Kattenhuis…

Kattenhuis…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_5231.jpg

Naar ik meen was het pakket ooit afkomstig uit de Action-keten en kochten we er twee toen ze daar in de aanbieding waren en onze nu aardig volwassen kater Pepper net als kitten binnen was gekomen na een lange reis uit Zuid-Holland. Dat eerste pakket bevatte een zelf in elkaar te zetten kartonnen kattenhuis met krabpaal en was na ingebruikname binnen een week of twee totaal door ons kattenteam gesloopt.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_3298.jpg

De katten vonden het een geweldig ding, maar die basisvorm was toch te netjes en fragiel. Uiteindelijk haalden we de restanten weg, bewaarden wel de bijbehorende krabpaal en legden die op een van de etages zodat ze daar nog wel eens hun nagels konden scherpen (over die scherpte in volgend verhaal meer..) en vergaten we het tweede niet geopende pakket volkomen dat dus ergens in een van de kamers terecht kwam tussen dozen met legpuzzels. Tot we die kamer onlangs herinrichtten met andere kasten en zo meer en die doos alsnog tevoorschijn kwam.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_3304.jpg

Wie wat bewaart heeft iets… Nou dat pakte dus mooi uit (letterlijk en figuurlijk) toen ik begin augustus opnieuw een huisje bouwde van milieuvriendelijk karton. Zelfs een schoorsteen vouwde en monteerde ik op het dakje… Hoe dan ook, neerzetten in de kamer leverde leuke taferelen op. Pepper zat er meteen in, daarna onze Prins Percy en weer wat later de grote kater Presley. Die past met zijn dikke 8 kilo maar net, maar zag het toch als een soort beschermend huisje. Die bescherming voor hem van belang want hij is nogal stressgevoelig….Dat later ook onze ‘pittige poes’ Pebbles even beschutting zocht maakte dat alle vier de katten hun eigen geur en kleur aan het nieuwe onderkomen hadden gegeven en er vanaf dat moment geen leegstand meer bestond. Niks leuker dan met zijn tweetjes door de raampjes of het deurtje kijken…. Alsof jong volwassen katten ineens weer kitten waren. Eens zien hoe lang dit milieuvriendelijke kattenhuis het vol gaat houden. Want nieuwe huizen bouwen is in ons land best een dingetje geworden en voor je het weet woont er een hond, buurkat of krokodil in jouw net gebouwde woning. De echte wereld op schaal…. Intussen zit het viertal alweer in de keuken. Want eten gaat voor het huisje… (Beelden: Archief)

Gradaties in geweld…

Gradaties in geweld…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wick-4.jpg

Deze oude meninggever heeft nog een kleine afwijking naast al die interesses en voorliefdes. Ik kan soms helemaal verdrinken in fantasy/science-fiction of actiefilms. Waarbij ik de grootste voorkeur heb voor die scenario’s waarin de helden overtuigend winnen. Verliezen ze vind ik er meestal weinig aan. Competitie moet niet leiden tot afbreuk aan een heldhaftig personage. Man of vrouw, het maakt mij niet uit. Gewoon de beuk er in en waar het kan de misdaad of in-gemene types bestrijden en/of uitschakelen. Nu komt het genre in gradaties. Star Trek, Star Wars, Terminator, Mad Max, jullie kennen ze vast wel, maar dat zijn bijna sprookjesachtige verhalen als je ze vergelijkt met de filmcyclus rond John Wick, gespeeld door Keanu Reeves die je zou kunnen kennen uit o.a. de Matrix-filmreeks, ook al zo’n klassieker.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: ridders-en-vrouwen-5.jpg

Maar bij John Wick komt er nog een dimensie bovenop. Slechte mensen maken rondom hem hun hel mee op Aarde. Als rechtgeaard opruimer schakelt hij er per film tientallen zo niet honderden uit. Allemaal onzin natuurlijk, maar ik zit als liefhebber op het puntje van de bank en lach me gek. ‘Kan helemaal niet’, ‘hoe bedenken ze het’ en zo meer komt dan uit mijn mond en een zekere opwinding vult mijn lijf. Na afloop van zo’n film moet ik dan even bijkomen. Geweld zit normaal niet echt in mijn karakter, dus de overdaad aan wat ik zag moet er dan even uit. Een wandeling door de omgeving is in zo’n situatie soms handig. Onlangs zag ik uit die cyclus John Wick 4 en echt, als je denkt dat je alles al hebt gezien, hier komt dan een dimensie extra bovenop. Ik moest bijna aan de beademing toen de film was afgelopen….Maar gelachen….

