Daar zat ik dan, toegelaten bij een bijeenkomst van de Commissie van Beroep in zaken die het bijzonder onderwijs betreffen en die te maken hadden met de onlangs ook door mij beschreven handelwijze van een scholengemeenschap in de Bible Belt die meenden dat zelfs de kleinste afwijking van de leer moest leiden tot ontslag. Nu is daar, ook daarover heb ik al eens geschreven, op zichzelf al veel op af te dingen. Zonder iets af te willen doen aan de opvoedkundige kwaliteiten van twee van de drie betrokken leerkrachten, die ‘ene’ is mij meer dan dierbaar. Als je al iets zou hebben met het christelijk geloof en de uitingsvormen die daarmee van doen hebben, dit is een waar christenmens. In veel opzichten ook voldoende werelds, barmhartig, altijd op eigen wijze bezig met de enige waarheid, maar vooral ook een buitengewoon goede leerkracht die heel wat extra uurtjes inzette om zijn (vaak lastige) leerlingen te helpen aan werk of stage. Het mocht niet baten, verandering van denken leidt in die wat starre refo-hoek tot onbarmhartig denken en optreden; dus ontslag! Het verweer van de leerkrachten werd met een zeker dedain van de tafel geveegd, praten hielp niet, wie niet wilde weten moest maar voelen.  Nu is daar wellicht nog wel begrip voor op te brengen, maar dan moet je dat wel even vastleggen in reglementen of een handleiding. Dat verzuimde de schoolleiding door de jaren heen en dat maakt hun zaak niet sterk.

Tijdens de sessie voor die commissie van beroep bleek de voorzitter een wijs mens. Hij voorzag ellende als alle aanwezige belangstellenden geen toegang zouden krijgen tot de zaal waar deze oefening werd gehouden. Het werd een openbare zitting. Dat was goed, want de mensen die achter mijn ‘lijdend voorwerp’ stonden wilden hem oprecht steunen. Actief of passief. Soms helpt een gebed, maar vaak is een persoonlijke aanwezigheid belangrijker. Ik zal u niet vermoeien met alle details. Duidelijk was dat de schoolleiding (de voltallige directie en Raad van Bestuur was aangetreden) het weliswaar ‘vervelend vond voor betrokkenen’, maar regels zijn regels en dan moet je de consequenties daarvan maar voelen. Advocaat van de leerkrachten en betrokkenen zelf maakten van veel van die argumenten gehakt. Er was in het verleden gedoogd, er waren afspraken gemaakt, er was gezwegen, kortom men had het door de vingers gezien maar was ineens overgegaan tot onaangekondigde acties. Met dit vergaande resultaat tot gevolg. Uren gingen de verwijten en argumenten over tafel. Keurig netjes qua taalgebruik en soms werden er door de juristen gaten geschoten in de argumenten van de tegenpartij.

Duidelijk werd al snel dat de commissieleden wel inzagen dat de school in het verleden erg ruimhartig was omgesprongen met haar eigen regels, dat de strengheid van de laatste 1,5 jaar misschien in het licht van overheidscontrole op bijzonder onderwijs nog wel begrijpelijk was, maar dat de opgelegde sanctie in dit geval wel erg zwaar was. En na enig beraad besloot men dat partijen maar weer eens met elkaar aan tafel moesten om te zien de zaken terug te brengen naar de oude situatie. En dat was een meer dan bevredigende uitspraak. Al kwam die beter over bij de mensen die bezwaar hadden gemaakt tegen hun ontslag dan bij hen die eigenlijk vonden dat ze in hun refo-wijsheid gewoon mensen mochten ontslaan die ze niet aanstonden. In de toekomst zullen we zien waar dit toe leidt. Maar als er ergens een god naar dit tafereel heeft gekeken of wellicht de regie heeft gegrepen zal die zeker hebben geglimlacht. Deze keer wonnen de Farizeers niet van de mensen die voor het beleden geloof staan, en dat was best tevredenstellend. Zelfs voor een mens als ik die van huis uit mee kreeg dat al die lui per definitie in aanmerking komen voor de term ‘afvalligen’. Maar dat is nu niet relevant natuurlijk. Ook voor die God van ons allen niet…..Die maakt geen onderscheid, mits er in hem wordt gelooft.