Wat is dat toch in dit land dat we via de media bepaalde groepen niet meer aanduiden naar herkomst of woonplaats maar naar geloof. Althans, vooral dat ene geïmporteerde geloof. Want voor anderen gelden die regels kennelijk niet. En dat snap ik dan weer niet zo goed. Komt dat door het gedrag van die groep? Is dat een claim op respect die normaal slechts kan worden verdiend als je bewezen hebt iets positiefs toe te voegen aan onze maatschappij? Stel je nu eens voor dat we iedere groep zo zouden gaan aanduiden. Waar blijft dan het gevoel dat je Nederlander bent en trouw aan het nationale rood-wit-blauw of desnoods het huis van Oranje? Toch zie je in de media deze wonderlijke aanduiding consequent gebruikt worden. Behalve als het even niet past. Want dan doen geloof of etniciteit er ineens niet meer toe. Zou te veel negatief beeld geven rond een bepaalde bevolkingsgroep. Waarom dat onderscheid uberhaupt? Kortom, katholieken, protestanten, boeddhisten, socialisten, carnavalisten, nudisten, aanhangers van Jomanda, allemaal worden ze op een hoop geveegd en Nederlanders of desnoods Almeerders of Groningers genoemd, maar moslims zijn en blijven daarbij een aparte groep. Wat ze qua geloofscultuur ook zijn natuurlijk. Maar wij geven daaraan als tolerant volk wel een beetje erg veel ruimte en aandacht.
En dat stoort me. Tja, dat ook! Want wie hier woont en leeft moet integreren op een manier die past bij een volk als het onze. Geloof is leuk voor thuis maar niet voor op straat. Dat lieten we in ons land al meer dan een halve eeuw geleden los. Waarom moeten we dan uitingen van dat geloof zien als min of meer normaal en daar ook nog respect voor opbrengen? Ooit beleed ik binnen de blogwereld het geloof van de Groene Salamander. Vroeg ik u allen om de bijpassende kleding daarvoor te respecteren? Ik ben nu eenmaal onderhavig aan de wensen van die diergod die wil dat vrouwen hun borsten groen of knalrood schilderen en niet met kleding bedekken. Mannen dragen peniskokers en hebben allemaal een groene hanenkam op de bol. Kaalgeschoren verder en dat moet iedereen eigenlijk weten. Wij hebben als Salamandristen ook diverse godsdienstige verplichtingen. Zoals het jaarlijkse offerfeest waarbij we feestelijk een boom schenken aan de Salamander god om zo zijn genade af te kopen. Daar hoort een rituele verbranding van die boom bij. Liefst ergens in een park.
Geldt ook voor de crematie van oude gelovigen. Om in onze voorspelde hemel te komen dienen we in het openbaar verbrand te worden. Liefst op een groot plein waar veel mensen wonen. Zo zit ons geloof in elkaar…kan er ook niets aan doen. Onzinnig? Ja! Natuurlijk. Als ik al in die Salamander geloofde deed ik dat echt thuis en had u er geen last van lieve lezer(es). Maar waarom staan we dan wel toe dat uitingen van dat eerdergenoemde geloof wel worden gezien als algemeen aanvaard? Ik snap daar niks van. Ben er vast te ontkerkt voor. Snap het niet en accepteer het ook niet. Je bent pas echt acceptabel in mijn ogen als je gewoon meedoet in de maatschappij en geen rem zet op die ontwikkeling omdat jouw geloof dat kennelijk wil. Want waarom kwamen jij en/of je voorouders ook alweer hierheen? Voor die vrijheid en mooie nieuwe kansen toch? Gun die dan aan iedereen. Maar vooral aan jezelf. En laat die media eindelijk eens hun echte en liefst ongekleurde werk gaan doen. Daarvoor zijn ze er en niet om als propaganda-middel voor sommige stromingen te dienen. En als dat niet verandert beloof ik dat ik binnenkort een eerste gebedshuis voor mijn Salamander god zal stichten. Reken maar…! Wie zich aansluit krijgt overigens korting op scheermesjes en groene krijtverf…
Zoals u heeft kunnen lezen in mijn blogverhaal van 8 maart jl. moest ik afgelopen weken een dag of wat voor mijzelf zorgen. Vrouwlief was op reis en dat vraagt de nodige inventiviteit mijnerzijds. Maar een ding is zeker, ik at niks wat ik zelf niet kan pruimen. Het waarom ligt besloten in het antwoord op de vraag of ik een lastige eter ben. Ja! Ik lust bepaald niet alles. En gruw van experimenten op dat punt. Dus geen liflafjes zonder gevoel dat het de maag enigermate vult. Ik heb bepaalde groenten sinds mijn onafhankelijkheidsverklaring een jaar of 50 terug, op de verbanlijst staan. Die komen er niet meer in. Oorzaak en gevolg! Thuis werd vroeger van alles en nog wat op tafel gezet wat ik niet lustte. We moesten dat dan alsnog opeten. Onder dwang desnoods. Soms met enorme hoeveelheden appelmoes om de smaak te compenseren.
