Tagarchief: Leeftijd

Migraine…

Migraine…

Posted on by • Geplaatst in gezondheid • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: migraine.jpg

In het verleden heb ik wel eens geschreven over mijn gevoeligheid voor migraine. En hoe dat fenomeen mij pas op wat hogere leeftijd trof. Ik denk zo eind jaren negentig dat ik er ineens mee werd geconfronteerd. Ik heb de aura-vorm, waarbij je plotsklaps wordt overvallen door eerst een paar en daarna flink veel lichtflitsachtige verschijnselen in de ogen. Dat duurt pakweg een half uur, zakt dan weg om daarna ruimte bieden aan hoofdpijn die gek genoeg de ene keer intens kan zijn maar soms ook in een uurtje is verdwenen. Omdat de huisarts er indertijd een beetje om moest lachen, ‘je hebt een blonde-vrouwen-aandoening’, houd ik het qua bestrijding van de gevolgen maar bij paracetamol-inname, die ik aanpas bij de intensiteit van de aanval.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: sunshine.jpg

Zijn er triggers?? Geen idee, want het is me overal al eens overkomen, zelfs als ik volkomen ontspannen in mijn tuinstoel geniet van de rust. Ook in stress-situaties. Niks dat zo bijzonder is dat je er een specifieke vinger op kunt leggen. Als georganiseerd mens houd ik ook bij hoe vaak ik dit verschijnsel meemaak. Daarbij is wel te constateren dat het met de jaren in aantal stijgt. Ook dit jaar is de frequentie hoog. Gemiddeld 2 keer per maand ben ik de pineut. Maar afgelopen maand juli kwamen er binnen vier dagen vijf aanvallen voorbij. Waarbij de heftigheid van de hoofdpijn een soort Eredivisie bereikte. Zo heftig maakte ik het tot nu toe nog niet eerder mee. Dat hield in dat ik die dagen eigenlijk liggend in het donker door bracht, voor een actief type als ik nu eenmaal ben, een soort ‘verloren dagen’.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 2518ac79-9eb1-4df7-b179-ea788e8a273a.jpg

Onze witte poes vond het prachtig, die lag meteen naast me te knorren. Maar ik had er weinig aandacht voor. Arm diertje… Hoe dan ook, nog vervelender is de onvoorspelbaarheid. Soms geen een enkele aanval in een bepaalde maand, in andere 4 of 5, het is niet te bevatten of te snappen. En omdat de medische stand ook niet echt een idee heeft van oorzaken of gevolg is het meer een kwestie van ondergaan dan me druk maken over het feit wat het nou veroorzaakt. Een jaar of 1.5 geleden ben ik nog eens voor iets anders onderzocht en bracht dit verschijnsel bij neurologisch onderzoek te berden. En dus werd ik onderwerp van een extra onderzoek waarbij hersengolven werden bekeken en je wordt blootgesteld aan allerlei lichtflitsen en zo meer. Zou licht oorzaak zijn van die migraine wekten ze dat hiermee wel op. En wat denk je? Niks, nada…. Natuurlijk las ik er het nodige over sinds ik er al die jaren terug mee werd geconfronteerd, maar het sluit nooit echt aan op…. Eetpatronen? Geprobeerd, helpt niet. Gedrag? Licht? Stress? Nee hoor, niets wat een directe oorzaak heeft. Maar lastig is het wel. Gelukkig koester ik de jaren die zonder migraine verliepen. Waren er best veel achteraf gezien. Want een leuke kwaal is het niet echt… Maar verder gaat het wel hoor…Niks serieuzigs….. (Beelden: archief)

Belangrijk…

Belangrijk…

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 9 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wp_000676.jpg

De belangrijkste mens in jouw leven?? Natuurlijk, dat ben je zelf. Zonder dat erkende feit is/zijn er geen geliefde moeder, vader, partner, kinderen of wat ook. Dus maak iets van je leven, koester, heb lief, geniet, kijk om je heen, en denk niet aan later… Nou ja, wel een beetje. Ook mensen als Trump, Timmermans, Poetin, Orban of hoe ze allemaal heten mogen komen een keer bij de poort aan waarachter een oordeel zal worden geveld over hun doen en laten in het leven.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wp_002155.jpg

