Ik ben vast een roepende in de digitale woestijn als ik aangeef niks te zien in series beelden waarop ik zelf als onderwerp of lijdend voorwerp acteer. Hele volksstammen zijn met niets anders bezig zo lijkt het wel eens. Ze kopen daarvoor de meest geavanceerde foto-apparatuur of nog potentere smartphones met 45 MP’s, maar benutten ook filters in de software om er vooral zelf zo goed mogelijk uit te zien. Het fenomeen had al eerder mijn aandacht. Maar het is best confronterend als ik tijdens mijn zoektocht door de analoog opgeslagen diabeelden ontdek dat ik indertijd ongeveer alles en iedereen op foto of dia zette, maar zelf niet in beeld verscheen.
Ik weet ook nog wel dat ik daar indertijd echt geen behoefte aan had, of het moest een hoger doel dienen. Zo werden er nog wel eens professionele beelden geschoten voor artikelen in vakbladen of rond weer een opening van een nieuw dealerbedrijf waar ik bij betrokken was. Dan moest het wel. Maar verder zette ik toch vooral fraaie vliegtuigen, auto’s, vrouwlief of de rest van de familie en de toenmalige leuke en lieve huisdieren op de foto. Dat was op zich al leuk, want nu ik ze regelmatig scan komen ook herinneringen terug aan een totaal ander tijdperk en dieren die weer even aandacht krijgen omdat ze dat ook verdien(d)en. Wat ik natuurlijk ook zie is hoe snel een leven eigenlijk door je handen glipt.
De glans van de jeugd, de mensen die er niet meer zijn, de vakantiebestemmingen die je al dan niet in de herinnering bleef koesteren en sommige bestemmingen van toen die eigenlijk uit de hersenkrochten waren verdwenen maar je nu weer terug haalt. Zonder zelf in beeld te komen. Het blijft knap. Nou ja, ook weer niet, want anders dan met die huidige apparatuur die zelfs voor en achter foto’s kan schieten had die toenmalige SLR van Praktika of Minolta de narigheid in zich dat je die moest instellen op afstand en licht, en dan voor je gezicht zou moeten houden om tot een plaatje te komen. Grote kans dat je dan je buik in beeld had, of een oor, maar niet je hele gezicht. Tuurlijk had zo’n ding een zelfontspanner, kon je alles op een statief instellen, indrukken en dan heel hard rennend een positie innemen voor de klik van de camera je vastlegde voor later. Nou, ik heb er weinig gebruik van gemaakt. Niet veel veranderd. Tuurlijk sta ik wel eens op de foto nu, maar toch te weinig interessant om dat hier regelmatig met jullie te delen. Maar OK, voor deze keer een paar uit afgelopen digitale jaren. Ik was, ben en zal namelijk nooit zo selfie-gericht zijn. Dat laat ik toch meer aan hen die het ego boven alles doen gaan. Daartoe schrijf ik mijn verhalen. Helpt mij in ieder geval beter. (Beelden: eigen archief)
De geweldige Netflix-serie ‘Peaky Blinders’ heb ik eind vorig jaar achter mekaar bekeken en was er zeer van onder de indruk. De familie Shelby uit Birmingham, zigeunerbloed en dito tradities. ‘We’re the Fucking Peaky Blinders’ een gevleugelde kreet. Nooit bleef een wrede of criminele daad tegen de familie onbestraft. Laten we wel zijn, je komt aan mij, aan ons…dan moet je daarvoor dus de rekening betalen. Desnoods met je bloed of leven. Zo doen wij dat in ‘onze kringen’. In de familie Meninggever gelden deze regels ook, al kan ik me niet herinneren dat er ooit bloed vloeide bij een of andere ‘terugbetalingsactie’. Subtiliteit zit meer in de genen. Maar zeker ook wraakzucht. Wie ons iets aandoet moet rekening houden met represailles ook al worden daar dan meestal geen wapens bij gebruikt. En elk lid van de familie heeft het in meer of mindere mate in zich heb ik ontdekt.
