branden maakten dat voor de katholieken geen plek meer was in het intussen door protestanten overgenomen Amstellands gebied. Dat kwam pas een beetje terug in de 19e eeuw en toen pakten die katholieken dan ook meteen stevig uit. St. Hubertus werd de naamgever. Een Paus uit de oude tijden waaraan de gelovigen in dit gebied meer belang hechtten dan aan de vooral op macht uit zijnde Bisschop van Utrecht die in Amstelland naar verluid niet zo lekker lag.
Cuypers pakte bij ontwerp en bouw echt uit. Niet alleen maakte hij een zgn. Kruiskerk, met een stevige toren, maar ook een prachtige pastorie en hij ontwierp zelfs het fraaie orgel. Bij recente renovatie van het gebouw haalde men achter witgekalkte panelen schitterende afbeeldingen tevoorschijn die in het oorspronkelijke ontwerp de parochianen al zullen hebben geïmponeerd. Ook de prachtige tegeltableaus waarop de laatste gang van Christus richting de kruisiging, zijn een culturele lust voor het oog. Men heeft de Urbanuskerk aangepast aan de moderne tijd. Het altaar is gedraaid, de biechtstoelen deels opgedoekt en er is geen verhoogd spreekgestoelte meer voor de pastor die hier zijn werk doet.
Maar verder ademt deze kerk echt de sfeer van het rijke Roomse leven. Overigens kent deze omgeving maar liefst vier Sint-Urbanuskerken. Een in Duivendrecht, een in Bovenkerk, onlangs nog zo jammerlijk door een grote brand deels verwoest en een ook erg fraaie en opvallende in Nes aan de Amstel. Dat je die naam Urbanus elders niet tegen zult komen geeft wel goed aan dat men hier in deze polderachtige veenomgeving niet hield van machtsbeluste bestuurders in het verleden. En dat doet men nu nog niet. De kerken met die naam maken duidelijk waarom niet. Fraai, sfeervol en met gedreven mensen achter de schermen. (Beelden: Yellowbird photo)
Altijdmijnmening 