En als die poort er niet is wacht hen een eenzaam graf of pakweg een urn waarna men de as zal uitstrooien op een al dan niet zelf gekozen plek. Blijft de herinnering, levend gehouden door wat nabestaanden en vrienden, tot ook die er niet meer zijn. Dan rest de overlevering, maar voor miljarden mensen is die vaak weinig vergevingsgezind. Relativeren is dus wel op zijn plek. Onlangs zag ik in het kader van een verhaal over mijn luchtvaartverleden een foto waarop we als club van gelijkgestemden na opnieuw een geweldige expositie over de luchtvaart in het toenmalige Aviodome op Schiphol even samen poseerden. Denkbeeldig zette ik wat kruisjes over de gezichten van hen die intussen zijn ontvallen. Schrikbarend.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fidimo-samen-let-op-hen-die-er-niet-meer-zijn.img_4618.jpg

En sommige daarvan al op jeugdiger leeftijd dan die van uw meninggever die nu dient als doorgever van de relativiteitstheorie maar dan zonder wiskundige berekeningen. Gewoon omdat het heel confronterend is dat de mensen die toen ook meenden dat zij belangrijk waren, genoten van het leven, er niet meer zijn en hun erfenis verkocht of bijna vergeten en hun specifieke eigenschappen alleen nog verhaald door hen die lief hadden. Hele kerkhoven liggen er vol mee. Mannen, vrouwen, kinderen…. Geknakt in de bloei van het leven, sommige best oud geworden. In mijn leven en de klasse van leeftijden, zijn er dus heel wat verdwenen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: sunshine.jpg

De generatie boven me zowat helemaal uitgeroeid, in de familie en vriendenkring ging de zeis van die duistere dood ook al aardig rond. Ik doe intussen net of die niet voor mij komt of voor hen die me echt na aan het hart liggen, maar ooit komt die dag natuurlijk echt. Kon ik me niet voorstellen toen ik nog jong en heeeeeeel belangrijk was.. Al maakten we ook toen best trieste gevallen mee die onverwacht aan hun stutten trokken. Een collega op zijn 21e door wat dom gedrag, een geliefd familielid op zijn 41e, dus ik wist wel dat het kon gebeuren, maar toen waren al die lui die in de kring verzameld om me heen leefden er nog wel allemaal. Het wordt nu steeds stiller. Net als op het kerkhof. Telkens weer confronterend….En duidelijk makend dat al dat belangrijke gedoe, nergens over gaat. Maar ja, dat komt ook omdat ik zelf er nu wat anders tegenaan kijk. Ben benieuwd hoe jullie dat doen. Al denk ik dat veel van jullie die ervaringen van mij vast ook hebben moeten ondergaan en delen. Maar toch…. (beelden: archief)

Onomkeerbaar…

Onomkeerbaar…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , • 26 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: handytwo.jpg

Als jong ventje wilde ik graag voor ouder en volwassener worden aangezien. Wist ik veel. Ik liet dus een snor staan, maar anders dan bij types met een donkere haarsoort die overal op hun lijf een of ander zoogdier kunnen imiteren ben ik niet voorzien van die alles bedekkende begroeiing dus deed best lang over die borstel onder de neus waarmee ik indruk meende te kunnen maken. Duurde daarom alleen al dus maar kort. Omdraaien van de leeftijd was wel een aardig kunstje.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wp_003443.jpg

Zo werd je 21 als als je de oerleeftijd van toen omdraaide. Later was het handiger om dat terug te doen omdat ik me toch een flink eind jonger voelde dan mijn kalenderleeftijd aangaf. Eigenlijk is dat nog zo. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de leeftijd ga vieren die morgen op me wacht. Ik koester hooguit de sterke genen die me hebben geholpen om deze leeftijd zonder al te veel gedoe of geklaag te bereiken. Tuurlijk wel eens getwijfeld onderweg, maar nooit het idee gehad dat ik trillend en bevend mijn einde aan de horizon zag naderen. Ook al is dat helemaal niet ondenkbaar. Vanuit die zelfde kalenderleeftijd bekeken. Onlangs las ik dat de gemiddelde mens na zijn 30e eigenlijk onderweg is naar zijn fysieke einde.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: me-in-split-worlds-img_7872.jpg

