Het was voormalige blogster JJ die via Facebook een filmpje deelde waardoor ik nog een keer op de feiten werd gedrukt van ons relatieve bestaan. Relatief als onbetekenend in de enorme ruimte om ons heen. Immers, onze planeet is groot, maar stelt in relatie tot andere planeten of met name de door ons als sterren aangeduide zonnen in het heelal niets voor. Sommige van die hete gasbollen in het voor ons vijandige heelal zijn zo groot dat wij er met een vaartje van 1000km/u overheen vliegend meer dan zeven duizend jaar over zouden doen om er een rondje te kunnen maken. Stel je dat eens voor, de omvang van zoiets maakt dat ons dagelijkse gedoetje toch wel een enorme beperking kent. Maak je druk, ons hele leven is een oogknip op zo’n ver weg gelegen fenomeen. En wij maar denken dat die ‘ene god’ ons mensen op het oog had als centrum van de schepping. Vergeet het maar!  Als er al een god is zit hij vooral in ons brein, is een illusie en ligt hij/zij verankerd in ons verlangen om altijd leiding te krijgen van iemand die als vader/moeder voor ons zorgt, ons bewaakt en ook nog eens straft als dat nodig is.

Het is een oerinstinct dan in alle mensen voor komt, net zoals je ziet dat andere zoogdieren zich maar met moeite los kunnen maken van wat ze van hun ouders meekregen aan affectieve bagage. Geloof is dus een illusie, een wendroom en moet als zodanig worden bekeken. Het relatieve van wat we intussen uit de wetenschap hebben kunnen leren over de ruimte om ons heen zou velen duidelijk moeten maken hoe bespottelijk dat idee van dat godsbeeld eigenlijk is. Maar ik gun iedereen de bevrediging van het geloof, net zoals ik het mensen gun dat ze zich door hun partner laten vastbinden voor het kennelijk ultieme genot. Doe wat je niet laten kunt, maar laat mij er buiten s.v.p. Juist die wetenschap zorgt er voor dat we steeds meer te weten komen over hoe het eigenlijk ‘echt’ zit met dat ontstaan van heelal en aarde, maar ook dat we daardoor steeds verder af komen te staan van de kerken met hun wonderlijke leer van schuld en boete. Waar de claim op dat eeuwige gelijk waarschijnlijk op los zand is gebaseerd, vaak ook nog uit dezelfde woestijnen afkomstig.

Een blik naar buiten onze dampkring zou ons moeten leren hoe kwetsbaar we als mensen allemaal zijn.  Er is maar weinig nodig om onze planeet net zo te laten worden als die bolletjes die we nu hebben her- of verkend om ons heen. Zonder lucht, water en leven. Daar helpt geen moedertje lief aan en al helemaal geen brein verweven god. Tijd voor een penitentie voor al die geloven. Stop met fantaseren op dat punt en bekeer je tot de wetenschap dat we in dat hele universum (noem het schepping als je wilt) niets voorstellen. Vanaf Mars is de Aarde al nauwelijks meer te zien, gaan we naar een van die super planeten zijn we echt totaal verdwenen. Als dat niet relativeert…..