Ik ben vast een roepende in de digitale woestijn als ik aangeef niks te zien in series beelden waarop ik zelf als onderwerp of lijdend voorwerp acteer. Hele volksstammen zijn met niets anders bezig zo lijkt het wel eens. Ze kopen daarvoor de meest geavanceerde foto-apparatuur of nog potentere smartphones met 45 MP’s, maar benutten ook filters in de software om er vooral zelf zo goed mogelijk uit te zien. Het fenomeen had al eerder mijn aandacht. Maar het is best confronterend als ik tijdens mijn zoektocht door de analoog opgeslagen diabeelden ontdek dat ik indertijd ongeveer alles en iedereen op foto of dia zette, maar zelf niet in beeld verscheen.
Ik weet ook nog wel dat ik daar indertijd echt geen behoefte aan had, of het moest een hoger doel dienen. Zo werden er nog wel eens professionele beelden geschoten voor artikelen in vakbladen of rond weer een opening van een nieuw dealerbedrijf waar ik bij betrokken was. Dan moest het wel. Maar verder zette ik toch vooral fraaie vliegtuigen, auto’s, vrouwlief of de rest van de familie en de toenmalige leuke en lieve huisdieren op de foto. Dat was op zich al leuk, want nu ik ze regelmatig scan komen ook herinneringen terug aan een totaal ander tijdperk en dieren die weer even aandacht krijgen omdat ze dat ook verdien(d)en. Wat ik natuurlijk ook zie is hoe snel een leven eigenlijk door je handen glipt.
De glans van de jeugd, de mensen die er niet meer zijn, de vakantiebestemmingen die je al dan niet in de herinnering bleef koesteren en sommige bestemmingen van toen die eigenlijk uit de hersenkrochten waren verdwenen maar je nu weer terug haalt. Zonder zelf in beeld te komen. Het blijft knap. Nou ja, ook weer niet, want anders dan met die huidige apparatuur die zelfs voor en achter foto’s kan schieten had die toenmalige SLR van Praktika of Minolta de narigheid in zich dat je die moest instellen op afstand en licht, en dan voor je gezicht zou moeten houden om tot een plaatje te komen. Grote kans dat je dan je buik in beeld had, of een oor, maar niet je hele gezicht. Tuurlijk had zo’n ding een zelfontspanner, kon je alles op een statief instellen, indrukken en dan heel hard rennend een positie innemen voor de klik van de camera je vastlegde voor later. Nou, ik heb er weinig gebruik van gemaakt. Niet veel veranderd. Tuurlijk sta ik wel eens op de foto nu, maar toch te weinig interessant om dat hier regelmatig met jullie te delen. Maar OK, voor deze keer een paar uit afgelopen digitale jaren. Ik was, ben en zal namelijk nooit zo selfie-gericht zijn. Dat laat ik toch meer aan hen die het ego boven alles doen gaan. Daartoe schrijf ik mijn verhalen. Helpt mij in ieder geval beter. (Beelden: eigen archief)
Altijdmijnmening 
Mezelf niet vaak op de foto zetten is ook een vorm van ijdelheid: het snoezige is er allang af. ☻
Maar je bent nu dan toch te zien. Eindelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
IK ben blij dat je mijn beeldende giften apprecieert…..
LikeGeliked door 1 persoon
Ik neem weinig selfies. Laat de foto’s maar voor zichzelf spreken zonder mij als lijdend voorwerp.
LikeLike
Dat bedoel ik…:)
LikeGeliked door 1 persoon
Precies, de enthousiaste fotograaf stond vroeger zélf zelden op de foto omdat de zelfontspanner niet geschikt was voor een ongedwongen foto. Tegenwoordig is het simpeler omdat vrijwel iedereen wel een foto optie op de telefoon heeft en daarmee foto’s van ánderen maakt. Dan heb je al veel meer foto’s van jezelf zonder een selfie te maken. De grote winst zijn natuurlijk de makkelijk te maken bewegende beelden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik maak ze ook wel eens hoor…vaak per ongeluk omdat ik dan op een knopje druk in het scherm waardoor de achterste camera ineens de foto maakt…:)
LikeLike
Ik soms óók wel eens expres maar ben nooit tevreden over het resultaat.
LikeLike
Dat gevoel delen we hoor……:)
LikeLike
Een plakboek met foto’s van mijzelf ontbreekt ook bij mij.
Stille groet,
LikeLike
Zegt veel….:)
LikeLike
Ik sta liever achter de camera dan ervoor.
LikeLike
Beetje mijn standpunt ook….:)
LikeGeliked door 1 persoon
van mij hoeft het ook niet zo, maar ik vind het wel leuk als een foto zie waar ik op sta terwijl ik ergens mee bezig ben, soort actiefoto. Die stopzinnige foto’s om de buitenwereld te bewijzen dat ik ook op een ( bekende….) plek ben geweest hoeven van mij niet. Een foto is een soort geheugen steun van een bepaald moment. Het beeld roept inderdaad weer herinneringen op.
LikeLike
Op de foto ging ik professioneel meer dan me lief was, maar dat hoorde er nu eenmaal bij. Prive is het lastig beelden te vinden waar ik (vrijwillig) op stad……Soms wel met een nieuwe (indertijd) brommer of auto…maar verder?? Neuh…
LikeLike
Aan de andere kant, zo heb ik van mijn over grootouders een stapel foto’s waar ze heel statig op staan en dat vind ik nu ook wel grappig om te zien
LikeLike
Indertijd was foto’s maken best een dure en luxe hobby…..
LikeLike