Zullen we met mekaar afspreken dat we het vandaag gewoon leuk houden samen?! Dat we niemand kwaad doen, geen aanslagen plegen, elkaar het geluk gunnen en dat we juist vandaag een zijn in onze oranje gekleurde outfit?! In veel landen om ons heen is het begrip veiligheid relatief geworden nu we zelfs auto’s kunnen gebruiken als bewuste wapens. Wapens van de haat! En juist op deze Koningsdag moeten we dat buiten de deur zien te houden. Niet het zwart van de afkeer, maar het oranje van de lol moet domineren. En dat geldt voor iedereen die zich een echte vaderlander voelt en meer voelt voor ons koningshuis dan voor een of andere malloot van een leider in het buitenland. Ook ik trek oranje aan vandaag. Niet omdat ik nu zo van die koningshuizen ben hoor, blauw bloed en zo zegt me weinig tot niets. Maar ik prefereer Willem-Alexander veruit boven een niet democratisch gekozen leider met een afkeer van oppositie.
Daarbij heeft die Willem-Alexander een geweldige smaak qua koninginnenkeuze, dus kan hij bij mij eigenlijk niet meer stuk. Onze stad hult zich vandaag traditioneel in het oranje en de feesten zijn per wijk of straat niet van de lucht. Elk koningsdag een beetje meer, al kan het weer nog wel eens een vervelende spelbreker zijn. Wie mij kent weet dat ik al vroeg onderweg ben om ‘mijn slag te slaan’ en het wel gek moet gaan wil dat niet lukken. Ik sla zelden of nooit over. Slechts in 1992 gebeurde dat toen ik vanuit de werkgever van toen werd geacht een cursus te volgen in het verre Praag. Daar had men van de toen nog als Koninginnedag bekende vrije dag nog nooit gehoord en kon ik niet rondscharrelen in mijn eigen woonstad of Amsterdam waar ik in die periode nog een kilometer of 35 vandaan zetelde. Maar sindsdien is het me niet meer overkomen. We lopen tot we moe worden, komen terug thuis, drinken koffie, lossen de evt. eerste aankopen, gaan weer op weg, komen weer terug en zo meer.
Tot de vroege avond. Dan is het mooi geweest en houden we het voor gezien. Voor een vol jaar weer. Zolang we dat nog kunnen. Zoals wij de dag besteden maken we alles mee van zo’n dag, zien diverse buurten en genieten van de sfeer. En die sfeer wordt ook bepaald doordat echt iedereen met elkaar viert. De azijnzeikers of revolutionairen uitgezonderd wellicht. Of die mensen die moeten werken van hun baas. Maar die doen dan in gedachten mee. Geloof ik vast. Hoe dan ook, ik wens u allen een heel leuke Koningsdag toe. Straks nemen we een klein glaasje oranjebitter heffen het en toasten op onze Max. En op haar man Willem natuurlijk. Maar dan wel voor de vorm….
Valt het jullie ook op dat zodra er zicht is op een beetje afwijkend weer ergens een ‘weeralarm’ met kleuren wordt afgegeven? 2 cm sneeuw is goed voor code geel, oranje of rood. Dreigend onweer of storm zorgen voor dito aanduidingen. Alsof we ineens zijn veranderd in watjes die niet meer weten hoe om te gaan met dat soort bijzonder weer. Nu was het deze eerste maand van het nieuwe jaar 2017 wel zo dat bijna 500 ongelukken en aanrijdingen plaatsvonden toen we voor het eerst in lange tijd weer eens een dagje sneeuw en ijzel in ons land meemaakten. Men gleed van de weg, schaarde, draaide om de as of schoot in een sloot. Vaak veroorzaakt door datgene wat ons Nederlanders veelal parten speelt; zelfoverschatting en gladde of verkeerde banden. Wij fietsen ook bij ijzel gewoon door. Niet verstandig.