Het lijf takelt langzaamaan af, begint te piepen en te rammelen, de geest krijgt meer behoefte aan rust en de felheid verdwijnt. Ik zal de afwijking zijn die de regel moet bevestigen. Rust? Felheid? Snelheid? Wie mij kent weet dat ik weinig wil weten van al die feiten. Nog steeds ren ik met twee treeen tegelijk trappen op en al rijdend ben ik zelden degene in de rechterbaan die zich meer dan keurig aan de snelheid houdt. Opschieten het devies. Daarbij is er nog zoveel te leren en te begeren. De mens moet altijd blijven leren, op de dag van je examen is het over en uit. Dus op naar de nieuwe verjaardag. Deze verzorgt een leeftijd die niet valt om te draaien. Indrukwekkend ook, een compliment waardig. De Meninggever is er best trots op al heeft hij weinig meer hoeven doen dan gewoon door leven.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img-20160708-wa0025.jpg

Feit is wel dat ze mij niet meer oproepen voor Ajax 1, militaire dienst of anderszins. Ik heb in mijn leven al genoeg gewerkt en/of tijd besteed aan vrijwilligerswerk. Dat is voorbij. Ik kan genieten van mijn rust…ook al doe ik dat maar met mate. Op naar een nieuw levensjaar…Samen met de Driekoningen uit dat bekende verhaal over de geboorte van het Christuskind. Hun aankomst in Bethlehem markeert mijn leven lang de verjaardag. Benieuwd wat die wijzen dit keer voor mee mee weten te nemen. Goud, Mirre, etc. Moet ik er mee?? Geen idee… Maar verder zijn ze zeer welkom. Wie weet wat ik nog van ze kan leren. Al kruip ik niet meer op een kameel…dat is dan wel weer over en uit. Verlangens liggen elders…. Vieren jullie de verjaardagen inmiddels ook anders dan vroeger? Draaiden jullie de leeftijden ook nog wel eens om waardoor je ouder c.q. jonger bleef?? Laat maar weten. Intussen hang ik hier zelf de slingers op…. (Beelden: Archief)

Later…..

Later…..

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Veel jonge mensen denken nogal eens in termen als ‘later als ik groot of volwassen ben dan….’. Ze bedoelen daarmee dan dat ze later in hun leven dit of dat nog zouden willen bereiken. Rijk of beroemd worden komen dan al snel als te behalen begrippen of doelstelling boven. Soms willen ze domweg gelukkig worden, vader of moeder zijn, reizen maken, een sportwagen bezitten dan wel pakweg piloot of chirurg als beroep uitoefenen. Later, het leven heeft zijn loop genomen, dromen mensen nogal eens van allerlei andere zaken, al zitten er tussen die vaak vasthouden aan die oorspronkelijke dromerij. Maar wat als dat later er ineens sneller is dan je dacht? Dat je zo maar op een leeftijd zit die de kansen op het bereiken van al die doelen niet bepaald gaat helpen.

Dat je ontdekt dat je fysieke of geestelijke vermogens je niet in staat stellen om te komen tot het leven als je ooit had bedacht. Wat doe je dan? Kniezen? Bij de pakken neerzitten en accepteren?? Ik heb genoeg mensen leren kennen die vooral dat laatste doen. Dat geeft ze rust, minder stress. Maar er zijn er ook die koste wat het kost tot doelen willen komen die ze ook eerder in hun leven stelden. Parachute springen of een heel verre reis maken, met haaien zwemmen of met iemand van het eigen geslacht het avontuur zoeken. Ik geef maar wat voorbeelden.

