Sypesteyn…

Sypesteyn…

Ik geef het meteen toe, beste lezers en lezerinnen…. Deze meninggever heeft iets met de geschiedenis, omdat die zoveel vertelt over onze herkomst, cultuur en zeker ook toekomst. Zonder enige kennis van de geschiedenis heb je in de toekomst niks te zoeken. Wie niet kan duiden hoe dingen pasten in een bepaalde tijd kan zeker die toekomst niet voorspellen. Helaas zie ik al te vaak dat mensen die zich experts noemen dit maar al te graag toch doen. Hoe dan ook, bij een van onze tochten over piepkleine landweggetjes en dwars door nooit eerder bezochte dorpen en stadjes kwamen we bij toeval langs Kasteel Sypesteyn. Zal niet meteen allerlei bellen doen rinkelen. Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord. Dus opgezocht.

Dat prachtige kasteel met zijn torens en kantelen stamt niet uit een heel vroegere periode waarin de adel zich ten laste van de burgers kon laten verwennen in zo’n enorm landhuis, nee, dit kasteel is pas eind negentiende eeuw gebouwd. Als onderkomen voor een nazaat van vroegere landheren die hier de boel bestierden. De familie Van Sypesteyn. Op de terreinen waar volgens de overlevering ooit wel een oud kasteel moest hebben gestaan waarvan een ruine nog een aantal jaren overeind had gestaan, herbouwd en in 1673 opnieuw vernield. Het nieuwe kasteel werd gebouwd op de teruggevonden resten van het oude en kreeg een zekere grandeur, tot anno 1927 het geld op was en de bouw werd afgerond op het niveau waarop het nu nog verkeert.

Een kasteel met een sterk stenen landhuiskarakter, een buitenmuur met gebouwen waarin je dat oude en vroegere kasteel terug moet zien, een machtig mooie tuin, en binnen verzamelingen van de kasteelheer, waaronder het nodige porcelein. In 1902 al werd door de familie Sypesteyn een Stichting opgericht die bouw en onderhoud van kasteel en omgeving voor haar rekening moest kunnen nemen. Daardoor zijn het kasteel en de verzamelingen samen museaal beschermd en kan men er sindsdien gasten ontvangen (12 euro entree, museumjaarkaarthouders gratis toegang) en valt er vlak na de ingang ook koffie te dringen in een tent. Al dit moois vindt je in Loosdrecht, niet meteen een plek waar je aan kastelen denkt, eerder aan water en zo. Maar het kasteeltype noemt men daar dan weer wel een Waterburcht, omgeven door sloten en plassen, en dat geheel oogt door de stenen bouw die heel erg verwijst naar vroeger eeuwen noest en voor de eeuwen te bewaren. Opdat we iets van die vaderlandse geschiedenis leren.

Vaak zo gewelddadig, omgeven door haat en nijd, geloofsconflicten en zo meer. De furie daarvan kon oude kastelen verwoesten, maar de drang tot herbouw ook weer iets moois opleveren, ook al is het dan een paar eeuwen later. Wij deden de rondgang door het kasteel niet. Te druk naar ons idee. Meer mensen kenden dit kasteel kennelijk en wij waren maar dagtoeristen op doorreis. Maar we gaan er zeker nog eens heen om te kijken wat er binnen allemaal te vinden is. Al was het maar om inzicht te krijgen in hoe deze familie door de eeuwen heen zich staande heeft weten te houden. Zoek je dit kasteel? Het ligt aan de Nieuw-Loosdrechtsedijk 150 in Loosdrecht. En als je daar dan toch bent rijdt dan ook eens helemaal binnendoor langs Tienhoven naar bijvoorbeeld de Vuursche of zo. Je zult genieten. Gegarandeerd. En grote wegen kom je niet tegen onderweg. Ook prima te doen op e-bikes…(Beelden: Eigen materiaal)

Kasteel aan de Angstel…

Kasteel aan de Angstel…

Bij een toevallige rit via via naar onze thuisbasis onlangs, ontdekten we onderweg ineens een kasteel waarvan wij het bestaan al die jaren nooit eerder hadden ontdekt.