Misschien is het wel zo dat die waarschuwingen zijn gericht aan hen die maling hebben aan elke vorm van voorzichtigheid. De Selfie in de sneeuw belangrijker dan opletten op de weg. Het kan allemaal. Maar ik heb zelf in mijn leven heel wat echt zwaar weer meegemaakt en reed ook altijd door. Zoals die keer in de jaren tachtig dat Nederland echt compleet vast liep en de files enorme vertragingen veroorzaakten. Ik werkte in die tijd in Amsterdam en zat qua verantwoordelijkheid op een dealerbedrijf voor mijn favoriete merk. We woonden in die periode in Almere en moesten die avond als altijd terug naar huis. De sneeuw lag echt heel dik op straat en er werd minder geveegd of gepekeld dan nu.
Mijn toenmalige bedrijfsvoertuig was een Skoda Rapid Coupe, een heel fijne wagen, motor achterin. Volgens de fabrikant (en mijn verkoophandleiding) een groot voordeel omdat de motor op de aangedreven wielen stond. Klopt zeker, want de sportief ogende Skoda ging als de brandweer dwars door al die sneeuw heen waar anderen met doorslaande wielen moeizaam vooruit glibberden. In de polder werd het een stuk lastiger. Daar was de berg sneeuw nauwelijks ingereden, de polder was toen nog niet zo in trek als nu het geval is. We waren laat en ik stuurde de intussen door een intense sneeuwval zelf ook wit geworden auto die daardoor langzaam aan een soort rijdende sneeuwpop was veranderd, richting ons huis. Een straat voor de afslag naar onze buurt stond daar toen de enige postbus uit de omgeving en wij hadden een hele stapel enveloppen met inhoud bij ons die echt weg moest. Dus ik draaide gewoontegetrouw de straat in waar die bussen stonden en…..liep muurvast. Er lag iets van een meter sneeuw en de Skoda kon niet meer voor- of achteruit. We knokten ons door de portieren naar buiten. Deden eerst de post in de bus, die net nog maar net boven de opgewaaide sneeuw uitstak en begonnen met graven. Na een kwartiertje noeste arbeid was het gedaan en waren we weer vrij. Dat waren nog eens sneeuwbuien. Eenmaal thuis lag er een meter sneeuw tegen de garage- en huisdeur. Weer graven. Kortom….Code rood? Watjes…..! (Beelden: Internet)
Onlangs wandelden we weer eens door onze stad heen. Niet dat dit op zich een heel bijzondere gebeurtenis is hoor, we doen dat wel vaker. Minstens een keer per week, en graag op verschillende weekdagen. Dit i.v.m. de overal in deze stad gehouden markten. Want dat kent de Hoofdstad ook, markten. En sommige daarvan zijn erg leuk, oorspronkelijk en druk bezocht, anderen zijn toch meer voor de toeristen. Zo heb ik minder op gekregen met het befaamde Waterlooplein. Kom je daar eens overheen, herken je het echt bijna niet meer. Handelaren komen qua etniciteit overal vandaan, maar bieden vaak meer ‘meuk’ aan dan de echte leuke zaken waar je een rondje voor om loopt. Daarnaast is oude kleding ‘in’ net als typische toeristische prullerijen. Bij een beetje slecht weer staat 25% van de handelaren niet meer, want men kan vaak niet zo goed tegen het Hollandse klimaat.
Zegt voldoende over de professionaliteit. Ook op de Albert Cuypmarkt, valt veel af te dingen. Te veel van hetzelfde, te weinig klantvriendelijk. Nee, dan ben je op de Lindengracht beter af, of op de Ten Catemarkt. Handel zoals die past bij een markt, je hoort er nog ‘Amsterdams’ oreren en je kunt er goed slagen voor relatief weinig geld. Dat is waarvoor je tenslotte naar zo’n markt gaat. Niet dat wij nu echte marktgangers zijn, maar we hebben zo onze adresjes waar we wel graag komen. En die broeders of zusters staan nog wel eens op een van de betere markten. Loop je er dan langs, nemen we mee wat nodig is en wandelen door. Heerlijk door de vele wijken van de stad waar de tijd nog wel heeft stil gestaan. Maar ook daar waar men oude buurten compleet renoveerde en de huizen in oude staat herstelde of verving. Het maakt het lopen er een stuk leuker op. Zeker bij mooi weer.
Altijdmijnmening 