Daarbij is het handig om ook even mee te nemen wat dat ‘later’ dan precies is. Want het kan ook leiden tot uitstelgedrag. ‘Nee, dit jaar niet, maar over een paar jaar wil ik echt……’. Vul maar in. Helaas zitten we als mensen zo niet in mekaar. Slechts communisten geloven in de geleide economie en vijfjarenplannen. Normale mensen niet. Althans zouden dat niet moeten doen. Want morgen kan het licht wel uit gaan, of ontstaat er een wereld die je nu niet wilt bedenken maar je als volk en individu in het ongeluk stort. Je hoeft maar een blik op die wereld om ons heen te werpen en te zien dat de bedreiging van ons veilige geregelde leventje door extremisme, fanatici of gewone moordenaars ineens kan eindigen. Om het over akelige ziekten maar niet eens te hebben. Dan is later ineens heel relatief. Als kind moet je daar niet mee bezig zijn natuurlijk. En blijven dromen, vooral dat. Over prinsen op het witte paard (mag ook een prinses op een roze pony zijn uiteraard), de rijkdom van Dagobert Duck of het talent van een operazanger(es). Want als er niks te dromen valt is het leven van kinderen net zo triest als van de lieden onder hen die juist onder de kneveling van een of andere doctrine worden verplicht tot doen van zaken die wij hier als barbaars ervaren. Kortom, leef en droom nu en stel niet uit. Echt, je leven wordt er een stuk leuker door. Ik deed veel van die dingen en de in mijn jeugd gestelde doelen werden of zijn aardig bereikt. Maakt een mens zeer gelukkig. Maar je moet dan nog wel zelf de slingers ophangen uiteraard…..Jullie mogen zelf dromen over welke….(beelden: archief/internet)

Contact…of niet…

Contact…of niet…

Posted on by • Geplaatst in observaties • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Hoe vreemd het (mij) ook lijkt, er zijn stellen die prima samen kunnen leven zonder echt contact met elkaar te maken. Ze leven ieder hun eigen leven en komen (denk ik) mekaar weer tegen aan tafel of in bed. Maar ze delen weinig van hun dagelijkse beslommeringen of gedachten. Naar mijn mening is dat een ongewenste situatie maar echt er zijn psychologen of mediators die in de theorie van de gedachtenscheiding geloven. Voor mij is dat ondenkbaar maar ik ben dan ook een communicator. Met velen, maar zeker de vaste partners. Daartoe ben je met elkaar samen gaan leven is mijn idee, en alles wat je daarna met elkaar kon of kunt delen is bonus.

Ik kijk en observeer als meninggever regelmatig om me heen en schreef al eens eerder over paren die ik dan tegen over elkaar zie zitten en die consequent langs elkaar heen kijken en er het zwijgen toe doen. Wellicht past dit bij enige leeftijd en het idee dat ‘alles al is besproken’, maar als mensen jonger zijn en elkaar nog zouden moeten ontdekken….nee, vreemd. Toen wij onlangs met onze vriendjes in Amsterdam bij dat leuke en besproken Argentijnse restaurantje zaten en rond keken zagen we een dergelijk paar achter ons. Met enige regelmaat viel ons (je moet leren kijken zonder dat het opvalt..) op dat de stoere jonge vent die daar zat met een aantrekkelijk blonde schone juist dit gedrag vertoonde. Meer dan een half uur was er diepe stilte en keken ze intens langs elkaar heen.

Niks te vertellen? Niks meegemaakt vandaag? Niets te melden over de (op het oog) lekkere drankjes, het menu, keuzes of over haar uiterlijk? Pas toen de bediening van het restaurant naar hen toe kwam om de bestelling op te nemen zagen we dat ze niet echt met stomheid geslagen waren. Daarna werd het weer stil. Je vraagt je dan als observator af waarom mensen bij elkaar zijn. Dat is toch ook bedoeld om te delen? Om elkaar de liefde te verklaren of duidelijk te maken dat je juist op vakantie of zo de zin hebt om samen dat verblijf nog intenser te maken? Thuis wacht dan vaak de sleur, zo hoorde ik onlangs een van tv bekende seksuoloog uitleggen. En omdat die sleur op de loer ligt, komen er veel scheidingen voor (1 op 3) na vakanties. Want als men dan al fysiek contact maakt tijdens de vakantie of stedentrip doet men van beide kanten zijn/haar/hun best het fraaiste van zichzelf te geven of te schenken. Maar ik denk dan toch dat er iets aan vooraf moet gaan.

