Slaan…

Slaan…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: verbodsbord-partij-van-de-afkeer.jpg

Los van de mensen die het plezierig vinden om een gericht pak slaag te krijgen omdat ze daar opgewonden door raken is slaan van anderen altijd een abjecte actie van lieden die met woorden niet genoeg aandacht of respect krijgen. In de huidige tijd en in onze toch normaal ontwikkelde beschaving van een volk en land dat evolueerde achter de duinen van de Noordzee gebruik je geen geweld om wat dan ook af te dwingen. Laten we over aan barbaren en menselijk ongedierte. Maar het was zeker niet altijd zo. In mijn jeugd was slaan nog een vrij normale manier van opvoeden en zeker ook op de toen best strenge scholen werd wat afgetuigd.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: slaan-1.jpg

Dat kon gaan met de blote hand, soms met een lineaal, de aanwijsstok of een rietje. Gezien het aantal leerlingen per klas (veel, meer dan nu als druk wordt gezien) en het soort kinderen was die handhaving van de discipline kennelijk nodig. Tot op de randen van de Middelbare school zag ik het plaatsvinden en vrijwel niemand nam er aanstoot aan. Ik herinner me nog wel een fiks uit de kluiten gewassen leerling van de 6e klas L.S. die na een klap door de leerkracht een beuk terug gaf. Was hij thuis ook zo gewend. Kon meteen naar huis en zagen we niet meer in de klas terug. Hetzelfde gedrag zag je ook bij veel kinderen thuis. Ouders die vermoeid waren door het harde werken wilden thuis rust. Lastige kinderen moesten gewaarschuwd en daarna kwamen de klappen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: slaan-2.jpg

Gek (gelukkig)genoeg heb ik er zelf op een enkele uitzondering na dan, nooit echt last van gehad. Niet dat ik nou meteen een equivalent van een engel was, verre van dat, maar los van luide verbale terechtwijzingen werd er bij ons zelden of nooit geslagen. Wellicht omdat zij die vrij van zonden waren in onze familie niet voorkwamen. Wie modelkinderen wil opvoeden moet zelf het beste voorbeeld geven. Nou dat was niet zo in ons huisgezin. Neemt niet weg dat ik er achteraf blij om ben dat er niet zo op los werd geramd als ik elders wel eens meemaakte. Kinderen die bang waren voor hun ouders, welke band wil je opbouwen dan?? Zelf was ik streng doch rechtvaardig richting ons kroost al was soms de verleiding tot uithalen best wel eens aanwezig. Toch zullen er geen trauma’s zijn overgebleven aan ook mijn manier van rechtzetten bij wat krom verliep. Nee, dat fysieke uitpakken was en is eigenlijk niks voor mij. Al ben ik buiten de deur best wel eens overgegaan tot een ‘tikje’ als iemand me iets flikte wat echt niet kon. Maar dat is inmiddels in het dikke boek van de Sint verdwenen en naar Spanje verhuisd. Overigens zag ik ook ruzies in die jeugdjaren tussen buren of mensen die ontevreden waren bij het garagebedrijf aan de overkant of zo, omgezet worden in een paar tikken over en weer. Ging heel anders dan tegenwoordig. Wie het nu oneens is met gedrag van anderen koopt wat cobra’s in of ander vuurwerk en pleegt een aanslag op het huis of bedrijf van de ander. Elk jaar meer, en de wetgever loopt op grote afstand achter de feiten aan. Slaan doen we ook nog, maar dan vooral in kringen waar normale mensen niet willen verkeren. Was toen ook zo. Heetten die mensen ‘asociaal’ te zijn. Geldt nog steeds. En bij het slaan van kinderen spreken we terecht van ‘kindermishandeling’. Geen leerkracht die het in zijn bol haalt om de prinsjes en prinsesjes van tegenwoordig nog met een vinger aan te raken. Je bent zo aangeklaagd wegens grensoverschrijdend gedrag, je baan kwijt, onderdeel van de cancelgemeenschap en in de media bekend binnen Woke-kringen. Dat wil je niet. En dat zie je toch terug in het gedrag van veel kinderen tegenwoordig. sommige van die ettertjes kunnen soms best een pakje slaag gebruiken….Foei toch Meninggever!! (beelden: internet)

Armoede…

Armoede…

Ik stam nog uit een tijdperk waarin armoede onder normale Nederlandse gezinnen iets was dat in bepaalde lagen van de bevolking min of meer verscholen toch altijd aanwezig bleek. De na-oorlogse economie was nog niet op stoom en als de ouders niet behoorden tot de van oorsprong rijkere lagen der bevolking moest er heel hard worden gewerkt om alle monden te voeden.

