Ooit, lang geleden al weer, was het vervoer beperkt toegankelijk voor normale burgers en arbeiders. De meeste boeren bedienden zich van karren met een os, hond of paard er voor. De hoger geplaatsten reden in koetsen en werden alleen daardoor via logische ontwikkelingen de eerste gebruikers van een gemotoriseerd vervoermiddel. Maar voor de mensen daar tussenin was er het openbaar vervoer voor zover aanwezig. Een fiets was luxe, een motorfiets later iets voor hen die echt iets te verdienen hadden. We vergeten het wel eens wat snel, maar pas na de Tweede Wereldoorlog kwam de individuele verplaatsing van normale mensen echt op gang.
De brommer (rijwiel met hulpmotor) werd een must, de scooter (al dan niet met zijspan) en pas veel later de particuliere auto. Van piepklein en tweedehands tot groot en luxe maar wel nieuw voor de welgestelden. Linkse partijen van toen drongen aan op het recht op vrijheid van verplaatsing voor iedereen, niet alleen voor de welgestelden. En zo kwam in de jaren zestig pas echt die motorisering op gang. Arbeiders aller landen verenigt en verplaatst u!
Steden werden daartoe soms aangepast, doorgaande straten wat breder gemaakt, buitenwijken verbonden met grote wegen richting de plekken waar werd gewerkt. In Nederland groeide het forenzenverkeer. Al was het maar omdat de stadsbestuurders van toen geen oog hadden voor de bestaande woningnood en het niet zo erg vonden als hun inwoners elders hun woonheil zochten.
Dat falende beleid zorgde ook dat het broodnodige Openbaar Vervoer maar moeizaam op poten werd gezet naar al die buitensteden en wijken. Fouten die men nog decennia lang zou blijven maken. En intussen groeide het wagenpark. De arbeider- en middenklasse maakte dankbaar gebruik van de mogelijkheden. Men kon nu op vakantie met de auto, op en neer naar school en kantoor, en genoot met volle teugen van de vrijheid. Maar voor de overheid was al dat verkeer overigens naast een zorg ook een zegen. Immers, men kon overal belastingen voor heffen. De gemiddelde autoprijzen in ons land 25% hoger dan bij de buren, de literprijs voor brandstoffen zelfs 45%. Wegenbouw kwam daarentegen maar moeizaam op gang.
Toen dus het volk massaal koos voor individueel vervoer gingen met name linkse partijen zelf ineens voor spoorbanen en tramverbindingen, al dan niet ondergronds. Spanden symbolisch de paarden achter de wagens. De enorme kosten van dat denken verhaalde men gewoon op de burgers die er niet om vroegen. Bekende linkse reflex. En nu zwaait men met het klimaatargument. Mensen moeten niet in de file staan, maar thuis werken. Ze mogen geen benzine, gas of diesel meer tanken maar moeten over op accu en oplaadstations. Het individuele autobezit moet worden ontmoedigd, de arbeiders en burgers van morgen moeten maar auto’s gaan delen of met zijn allen in het openbaar vervoer. Leuk…..je zult maar in een dorp wonen waar men het OV nooit aansloot op de bewoonde wereld. Of waar de metro en spoor van niets naar niets rijden en peperduur zijn geworden bij gebrek aan concurrentie.
Het Mobiliteitsfonds, opgebracht door de autorijdende burger, misbruikt voor subsidies aan het Spoor en de vermaledijde windmolenparken. En maar claimen dat het vervoer onze planeet stuk maakt. Bewezen niet waar, maar links is nog zelden aangelopen tegen mensen die ze echt eens betrapt op dat constante gelieg. De auto is vrijheid, met een echt exemplaar kom je nog eens ergens en voor masochisten is er natuurlijk de elektrische variant. De NS wenst geen concurrentie, de linkse stromingen willen nationaliseren. Waar dat toe leidde hebben we gezien in het vroegere oosten van ons continent. Auto’s voor de kameraden zonder concurrentie, levertijden van 10 jaar of meer, een kwaliteit die soms best twijfelachtig was en geen ritjes naar landen die je wel eens zou willen bezoeken.