Spruitjes, Savoije kool, tuinbonen, raapstelen, ik vond het allemaal vreselijk. Bloemkool was er ook zo een. Als we op vrijdag geen vlees aten, het katholieke geloof speelde toen nog een rol in huize Meninggever, kookte mijn moeder vaak gestoofde aal. Dat was op zich nog lekker ook. Maar die bijgeleverde wortelen kon ik maar moeilijk waarderen. En zo ging dat door. Eenmaal gewend geraakt aan de kookkunsten van mijn schoonmoeder ontdekte ik heel andere groenten en gerechten. Smakelijk en voedzaam. Later kwamen de gerechten uit andere landen. Indisch, Chinees, Italiaans, Grieks, Spaans, Italiaans, Tsjechisch zelfs, het was allemaal lekker.
Maar die groenten uit de jeugd kwamen en komen er niet meer in. Dat houdt in dat wij hier soms met twee pannen werken en apart gekookte gerechten. Vrouwlief is wel van de Hollandse pot. Veel meer dan ik. Maar veelal lukt het prima om samen een gerecht te nuttigen dat wij beiden lekker vinden. Maar die lucht van spruiten is voor mij nog steeds een brug te ver en reden om alle ramen tegen elkaar open te zetten. Hoe dan ook, wie mij uitnodigt om lekker te komen eten krijgt meestal vooraf op wat ik wel en niet blief. Beter eerlijk dan confrontatie achteraf. Dus geen broccoli s.v.p. en al die andere soort dingen. Er is nog zoveel wat ik wel lust. Maak het me niet zo moeilijk dus. Of nodig me dan maar niet uit. Maar ik merkte dat dit bij de lieve vrienden en familie er niet in zat. Ik was meer dan welkom en de pot werd aangepast. Leidde tot gezelligheid en smakelijk eten. Echt smakelijk. Zoals ik het graag wil. Aanmatigend ook, maar dat is me zelf goed bekend….(Beelden: Internet)
Er valt natuurlijk best wel iets af te dingen op dat gevoel dat ons allen bezighoudt rond of op Kerstmis. Vrede op Aarde en zo meer komt eigenlijk al een paar eeuwen niet meer voor. Ook niet tijdens het toch wat op die vrede gerichte christelijke Kerstfeest. En dat is jammer want in de leer van de echt grote (in denken en doen) godsdiensten staat het woord vrede over het algemeen hoog op de agenda. Een vrede die je moet nastreven zonder de ander te willen onderwerpen. Kom daar maar eens om in de huidige tijd. Het fanatisme zit zo diep bij sommige opgefokte lieden dat ze juist geen vrede maar terreur en oorlog nastreven. Overal en altijd. In de hoop daarna hun eigen overtuiging terug te zien in o.a. wetten en regels die er slechts op uit zijn anderen te onderdrukken. Is ook niets nieuws want van alle tijden.
Alleen zijn wij daarop hier in ons veilige landje achter de dijken niet echt ingesteld. We zoeken het model van de vredige samenleving en willen goed doen door elkaar cadeautjes of extra plezier te schenken, al is het maar in de vorm van een goed bedoeld gebed of zo. Kerstmis is in eerste instantie het feest van het licht. Door de christenen gekaapt van de noordelijke volkeren uit de oertijd die juist in deze periode de omslag vierden van het donker naar het licht. Paar maanden verder en je wist al niet eens meer dat het ooit zo donker was. Ook die kerstboom is een symbool uit die tijd en los van het aardige van een versierd huis dat lekker geurt naar kaarsen en dennennaalden (om het over bijzondere en smakelijke maaltijden niet eens te hebben), hebben we die breed gedragen in onze harten gesloten. Net als die dikke vent in zijn slede, getrokken door op Coca Cola lopende of zelfs vliegende rendieren. Pas een halve eeuw in ons gestel en nu al breed geaccepteerd.