Complimenten, sfeer verhogende daden, aanrakingen, cadeautjes desnoods, maar duidelijk meer dan een zwijgzaam verlopen diner.. Tuurlijk, het is en blijft mijn persoonlijke mening. Maar genoemde observaties die middag en avond maakten dat wij er als vriendenstel uitgebreid over spraken. En dat ook zij (communicatief even sterk) zich iets dergelijks niet konden voorstellen. Pas als de koek op is valt het praten stil was onze conclusie. En dan moet je niet meer samen op vakantie gaan maar juridische hulp zoeken om de boel uit elkaar te halen zonder al te veel fricties…Moet je over de verdeling van de spullen of huisdieren dan wel de kinderen toch weer met elkaar praten. Maar ja, ook dat zal dan wel via diverse adviseurs gaan. Want als je gewend bent te zwijgen en de eventuele liefde omslaat in haat moeten andere mensen de boel redden. Nou voordien heb ik wel verteld wat ik er van vind. Jullie ook?? (Beelden: Archief/Internet)

Opruiming….

Opruiming….

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 13 reacties

Wie mij hier al een tijdje volgt weet dat ik mijn interesse/werkwereld aardig breed heb gemaakt. Zo breed dat zaken soms door elkaar heen liepen. Zo maakte ik van mijn passie voor de luchtvaart mijn werk om dat later nog eens te doen met de wereld van automotive. Daarna werd het de communicatie/trainingswereld die me beetpakte en zo bouwde ik naast mijn hobby-bibliotheek en andere zaken ook een aardig groot zakelijk archief op. Indertijd belangrijk genoeg om alles te bewaren al was het maar omdat de wetgever je dat verplicht, maar ik ben nu toch zo ver dat ik aan het opruimen ben geslagen.

Confronterend werkje soms. Omdat je dan ineens ook weer allerlei zaken tegen komt die indertijd vroegen om veel tijd of aandacht. Ik zie terug hoeveel werk ik maakte van aansturing en communicatie met betrokken mensen of organisaties maar ook hoe creatief ik sommige acties voor derden in elkaar stak. Soms zelfs helemaal vergeten….Maar papier liegt niet. En dan bewaar ik maar weer de nodige uitingen die wellicht later een beeld geven van een creatief mens die zijn leven lang keihard heeft gewerkt om te bereiken wat hij deed, enige vorm van welvaart, erkenning en succes.

Maar ook in al die jaren die veel zag en meemaakte, niet altijd en overal zijn stempel op kon drukken, maar wel voldoende om daar een zekere trots vandaan te halen. En dit concluderend stel ik dan maar vast dat het dit keer maar om een deel van de administratie gaat uit de afgelopen 20 jaar. Wat daar voor zat heb ik al eens beschreven hier en zal ik niet herhalen. Naast de schoenen lopen is in tijden van opruiming en overdenking niet zo handig…ahum.

Daarnaast ben ik actief met het inpakken van delen van de collecties bezig. Je kunt na je verscheiden (ik plan 100 te worden…) toch geen chaos achterlaten dus moet gestructureerd gebeuren allemaal. Is dat leuk? Nee! Want ik geniet nog van al die collecties en lectuur die ik door de jaren heen verzamelde. Daarbij komen dan nog de geschriften waaraan ik meewerkte dan wel ze zelf helemaal vulde. Zo maar weggooien is niet relevant. Nee, een museum kan er aardig mee gevuld. Helaas is een van die musea net in een vorm van transitie gesmoord. Moet verhuizen, kan geen nieuw adres vinden, dus dat stokte meteen.

Jammer maar helaas. Maar als….dan heb ik nog wel wat zaken die ze van mij mogen overnemen voor hun museale collecties. Eerst maar eens zien hoe hun businessmodel er uit gaat zien dan. Ooit schonk ik in dat kader een schitterend model van een KLM-DC-8 aan het Aviodome op Schiphol. Nou, daar belandde het zonder aanduiding van de sponsor in een donkere kelder om er op een dag, dik 30 jaar later, in Lelystad weer eens uit te komen. Nog steeds zonder aanduiding over de sponsor van toen. Dat is niet goed voor mijn ego…. Hoe dan ook, ik ben lekker druk. Met niks, en toch….Nuttig….Beter nu dan later….Het fysiek doet het nog….Je weet maar nooit….