Doordeweeks dus veelal schraalhans keukenmeester, in het weekend een stukje vlees naast de groenten en pudding toe. Een enkele kledingkast waarin alle kleding van de diverse gezinsleden kon worden opgeslagen omdat er niet zoveel viel op te slaan en wassen in de tobbes die in vrijwel elk gezin nog van zink gemaakt terug te vinden waren. Waren we gelukkig? In zekere zin wel. Je wist niet beter en bij de buren was het gras echt niet groener. Beter gesteld, die hadden soms helemaal geen gras. Pas in de jaren zestig begin de welvaart overal door te dringen.

Ik heb juist die periode zeer bewust meegemaakt. Radio en tv in huis, een auto voor de deur, een eigen brommer, voldoende kleding om niet met doorgeschoten spullen onderweg te moeten. Nederland leefde op. Er kwam meer en beter eten op tafel, vakanties werden genoten (wij deden dat ook al in de jaren 50 overigens..) en mensen kregen de kans te verhuizen naar de ‘betere buurten’ in en buiten de stad. Sindsdien zijn hele generaties opgegroeid met welvaart en soms pure luxe.

Totaal andere huizen, nog meer gevarieerder en beter eten, kleding voor elke dag afwisselend en soms met schoenenkasten die uitpuilen van de peperdure sneakers. De laatste nieuwe iPhone moet en als je geen merkkleding draagt wordt je de paria op de scholen waarop je tot je 25e kunt verkeren om een soort van opleiding af te maken. Daarna neem je een jaartje rust en gaat dan eens op zoek naar een baan. Liefst een waar je niet te moe bij wordt en ook nog eens top betaald. De wereld in ontkenning want intussen hebben we in Nederland opnieuw armoede. Zo erg zelfs dat velen van hen die treft terechtkomen in de bijstand, bij voedselbanken of erger.

Het vangnet van de sociale voorzieningen door welke oorzaken ook, compleet uitgerekt of leeg gegeten. Minstens 1 miljoen Neder/medelanders die dit treft. Kinderen soms zonder ontbijt naar school en nogal eens alleen thuis omdat de ouders wanhopig trachten met hard en vies werk alsnog iets te bereiken voor hun kroost. Daar geen luxe en welvaart, maar elke dag de strijd voor het bestaan. En nee, ik heb het hier niet over hen die te beroerd zijn om op te staan omdat ze menen dat zij aan unieke kwalen lijden of liever van die uitkering leven dan dat ze er voor moeten werken. Het gaat mij om hen die kansarm zijn en er echt iets van trachten te maken. Als je dan de rijkdom ziet van anderen, en nee ik ben zelf niet jaloers, is het wel schrijnend om te moeten constateren dat sommigen wel erg in de verdomhoek zitten. Of ze nu wat ouder zijn, eenoudergezinnen overeind houden of wat ook. Het is een schande. En die schande wordt alleen maar groter als ik zie waarop met name linkse stromingen inzetten in de huidige tijd. Die knokken voor heel andere doelen en doelgroepen. Bijna volksvijandig. Met die armoede tot gevolg. Reden om er nooit op te stemmen. Ik kan niet tegen namaaksocialisten. U wilt me wel vergeven. Intussen neem ik een toastje met kaviaar en drink champagne op uw aller welzijn…..:) (beelden: archief)