Kerst is ook een feest om samen te vieren. Met familie, lieve vrienden, beetje kwekken over wat goed is aan het leven. In de hoop dat ook anderen dat gevoel zullen ervaren. Geen feest om uitgebreid met je lekkere hapjes onder een of andere brug te gaan zitten delen met daklozen of zo. Nee, gezellig…met de mensen die er toe doen. Het moet niet te veel afwijken van het gemiddelde natuurlijk… Ik doe daar net zo aan mee als iedereen hoor. Gewoon lekker eten en drinken met familie en goede vrienden. De dieren een extra hapje, de lampjes op volle sterkte. Na de Kerst gaan we aan de slag met het uitzwaaien van alweer een jaar. Daarover later meer. Maar voor nu wens ik alle medeblog(st)gers en reageerders een heerlijk Kerstfeest toe en hoop dat die Vrede op Aarde er nu echt eens komt. Welllicht moeten de haatzaaiers ook eens aanschuiven bij mensen die het goed met hen menen. Komen ze wellicht ook eens tot het ware geloof. En wie daar behoefte aan voelt, morgen geeft de enige echte Paus zijn zegen voor Rome en de wereld. Moet toch helpen zou je denken. Alle beetjes helpen immers…toch?
Stel nu eens dat we als mens vooraf zouden weten dat ons eventueel nageslacht zou worden geboren met aangeboren defecten op fysiek of psychisch gebied. Zouden we dan nog zo enthousiast zijn om onze kinderen daarmee op te schepen als ik nog wel eens zie? Hopen we wellicht op een voortschrijdend wetenschappelijk inzicht om zo de ergste ellende in de toekomst weg te nemen? Best een lastige vraag niet? Toch moeten sommige stellen zich die vraag stellen als ze weten dat in hun familielijnen van vaders of moeders kant een erfelijke aandoening wordt meegegeven als ongewild cadeau. Nu is dat relatief simpel te ontdekken door wat onderzoek vooraf. Als blijkt dat in jouw familie bijvoorbeeld jongens worden geboren met een blauwe Smurfachtige huid dan valt daar wel iets mee te doen. Anders ligt het als het gaat om aandoeningen die verborgen blijven tot op een zekere leeftijd. En die daarna het leven van een mens aardig kunnen verzieken. Waarmee je ook in de medische molens terecht komt die aardig prijzig zijn met dank aan het semi-liberale beleid van de afgelopen regeringen.
Maar bij fysieke erfenissen is er nog wel een medisch touw aan vast te knopen. Hoe ligt dit echter bij geestelijke problemen?! Denk maar eens aan depressiviteit. Veelal aanwijsbaar in een familie aanwezig. Geef je dit bewust door? Of doe je dat toch maar niet. Heel lastige vragen die raken aan alles waar wij mensen voor kunnen komen te staan. Vroeger, toen ik zelf nog jong was, dacht ik hier overigens ook niet echt over na. Je vond een liefde voor het leven en bedacht je dat met elkaar drie (of meer)kinderen wilde. Allemaal voorzien van de een of andere leuke afspiegeling van wie wij zelf waren. Ik zag blonde haren voor ogen, liefst met een wat andere structuur dan mijn eigen melkboerenhondenhaardos, en ook blauwe ogen. Stevig gebouwd, lang, en min of meer Hollands glorie. Niet eens nagedacht over wat wij in de genen verpakten bij die verwekking van dat zo gewenste nageslacht. We waren immers gezond en ook geestelijk redelijk op orde. Toch??