En jij, beste lezer(es), ook zo bezig met de grote schoonmaak?? Of doe je daar echt niks aan en laat alles na voor de Zondvloed?? Ben benieuwd… (Beelden: Prive)

Confronterend…

Confronterend…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties

Het zal de meeste lezers/essen niet veel anders gaan dan jullie medeblogger, de altijd jong van geest blijvende Meninggever. Hoewel de spiegel het tegendeel beweert, en soms duidelijk maakt dat jong zijn maar kort duurt en je de meeste tijd van je leven bezig bent met oud(er) worden, de geest weigert dat beeld veelal te accepteren. In mijn kop ben ik nog steeds iets van 25 jaar oud en vind nog steeds van alles en nog wat mooi of aantrekkelijk.

Ik kan me soms nog opwinden over de politieke kwesties, verbind graag oud met nieuw, jong met oud, maar weiger te accepteren dat er ook voor mij een einddatum vastzit aan mijn stoffelijk bestaan. Ik weet dat het anders is, maar toch. Dus koester ik de vrijheid die me door een goede gezondheid wordt geschonken, blijf actief met en in van alles en nog wat en lees me gek om qua kennis bij te blijven. Zet me in een discussie met andersdenkenden en de vonken vliegen er vanaf. Leeftijdgenoten zie ik dan vaak wat terugzakken en denken ‘waar maak jij je druk om man, het leven was al zo ingewikkeld..’ of soortgelijke bij geranium groeispotters behorende gedachten. Nee, aan mij is dat niet besteed.

Hoor ik een lekker ruig Dancenummer of pakweg Metallica sta ik dat mee te bleren en doe soms verwoede pogingen op het ritme de benen te roeren tot iets wat lijkt op een leeuw die in plaats van op jacht gaan het hoela-hoepdansen beoefent. Kortom, niets ouds voor mij. Dus hup lopen tot de vonken er vanaf vliegen en rijden als een semi-jonge Max Verstappen. Was dus aardig confronterend toen we onlangs een lijnbus betraden die in de periferie van Amsterdam het vervoer tussen randgemeenten verzorgt na een lange wandeling langs de kunst van ArtZuid. We zakken dan gewoontegetrouw neer op van die handig klapstoeltjes in die bus, want we hoeven maar twee haltes. Een ontzettend lieve donkere jongedame stond op en zei met grote glimlach: ‘ga hier maar zitten, veel beter voor jullie’ en zakte zelf naast mij op een van die klapstoeltjes. Ik keek haar aan, en vroeg, ‘zie ik er zo oud uit?’. Tuurlijk verwachtte ik een antwoord dat dit direct ontkende, maar ze keek slechts lachend omhoog… Ik wist genoeg. Later, ze nam dezelfde halte, zwaaiden we nog even naar mekaar. Zij had een goede daad verricht en ik was daarna toch aardig ontwricht. Oud worden willen we allemaal, ouder zijn valt nog niet zo mee. Zeker niet als leuke jonge dames je dat in hun beste bedoelingen ook nog eens bevestigen. Zal ik dan toch maar die geraniums bestellen. Men zegt dat je die op oudere leeftijd kunt zien groeien….. (beelden: archief)

Migraine anno 2023..

Migraine anno 2023..

Posted on by • Geplaatst in gezondheid • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Een aantal jaren her schreef ik al eens over mijn helaas op latere leeftijd opgetreden migraine aanvallen. Vergezeld van aura-lichtflitsen die vooraf gaan aan de latere echte hoofdpijn. Het trad voor het eerst op in 1999 of zo en ik weet het toen aan de grote stress die mij indertijd werktechnisch ten deel viel. Of aan de vele koffie, chocolade of wellicht enig ander onhandig eetpatroon. Maar dat bleek niet zo te zijn. Feitelijk is er weinig van de oorzaken bekend, maar is men er wel van overtuigd geraakt dat het voor het grootste deel een vrouwenkwaal is. Met name vrouwen in of net na de overgang lijken er mee te maken te krijgen. Waarbij die mij treffende vorm nog de meest milde is. Net als toen heb ik mij zelf goed geobserveerd en heb niets gevonden dat er op wijst dat ik een dergelijke fysiek bezit, al weet je nooit wat er onderhuids zoal huist, al ben ik dan wel overtuigd van de lesbische soort als ik mijn gevoel volg. Hoe dan ook, de migraine bleef, ook al nam die qua frequentie flink af toen ik voor mij zelf werkend iets minder op de agenda lette dan voorheen.