Terugblik…

Nu hij net zijn 80e verjaardag had gevierd en nog eens mijmerde over hoe zijn leven tot nu toe was verlopen kwam hij al snel tot de slotsom dat hij best wat kansen had laten lopen die wellicht zijn leven of carriere hadden kunnen doen veranderen. Hij was niet ontevreden hoor, daar niet van, maar als hij soms aan bepaalde dingen dacht die hij niet durfde of door invloed van zijn ouders of toenmalige partner niet mocht, zuchtte hij diep. Want hij had kansen genoeg gehad. Zo dacht hij terug aan Tiny, die blonde meid waar hij helemaal gek op was en die hem had geleerd goed te kussen. Zij was echt een meisje naar zijn hart geweest, maar van huisje-boompje-beestje moest hij toen nog niks hebben. Hij wilde de wereld verkennen, en ondanks haar passionele aanpak van hun liefdesleven koos hij toch liever voor reizen en trekken. Hij had veel landen gezien, steden bekeken, en toen hij onderweg Louisa tegen was gekomen viel hij als een blok voor haar zuidelijke temperament. Dat was leuk geweest op de warme stranden in haar thuisland, maar eenmaal hier in het toch wat kille Nederland, viel de relatie met haar niet zo mee. Ze was vinnig, vond ons land maar niks, en hij kon als het er op aankwam eigenlijk niet goed met haar door een deur. Dus nam hij afscheid en zette haar op de trein terug naar huis. Hij ging werken voor zijn vader, in de bloemen. Was op zich leuk werk, maar ook wat saai. Elke dag verliep zoals de vorige of de volgende. Gelukkig verdiende hij aardig. Kocht zich een auto, huurde een leuk huis, vond Annelies en trouwde met haar. Passie was niet hun ding, maar ze kregen wel 2 kinderen. Alles wel aan boord. Zijn vader deed op enig moment het bedrijf aan hem en zijn broers over. Maar het ondernemerschap paste hem niet. Hij liet het aansturen van het bedrijf aan de anderen en werkte zoals hij altijd deed. Mopperde niet, droomde wel, maar ontdekte ook dat wat hij eigenlijk wilde, nu niet meer kon. Van reizen kwam niet veel, andere mensen ontmoeten lukte nauwelijks en de relatie met zijn schoonfamilie was maar zozo. Kortom, het leven kabbelde voort. Hij werd 50, 60, 70 en nu 80. Annelies was hem intussen ontvallen. Zijn kinderen volwassen en zelf ouders. Ze kwamen af en toe bij hem langs, zoals met verjaardagen. Mooie vrouwen waren niet meer aan hem besteed. Het leven was hem best genadig geweest, hij leefde gezond en was zelden ziek. Maar toch miste hij de passie uit zijn jeugd. En tegelijk wist hij dat die nooit meer terug zou komen. Hij zuchtte nog een keer, deed de gordijnen dicht en liep naar de keuken. En kopje koffie zou hem goed doen. Zoals hij dat vroeger met Annelies ook deed. Ach die Annelies….. Hoe zou het trouwens zijn met Tiny? Moest hij toch eens opzoeken. Misschien kon zijn kleinzoon Jim hem even helpen met Facebook…….

Date…

Nadat haar man Francisco haar had verlaten voor naar wat zij noemde ‘een jonge slet’ had ze jaren lang alleen in het leven gestaan. Ze had de kinderen opgevoed, hard gewerkt, een eigen huisje gekocht, verbouwd en ingericht, maar de laatste tijd had ze steeds meer het gevoel dat ze vooral in de avonden en tijdens feestdagen wel erg alleen was. De kinderen waren de deur uit en leefden op heel andere plaatsen in het land, kwamen regelmatig, maar dan zorgde zij meer voor hen dan omgekeerd. En met haar 53 jaar was ze nog niet zo oud dat ze zonder een arm om zich heen oud wilde worden. Dus had ze na een tip van een goede vriendin besloten om zich te melden op een van de vele dating-apps. En had ze iemand geswiped die haar wel iets leek. Marvin heette hij, een blonde vent met een goed lijf en een prima uitstraling. Hij vond haar ook interessant zoals hij dat in latere contacten aan had gegeven en vol verwachting maakte ze een eerste afspraak. Ergens tussen haar en zijn woonplaats bij een lokaal Toekan-hotel. Kon ze altijd, als het echt klikte, meteen van de gelegenheid gebruik maken. Toen hij op haar afstapte en zich voorstelde was ze onder de indruk. Hij was twee koppen groter dan zij, had een sportief lijf, blauwe ogen, een hoofd vol krullen en had kleding aan die zijn postuur nog eens accentueerde. Zelf vond ze zich ineens een iets te zware huisvrouw in een te korte jurk. Die had ze speciaal gekocht om er vrouwelijk uit te zien. Iets wat zij de laatste jaren maar moeilijk vond om bij zichzelf terug te vinden, vrouwelijkheid. De laatste keer dat zij echt met haar man iets in bed had meegemaakt was al heel lang geschiedenis en zij was bang dat alles wat zij van die periode nog wist verdwenen zou zijn. Hoe dan ook, ze dronken wat, praatten veel, er waren overeenkomsten, paar verschillen, ze aten iets lekkers en kakelden vrolijk verder. De klik was er van haar kant zeker, alleen twijfelde ze wat omdat hij, zoals bleek, een jaar of tien jonger was dan zij. Wat moest hij met een oude vrouw bedacht ze zich. Maar hij was complimenteus en niet opdringerig. Uiteindelijk zette zij de eerste stap en kuste hem… Gewoon omdat ze daar zin in had. Hij beantwoordde haar kus passievol. En vroeg haar daarna glimlachend of ze even wilde afrekenen…. Verwonderd keek ze hem aan. Meende hij dat nou? De teleurstelling was direct ingedaald en zichtbaar op haar gezicht. Hij glimlachte en zei niks. Zij stond op, pakte haar tas en jas en rekende af bij de balie van het restaurant. Daarna rende ze naar haar auto. Tranen welden in haar ogen…. De vernedering…. Op zijn latere mailtjes en appjes reageerde ze niet tot het stil werd. En in haar dromen maakte ze van alles en nog wat mee waarvan ze zulke grote verwachtingen had gehad…. De teleurstelling bleef. Een oude vrijster werd ze…. En mannen wilden haar niet meer….. Dus ontkurkte ze maar een fles wijn en schonk zich een glas in. Had ze tenminste nog een beetje plezier….

