Hoewel bij jongere generaties het typische ‘merkgevoel’ rond vervoermiddelen aan het afnemen is, zijn er toch mensen die op basis van ervaringen uit het verleden toch steeds weer kiezen voor dat wat ze in hun jeugd thuis op dat gebied meemaakten. Ik ben daar wel een duidelijk voorbeeld van. Een lekker gevoel bij een merk dat leasepa in de handel wegzette maakte dat zelfs een deel van mijn carriere maar zeker mijn persoonlijke keuzes op het gebied van auto’s in eigen beheer sterk verbonden raakten met dat ene merk. Maar dat ik ook ooit viel voor de geneugten van de grote Amerikanen omdat ik zelf ook wel eens wilde ervaren hoe dat zou zijn nadat in mijn jeugd het merk Studebaker nog wel eens voorbij kwam.
Bij anderen zie en hoor ik dan dat men gaat voor Ford omdat ‘Pa’ daar altijd in reed of nog sterker, Opel. Een merk waarin heel wat Nederlanders werden vervoerd van/naar de camping of vakantieadres. Weer anderen praten vol liefde over ervaringen in een Fiat of een VW. Bedenk het maar en je ziet dit kopieergedrag daarna optreden. In de diverse groepen op Facebook of zo kom ik ze altijd weer tegen. En zeker weten dat die eigen merkkeuze en die van ‘Pa’ beter was dan die van de buren of de verdere familie. In onze familie was dat ook zo. De zus van mijn moeder had een echtgenoot die niet echt wilde deugen. Nou ja, niet dat de man crimineel was of zo, maar aan hard werken had hij een broertje dood. Dat moest mijn tante maar doen.
Maar hij sprak altijd over auto’s alsof hij er verstand van had. In werkelijkheid hield mijn leasepa zijn toenmalige vervoer veelal rijdend. En dat kostte vaak veel moeite want de man kocht van het weinig geld dat ze binnen kregen het liefst Engelse wagens. Indertijd niet de beste keuze. Dus een Vauxhall of Hillman zaten daar regelmatig in de familie. Groot voordeel voor de latere generaties, die wagens stonden meer stil dan ze reden en als ze dat al deden was het vaak reden voor grote ellende onderweg. Mijn leasepa rukte heel wat keertjes vloekend en mopperend uit met een van zijn Skoda’s om de familie ergens te redden.
Een straatvriend van mij zelf had een vader die ook ‘alles beter wist’ op autogebied. Dus die kocht op enig moment een Simca Aronde van een paar jaar oud. En nam ons op een zondag in de geschiedenis als jonge pubers samen met het verdere gezin mee voor een tripje naar het oostelijke achterland van dit fraaie Nederland. Op de terugweg een grote klap….de motor liep vast. En daar stonden we. Na vele uren opgehaald door iemand uit hun familie…. En ik kwam midden in de nacht thuis bij boze ouders die me meteen verboden ooit nog met die lui mee te rijden….Ach ja….als je uit een autogezin komt is alles daarbuiten amateur of niet slim genoeg om de juiste keuzes te maken. En als ik kijk hoe ik zelf in het leven sta……dan heb ik dat toch een beetje in de genen meegekregen. Dus vooroordelen zijn mij op autogebied niet vreemd.. Wie het meent beter te weten mag het hier over proberen….Maar of het lukt??? 🙂 (Neem het niet te serieus hoor, het is maar een leuk verhaaltje voor het weekend..)
Altijdmijnmening 
Leuke blogpost.
Van mijn ouders had ik niets over te nemen op gebied van auto’s daar die geen rijbewijs en dus ook geen auto hadden. Ik heb dus zelf mijn weg moeten zoeken tussen al die verschillende merken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is inderdaad een heel andere ervaring….. Maar heb je zelf wel merkvoorkeuren opgebouwd??
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn laatste drie auto’s waren en is Opel. Geen idee of ik bij dat merk zal blijven tot het einde of dat er nog een ander hier op de oprit komt te staan.
