Deze oude blogger is al een jaar of 20 actief als verhalenverteller en kijkt met plezier terug op een periode waarin hij dat bloggen zag opleven, groot worden en daarna toch weer wat wegzakken omdat er ook op andere sociale media mogelijkheden ontstonden om te uiten wat je op het hart ligt. Anno 2005 had je nog diverse fora waar mensen met elkaar van alles deelden. Ik deed dat ook, maar was altijd specifiek. Dat leidde tot het advies van een toenmalige deelneemster aan een forum die zelf toen was overgestapt op bloggen, dat ik dat met mijn verhalen ook moest doen. En zo geschiedde. Altijdeenmening (en dan met een reeks toevoegingen) was geboren.
Het was wennen, schaven, uitvogelen hoe je foto’s kon plaatsen, maar het werkte. De fora zwaaide ik gedag, ik kon mijn verhalen en gevoelens nu rechtstreeks kwijt aan een groter publiek. Omdat er velen geroepen bleken tot dat schrijversvak langs digitale weg, ontstonden er bloggroepen en later zelfs verwante meetings. In Gorinchem, Lelystad, de Betuwe, Delft, overal en nergens ontmoetingen. Een deel van die bijeenkomsten was heel gezellig. Soms ging dat ook wat minder, al was het maar omdat het koud of nat Hollands weer was of zoiets. Wat overbleef waren soms prettige contacten, echte vriendschappen, maar ook confrontaties die (n)ergens over gingen.
Gek genoeg was een jaar of tien na de start van dat geblog het meeste van die saamhorigheid verdwenen. Dat gold ook voor mijn blogverhalen. De oorspronkelijke aanbieder van die vroege blogtechniek was ineens alles ‘kwijt’. Gold ook voor veel mede-bloggers, en de mensen achter die aanbieder bleken goedwillende maar weinig klantvriendelijke amateurs. Ik week intussen deels uit naar Belgie. Daar zaten goede aanbieders, en zo kon ik mijn verhalen alsnog een tijdlang publiceren. Daarbij deed ik al een aantal jaren mijn professionele zaken via een autoblog dat het relatief lang vol hield. WordPress maakte dat ik uiteindelijk in NL opnieuw kon beginnen en als auteur op Altijdmijnmening mijn carriere mocht voorzetten, al was dat dan via een betaald abonnement. (geen onnodige advertenties of spam)
Intussen zijn al een paar jaar terug mijn Belgische blogs gestopt, heb ik via Facebook, Twitter etc nog wel wat meer mogelijkheden om mijn observaties naar buiten te brengen, bracht ik de frequentie op dit meningblog wat terug naar drie per week en geniet intussen nog steeds van al dat inspiratieve geschrijf. Bloggen bracht me soms ook leuke opdrachten. Uitgevers lazen soms mee. En gaven me de opdracht boeken te schrijven met de juiste inhoud. Deed ik. Ik schreef hier zelf ook nog een paar vervolgverhalen, de lezer zal ze zich wellicht herinneren. En anno 2025 komt dat allemaal samen. Ik trakteer niet op taart want dat is volgens sommigen tegenwoordig allemaal slecht, maar ik geniet van jullie felicitaties en uiteraard verhalen over je eigen blogcarriere. Een enkeling is net als ik nog steeds actief. Velen zijn vertrokken. Soms omdat ze zijn gaan hemelen, anderen omdat ze liever vloggen of Tictoc-en etc. Vooralsnog blijf ik nog even. Nog zoveel te vertellen…. Jullie ook?? (Beelden: archief)
Ik miste ooit (gelukkig) de Tweede W.O. maar maakte wel andere mijn persoonlijke wereld bedreigende situaties mee. Laten we wel zijn, in 1953 verdronk een belangrijk deel van ons land tijdens de Watersnoodramp. Mensen, dieren, huizen etc. Duizenden doden en nog veel meer mensen in de nodige ellende achter zich latend. We maakten de invasies mee van de Sovjet-Unie in Hongarije (1956) en Tsjecho-Slowakije (1968). Maar ook de Cubacrisis (randje WO3) en de moord op President Kennedy. Het was indertijd vooral voor de mensen in generaties boven ons duidelijk dat de wereld zou vergaan. Zeker omdat het communisme (en vanuit die hoek achter het IJzeren Gordijn bezien het kapitalisme) de wereld zou overnemen. We hebben alle toekomstscenario’s voorbij zien en horen komen. Rampspoed en ellende zou ons deel zijn. De nieuwe ijstijd kwam er aan in de jaren zeventig, zure regen volgde in de jaren tachtig, de Ozonlaag vertoonde gaten in de jaren negentig en in deze nieuwe eeuw wordt ons voorspeld dat het klimaat zodanig verandert dat we al heel snel met een meter meer water in de oceanen moeten rekenen. Wat we daarna kregen was de golf van terreur uit islamistische hoek. 9/11, Londen, Madrid, etcetc. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
De lezer kan zelf wel inschatten wat van al die voorspellingen is uitgekomen. Maar een onverwacht ongenoegen bleek toch dat van vleermuizen op mensen overgesprongen Coronavirus. Klein maar zeer venijnig. Waren we eind februari nog wat terughoudend over de mogelijke negatieve gevolgen voor ons land en volk, intussen is wel duidelijk dat de totale menselijke beschaving onder druk is gekomen door de enorm besmettelijke en in sommige gevallen dodelijk aard van dit virus. In Nederland, maar zeker ook omringende landen, vielen of vallen de doden met honderden per dag. Het is dus bepaald geen grapje en het openbare leven kwam door allerlei beperkingen abrupt tot stilstand. Geen cultuur meer, geen reizen, geen winkels, geen samenscholingen, geen kerk, geen familie en ook geen vrienden. We zijn van elkaar vervreemd geraakt en hebben niet veel meer contact dan via de telefoon, app of mail. Ontwennen van onze collega’s omdat er zoveel thuis wordt gewerkt en krijgen als gezin ook nog eens de taken van onderwijzers toebedeeld.