Gelukkig Nieuwjaar!!!

Gelukkig Nieuwjaar!!!

Moge het een prachtig en gezond nieuwjaar 2023 worden, waarin we alles wel bereiken wat vorig jaar niet lukte, we de liefde gaan vinden of extra koesteren, weer werken aan een mooiere en veiliger wereld en we alsnog in staat zijn meer naar elkaar te luisteren en niet alles weg te wuiven wat ons niet bevalt. Waarin we werken aan vrede voor alle volkeren en veiligheid op straat. Maar eerst een glas heffen op alles wat we ons zelf en anderen wensen…… Proost!

Frustro..

In zijn kindertijd was hij zelden opgevallen. Het gezin waarin hij opgroeide kende 3 zussen en 2 broers. Hij hing er altijd wat tussen in. Waar zijn zussen samen de wereld aan konden en elkaar altijd verdedigden was er tussen zijn broers en hij geen enkele band van belang te vinden. Op school had hij weinig vrienden. Men zag hem niet staan, hij werd niet echt gepest maar stond ook niet hoog op het keuzelijstje van de meer populaire jongens in de klas die hun eigen voetbal- of gymnastiekteam mochten samenstellen. Hij hobbelde door zijn schooltijd heen met net gemiddelde cijfers. Kreeg dus ook geen complimenten thuis, zocht werk en eindigde in de melkwinkel van zijn oom die wel een hardwerkend hulpje kon gebruiken. En werken deed hij. Zonder op te vallen, gewoon, hij werkte voor zijn geld. Echte hobbies had hij ook niet, hield niet van uitgaan, las liever zijn stripboeken. Een meisje was voor hem niet echt weggelegd. De meeste meiden vonden hem saai en onopvallend. Pas toen hij ouder werd en via studeren op voor volwassenen ingerichte scholen een betere kantoorbaan had bemachtigd, kreeg zijn leven enige diepgang. Met de donkere Dina kreeg hij verkering, raakte verloofd en getrouwd. Ze kregen kinderen, er kwam een gemiddeld huisje op een etage in de voorstad van die grote die er naast lag. Het leven ging zijn gangetje. Tot hij het internet ontdekte. En zich wat verdiepte in de wereld om hem heen. Hij zag sterren die zich profileerden, wentelden in de roem, hij zag politici met allerlei uitspraken die hem soms iets deden maar vaak ook boos maakten. Via de sociale kanalen reageerde hij dan. Steeds heftiger. Als Dina niet thuis was, want die hield er niet van. Toen die ene presentatrice op tv haar boezem naar zijn idee wel erg graag showde in te strakke bloesjes begon hij haar te volgen en opmerkingen te plaatsen die haar toch moesten bereiken. Steeds heftiger werden zijn uitingen. Tot op die dag dat hij neerschreef dat hij haar wilde verkrachten en daarna de keel afsnijden. Moest kunnen, ze vroeg er zelf om. Toch? Het was dan ook een grote verrassing toen hij de volgende dag twee rechercheurs voor de deur van zijn huis trof die hem meenamen naar het politiebureau en hem daar wegens bedreiging van een bekende persoonlijkheid uren lang ondervroegen. Ondanks dat hij verbaasd was en daarna bijna boos over deze behandeling had hij ook gevoel gezien te worden. Hij deed er ineens toe. En dat maakte hem best trots. Eindelijk was ook hij ‘iets’. Ook al kostte hem dat dan een fikse boete en strafblad. Hij was nog niet uitgespeeld…Eindelijk erkenning…