En zo redeneren vast de meeste mensen en die doen geen onderzoek en laten het verder voor wat het is. En zo kan het voor komen dat je soms ziet dat afwijkingen door de generaties heen worden doorgegeven en het niet eenvoudiger maakt om goed en fijn te leven. Zo graag willen wij voor eeuwig leven dat we dit onze kinderen ook gunnen. Maar moet je die ook eventuele kwalen gunnen? Ellende? Narigheid? Ethische kwesties die ook de diverse godsdiensten aardig bezig weten te houden. Ik wijs niet met een vinger hoor. Of claim het ethisch gelijk. Ik pleit alleen voor het nemen van verantwoording op dit punt. Als je weet dat……weeg dan goed af wat de kwaliteit van leven is voor dat wurm dat je op de wereld zet. Zonder aanmatigend over te willen komen. Het geluk van die kleintjes voor ogen houdend. Want dat is primair toch het doel van ons mens zijn. Gelukkig worden. Vooral ook op Aarde, veel alternatieven zijn er niet.
Onlangs discussieerde ik met een aan mij (..)gelijkwaardige gesprekspartner over het fenomeen dat bepaalde lieden van allochtone afkomst van de ene op de andere dag kunnen veranderen in moordzuchtige schietgrage mensen zonder geweten. We hadden het daarbij o.a. over de aanslagen in Parijs maar zeker ook elders in de wereld. Wat gebeurt er in die koppen van dat volk dat ze ineens de schakelaar omzetten en hun ego’s de vrije hand laten om zo het woord van de door hen aanbeden goden om te zetten in zelf bedachte barbaarse daden. Naar mijn idee is het een uitvloeisel van een verkeerde opvoeding, een matige opleiding, een indoctrinatie vanuit het geloof waartoe ze behoren en een meer dan enorme frustratie. ‘Eergevoel’ is bij deze lieden ontegenzeggelijk een drijfveer. Dat begint al vroeg. Als je niets presteert in je leven op het gebied van scholing of vinden van een goede baan (vaak aan elkaar gekoppeld) zoek je je heil nog wel eens in de kleine tot grote criminaliteit. Je komt dan in aanraking met het slechtste in de mens. En als je dan via via een AK47 in handen krijgt waarmee je ‘áfvallige bendeleden’ of tegenstanders moet afknallen, doet men dat op dezelfde wijze als in Parijs gedemonstreerd. Maaien en slachtoffers maken, desnoods onschuldige mensen.
Moeten ze daar maar niet in de weg staan. Het ego komt ook naar voren bij zaken die met eerwraak van doen hebben. Onlangs zag ik in Duitsland hoe een vader en moeder van een vermoord meisje werden veroordeeld tot levenslang wegens moord en medeplichtigheid. Ze hadden namelijk hun eigen dochter vermoord omdat die omging met een niet tot het eigen geloof behorende jonge heer. De ‘vrije levensstijl’ van hun dochter beviel ze niet en dat leidde tot dit vreselijke resultaat. Pa nam de veroordeling gelaten aan. Hij vond de eer van zijn familienaam (ook in Duitsland) belangrijker dan de last dat hij zijn eigen kind had vermoord. Opvallend is dat diezelfde eer niet wordt gekwetst als een van de zonen iets doet als de daden in Syrië of Parijs. Dan worden deze lieden gezien als opstandeling, durfal en in sommige kringen, held. En die status speelt mee als ze weer eens ergens toeslaan. Eer en crimineel van huis uit. Het moet wel zo iets zijn. Anders kan ik het niet verklaren.
Geloof is vaak de mantel, maar echt een drijfveer? Veel van de allochtone criminelen hebben geen benul van de inhoud van hun eigen heilige boeken. Moord en doodslag komt daar feitelijk niet in voor. Nou ja, niet zodanig dat je deze schandelijke misdrijven kunt verklaren. Nu wijkt de koran op dat punt niet zoveel af van de oude verzen in de Bijbel of de Joodse gebedsboeken. Ook daar is moord en doodslag veel voorkomend, zeker t.o.v. niet gelovigen. Lees er de passages over Mozes en zijn volk maar eens op na. Slechts een voorbeeld! Kortom, wij kwamen er in die eerder genoemde gesprekken niet uit. Oorzaak en gevolg. Maar een moordmachine wordt je echt niet als je bij de AH niet verder komt dan vakkenvuller of kassier. Daar is meer voor nodig. En ik benieuwd wat! Iemand een (beter)idee??
Altijdmijnmening 