Vrede, een woord, een begrip, maar we hebben geen idee meer wat het echt betekent. Is vrede een staat van soort van oorlog zonder dat wij er zelf bij betrokken zijn geraakt? Als we naar de wereld om ons heen kijken krijg je wel die indruk. Overal is wel iets aan de gang en het heeft op een of andere wijze altijd ook invloed op het leven hier, in het veilige Maduro landje achter de duinen. We denken dat wij veilig zijn, maar zijn we dat ook? De toenemende dreiging van terreur, de conflicten die niet zo heel ver van onze voordeur worden uitgevochten, de haat en de nijd die overal heersen, het is geen fijne wereld. En toch wensen wij allemaal, weinigen uitgezonderd, andere mensen vooral vrede toe als we denken aan het kerstfeest. We willen onze kinderen en kleinkinderen zien opgroeien in een fijnere wereld dan die waaruit wij zelf stammen. We willen ze beschermen tegen de gruwelen van een oorlog. Want een gruwel is dat. Ook al zijn wij er in ditzelfde kippenlandje in 1940-45 nog redelijk genadig van afgekomen.
Tuurlijk, er was ellende, honger, er werden steden en dorpen platgewalst door de oorlogsmachinerie. Maar bedenk maar eens dat er 28 miljoen Russen, 17 miljoen Chinezen, en 6 miljoen joden omkwamen in dat wereldwijde conflict. En dat laat onverlet dat ook op andere plaatsen mensen enorm leden onder het geweld dat door die wereldbrand werd aangericht. Oorlog is ongekende ellende. Dat moeten we altijd zien te voorkomen. Maar het lijkt wel of de mensheid niet leert. Omdat geloof of doctrine belangrijker zijn dan de gedachte aan vreedzaam samenleven met andere volkeren of culturen. Rijk heeft minder belang bij vrede dan arm. De redenen zijn mij niet zo bekend, kan er hooguit naar gissen, maar ik snap helemaal niets van het idee dat je een meningsverschil over wat ook gaat uit knokken met wapens die op zich al zo gruwelijk zijn dat ze tig keer meer leed veroorzaken dan dat ze oplossen.
Nee, vrede moet je bewaken, bevechten (zonder hardware), afdwingen. Maar je moet nooit denken dat het vanzelf komt. Ook niet met kerstmis, of op een andere symbolische datum. Wij moeten er allemaal naar streven. Maar als ik zie hoe we zelfs bij op zich democratische discussies onszelf ingraven in zelf gecreëerde loopgraven en desnoods op de vuist gaan voor ons recht op…. Is de hoop dat we als mensen wijs genoeg zijn om te gaan met vrede meer droom dan realiteit. Toch hoop ik dat eenieder van u die dit leest oprecht wil werken aan die vrede en deze dagen genietend zal kunnen doorbrengen. Daarbij wel denkend aan hen die het minder hebben getroffen. Die vrede niet vanzelfsprekend cadeau krijgen onder een kerstboom bij een gezellige open haard of snorrende kachel. Laat ik dan maar wensen dat die vrede in ons aller hart zal neerdalen en we een beetje daarvan gunnen aan anderen. Waar ook ter wereld. Wellicht dat de volgende kerst dan ook eens wordt gevierd vanuit die gedachte! Vrede op aarde voor iedereen, vooral zij die gewoon de pest hebben aan oorlog voeren.
Heel fijne kerstdagen toegewenst!
Onlangs discussieerde ik met een aan mij (..)gelijkwaardige gesprekspartner over het fenomeen dat bepaalde lieden van allochtone afkomst van de ene op de andere dag kunnen veranderen in moordzuchtige schietgrage mensen zonder geweten. We hadden het daarbij o.a. over de aanslagen in Parijs maar zeker ook elders in de wereld. Wat gebeurt er in die koppen van dat volk dat ze ineens de schakelaar omzetten en hun ego’s de vrije hand laten om zo het woord van de door hen aanbeden goden om te zetten in zelf bedachte barbaarse daden. Naar mijn idee is het een uitvloeisel van een verkeerde opvoeding, een matige opleiding, een indoctrinatie vanuit het geloof waartoe ze behoren en een meer dan enorme frustratie. ‘Eergevoel’ is bij deze lieden ontegenzeggelijk een drijfveer. Dat begint al vroeg. Als je niets presteert in je leven op het gebied van scholing of vinden van een goede baan (vaak aan elkaar gekoppeld) zoek je je heil nog wel eens in de kleine tot grote criminaliteit. Je komt dan in aanraking met het slechtste in de mens. En als je dan via via een AK47 in handen krijgt waarmee je ‘áfvallige bendeleden’ of tegenstanders moet afknallen, doet men dat op dezelfde wijze als in Parijs gedemonstreerd. Maaien en slachtoffers maken, desnoods onschuldige mensen.
Moeten ze daar maar niet in de weg staan. Het ego komt ook naar voren bij zaken die met eerwraak van doen hebben. Onlangs zag ik in Duitsland hoe een vader en moeder van een vermoord meisje werden veroordeeld tot levenslang wegens moord en medeplichtigheid. Ze hadden namelijk hun eigen dochter vermoord omdat die omging met een niet tot het eigen geloof behorende jonge heer. De ‘vrije levensstijl’ van hun dochter beviel ze niet en dat leidde tot dit vreselijke resultaat. Pa nam de veroordeling gelaten aan. Hij vond de eer van zijn familienaam (ook in Duitsland) belangrijker dan de last dat hij zijn eigen kind had vermoord. Opvallend is dat diezelfde eer niet wordt gekwetst als een van de zonen iets doet als de daden in Syrië of Parijs. Dan worden deze lieden gezien als opstandeling, durfal en in sommige kringen, held. En die status speelt mee als ze weer eens ergens toeslaan. Eer en crimineel van huis uit. Het moet wel zo iets zijn. Anders kan ik het niet verklaren.
Geloof is vaak de mantel, maar echt een drijfveer? Veel van de allochtone criminelen hebben geen benul van de inhoud van hun eigen heilige boeken. Moord en doodslag komt daar feitelijk niet in voor. Nou ja, niet zodanig dat je deze schandelijke misdrijven kunt verklaren. Nu wijkt de koran op dat punt niet zoveel af van de oude verzen in de Bijbel of de Joodse gebedsboeken. Ook daar is moord en doodslag veel voorkomend, zeker t.o.v. niet gelovigen. Lees er de passages over Mozes en zijn volk maar eens op na. Slechts een voorbeeld! Kortom, wij kwamen er in die eerder genoemde gesprekken niet uit. Oorzaak en gevolg. Maar een moordmachine wordt je echt niet als je bij de AH niet verder komt dan vakkenvuller of kassier. Daar is meer voor nodig. En ik benieuwd wat! Iemand een (beter)idee??
Altijdmijnmening 