Op stap..

Maanden van te voren maakten ze al alles in orde. Lijstjes van wat ze nodig hadden voor onderweg, regelden de campingplekken voor de tussenstops, reserveerden weer die heerlijke plek aan het water in hun geliefde Frankrijk. De auto kreeg een servicebeurt, de caravan werd ook helemaal nagelopen en van onder tot boven schoongemaakt. De banden goed gecontroleerd, wat hadden ze nodig voor die vier weken in den vreemde aan eten en drinken? Het werd allemaal geregeld en voorbereid. Heerlijk, met de kinderen aan het water, lekkere broodjes kopen in het dorp, de brocante marktjes, het strand waar je streeploos bruin kon worden. Zalig…. De werkdagen kropen voorbij voorafgaand aan de vakantie en toen het eenmaal zo ver was kwamen ze al vroeg uit bed en begonnen met inpakken van de auto en caravan. De dissel op de weegschaal, alles volgens de regels. Wat de kinderen allemaal mee wilden nemen werd voor een deel gehalveerd, het mocht niet te veel wegen. Dixy, de hond, kwispelde en werd door een van de kinderen nog even uitgelaten, die kon er dan wel tegen tot in Belgie. En om 7 uur in de ochtend reden ze weg. Zwaaiden nog naar die ene buurman die buiten stond om op weg te gaan naar zijn werk. Al snel reden ze zingend richting het zuiden. Voorbij Gent zouden ze stoppen. Kon Dixy nog even naar buiten en dan door tot voorbij Parijs…. Op de parkeerplek pakte zij de koffiefles en kleine pakjes fris voor de kinderen. Besmeerde broodjes kwamen te voorschijn. Nu alleen Dixy nog even aan de lijn nemen……..Dixy….Dixy…waar is Dixy? Ze keken elkaar aan. Zochten in de caravan…maar niks. Waar was die hond. Tot een van de kinderen vertelde dat zij Dixy thuis even in de schuur had gezet zodat hij niet kon weglopen….En niemand had gedacht om dat dier mee te nemen….. De stemming was ineens anders….vader ontplofte….Vorig jaar de paspoorten, nu dit weer…… Hij maakte de caravan los van de auto, laadde wat spullen over en reed weg….Het was een rit van dik 4 uur op en neer……lekker begin van de vakantie….

Karakter en genen…

Karakter en genen…

Als ik naar sommige mensen en hun gedrag kijk ben ik altijd benieuwd waar hun manier van leven of doen en laten vandaan komen. Immers, we zijn op onze eigen wijze uniek natuurlijk, maar bezitten ook de nodige genen in ons gestel die we overnamen van (voor)ouders. Daarbij is het gedrag van die generaties boven de onze vaak bepalend voor onze eigen manier van levensinvulling. Eerder al beschreef ik de ‘logische keuze’ van kinderen om in de voetsporen van hun ouders te treden waar het gaat om beroepskeuzen, vakantiebestemmingen of invulling van het eigen gezinsleven. Het kan ook leiden tot een totaal andere keuze om vooral niet op die ouders te hoeven lijken.