LikeLike
Opel is intussen Stellantis, onderdeel van PSA en FCA, en krijgt of heeft de nodige verwantschap gekregen met Peugeot. Dus je kunt nog even verder als je dat zou willen…
LikeLike
Toen ik klein was, reed mijn vader Simca. Dat merk bestond al niet meer toen ik mijn rijbewijs haalde.
LikeLike
Nee, dat verdween in Talbot/Chrysler en is nu onderdeel van Stellantis, via de PSA-Groep waarin Peugeot de scepter zwaait…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken het. Mijn vader reed altijd met Franse wagens (Peugeot of Renault). Onze eerste was dan wel een Mini Cooper, maar toen die na een jaar ‘tweede wagen’ werd, kochten we een Renault. Zo heeft mijn man er een gehad. Nadien zijn we overgestapt naar Citroën en Peugeot. En nu rijden we al met onze tweede Japanner. Wij, die ooit riepen nooit een Japanner’. En kijk …
LikeLike
Zo heeft mijn er MEER DAN een gehad, moest het zijn.
LikeLike
De kwaliteit van Japanse auto’s is al vele jaren boven elke twijfel verheven. Dat zorgt voor veel tevredenheid. En zo hoort het ook…
LikeGeliked door 1 persoon
Daar is de prijs ook naar. De volgende wordt toch weer een Fransman denk ik.
LikeLike
Ik zou die gok niet snel nemen. En vergis je niet, ook de Fransen zijn aardig in prijs meegegaan met de meute…
LikeLike
Het gaat niet alleen over de prijs hoor. Ik vond de Franse wagens veel comfortabeler. En aangezien het toch niet weer zo’n grote SUV zal worden, zal het nog wel enigszins meevallen met de prijs.
LikeLike
De Belgen zijn meer op Franse auto’s dan wij Nederlanders…. Vormgeving is bij de Fransen tegenwoordig overigens tegenwoordig aardig op orde. En als je bijvoorbeeld kijkt naar Renault, dat merk heeft een nauwe samenwerking met Nissan, wellicht dat men het kwaliteitsgevoel ook van die lui hebben overgenomen. Peugeot kreeg input van Mitsubishi op gebied elektrische wagens…Ook dat is interessant…
LikeGeliked door 1 persoon
Geen auto voor mijn vader. Een transportfiets was zijn deel. 🙂
Broers en zwagers waren divers in hun smaak , het meest was ik onder de indruk van broers Ford Falcon, jaren ’60/’70. Geen uitgerekte staartvinnen, toch echt Amerikaans. De kleur vond ik bijzonder, een soort spiegelend grijs
LikeLike
De Falcon was in feite een compactcar uit de wat schale jaren zestig. Na de vleugels en de chroomversieringen. En in die periode waren Amerikanen nog best populair hier…
LikeLike
Toch zag je er niet veel, althans hier in Cuijk niet. Misschien in grotere plaatsen.
LikeLike
In mijn generatie hadden “gewone”ouders geen auto, alleen als het toevallig zakenmensen waren met een auto voor het bedrijf. Mijn schoonvader ging in de jaren 70 wél aan de auto, aanvankelijk een Daf ( die wij later opreden) Daarna Fords. Wij begonnen zelf met 2de of derdehands auto’s , ik herinner me een Simca, een eend, een open en de Ford’s van schoonpa. Onze eerste nieuwe was een Seat Fura, ging 12 jaar mee. Daarna reden we jarenlang Renauld Clio. Toen die steeds groter werden overgestapt naar Susuki Splash dus eigenlijk ben ik op autogebied niet zo trouw, gewoon een slet. 😉
LikeLike
In onze wijk waren de meeste auto-gebruikers middenstanders. Veel van de autorijders huurden in het weekend een Opel of een VW Bus bij het verhuurbedrijf tegenover ons huis. Mijn leasepa dook echter in de handel toen mensen de brommer of scooter zat waren en een dak boven de familie wilden hebben. En zo kwam de echte business op gang. Met heel wat merken die nu niet meer bestaan. Maar oo dat ene waarmee ik toch wel sterk verweven ben geraakt…:)
LikeLike