Toch blijft dit het ideaalbeeld voor de linkse gardisten. Wie daar niet aan wil meedoen stemt dus anders. Het gaat om ons aller vrijheid. En die kan zomaar worden afgenomen. O je dacht van niet?? Binnen twee jaar Covid19 hebben we gezien hoe snel dat kan gaan. Laat het een les zijn….Stem dus dezer dagen een partij die uw vrijheid niet af wil pakken. Uw stad of dorp wordt daar vast beter van…Net als u zelf…(Beelden: Archief)
Het salon-socialisme van de sociaal-democratie had er nooit zoveel mee, maar bij de diehard-socialisten en communisten was de 1e mei een dag om rekening mee te houden. Men vierde de Dag van de Arbeid en deed dat door optochten, parades en festiviteiten die alles van doen hadden met de wederopstanding van de arbeiders als factor in de samenleving om rekening mee te houden. En dat was in de achter ons liggende decennia vaak best nodig. Het grote probleem aan het begin van de vorige eeuw was vooral uitbuiting van de werkende klasse. De zgn. elite, veelal ondernemersfamilies die een bedrijf van de grond af opbouwden deden dat door onderbetaalde mensen liefst zeven dagen per week uit te knijpen. Slechts daar waar de toenmalige godsdiensten het voor het zeggen hadden werd de zondag een rustdag. Maar dat dienen van de Heer had ook zo zijn invloed op de werkenden. Want die moesten zich dan in hun beste pak hijzen (of jurk) om de kerk te bezoeken en aan te horen dat volgens de christelijke leer, werken in het zweet des aanschijns ook zorgde voor een plek in de hemel. Je moest dus lijden om naar boven te mogen kijken.
En wie zijn lijf kapot werkte was op het laatst fysiek zo uitgemergeld dat men vanzelf wel verlangde naar die Hemel. Eindelijk verlossende rust. Het communisme, met de oorsprong in Frankrijk rond de beruchte Revolutie, deed het denken van burgers veranderen. Arbeiders voelden dat er verbetering of verandering dringend nodig was. Ondernemers waren er niet gelukkig mee. En toen de Russische bolsjewieken bewezen dat de onderklasse een hele bovenklasse kon uitschakelen en zelfs vermoorden waren de rapen gaar. Stap voor stap werd ineens meegewerkt aan verbetering van de arbeidsomstandigheden, gingen de lonen wat omhoog en verbeterde ook de huisvesting voor de arme sloebers die tot dan in de fabrieken werden afgebeuld. In West-Europa waren communisten en socialisten het snel eens. Samen ten strijde tegen het groot-kapitaal. En dat laatste werd deels door acties en stakingen ook uitgewoond. Stakingen hielpen als middel tot bereiken van het gestelde doel, bezettingen van bedrijven ook. Stap voor stap werden arbeiders burgers, burgers ambtenaren en sommige mensen uit van oorsprong simpele gezinnen zelfs af en toe bestuurders. De grote volksbewegingen als SDAP namen het voor WO2 op tegen de gevestigde christelijke partijen.
En waren daardoor mateloos populair. Maar ook de communisten kregen veel aanhangers. Een stroming die het moest hebben van keiharde kaders, solidariteit en strijd. Lukte prima, maar ging ten onder toen Stalin en diens opvolgers satellietstaten met geweld in het gareel gingen houden. Oost-Duitsland, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Polen. De PvdA werd in ons land een bestuurderspartij. De macht belangrijker dan de achterban. En we hebben allemaal kunnen zien waar dat toe heeft geleid. Weggevaagd! Populistische stromingen als de PVV, FVD, GroenLinks of D66 nemen de plaats in van die oude sociale stromingen. De SP speelt een rol in de achtergrond. De arbeiders hebben het goed gekregen, de ambtenaren willen nu nog wel eens staken, of zelfs de zeer goed verdienende piloten. Maar de rol van de sociaal-democratie is uitgespeeld. Dus waarom zou je die 1e mei dan nog vieren? In Rusland enn andere staten waar men houdt van de grandeur van het paraderen gaat deze dag niet zo maar voorbij. Hier wel. Een roos kan daar niets aan veranderen. Doel en middelen…het is voorbij. En eigenlijk is dat best jammer. (Beelden: Inernet/archief)
Wat we nu zien aan terreur was een eeuw eerder vooral het werk van anarchisten. Mensen met een afkeer van het burgerlijke en wettelijke of democratische. Zij zetten zich af met soortgelijke terreurdaden als we in onze dagen zien, al was of is de achtergrond van de daders dan anders. Het geestelijk welzijn van die daders is wel vergelijkbaar. Vaak mensen die bewust niet nadenken over de gevolgen van hun daden voor de slachtoffers omdat ze die zien als onderdeel van de gehate maatschappij die zij zelf willen veranderen. Bij die anarchisten, voortgekomen uit de revolutie van de socialisten of communisten, ging het om een totale ontkenning van de centrale macht. Of dat nu een regering betrof, een geloof of een Partij zoals de communistische. In basis stamde het idee van die anarchie uit de 19e eeuw toen bepaalde stromingen zich verzetten tegen het idee dat kapitaal, productiemiddelen en bijvoorbeeld bodemschatten in een beperkt aantal handen verkeerde en de grote massa daar niet voldoende van zou profiteren.