Omdat je bepaalde eigenschappen van die ouwelui niet ziet zitten, of omdat ergens in jouw geest een afkeer van gewoonten zorgt voor een standvastig plan zelf niet hetzelfde gedrag te vertonen. Ik heb dat met roken gehad. Afkomstig uit een echt rokersgezin (na WO2 was dat voor veel mensen normaal geaccepteerd gedrag..) waar ook de alcohol nog wel eens rijkelijk vloeide (succes moest gevierd..) had ik zelf nul behoefte aan beide verdovende middelen. Maar kreeg ik wel weer met de paplepel de liefde voor alles wat reed en vloog mee en werd me ook uitgelegd dat je nooit voldoende cultuur en geschiedenis tot je kon nemen. Waren zowel mijn pa als stiefpa beide echte automensen, ik koos toch in eerste instantie voor de luchtvaart, om er daarna via een vrij logische nieuwe keuze alsnog in terecht te komen.

Daarnaast hadden zowel mijn broer als ik een relatief grote verhaalkundigheid en zakelijk inzicht wat weer leidde tot dat wat wij beiden deden of nog doen. Bij anderen zie ik dat de creativiteit van moeder zich vertaalt in dochters, dat het sociale wat in sommige families diep in de genen lijkt te zitten, ook in de kinderen en zelfs kleinkinderen is terug te vinden. Of als de ouders van de tattoo’s zijn, de kinderen dat ook overnemen, dan wel precies andersom kiezen om dat nu net niet te doen. Net als geloof, doorgegeven via de generaties of de nodige scholing. Van sommige mensen snap ik niet hoe ze zijn geworden zoals ze blijken of bleken te zijn. Heb heel wat ellendelingen meegemaakt. Wat moeten dat voor ouders zijn geweest vraag je je dan af. Want als je zelf vals bent of overdreven jaloers, wat ging er dan mis in je genen?

Of als er erger stoornissen optreden die je dagelijkse handelen beinvloeden? Denk aan mensen die het verkeerde pad op gaan. Pedofielen, verkrachters, overvallers, plunderaars of linkse revolutionairen. In dat laatste geval is het vaak toch een kwestie van opvoeding in een kneiterlinks milieu. Met waanvoorstellingen over de ‘ideale wereld’ of zoiets. Dan wel zoals je ziet in door totalitaire of godsdienstgekke regimes bestuurde landen waar kinderen al vanaf de prille jeugd krijgen ingeprent wat de ‘enige juiste weg is’. Wat daar van komt merken we dagelijks. En met een uitgeklede zorgsector valt op spoedig herstel niet te rekenen. Leren leven met de waanzin…..Geen fijn idee. Maar ach, in ons aller genen zit ook een oerdemocratisch genenstekje dat iedereen de kans geeft om zich te ontwikkelen. Dat onderscheidt ons ook van die dictaturen. Gelukkig maar…. (beelden: eigen archief)

Prins…

Daar lag ze dan…in haar korte zijden nachtjapon, in haar als altijd fraai opgemaakte bed. Haar verder naakte lijf huiverde. Ze vermoedde wel dat er iemand anders in haar buurt was maar ze hield de ogen gesloten. Immers, ze had geen idee wie dat was. Wilde het eigenlijk ook niet weten. Plots hoorde ze een stem, zacht, mooi, die haar vroeg hoe ze had geslapen en of ze wellicht in bad wilde. Tuurlijk wilde ze dat. Lekker wegzakken in warm water. Ze stapte uit haar bed in klaargezette muiltjes, liep rozig achter die man aan die tegen haar had gesproken. Breed van schouders, een lendendoek van een of ander duur materiaal. In de badkamer was het bad voor haar al gevuld. Het schuim lag er dik op en ze rook de heerlijke geur van een of ander opwekkend soort schuim. De jonge man, wat een knappe vent zeg, pakte haar nachthemd aan en keek naar haar lijf. ‘Mooi’ stemde hij in met het beeld dat ze zelf ook in de spiegel aan de overkant van het bad zag. Ze was strak van vel, had rechtopstaande borsten, een schoot die nog ongerept was en verlangde naar zijn aandacht. Langzaam liet ze zich in het water zakken. Achter haar knielde die atletische jonge man neer en begin haar schouders en nek te kneden. Het voelde heerlijk aan, ze ontspande helemaal, zalig… En het voelde dan ook als heel normaal toen hij met zijn handen lager en lager kwam en haar het gevoel gaf dat wat er ook moest komen het allemaal fantastisch zou zijn en op haar gericht. Toen hij langzaam aan naast haar zat om zijn handen nog wat beter hun werk te kunnen laten doen keek ze hem aan en nodigde hem uit bij haar in bad te komen zitten. Langzaam maakte hij zijn vernuftig vastgemaakte lendendoek los. Wat ze zag deed haar huiveren…zo mannelijk, zo groot…als dat maar…. Net toen ze huiverde van genoegens en genot hoorde ze in haar oren een geluid dat haar geluk verstoorde….dat geluid werd steeds luider en het deed haar ontwaken….Naast haar stonden twee van haar vier kinderen. Die wilden dat ze uit bed kwam….ze moesten naar school, en wilden eten. Schaamte maakte dat ze haar opgetrokken katoenen nachthemd snel om zich heen trok, en meteen uit bed stapte. In haar goedkope sloffen….Haar man was al onderweg naar zijn werk, in de spiegel zag ze haar wat pafferige gezicht, de dikke buik, haar al wat hangende borsten…. Jeminee, het leven was haar niet goed gezind geweest. Gelukkig waren er die dromen. Elke paar dagen per week kwamen die terug en voelde ze zich weer even een jonge meid. Die wel werd gewaardeerd en begrepen, en die vol passie was…net zoals vroeger….