Enkele groepen daargelaten houdt iedereen zich aan de opgelegde maatregelen. Maar bij mooi weer toch even wandelen of fietsen, liefst in groepsverband, anders zien we niemand meer. Jaja. Ellendig is het vooruitzicht. Want dit virus is niet zomaar verdwenen bij een wat hogere temperatuur of zo. Onzin, want delen van de wereld kennen bij onze kilte juist zomerse temperaturen en ook daar sloeg het Coronavirus toe. Doctrines bleken er ook niet tegen bestand. Ook zwaar gelovige christenen of moslims moesten er aan geloven en zelfs in het communistische Noord-Korea kwam het virus voor al wilde men het in dat streng bestuurde land niet weten. Mensen blijken zeer kwetsbaar voor dit soort dingen. Meer dan we willen toegeven. En je ziet ook meteen dat een samenleving als de onze waar het winstmodel gaat voor het sociale en het principe van de solidariteit, uiterst kwetsbaar is. De zorg uitgekleed, zoals de defensie voor mei 1940, en je weet dat je het niet redt tegen de bedreigingen van buiten.
En stel dat we van dit virus op enig moment zijn verlost, hoe ziet de wereld er dan uit? Ik voorspel een en al economische ellende. Zoveel bedrijfstakken die nu op Point Zero zijn neergezet dat er faillissementen zullen regenen. Ondanks staatssteun. De waarde van onze welstand zal dalen. De huizenmarkt weer onder druk. En pak weg….800.000 werklozen? Het zou zo maar kunnen. En dan is duidelijk dat een piepklein virusje sterker is dan alle vijanden of doctrines waarover wij als mensen beschikken. En dan heb ik het nog niet eens over alle sociale contacten die zijn verdwenen. Want ik vermoed dat we straks ook vriendschappen of collegiale banden zullen zien verbleken. Het wordt weer ieder voor zich en God voor ons allen. En wie God is bepaalt de toekomstige mens helemaal zelf…Ik wens u allen sterkte…op afstand…dat wel!
Pon Holdings kende een stuk of wat heel bijzondere dochters. Soms waren dat bedrijven die een activiteit ontplooiden waarvan je als normale medewerker niet wist dat die bestonden. Zo was er het Pon-schip. Een groot platbodemtype dat in verschillende Nederlandse havens zijn thuisbasis kende en beschikbaar was voor eigenaar Mijndert Pon, maar ook voor het top management van het bedrijf. Nu was het niet zo dat die lieden zoveel tijd over hadden dat ze elke dag met die boot rondjes voeren over het IJsselmeer, integendeel, en dus had men bedacht dat alle andere Pon-bedrijven die boot ‘mochten’ huren. Verplicht overigens, en liefst zelfs twee keer per jaar. Uiteraard tegen betaling vanuit het eigen budget. De bemanning bestond uit een schipper en een steward(ess). Die laatste zorgde er voor dat de inwendige mens van de huurders goed werd voorzien van eten en drinken. Met een vaak schier onuitputtelijk lijkende voorraad lekkers. De eerste hield over het algemeen het roer recht en voer over Friese Meren of als je dat wilde over het IJsselmeer naar plekken als Enkhuizen of Hoorn. Wie daar meer over wil lezen moet mijn samen met Jaap van Rij geschreven boekje over het Ponbedrijf maar eens bestellen….
Ook wij huurden die schuit, met de fraaie naam ’Koopmans Welvaren’ dus voor relationele doeleinden. Soms ging het management-team inclusief dames lekker varen om zo wat beter met elkaar te leren omgaan. In andere gevallen namen we dealers mee (voordeel…ze konden er niet vanaf als we met ze wilden praten over de toekomst of een nieuw te bestellen model…) of mensen van de fabriek. In alle gevallen bleek dat schip prima te werken. Gek genoeg werd hij in de toch wat zuiniger tijden onder Jaap van Rij meer ingezet dan door de meer geld verkwistende Cees Hoekstra. Die had niet zo veel met dat schip denk ik. Als illustratie gebruik ik een beeld van de Engelstalige cover voor het boek zoals door Jaap van Rij en mij in 2013 uitgebracht waarbij we dat Pon-schip op ‘volle zee’ afbeeldden.
Altijdmijnmening 