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mao-1-.jpg

Vreemd is dan wel weer dat ik irl niet tegen het bekijken van geweld kan. De wereld is een wrede omgeving, en dat wordt vooral bepaald door de ‘bad guys’ die vanuit een of andere haatdoctrine of dictatuur menen dat ze andere mensen (liefst onschuldige) wel kunnen martelen, verkrachten of vermoorden. Raketten afschieten op woonblokken, de schuld bij anderen leggen, hele landen innemen en plat gooien, het is allemaal wat veel soms. De ingegraven meningen van voor/tegenstanders zijn mij zeker ook een doorn in het oog.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 1921-8.jpg

Hoe zou je in vredesnaam (..) voor een oorlog kunnen zijn, voor vernietiging van een volk of van onschuldige mensen als je maar een jaar of wat terug hoeft te kijken naar wat al die conflicten aan ellende hebben opgeleverd. En voor hen die menen dat Gaza of Oekraine erg zijn, in het verleden kenden we na WO2, Korea, Vietnam, Afghanistan, Golfoorlogen, de oorlogen tussen Arabische landen en Israel, de conflicten tussen Pakistan en India, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles draaide en draait daarbij om macht of de inzet van haatdoctrines die willen overheersen. Een ding hebben ze vaak allemaal in zich, een absolute hekel aan democratische landen. De dictatuur, al dan niet godsdienst-gestuurd, speelt voor die daders een belangrijke rol. Soms zou ik willen dat er meer John Wicks bestonden die juist die types uit de wereld zouden kunnen helpen. Maar ja, sprookjes zijn geen realiteit en met die laatste moeten we verder. Mag wat kosten? Zeker, ons budget voor defensie stijgt. Ik ben benieuwd hoeveel van die genoemde waanzinnige bedragen gaan worden besteed aan de dreiging van binnenuit. Maar daarover later wellicht nog eens. Nu eerst een aflevering van Star Trek bekijken… (Beelden: Archief/internet)

Zwanger..

Zwanger..

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: de-leugens-van-links.jpg

Hoe graag sommige dromerige mensen dat ook zouden willen, er is maar een mensensoort die zwanger kan raken….de vrouw. En wel die natuurlijke soort, fysiek uitgerust met wat nodig is om dat prachtige verschijnsel op juiste wijze van begin tot einde in het eigen lijf een plekje te geven. Hoe fraai omgebouwd ook, voor mannen of zij die als zodanig geboren zijn, is dat niet mogelijk. Mannen zijn goed voor de aanvoer van een van de noodzakelijke ingredienten om die zwangerschap te bereiken, maar gezien het feit dat de meeste opvolgers van Adam vooral het maakproces als plezierig ervaren en vrouwen het zien als hun heilige plicht om het nageslacht voort te brengen en daartoe dat cement van mannelijke zijde nodig hebben, is het plezier aan het verzamelen aan hun kant vaak toch nog wat ondergeschikt.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: nude-beeld-.jpg

Het zou me dan ook niet verbazen als er op enig moment via wetenschap en medische stand een simpele soort zaadbank en zelfinseminatie gereedschap beschikbaar komen om zo het proces te versnellen zonder al dat gezucht, gesteun of gekerm. Een soort Action voor zelfbewuste vrouwen en a.s. moeders. Maar dit gaat iets voorbij aan mijn verhaaltje zoals ik het even in de bol nam toen ik weer eens observeerde hoe mannen zich soms iets te diep in het fenomeen zwangerschap dompelen. Ik hoorde een mij onbekende ‘BN-er’ op TV weer eens vertellen dat ‘zij zwanger waren”. Huh? Wie? Jouw vrouw is toch zwanger, jij toch niet? Je zegt toch ook niet als man ‘we hebben last van de menstruatie’? Of…’nee…we hebben hoofdpijn…’ als dat weer eens een rol speelt in de relatie? Vrouw is zwanger, man staat er naast en kijkt toe.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: aanranding-5.jpg