OK, het ligt wat verscholen, het kent geen grote militaire geschiedenis wellicht zoals die meestal in de vaderlandse boeken op dat gebied werd opgetekend, maar toch de moeite van het vermelden waard. Kasteel Loenersloot gaat dit blog over. Prachtig gelegen aan de op dat punt vrij smalle Angstel, de verbinding tussen Amstel en Vecht, werd dat kasteel al in de 13e eeuw op de kaart van onze historie ingetekend. In eerste instantie bouwde men slechts een verdedigingstoren, in de loop van de eeuwen die volgden werden diverse families eigenaar van die toren en bijbehorende gebouwen, maar pas in de 19e eeuw voorzag men de toren van kantelen en werd het aanpalende kasteel tot wat het nu is. Met de bossen er omheen werd het geheel een prachtige buitenplaats waar je als bezoeker ook deels in mag wandelen.

De adelijke familie die het kasteel ooit als laatste bewoonde droeg het in 1985 over aan een Stichting die het beheer van slot en omgeving op zich zou nemen. Sinds 2011 is het beheer van dat hele spulletje in handen van de Stichting Utrechts Landschap welke haar taken gezien de staat waarin alles verkeert zeer serieus neemt. Zo is het Kasteel intussen een beschermd monument en mag je er op gezette tijden even een kijkje nemen, uiteraard met een gids als begeleiding. Over de eventuele militaire geschiedenis van het Kasteel kon ik niet zoveel vinden. Het lag ooit aan die toch best belangrijke vaarweg tussen Amsterdam en Utrecht, als je nu in de omgeving kijkt zie je alleen maar provinciale en snelwegen in de omgeving.

Het Kasteel ligt ook op steenworp afstand van de spoorlijn tussen die twee grote steden en het Amsterdam-Rijnkanaal ligt op ongeveer dezelfde afstand ten oosten van het landgoed. Juist dat maakt het Kasteel dat wij nu ontdekten tot zoiets bijzonders. Omsloten door bomen en struiken is het in de zomer vrijwel niet te zien vanaf de weg of het water, al hebben de bootbezitters die de Angstel afvaren (niet te grote plezierscheepjes kunnen met passen en meten onder de voor het kasteel gelegen ophaalbruggetje door) wellicht een net even beter zicht op het perceel. Hoe dan ook, een mij tot recent onbekend Kasteel dat ik met veel plezier bekeek en daarna in een blogverslagje hier neerzette. Het ligt aan de Rijksstraatweg in Loenersloot, niet te ver van de Provinciale Weg N201 Hilversum-Haarlem. (beelden: eigen archief)

Ridder Brandewijn droomt en treedt op…

Ridder Brandewijn droomt en treedt op…

Nadat de dame zich had gelaafd aan de spijzen en het bier en Ridder Rogier zich afvroeg wanneer hij haar zou kunnen veroveren, hij vond zelf dat elke vrouw hem toebehoorde zodra ze de kasteelbrug over waren gestoken, hield hij zich toch ook in en bood aan om haar zich te laten opfrissen en wellicht van kleding te wisselen. Haar oude plunje kon dan worden verbrand.