En die anarchie hield het niet bij woorden alleen. Ook al waren er stromingen binnen de anarchie die geweld verafschuwden namen sommige van die lieden het recht in eigen hand. Zij plaatsen bommen en vermoordden mensen omdat ze vonden dat die hun kijk op de wereld in de weg stonden. Ook in onze dagen kennen we deze lieden nog steeds. Veelal nog steeds aan de extreme linkerkant van het politieke spectrum. Veelal zitten ze nu in de hoek van de ecoanarchisten, mensen die het milieu willen beschermen en daarvoor alles in zullen zetten om hun doelen te bereiken. Ze steken fokkerijen in brand en blokkeren kolencentrales of soortgelijke acties. Dat dit kan leiden tot veel ernstiger zaken bewees de moordenaar van Pim Fortuyn. Heeft maling aan de samenleving en gaat door roeien en ruiten om zijn onaangepaste instelling te verdedigen. De anarchie is gericht op het doen vervangen van wat nu normaal is door een samenleving waarin het communistische denken tot in de laatste letter wordt uitgevoerd en alles van iedereen is en niemand meer macht heeft over de ander.
Een aardig idee, maar meteen ook levensgevaarlijk natuurlijk. Hoe dan ook, de anarchie met zijn geweldsuitspattingen kende zijn hoogtepunt voor W.O. 1. Daarna verdween het wat naar een donker gebied aan de linkerkant van onze samenleving. Waar het nog steeds te vinden is. Veel kraker zijn in feite anarchistisch in hun denken en doen. En opvallend is hun afkeer van alles wat rechts is en wellicht een verstoring van hun ideale wereldbeeld zou kunnen opleveren. En dat we dit gevaar niet moeten veronachtzamen heeft o.a. de Rote Armee Fraktion laten zien. Kortom, gevaar komt niet alleen van ultrarechts of uit moslimextremisme. Het zit ook elders en het vraagt van onze bestuurders een grote wijsheid om ook daar goed op te letten en op te treden als er weer eens een escalatie dreigt. Want geweld is geweld. Voor de slachtoffers maakt het allemaal maar weinig verschil. Toch? (Beelden: Internet)
Ik weet nog goed dat ik net als alle andere keren in de afgelopen jaren aan het begin van een nieuw kalenderjaar begon met de hoop en de wens dat het eens een heel ander jaar zou worden. Een keer zonder ellende, terreur, oorlog, verdriet, armoede, onbetrouwbare politici, maar vooral met liefdevolle omgang tot elkaar, meer humanisme, sociale uitingen en daden, enz. enz. Op dat punt stelde ook 2016 weer teleur. De idioten en terroristen van hoog tot laag verenigden zich weer met de dictatoren qua dadendrang. De echte armen werden weer armer en de rijken een flink eind rijker. De politieke stromingen die ons land al rijk was kregen ter linker en rechter zijde steeds meer gezelschap van lieden die menen dat het altijd nog een tandje erger kan in retoriek of populisme. Het realisme mankeert meestal, Nederland is een aardig land, maar de rekeningen moeten voor de meeste inwoners gewoon betaalbaar blijven. Leven op de ‘lat’ is niet van deze tijd, maar een asociaal beleid dat omwille van de staatsbalans vooral de armen treft is natuurlijk ook niet meer te verkopoen. De afkeer van de politiek zette zich in brede kring van de samenleving door. Horen, zien en verzwijgen doet nog steeds opgeld in bepaalde ‘politiek correcte kring’ maar de uitslagen van verkiezingen in de hele wereld laten zien dat ‘het volk’ zoekt naar daadkracht en oplossingen voor soms compleet uit de hand lopende maatschappelijke problemen. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Op blogniveau was 2016 een relatief rustig jaar. Ik zelf sloot een paar specialistische bloglijntjes af. Vond mijn heil in Facebookgroepen met dezelfde insteek. Alleen de horecaverslagenblog bleef nog meelopen tot eind dit oude jaar. Hierna is het over en uit en gaat de stekker ook daar uit. Voor dat soort verslagen bent u wellicht nu al gewend geraakt dat ik die hier af en toe voor u neer zet. Persoonlijk en zakelijk zette ik een punt achter mijn eigen bedrijf, ging officieel een beetje met pensioen, ik deed er al eerder verslag van. Na 54 jaar werken mocht het wel vond ik zelf. 2016 was wat dat betreft een bewogen jaar. En een ding voorspel ik u; het wordt in 2017 niet veel anders. Net zo min als het ineens anders was in 1957, 67,77, 87, 97 of 07. Geniet dus maar van de oliebollen, hapjes en drankjes en doe voorzichtig met vuurwerk. Voor 2017 wens ik u allen veel geluk en een doorlopende goede gezondheid. Want zonder dat wordt het uberhaupt niet veel in het nieuwe jaar. Tot volgend jaar! En dat is morgen al!
Altijdmijnmening 