Hij heeft zijn plicht gedaan, met wat pech zijn de komende maanden rampzalig voor de relatie en is zijn vrouw een totaal andere dan waarop hij ooit zo verliefd werd. Niks mis mee (voor even), maar dat ‘wij’ is dan even verdwenen. Mijn ‘ergernis’ daarmee vooral zittend in het feit dat sommige mannen om een of andere reden tegenwoordig behoren tot de watjessoort. Beetje Viking maakte zijn vrouw zwanger, liet haar verder met rust, immers zij broedde een nieuwe krijger uit en hij leefde zich in de komende tussenliggende periode uit met het roven en verkrachten van wat hij nodig had aan inkomen of bevrediging. Sterke mannen die hun weg wel wisten te vinden. Geen van die Vikingen waren toen ‘zwanger’. Ben je mal. En een beetje machoman van nu is dat ook niet. Zeg gewoon dat jullie over negen maanden een kind verwachten. En dat intussen het leven gewoon doorgaat. Althans, dat je dat als doel en uitgangspunt hebt. Want ‘we zijn zwanger’ doet het ergste vrezen voor die komende maanden. Arme mannen….Ik heb nu al medelijden met ze. Overigens is zo’n kind verwelkomen vaak natuurlijk wel weer leuk. Zeker als je weet dat ook jouw genen in die kleine zijn opgenomen. En wie wil weten wat dat kan inhouden moet maar even teruglezen in mijn verhaaltje van 24 juni jl. (Beelden: archief/internet)

Reiziger…

Reiziger…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: hpim1755_edited.jpg

Door een of andere oorzaak (of defect) ben ik altijd wel een reiziger geweest. Ik zocht en zoek nog steeds graag andere plekken op om mijn leven te verrijken. Moet wel zijn doorgegeven in de genen want ook mijn natuurlijke pa was iemand die veel over de grenzen van ons land te vinden was, mijn ma verlangde er vooral naar en mijn leasepa vulde later nog wel eens die behoeften in door met ons illegaal de grens over te steken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa082024_edited.jpg

Later ben ik zelf veel op stap geweest. Eerst met de fiets, later de brommer, en natuurlijk per auto toen die me vanaf mijn jonge jaren beschikbaar stond. Immers met die auto kon je ver rijden. De Europese landen om ons heen, allemaal bereden, en als de auto niet meer toereikend was, vlogen we. Ook de trein werd nog wel eens benut, naar de Duitse buren of het land der Belgen. In het VK deden we ook vaak trips per trein. Weinig mis mee.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: edinburgh-olympus-leo-06-09-06-07-093.jpg

Altijd met het doel er slimmer, wijzer, geinformeerder door te worden. Maar ook omdat reizen leuk was en nog is. En ik was in mijn jeugdige jaren ook niet bang om met een brommertje even naar de Veluwe te rijden, naar Texel of wat ook. Leerde je ook de weg goed kennen. Met de auto deed ik die trips uit de jeugd nog wel eens over.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: klok-3-praag-met-apostelen.jpg

Naar Limburg, of naar de Posbank. Leuk, soms prachtig, maar minder avontuurlijk dan in die vroege levensjaren wel eens waren geweest. Maar dat zijn weer andere verhalen. Er waren trips die ik me nog goed herinner. Uiteraard soms verbonden met het werk dat ik in al die jaren verrichtte. Turkije, de VS, Polen, de DDR, Tsjecho-Slowakije uiteraard, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Spanje, Schotland en in sommige gevallen even langs in Zweden of Finland. Portugal voor de geweldige stranden, Italie voor de cultuur en het lekkere eten, altijd was er wel iets wat een reden gaf een land of stad te bezoeken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: weer-2-big-ben-london.jpg