De aantrekkelijke vrouw ging graag op zijn aanbod in. Een van de dienstmaagden nam haar mee naar de ‘badkamer’ voor de vrouwen die in een van de gewelven was ondergebracht en waarbij men via een inventief stelsel van buizen die langs de open haarden werden geleid warm water kon verzorgen voor in de tobbes. Hij verlangde dat zijn personeel zich net zo goed verzorgde als hij zelf deed. Toen de vrouw was verdwenen ging Ridder Rogier kijken bij haar vader. De geneesheer had hem verzorgd en meldde dat de man best wel veel kwetsuren had over gehouden aan de ontmoeting met de struikrovers in het bos. Hij stelde wat vragen en wist al snel dat dit tweetal was overvallen door de bende van Bart Boverie, een beruchte schurk uit de omgeving die nog nooit had gewerkt, maar wel altijd geld nodig had voor hem en zijn troep. Als ridder en man van adel kon Rogier er niet omheen dat hij weer eens moest optreden. Nu was die vrouw die hij nu gastvrij ontving er nog goed vanaf gekomen, maar eerdere gevallen van ontering waren hem al vaker ten ore gekomen. Tijd om die Boverie eens een lesje te leren. Hij verzamelde dus een groep van zijn mannen, veelal gehard in de vele conflicten die hij had uitgevochten, maar ook die soms met hem naar het Heilige land waren getrokken om daar de christelijke waarden te verdedigen tegen islamitische indringers. Hij had er zin in, het bloed stroomde weer door zijn lijf. Een gevecht aangaan met rovers als deze bende van Boverie gaf hem een extra stimulans. Hij voelde zich weer jong. Dus trok de geharde ridder zijn gevechtstenue aan, deed daarover heen zijn metalen harnas, pakte zijn altijd scherp geslepen zwaard en zocht zijn paard op. Uit de verhalen van de gasten wist hij wel waar hij die boeven zou moeten vinden. Maar voor hij vertrok keek hij nog een keer om en zag tot zijn verbazing de vrouw die hij had opgevangen in een prachtige jurk achter een van de ramen naar hem kijken. Ze bleek goudblond haar te hebben, een schitterend figuur en een mooie glimlach. Nu wist hij waarvoor hij het deed. Deze vrouw moest van hem worden. En daartoe zou hij desnoods doden. Even later gaf hij zijn paard de sporen. Zijn mannen volgden hem..op weg naar de bossen van Rosendael waar die smerige Boverie zich vast zou hebben verstopt. De vrouw keek hem inderdaad na en voelde haar lijf gloeien toen ze zijn brede figuur in wapenuitrusting de poort uit zag rijden. Hoog op zijn paard, zijn mannen om zich heen. Zou ze dan wellicht niet het klooster in hoeven, zoals haar vader had besloten?? (Verhaal uit de fantasie ontsproten…dus geen geschiedkundige onderbouwing)

Ridder Brandewijns avonturen..

Ridder Brandewijns avonturen..

Ridder Rogier Brandewijn leefde in zijn kasteel als een goddelijk heer in Frankrijk. Omringd door zijn trouwe pages en dienstmaagden had hij een mooi leven. Hij ging af en toe eens op jacht en at de oogst van al dat gejaag en geschiet de week er na met smaak op. Hij ging ter kerke, hield zich aan de leer en trachtte een vrouw te vinden die hem kon helpen aan nageslacht om zijn kasteel, het fraai in de bossen gelegen en al eeuwen in de familie verkerende Vaetenburg, later te besturen zoals hij dat had gedaan. Ridder Rogier was een grote vent. Voor zijn tijd zeker. 1.80mtr lang en breed gebouwd was hij best een imposante verschijning en heel wat dames uit adelijke kringen hadden hem wel eens smachtend aangekeken. Maar de meesten vond hij te dik, verveeld of onverzorgd. Zelf hield hij van badderen in de tobbe en zijn baard werd met een barbiersmes bijgewerkt. Nee, geen wildebras die Rogier. Op een dag werd er aan de deur van zijn kasteel geklopt. De wachters deden de poort open en zagen een man en een vrouw die vroegen om onderdak en bescherming tegen de nachtelijke kou en gevaren in het bos. Gastvrij als Rogier was stond hij hen toe in de daartoe bestemde verblijven te overnachten. Een stuk brood en wat koude kip konden ze bij de kokkin halen en het bier werd in kannen op de houten tafel gezet. Toen de gasten aten kwam ridder Rogier zelf even kijken hoe het hen verging. De man was een wat ouder iemand, onbelangrijk in zijn ogen, maar die vrouw, veel jonger, was fraai van gestalte en had een prachtig gelaat. Zij oogde als een prinses, maar wel een die gezien haar haveloze kleding aan lager wal was geraakt. Het intrigeerde hem. Hij groette de vrouw, negeerde de man en vroeg waar zij vandaan kwamen en waarheen ze onderweg waren. Met fonkelende ogen keek de vrouw hem aan en vertelde dat ze op de vlucht waren. Zij waren op weg geweest naar het Heilig Land maar onderweg door struikrovers overvallen en die hadden niet alleen hun bescheiden bezittingen doorzocht op eventuele rijkdommen, maar haar ook betast en bespot. Het was voor haar een traumatische ervaring geweest. Maar ze had zich verdedigd met haar handen en een tak uit het bos en zo die armzalige troep verjaagd. Haar vader (aha dacht Ridder Rogier….) had veel blauwe plekken opgelopen en moest eigenlijk worden verzorgd. Ridder Rogier liet daarop zijn geneesheer (niet veel meer dan de barbier die er wat handelingen ‘bij deed’) opdraven om de oudere man te verzorgen. Hij zette zich daarop tegenover de jonge vrouw en raakte al snel onder de indruk van haar verhalen maar ook haar verschijning….. (wordt vervolgd)