Kroegvrienden…

‘Iedereen’ mocht hem. Althans dat gevoel had hij zelf altijd gehad. Henk, lekker populair in zijn jeugd. Veel vrienden, met wie hij uitging en op de meiden kon jagen. Zijn vader had een eigen bedrijf en hem was zelden iets te kort gedaan. Financieel zeker niet. Hij liep er echter wel de kantjes van af. Het bedrijfsleven was eigenlijk niks voor hem, maar toch had zijn vader hem opgenomen in de onderneming. Ook omdat ‘die ouwe’ dan een oogje in het zeil kon houden. Henk was een vrouwenjager, en daarbij hield hij wel van een glaasje bier. Hij was nergens goed in waar het nuttige zaken betrof, maar kon wel goed biljarten, voetballen, en onderhield zijn sociale contacten. Maar het leukst vond hij toch wel de kroeg. Ook toen hij in dienst zat was hij toch vooral een ‘drukker’ om daarna in de vrije ruimte vooral lol te trappen met zijn maten. Die hadden Henk altijd hoog zitten. Sloegen hem op de schouder en wilden nog wel eens een stapje extra voor hem lopen. Logisch want de meeste rondjes in de kantine betaalde hij. Net als bij het voetballen. Altijd was Henk de gevierde jongen. Toen zijn vader overleed en hij de onderneming erfde moest hij even wennen aan het nieuwe leventje. Hij werd wat serieuzer, maar onderhield wel goede contacten met sportverenigingen en zo meer. Zijn sponsorschap daarvan maakte dat hij vaak werd uitgenodigd voor een hapje en drankje en daar genoot hij met volle teugen van. Het werken ging hem redelijk af. Hij gaf leiding aan dat bedrijf, maar had ook prima mensen om zich heen verzameld op wie hij kon bouwen en die hij graag wilde vertrouwen. In het weekend was er dan het gezin, ja hij was ook nog getrouwd met ongeveer de vijfde vrouw met wie hij een soort van liefdesrelatie had opgebouwd en met wie hij twee zonen kreeg. Op zondag zat hij bij de clubs. En genoot, deelde rondjes uit en werd op het schild getild. Nu hij wat ouder werd, de kinderen in de zaak en hij met een soort pre-pensioen, genoot hij nog het meest van zijn dagen en avonden in de kroeg. Hij genoot van de verhalen, van de sfeer, van de drank. Tot hij ontdekte dat al die drank ook betaald moest worden. Het inzicht dat hij wellicht vriendschap (…) kocht was confronterend. En dus deed hij een stapje terug. Het bleek heel vervelend te werken. Niet alleen werd het ineens een stuk ongezelliger, maar al die ‘vriendschappen’ stelden uiteindelijk niks voor. Als hij geen rondjes gaf, kreeg hij er maar heel weinig van anderen. Zag men hem als een gierige kapitalist. Het werkte ontnuchterend. Hij stopte er mee. Wel jammer dat intussen zijn vrouw was vertrokken en zijn zoons hem niet meer op de zaak wilden zien. Henk, eenzaam mens, door niemand meer gezien. Hij pakte er nog maar een pilsje bij en voelde de tranen in zijn ogen opwellen…. Zoveel jaren voorbij…. en weer alleen!