En ik koester dat. Het stuwde mijn jeugdige bloeddruk al naar gretige hoogten toen ik slechts droomde over al die verre bestemmingen. En hetgeen ik verwachtte werd vaak bevestigd bij bezoek aan… Slechts de Fransen en Grieken vielen me tegen, maar ik geef toe dat ik daar vooral was in de grote regio Parijs of in de buurt van Thessaloniki. Intussen is reizen vooral rijden geworden. Na honderden uren vliegen is de lol daar een beetje vanaf. Ik bekijk vliegtuigen nu met veel liefde van buiten. En droom soms weg over de bestemmingen waar zij heen gaan. Nu vaak met een beeld bij die plekken. En dat geeft ook rust. Maar nu even niet…. Want ik ben even onderweg. Duitsland roept….:) Zijn jullie ook reizigers?? Droomden jullie van plekken waar je later heen ging dan wel misschien nog eens zult gaan?? Laat maar weten… (Beelden: Archief)

Relax…maak een ritje…

Relax…maak een ritje…

Sinds de uitvinding van YouTube me een wereld heeft binnengeleid waarin je vrijwel alles aan bewegend beeld kunt vinden en ook nog eens op elk gebied neem ik af en toe de tijd om daar even van te genieten. De lezer snapt dat mijn interesse dan vooral uit zal gaan naar vliegtuigen en auto’s in alle vormen en uitmonsteringen. Veelal dynamisch van beeld, plezierig van geluid. Maar er zijn ook films te zien die naast ontspanning meteen ook een educatief doel dienen. Daarbij rijden we mee in trams van het Amsterdamse GVB langs alle lijnen die deze vervoermaatschappij te bieden heeft. En neem van mij aan, dat is buitengewoon relaxed.

Immers, ondanks de drukte in het centrum kom je ook in gebieden waar vrijwel geen kip op straat te vinden is. En waar je ziet hoe die trambestuurders onder alle omstandigheden rustig blijven, aardig voor mensen die net zo tegen hen doen en waarbij het schema van de tram min of meer heilig is. Inmiddels heb ik een aanbieder gevonden onder de naam Spoor 4 die nu al 22.500 volgers kent en je als kijker/passagier meeneemt op de nieuwste lijndiensten en in de laatste nieuwe tramtypen. Via deze trams besturende broeder kom je in wijken van deze grote stad terecht waarvan je het bestaan nauwelijks kent. Zelfs ik als Amsterdammer zit soms met opgetrokken wenkbrauwen te kijken naar nieuwbouw in straten die ik nooit eerder zag of waarvan een bepaald historisch beeld is blijven hangen in het brein.

Buurten van de stad waar ik ook nooit wandelde. Met de auto er heen is geen optie in deze stad vol autohatende politici, dus moet ik het doen met deze beelden. Om daarbij ook te ontdekken dat bepaalde lijnnummers een totaal andere route volgen dan ik mij van vroeger toen ik nog wat meer into trams was herinner. Maar het is geweldig om deze trips te maken en het ontspant echt. Een digitaal OV is dus eigenlijk best plezierig. Zeker als ontspanningsmoment in de dag. Intussen ben ik er achter dat deze ritten een trend zijn en ze ook worden aangeboden door diverse lieden voor steden als Rotterdam en Den Haag, maar ook voor metro’s en zelfs NS-lijnen. Bestuurders van al dat spul zijn dus ook vloggers of Youtubers geworden. Kan een prima bijverdienste zijn, maar voor mij maakt dat niet uit. Ik leer er van en geniet op mijn manier. Net als van die vele vluchten die ik maakte (daarover later meer) of de rallies en races die ik volg. Aanrader dus…. (beelden: Mijn archief)

Dure kringlopen…

Dure kringlopen…

Wie mij al wat langer volgt weet dat ik wel houd van een bezoekje aan kringloopwinkels. En dat ik dat intussen vrijwel overal in Nederland deed of doe waardoor een zeker inzicht is ontstaan over hoe die zaken functioneren. Een jaar of 15 geleden waren veel van die winkels nog echt adressen voor tweedehands spullen die vaak voor een prikkie de deur uitgingen. De meeste winkels van dit type met een beoogd goed doel als onderliggende strategie.

Dat kan een extern doel zijn maar soms ook de eigen organisatie die werk geeft aan mensen met ‘een achterstand tot de arbeidsmarkt’. Alleen dat al maakt het fenomeen interessant maar zeker ook het feit dat door sommige mensen afgedankte spullen bij anderen goed van pas komen. Met name zij die een klein inkomen bezitten vinden vaak meubels, verlichting, kleding of wat ook bij deze winkels en dat lijkt mij een prima systeem. Wat ik ook constateer dat die kringlopers zorgen voor duidelijk veranderde rommelmarkten of bijvoorbeeld het aanbod van de handel die je kunt kopen op het Amsterdamse Waterlooplein.