In de bladenmakerij (deadlines, drukker etc) kwam het wel weer opzetten, soms twee aanvallen per dag, maar dat kan ook van doen hebben gehad met het feit dat ik zelden of nooit even ging liggen tijdens een aanval. En zo ging dat pakweg 15 jaren lang. Onlangs ben ik maar eens gaan bijhouden wanneer die aanvallen nou optreden en wat ze mogelijk triggert. Daarbij bleek iets vreemds, na de Corona-vaccinaties had ik steevast veel meer aanvallen dan daarvoor. Het jaar er op, geen vaccinaties, trad het vrijwel niet op. Maar dit jaar is het weer helemaal bingo. Alleen al in de afgelopen maand mei had ik er 5 keer last van. En altijd op verschillende momenten, maar veelal wel in de ochtend. Terugkijkend heb ik geen eenduidige uitleg over die oorzaken die mogelijk een reden kunnen zijn voor dat gedoe. Maar vervelend is het wel. Soms overvalt het me in de auto, een andere keer gewoon op een terrasje aan een bakkie thee, dan weer als we lopen te wandelen in een bos. Kortom, geen pijl op te trekken. En dat is vervelend. En ik moet langzamerhand toch wel uit die overgang zijn zou ik denken. Maar dat is een grapje natuurlijk. En als je zo’n aanval hebt maak je echt geen grapjes meer…Jullie wel?? Nou bedankt dan…:) (beelden: Prive)

De keuzes van de ouders…

De keuzes van de ouders…

Posted on by • Geplaatst in Automening • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 18 reacties

Hoewel bij jongere generaties het typische ‘merkgevoel’ rond vervoermiddelen aan het afnemen is, zijn er toch mensen die op basis van ervaringen uit het verleden toch steeds weer kiezen voor dat wat ze in hun jeugd thuis op dat gebied meemaakten. Ik ben daar wel een duidelijk voorbeeld van. Een lekker gevoel bij een merk dat leasepa in de handel wegzette maakte dat zelfs een deel van mijn carriere maar zeker mijn persoonlijke keuzes op het gebied van auto’s in eigen beheer sterk verbonden raakten met dat ene merk. Maar dat ik ook ooit viel voor de geneugten van de grote Amerikanen omdat ik zelf ook wel eens wilde ervaren hoe dat zou zijn nadat in mijn jeugd het merk Studebaker nog wel eens voorbij kwam.

Bij anderen zie en hoor ik dan dat men gaat voor Ford omdat ‘Pa’ daar altijd in reed of nog sterker, Opel. Een merk waarin heel wat Nederlanders werden vervoerd van/naar de camping of vakantieadres. Weer anderen praten vol liefde over ervaringen in een Fiat of een VW. Bedenk het maar en je ziet dit kopieergedrag daarna optreden. In de diverse groepen op Facebook of zo kom ik ze altijd weer tegen. En zeker weten dat die eigen merkkeuze en die van ‘Pa’ beter was dan die van de buren of de verdere familie. In onze familie was dat ook zo. De zus van mijn moeder had een echtgenoot die niet echt wilde deugen. Nou ja, niet dat de man crimineel was of zo, maar aan hard werken had hij een broertje dood. Dat moest mijn tante maar doen.

Maar hij sprak altijd over auto’s alsof hij er verstand van had. In werkelijkheid hield mijn leasepa zijn toenmalige vervoer veelal rijdend. En dat kostte vaak veel moeite want de man kocht van het weinig geld dat ze binnen kregen het liefst Engelse wagens. Indertijd niet de beste keuze. Dus een Vauxhall of Hillman zaten daar regelmatig in de familie. Groot voordeel voor de latere generaties, die wagens stonden meer stil dan ze reden en als ze dat al deden was het vaak reden voor grote ellende onderweg. Mijn leasepa rukte heel wat keertjes vloekend en mopperend uit met een van zijn Skoda’s om de familie ergens te redden.