Kasteelheer voor een keer…

Het geweldige cadeau dateerde nog van vorig jaar toen we dat kregen voor onze halve-eeuw-samen-verbintenis. We zochten nog naar een goede besteding en die kwam dit jaar prima op zijn plekje. Het door de kinderen gegeven cadeau was voor een luxe hotelovernachting in een Kasteel, de cadeaudrager heette Bongo en onze gekozen bestemming Kastel Daelenbroeck in het Limburgse Herkenbosch. Dat bleek een meer dan goede keuze. Dat kasteel ligt aan de buitenkant van de rustige plaats Herkenbosch, omgeven door landerijen en wat bossages. Het oogt oud, maar is relatief nieuw. Het landgoed dateert uit de 14e eeuw en het grenst aan schitterende buurgebieden in Midden-Limburg. De indeling van dit hotel in kasteelvorm is bijzonder. In de grote en later toegevoegde toren is op elke etage een appartement te vinden, met terras.

Andere kamers zijn verdeeld over bijgebouwen. In een daarvan zaten wij onderdak. En hoe. We kregen een split-level-appartement toegewezen waarbij je beneden een suite hebt met minikeukentje en TV. Een uitgebreide zithoek zorgt ervoor dat je het prima kunt redden hier. Ook een huisdier zou hier eventueel mee naar toe mee mogen, een mand stond al klaar. Boven vind je een uitgebreide slaapkamer met heerlijke bedden, en een bijzonder ruime badkamer. Het ligbad alleen al was goed voor twee personen, maar je zou er ook met drie in kunnen als dat nodig zou zijn of gezellig…. En dat alles weer afgewerkt met de fraaiste en modernste materialen. Ook boven is een tv gemonteerd en er is airco maar ook wifi.

Grote ramen zorgen voor frisse buitenlucht als je daar behoefte aan hebt. Dit was overnachten op niveau. En dat werd nog beter toen we naar het centrale gebouw werden uitgenodigd voor het ontbijt. Wat een aardige dame die ons daar bediende en wat een keuze. Geweldig. En alles in de ambiance die hoort bij een kasteel. Wij genoten ervan. De geschiedenis van het gebouw is op zich al erg aardig om eens op te zoeken, wel is duidelijk dat wat oud lijkt het eigenlijk helemaal niet is. Delen van dit complex zijn pas recentelijk opnieuw opgeleverd. Er is vele jaren besteed om het in oude luister te herstellen, want het was ooit een vervallen ruïne.

Het kasteel dient ook als ontmoetingsplek voor zakelijke activiteiten. Je zou hier kunnen vergaderen, en tegelijk met je collegae wandelen of fietsen. Roermond ligt niet te ver weg, maar ook het witte stadje Thorn is relatief dichtbij. Ik raad dit kasteel zeker aan voor dit soort doeleinden. Is er dan niks op aan te merken? Nou ja, toch wel. In onze kamer zat precies waar de trap een draai maakte een gordijnroede voor de raambedekkers op de benedenetage. Prachtig, maar deze waren geheel in stijl gemaakt van een soort smeedstalen speerpunt. Als je uitglijdt van die trap en je komt daar fysiek met de bol tegenaan lijkt mij het leed niet te overzien. Daarbij kwam ook dat de parkeerplaatsen (uiteraard gratis) op plekken liggen onder vruchtdragende bomen. Van eikels tot appels. En dat spul viel tijdens ons verblijf regelmatig uit de bomen. En dat is vervelend als jouw auto net getroffen wordt. Men waarschuwt wel met kleine bordjes voor dat fenomeen, de combi van deze bomensoort en glimmende bolides is naar mijn idee niet zo handig. Maar dat zijn maar kleine opmerkingen. Rapportcijfer 9.0 is wat ons betreft meer dan verdiend. Een cijfer 10 kan worden bereikt als je ff die speerpunt weghaalt en netten onder de bomen hangt…(Beelden: Yellowbird archief)

Helmondse geneugten….