Dat was ooit de bakermat voor dit soort spul. Maar die verkopers (en inkopers) daar kunnen veelal nauwelijks meer aan de handel komen en gaan over op typisch toeristenspul. De charme van die oude vlooienmarkt meteen verdwenen. Maar nu is er iets gaande wat mij als trouw bezoeker zorgen baart. In de afgelopen jaren zijn veel kringloopwinkels (of hun bovenliggende ketens) overgestapt op een andere formule. Ze gaan echte winkel spelen. Verbouwen de boel, zetten vitrines neer, gaan veilingen organiseren en pikken inspirerende prijzen op van het internet.

Ineens is de vraagprijs op Marktplaats voor wat dan ook de nieuwe norm in het kringloopgebeuren. Resultaat; de verkoopprijzen van veel spullen zijn te hoog. De charme van het zoeken bij dit soort winkels verdwijnt en de kans op een ‘schat’ voor weinig, toch ook een beetje de lol, verdwijnt. Men haalt vaak ‘experts’ in huis die de waarde taxeren met een natte vinger en basiskennis van de te bekijken zaken. Ik heb al heel wat van die winkels zien veranderen. Ik zoek natuurlijk heel specifiek en merk aan den lijve dat wat ik wil vinden nu te koop staat voor prijzen waar je elders, neem de Action of Ikea, nieuwe spullen voor naar je toe haalt. Geldt ook voor boeken. Als je de enorme voorraad boeken ziet die men gratis binnen krijgt, snap je niet dat men die handel in de winkels neerlegt voor prijzen waar De Slegte zich niet voor zou schamen. Is dat de bedoeling? Vast niet. Want onze vaste adresjes laten zien dat men vaak lang met de spullen blijft zitten en op enig moment met fikse kortingen moet proberen van de overtallige zaken af te komen. Dat kan de bedoeling niet zijn. Veel adressen slaan wij tegenwoordig zelfs over. Prachtig uitgedost, aardig personeel nog steeds, maar compleet de weg kwijt qua prijzen. En ik wil niet alles in vitrines kunnen of hoeven bekijken. Bakken met leuke zaken die ik bijna moet omkeren zijn veel leuker. Maar ik vrees dat die gouden tijden niet meer terug zullen keren. De nieuwe managers die ook in de kringloopwereld veilingmeester spelen zullen dat voorkomen. En dat doet mij als liefhebber (..) best verdriet….. (afbeeldingen: archief)(Bij toeval zond RTL onlangs ook een item uit over die duurdere KLWs. Maar toen was mijn verhaal al geschreven….)

Afhalers….

Afhalers….

Neem van mij maar aan dat ik mijn weg op onze nationale Luchthaven Schiphol normaal gesproken wel aardig kan vinden. Maar ik geef toe, in het gebied rond de aankomst/vertrekhallen kom ik meestal liever niet. Zeker niet met de auto. Wij zijn hier waar wij wonen voorzien van een prima busverbinding met Schiphol en als het echt moet kan het ook met de trein nog wel, dus dan laat ik de auto voor reizen naar/van Schiphol liever thuis. Die gebruik ik uiteraard wel weer als ik in de periferie van het vliegveld langs een van de startbanen mijn geliefde spotters/fotowerk wil doen. Hoe dan ook, vrouwlief was op reis tijdens die vorige maand en die trip was ver weg en duurde vele dagen. Samen met een van onze kinderen. Ze genoten, maar werden daar beide ook flink verkouden in dat verre land. De berichten per app (wat is dat toch een geweldige uitvinding) waren zodanig dat ik besloot om hen alsnog per auto op te pikken zodat ze met de bagage niet hoefden te sjouwen.

