Weet je nog dat we eind 1999 in de zenuwen zaten dat al onze elektronica wel eens zou kunnen stoppen op 1-1-2000? Wetenschappers en ‘kenners’ wisten vrijwel zeker dat die doortellende technologie door die nieuwe eeuw zo maar zou kunnen stoppen. Het bleek niet zo te zijn. De wereld draaide gewoon door. Met alle zaken die we uit de vorige decennia al kenden. Leuk of niet. En dus werden er kinderen geboren, kinderen die nu pubers of jong-volwassenen zijn en wellicht al zelf kinderen hebben gekregen. Kinderen ook die helemaal niet meer weten wat er vorige eeuw allemaal speelde.
Geschiedenisonderwijs stelt weinig meer voor en dus zijn de zaken die ons als wat oudere generaties toen tekenden of wijzer maakten voor de jongeren van nu weinig relevant. Zonder aanziens des persoons of kennis van zaken nemen zij een standpunt in over feiten die niks van doen hebben met inzicht of ontwikkeling maar vooral toch ook met ‘ik wil het zelf uitzoeken’. Vandaar dat je ziet dat HIV weer de kop opsteekt, dat we ondanks de vertrutting die de maatschappij dreigt te verstikken toch veel losser aankijken tegen het huwelijk of andere relatievormen. Die generatie meent dat zij moeten waken over onze planeet. Waarbij ze de kernproblemen niet aanpakken of aanroeren maar toch vooral bezig zijn met dat wat op hun universiteiten of eigen media aan indoctrinatie op ze wordt losgelaten. Het klimaat is er daar een van, maar zeker ook het omarmen van woke of islam.
Zaken die haaks staan op de democratische rechtspraak/staat, maar die voor jonge mensen van groot belang lijken en waartoe zij menen op te moeten treden opdat alles er voor moet wijken. Je ziet ook dat men vaak met heel andere dingen bezig is. Zonder smartphone valt niet meer te leven en de muziek is vaak van een andere kwaliteit dan wat wij, iets ouderen, gewend waren en zijn. Zangers/zangeressen die vooral gillen als een keukenmeid als van vroeger bekend, veel meer in trek dan de prachtige ballads zingende voorgangers. Waren wij indertijd, pakweg een eeuw geleden, anders? Ik weet niet meer precies hoe het toe ging bij mensen van mijn leeftijd een eeuw terug, maar ik denk dat ook die mensen vreemd aankeken tegen al die toen ook al opkomende veranderingen. Het geloof onder druk, vrouwenrechten, oorlogen, totaal andere zeden en kleding. Ook de scheiding tussen arm en rijk stond onder druk. De socialisten kwamen op en eisten namens de onderlaag betere omstandigheden van de bovenlaag. Het zou nog even duren voordat al die veranderingen werden doorgevoerd. Zal nu net zo gaan. Als ik de revolutionairen van nu bekijk zie ik dezelfde reflexen. Het moet allemaal anders, maar men weet niet zo goed hoe. En in die zin is er dus niks veranderd. Maar ik blijf dit soort gedachten wel intrigerend vinden. Dat er mensen zijn uit de 20e en anderen uit de 21e eeuw…. En als je het zo niet bekijkt heb je bij mij wel iets om te lezen…Zo bedoelde ik het uiteraard ook….(beelden: Internet)
Natuurlijk blijf ik wat ambivalent aankijken tegen het strenge katholieke onderwijs van vroeger. Maar een ding is zeker, grote klassen of niet, het onderwijs dat werd gegeven stond als een huis. Niet alleen wisten we hoe de Nederlandse taal in elkaar stak, we leerden goed rekenen, kregen inzicht in de geschiedenis van ons land, leerden cultuur (h)erkennen, er werd gedaan aan gymnastiek en zwemmen en men wist je ook nog bij te brengen dat de tien geboden er niet waren voor de lol van de kerk maar vooral om je als beter medemens de maatschappij ingestuurd te krijgen. En voor de goede orde, de klassen en scholen puilden ook toen uit. Niet in de laatste plaats omdat de geboortegolf van na de oorlog heel wat (katholieke) gezinnen flink wat nageslacht bezorgde. Maar de inzet van al die leerkrachten van toen, veelal van de degelijke soort met harde handen en een gevoel voor discipline dat er niet om loog. Wie niet wilde horen moest maar voelen. Ik heb er na een incident in de eerste klas waarna mijn stevig gebouwde stiefvader even verhaal ging halen toen ik door zo’n katholieke broeder en paar stevige rode wangen was bezorgd nooit meer last van gehad.