Een straatvriend van mij zelf had een vader die ook ‘alles beter wist’ op autogebied. Dus die kocht op enig moment een Simca Aronde van een paar jaar oud. En nam ons op een zondag in de geschiedenis als jonge pubers samen met het verdere gezin mee voor een tripje naar het oostelijke achterland van dit fraaie Nederland. Op de terugweg een grote klap….de motor liep vast. En daar stonden we. Na vele uren opgehaald door iemand uit hun familie…. En ik kwam midden in de nacht thuis bij boze ouders die me meteen verboden ooit nog met die lui mee te rijden….Ach ja….als je uit een autogezin komt is alles daarbuiten amateur of niet slim genoeg om de juiste keuzes te maken. En als ik kijk hoe ik zelf in het leven sta……dan heb ik dat toch een beetje in de genen meegekregen. Dus vooroordelen zijn mij op autogebied niet vreemd.. Wie het meent beter te weten mag het hier over proberen….Maar of het lukt??? 🙂 (Neem het niet te serieus hoor, het is maar een leuk verhaaltje voor het weekend..)

Terugblik…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Nu hij net zijn 80e verjaardag had gevierd en nog eens mijmerde over hoe zijn leven tot nu toe was verlopen kwam hij al snel tot de slotsom dat hij best wat kansen had laten lopen die wellicht zijn leven of carriere hadden kunnen doen veranderen. Hij was niet ontevreden hoor, daar niet van, maar als hij soms aan bepaalde dingen dacht die hij niet durfde of door invloed van zijn ouders of toenmalige partner niet mocht, zuchtte hij diep. Want hij had kansen genoeg gehad. Zo dacht hij terug aan Tiny, die blonde meid waar hij helemaal gek op was en die hem had geleerd goed te kussen. Zij was echt een meisje naar zijn hart geweest, maar van huisje-boompje-beestje moest hij toen nog niks hebben. Hij wilde de wereld verkennen, en ondanks haar passionele aanpak van hun liefdesleven koos hij toch liever voor reizen en trekken. Hij had veel landen gezien, steden bekeken, en toen hij onderweg Louisa tegen was gekomen viel hij als een blok voor haar zuidelijke temperament. Dat was leuk geweest op de warme stranden in haar thuisland, maar eenmaal hier in het toch wat kille Nederland, viel de relatie met haar niet zo mee. Ze was vinnig, vond ons land maar niks, en hij kon als het er op aankwam eigenlijk niet goed met haar door een deur. Dus nam hij afscheid en zette haar op de trein terug naar huis. Hij ging werken voor zijn vader, in de bloemen. Was op zich leuk werk, maar ook wat saai. Elke dag verliep zoals de vorige of de volgende. Gelukkig verdiende hij aardig. Kocht zich een auto, huurde een leuk huis, vond Annelies en trouwde met haar. Passie was niet hun ding, maar ze kregen wel 2 kinderen. Alles wel aan boord. Zijn vader deed op enig moment het bedrijf aan hem en zijn broers over. Maar het ondernemerschap paste hem niet. Hij liet het aansturen van het bedrijf aan de anderen en werkte zoals hij altijd deed. Mopperde niet, droomde wel, maar ontdekte ook dat wat hij eigenlijk wilde, nu niet meer kon. Van reizen kwam niet veel, andere mensen ontmoeten lukte nauwelijks en de relatie met zijn schoonfamilie was maar zozo. Kortom, het leven kabbelde voort. Hij werd 50, 60, 70 en nu 80. Annelies was hem intussen ontvallen. Zijn kinderen volwassen en zelf ouders. Ze kwamen af en toe bij hem langs, zoals met verjaardagen. Mooie vrouwen waren niet meer aan hem besteed. Het leven was hem best genadig geweest, hij leefde gezond en was zelden ziek. Maar toch miste hij de passie uit zijn jeugd. En tegelijk wist hij dat die nooit meer terug zou komen. Hij zuchtte nog een keer, deed de gordijnen dicht en liep naar de keuken. En kopje koffie zou hem goed doen. Zoals hij dat vroeger met Annelies ook deed. Ach die Annelies….. Hoe zou het trouwens zijn met Tiny? Moest hij toch eens opzoeken. Misschien kon zijn kleinzoon Jim hem even helpen met Facebook…….