WP_20150716_001Met onze poldervriendjes maken we nog wel eens een tripje. Niet echt gepland, behalve de data voor dat weg gaan zelf weten we niks, want we boeken dan een Mystery Hotel. Ergens in Nederland. Waarbij je dan wel een streek of provincie mag aangeven. Maar het blijft tot het laatste moment een vraagteken waar je terecht komt. Het  meest recente uitje bracht ons in Helmond. Een plaatsje dat ik nooit eerder op mijn verlanglijstje had gezet maar daar nu door deze oefening ineens op kwam te staan. Helmond, wat moet je er mee, wat gaat dat brengen? Die gedachten kwamen toch even voorbij. We logeerden in een prachtig hotel recht in hartje centrum. Prachtige moderne kamers, veel luxe, en op 100 meter van de ingang van dat centrum. Met rechts van ons hotel het in Helmond bekende Kasteel waarin zich het Gemeentemuseum bevindt. Terrassen te over en een stadscentrum dat meer dan gezien mag worden. Veel winkels, overdekt en in normale straten. En die straten zijn keurig verzorgd, relatief schoon en toen wij er waren uitstalplek voor een beeldenexpositie.

WP_20150715_036Prachtige uitingen van kunst soms, waar ik de camera veelvuldig liet klikken. Helmond dankt haar relatief verzorgde en wat chique uiterlijk aan de dames en heren ondernemers die hier in de IJzeren eeuw neerstreken toen de Zuid-Willemsvaart werd aangelegd en industrie en handel een vestigingsplekje nodig hadden. Sindsdien is het ongetwijfeld ook een overloopplaats geworden voor Eindhoven en andere stekken in de omgeving. Het verkeer is in redelijke banen geleid, een deel van het centrum autovrij en toen wij er waren, ik schreef er hiervoor al over, stond er een stevige kermis. Maakte de stad gezellig en ook wat lawaaiig, maar dat is voor de kniesoor om op te letten. Helmond kent de nodige industriegebieden waar heel wat bedrijven te vinden zijn. Het lijkt mij prima voor de lokale werkgelegenheid. Bij de winkels viel me op dat er relatief weinig leegstand te vinden was. Altijd een goed teken. Maar misschien is dat in sommige buitenwijken wel anders hoor. In het centrum was het in ieder geval goed toeven en de woningen die we zagen oogden mooi.

WP_20150715_056Net als de kerken. We bezochten de St. Hubertus, in de Kerkstraat, hartje centrum. Dat is een kerk uit de beste Roomse tradities. Prachtig van opzet, schitterende gebrandschilderde ramen, maar een beetje somber van kleur. Uit aanvullende informatie bleek dat men op ‘drukke’ dagen (zondag) ongeveer 50 gelovigen in de kerk heeft zitten. Dus het geld is een probleem en achterstallig onderhoud is dat ook. Maar dat komt goed, er is een vorm van crowd-funding bedacht die samen met scholingsprojecten zal zorgen de de oude luister in het gebouw weer terug zal komen. Op andere plekken kwamen we de nodige kerken tegen die hun functie waren verloren. Er zetelden instituten in, appartementen of zelfs een supermarkt. Het kan verkeren in gelovig Nederland, ook in het zuiden. Neemt niet weg dat dit een aangenaam verblijf was in een stad die we normaal nooit zouden hebben uitgezocht. City marketing kan op dit punt wonderen verrichten….Zou ik doen als ik de Gemeente Helmond was. Want Helmond heeft echt voldoende te bieden om het mensen naar de zin te maken en je bent zo in Eindhoven of Noord-Limburg.