Daarbij, Code Geel was in onze streken weer eens afgekondigd, hevige regen en wind teisterden huis en haard. De grote blauwe Boeing waarmee zij reisden kwam desondanks keurig op tijd aan. Een uur later stonden ze met de koffers in de aankomsthal. Ik kon komen. Dat deed ik. En reed dus mijn automatische ritje naar de Aankomsthal. De borden verwezen me op enig moment ‘linksaf’. Waar ik voor gesloten spoorbomen zonder spoor stond. Ingang van een parkeergarage waar ik tegen een giga tarief per uur de auto kon neerzetten. ‘Dacht het niet’ zei ik nog tegen mijzelf.

Dus terug naar af, weer een ronde over die luchthaven en dan maar via een andere (mij bekende) weg naar die aankomsthal waar de dames intussen ongeduldig en snotterend wachtten. Maar wat ik ook deed, ik kwam niet bij die hal van bestemming. Uiteindelijk een allochtone bewaker van dienst maar even gevraagd. ‘Neeee mag niet, andere auto volgen…..naar Vertrekhal…daar parkeren’ was wat ik begreep uit zijn woorden. Dus, gas op de plank, weer helemaal rond en dan de borden Vertrekhal volgen. Eenmaal daar in een kluwen van vertrekkende en aankomende passagiers de auto zien te parkeren en de dames waarschuwen. ‘Je moet naar boven want die klojo’s van Schiphol willen niet dat ik jullie beneden op pik’. En aldus geschiedde. Na een kwartier sjouwen met hun tassen en koffers vonden zij mijn fraaie Tsjech met mij er naast in regen en wind en kon ik de geliefde passagiers met lading inladen. Dwars door de drukte weer terug naar de snelweg….. Een erg slechte beurt van de luchthaven. Echt, ik snap niet dat je dit zo regelt. Klantonvriendelijk is nog een te fraaie term hiervoor. En volgende keer neem ik wel weer de bus, moeten we onderweg maar overstappen in de auto waar het wel gaat. Gelukkig bleek die reis de moeite waard, net als de voor mij meegebrachte souvenirs. Dat maakte toch wel veel goed….. Maar dat lag niet aan Schiphol. Integendeel…(beelden: Archief Yellowbird)

Pijnlijke relativering..

Pijnlijke relativering..

Onlangs kreeg ik weer een klap met een stevige hamer op de kaal geschoren bol. Figuurlijk, niet minder pijnlijk. Ik kwam op die klap eerder al terug terwijl de mixed feelings nu nog maar nauwelijks zijn bedaard. Maar het bracht me meteen ook aan het denken over hoe je langzaam maar zeker afscheid blijft nemen van mensen met wie je toch een al dan niet behoorlijk stuk van je leven bent opgetrokken. In mijn verleden zitten er heel wat met wie ik de nodige avonturen beleefde, die uitzonderlijk waren op hun eigen wijze en soms met een totaal andere levenswijze dan ik die bezat of bezit, maar daardoor juist zo aardig of interessant bleken.

Decennia geleden alweer startte de opbouw van mijn sociale netwerk aan familie en vrienden waarmee ik o.a. in de sfeer van interesses of beroep heel wat van die leuke zaken beleefde. Op oude beelden komen er veel van voor. Maar net als ik werden of worden ook die nu wat ouder en verliezen soms de nodige glans. Mankementen, ziekten, zelfs de dood bleven hen niet bespaard en ook veranderde soms hun leven door verlies van een partner of het samenkomen met een nieuwe die net even anders in het leven staat of stond.