Wellicht denkt de gemiddelde lezer nu aan de wereld waarin wij leven. Waarin informatie bijna probleemloos en ongevraagd tot ons komt. Al dan niet gestuurd door (semi)commerciele marktpartijen die ons overladen met zaken waar we meestal niets mee kunnen. Maar is dat informatie die ik bedoel? Nee, ik zoek het meer daar waar we om informatie gillen maar die niet krijgen. Of waar door de afzender een eigen ‘twist’ aan is gegeven. Zoiets zou je als censuur kunnen omschrijven. Of manipulatie. Informatie hoort in veel gevallen zuiver te zijn. Zwart of wit en niet een beetje grijs omdat dit voor de buhne beter uit komt. En heus ik weet als adviseur in het veld van marketing en PR echt wel hoe de hazen lopen, daar zit het hem niet in. Maar wellicht wil ik juist daarom wel dat informatie klopt. Door de jaren heen heb ik me heel wat zitten verbazen of ergeren aan ofwel het gebrek aan informatie aan de ene kant, of de totaal verwrongen afgifte ervan aan de andere.
Informatie is ook onderdeel van ons onderwijssysteem. 1 en 1 is twee en niet drie omdat dit wellicht beter is gezien de samenstelling van de klas. Groningen ligt toch ook niet op Texel of zo? Maar ook binnen bedrijven zie je dat vaak informatie wordt achtergehouden om een ander zo in verlegenheid te brengen. Informatie is cruciaal. Wie denkt dat dit niet zo is moet toch eens kijken naar de inspanningen die worden verricht om alles over ons te weten te komen. Of wat landen en doctrines doen om overal en nergens informatie vandaan te halen. Dat houdt dus echt niet op bij jouw of mijn huisdeur. En vandaar dat het ook van belang is om al die informatie op juiste wijze te interpreteren. Hoe vermoeiend dat soms ook is. Zelfs in een of andere uithoek van de wereld is tegenwoordig internet en dringen de signalen van radio en tv gewoon door. Kortom informatiestilte is geen optie. Laten we dan maar zorgen dat die informatie zuiver is. En niet gekleurd.
Ik kreeg de afdeling Kredieten toegewezen en kwam daar terecht als ‘jongste bediende’. Dat was behoorlijk hard werken. Administratief licht werk, afgewisseld met sjouwen van dossiers. Ook bijhouden van een index kaartsysteem. De computers van nu kwamen pas een paar jaar later in zwang. En waren toen net zo groot als die hele afdeling waar ik indertijd acteerde. Ik deed mijn werk samen met een stuk of zes recruten afkomstig van soortgelijke scholen als ik doorlopen had, die werden ingewerkt door lieden die al een jaartje langer op die baantjes hadden gezeten. Na een jaar werken schoof je dan zelf een stukje omhoog in de hiërarchie. In dat eerste jaar stelde je niet zo veel voor. Het was buffelen voor je geld en dat geld viel niet zo mee als je achteraf kijkt wat je dat eerste jaar in het loonzakje kreeg. Fl. 87,50 bruto! (omgerekend naar nu E. 40,00) Daar hield je dan iets van zeven tientjes aan over. Per maand! En daarvoor moest je echt nog pezen! Niks respect, niks aanzien, gewoon jongste bediende! Ik leerde er veel. Na een jaar buffelen schoof ik dus ook een plekje op. Andere administratieve handelingen, nieuwe taken, minder druk op de ketel. Ik begon me daar dan ook echt senang te voelen. Er verschenen ook nieuwe ‘’dames’ op de afdeling die me interesseerden. Want ook bij de (strikt gescheiden) vrouwenafdeling ging die opvolging zoals bij de jonge mannen. Elk jaar nieuwe aanvoer. Er vielen overigens ook mensen af die het niet vol hielden. Het was ook best zwaar.
Altijdmijnmening 