Altijd ook wel verhalen uit de geschiedschrijving waarbij mensen die ons iets vervelends aandeden de rekening gepresenteerd kregen. Kan 25 jaar duren, maar het komt! Nu ben ik zelf een verhalenverteller, dus ik kan of kon het vaak in woorden en/of media kwijt. Het kan zijn dat me zakelijk iets is gelapt wat me persoonlijk slechts indirect raakte, maar waarvan ik wel vind dat het niet door de beugel kon. Ook dan komt er een reactie. Kan ook dat er dan negatieve publiciteit volgt en mensen daarmee de pin op de neus krijgen voor hun onbetamelijke gedrag. Maakt het veel indruk? Soms wel. Ik heb er wel eens hele discussies over gehad met iemand die ik in een artikel een aantal jaren later echt verweet dat hij zeer slecht leiding gaf aan een onderneming waar ik ooit mee moest samenwerkte. Het schandblok stond klaar voor hem. De man las het en ontplofte. Nog steeds overtuigd van zijn eigen gelijk. Maar de lezers en zij die de situatie kenden waren het niet met hem eens.
Ik heb wel eens uitgezocht dat het toch iets is wat wij van onze familiemoeder hebben overgenomen. Die had dit ook sterk. Kwam niet aan haar leefwereld of omgeving, je kreeg ervan langs. Al duurde het twintig jaar. En hoewel wij die eigenschap als kinderen of pubers wellicht verafschuwden, het bleek ons toch meegegeven in die al eerdergenoemde genen. ‘We’re the fucking Meninggevers’ en zo meer. Tegenwoordig gaat het er anders aan toe. Mensen die persoonlijke hetzes voeren gaan achter de blokkade van wat ook. Bij sociale media een fluitje van een cent. Heel wat lieden met al te persoonlijke verwijten of te linkse meningen (ieder heeft recht op zijn/haar opinie, maar er bestaat niet een 100% waarheid natuurlijk omdat dit politiek correct lijkt…zelfs de mijne niet) gaan achter de barrière van niet meer kunnen reageren of meelezen. En zo wordt wraak alsnog zoet. Zij het…heel digitaal en keurig binnen de lijntjes van onze normen en waarden. Zouden velen een voorbeeld aan kunnen nemen…Maar ja….die bezitten die genen niet…..Want zij behoren niet tot de Fucking Meninggevers….
Nee, we zijn www-adressen geworden. Met als achterliggende gedachte kennelijk dat je dan niet hoeft te praten met je (potentiele) klanten, maar gewoon alles digitaal kunt afwikkelen. Op zich niet ongewoon, maar als iedereen het doet praten straks alleen onze smartphones en laptops met elkaar. Aardig is ook dat er aanbieders zijn van al die achterliggende technologie die het nog bonter maken. Zoals ze je bij een storing van/in het internet-verbinden niet een telefoonnummer aanbieden voor je klachten, maar een 
Kennelijk ook omdat je dan niet door hebt hoe groot zo’n onderneming eigenlijk is. Bij Bol.com of Vodafone schat je dat nog wel op redelijke basis in, bij worldfashionandtrading.com kon het wel eens gaan om een enkele huisvrouw die er een handeltje bij doet in haar uitgebouwde schuur. Het zijn van die zaken die mij bezig kunnen houden. Even maar hoor, want daarna krijgen we het nieuws of de muziek. En ben ik weer even verdoofd. Tot de volgende STER-Reclame. Waarin overigens die spreekafmetjebuurvrouw.nl wel erg vaak voorbij kwam. Kennnelijk gokten ze daar op oververhitte klanten tijdens die warme periode die we meemaakten in de zomerse maanden. En wie dat wil nakijken kan terecht bij watwashetookalweervoorweerindezomervan2018.nl…. Veel succes! (En nee, ik doelde niet op Hunkemoller! Daar doen ze het nu net wel goed…)
Altijdmijnmening 