Hoe dan ook heeft en had dat gevolgen voor de kring om ons (mij) heen. Van sommigen had ik het idee dat die straks na mijn eventuele verscheiden een rol zouden spelen bij de verdeling van mijn hobby-gerelateerde boedel aan museale collecties (deels al opgeslagen). Maar het lot maakt soms dat al die plannen vermoedelijk totaal moeten worden aangepast. En dat komt binnen. Zelfs bij mij. Ik ben door de jeugd uitgerust met een aardig pantser dat zo nodig de negatieve emoties buiten de deur houdt en waar dat niet lukt kakel ik het van me af bij of met mensen die dat aankunnen. Maar onder dat pantser knagen die emoties toch ook aan mijn optimisme en zelfvertrouwen. En dat bleek onlangs weer aardig pijnlijk toen die mokerslag van een heftig verlies me trof. Mijn zekerheden onderuit, mijn plannen verstoord, mijn controle even kwijt. Daar kon mijn ingebouwde creativiteit voor een paar momenten niet tegenop. Oude foto’s bewezen opnieuw hoeveel van de toenmalige groep lieden uit de tijden van Miniatuur Luchtvaart Wereld, de Stichting ter promotie van de Luchtvaart (Fidimo), dat aardige luchtvaartblad (Stabilo) dat we toch maar liefst 25 jaar uitbrachten, en zo meer, allemaal zijn gaan hemelen. Soms helemaal niet zo oud geworden als ik dat zou wensen. Anderen op wat hogere leeftijd. Stuk voor stuk lieden waarmee het goed vertoeven was. En waarmee ik soms ook de nodige vlieguurtjes door bracht. In binnen- en buitenland. Allemaal verdwenen. Net als die familieleden die je niet kwijt wilt maar toch uit je leven vertrokken met niet eens een gevulde koffer bij zich. Het leert relativeren. De mens wikt, de natuur beschikt. Maar dat maakt het niet leuker of acceptabeler….Integendeel.(beelden: prive)

Action-plezier…

Action-plezier…

Ik geef toe dat ik in de jaren dat deze Noord-Hollandse retailketen bestaat regelmatig een van hun filialen ben binnengelopen om te zien of er nog iets van de gading te vinden was of is. Niet dat ik nou meteen het hele gamma artikelen naloop hoor, nee, ik kijk meer specifiek. Want in de speelgoedhoek waren en zijn soms zeer interessante artikelen te kopen die mijn collectie aardig hebben verrijkt zonder dat ik als koper er door werd verarmd.

Want los van het veelal Chinese spul dat je elders bij hen aantreft, kiest men soms ook voor een slimme inkoopstrategie waarbij restpartijen die wellicht naar andere landen moesten worden verkocht maar ergens in een pakhuis of stapel containers zijn blijven hangen, over te nemen en tegen spotprijzen in de markt te zetten. In mijn hobbyterrein leverde dat heel wat bijzonder vliegtuigen of auto’s op die ik net zo koester als veel duurdere exemplaren van elders. Niks mis met het principe en ik deel deze Actionpassie met heel wat andere normaal uitziende of denkende dames en heren.

Nog even los van wat ik hiervoor beschreef biedt die Action natuurlijk ook de huisklusser de nodige zaken die van goede kwaliteit zijn voor weinig geld. Maar ook als je de auto of fiets een beetje wilt vertroetelen hebben zij alles in huis om dat goed te kunnen doen. Het zal niet verbazen dat ik als regelmatige bezoeker soms de verleiding niet kon weerstaan en meer mee nam dan ik van plan was te doen. Ooit, lang geleden alweer, kwam ik op aanraden van een toenmalige werkcollega voor het eerst in een vestiging van de Action in Zaandam. Gevestigd in een wat achteraf straatje en binnen in die zaak een aardige puinhoop door over de vloer heen gegooide spullen en gevuld met heel wat klanten van een bepaalde statuur.

Ik vond het toen niet veel. Maar dat veranderde in de jaren daarna toch al snel. Intussen kom je filialen van hen ook tegen in Duitsland en Belgie. De expansie ging snel en in Nederland moet je wel een heel kleine gemeente of woongemeenschap om je heen weten wil er geen winkel van Action te vinden zijn. Dat zorgt ook voor herkenning. Veel voor weinig, de door hoge lasten geplaagde gemiddelde Nederlandse burger is er gek op. En bedenk ook maar dat dit flink helpt bij het imago van de keten. Tuurlijk zijn er mensen die bezwaren hebben tegen de overmatige consumptie van al die goederen die op een of andere manier toch hier zijn beland. Maar dat zijn de types met boter op het hoofd. Die kiezen voor zelf gebreid ondergoed of wonen in hutten gemaakt van takkenbossen, maar de normale mens laat zich graag verwennen bij de Action. En terecht. Net als ik. Intussen poets ik even mijn daar gekochte deel van de collectie wat op…. En bedenk me dat een schaalmodel dat nog geen euro kostte een jaar of tien geleden intussen met dank aan de Kaag-inflatie al snel 2 euro waard is geworden. Probeer dat maar eens met andere spullen…. (beelden: prive)