Wat mij al zolang ik bewust nadenk intrigeert is het feit dat wij mensen een soort combinatie lijken te zijn van een fysieke aanwezigheid met een meegeleverd wat groter denkvermogen dan het gemiddelde wasbeertje of pakweg die duizendpoot die verdwijnt onder de stenen in de tuin. Gelovigen noemen dat denkvermogen een ziel en laat ik dat als beeldvorming nou eens vasthouden voor mijn filosofische gedachten over dit onderwerp. Immers, gelovigen gaan er vanuit dat als hun lichaam er de brui aan geeft de ziel zich op een of andere wijze uit dat vol water staande vervoermiddel verheft waarin het geestelijke denken zich jarenlang heeft voortbewogen.
Die ziel komt daarna in de hemel of wat ook, dan wel een pakhuis voor nog veel meer zielsgenoten en kijkt tevreden (..) terug op het afgelopen leven of wordt door een hogere macht teruggezet in een nieuw leven waarbij naar mate je gedrag vertoonde dat goedkeuring verdiende of afkeur, de keuze kan vallen op een varken of een mooie jonge dame in de dop, dan wel een Adonis voor de dames. Of zouden zielen dat typisch man/vrouw scheiden helemaal niet meer kennen? Vragen, vragen! In een op zich best beklemmend verhaal dat ik een paar jaar terug las ging over de ziel van een vrouw die bij leven gelukkig getrouwd was, een fijne man had, lieve kinderen, een schat van een hond, eigen huis en zo meer, maar door een ongeluk uit het leven werd gerukt transporteerde zij naar zo’n bewaarpension in de Hemel.
Nou ja, ik noem dat maar zo voor het goede begrip. De ellende voor haar bleek te zijn dat zij door haar plotselinge dood geen goed afscheid kon nemen van haar dierbaren en dus niet rijp was voor verdere verwerking van haar ziel. Ze moest daarom verplicht toekijken hoe het op ‘Aarde’ verder ging met haar achtergelaten gezin. Ze zag hoe haar kinderen eerst verdriet hadden maar langzaam aan verder gingen met hun leven. Deed haar man ook. Die werd opnieuw verliefd en ze zag van boven af toe hoe die verliefdheid ook in den vleze werd geconsumeerd. Intussen kroop de hond bij de minnaars van dat moment in bed. Haar totaal vergeten. Ze deed ultieme pogingen om maar te blijven communiceren met ‘beneden’ maar dat lukt niet. Machteloos moest ze toezien dat zij vergeten werd en op enig moment was. Het verdriet leidde uiteindelijk tot acceptatie. En hoewel tijd in die opslagplaats voor dolende zielen geen rol speelde was ze na een paar Aardse jaren toe aan de volgende stap. Maar daar stopte het boek. Want achter die grote deur van het eventuele niets is niemand geweest die er over kan schrijven. Maar ik vond het beklemmend. Dus neem me maar voor om vooralsnog niet op die reis te gaan. En ik gun jullie allen dat je de blik hier op Aarde nog een tijdje kunt richten op het echte bestaan. Zelf wel eens het idee gehad dat je op een of andere wijze wordt bekeken door iemand in een andere dimensie? Wel eens contact gehad? Vertellen hoor…… (Beelden: Internet)
Het zal niet lang meer duren maar dan zijn wij naast ons land ook onze persoonlijkheid kwijt. Onze sekse, onze lichamelijke herkenbaarheid. Hoe bedoelu? Nou simpel, er is een plan gelanceerd om alle identiteitsbewijzen voortaan geslachtsloos uit te voeren. Je bent dus geen man of vrouw meer, maar Het! Het omdat er anders weer lieden zijn die op een of andere manier in een verkeerd lijf zijn geboren maar zich het tegenovergestelde voelen. Man wil vrouw zijn of omgekeerd. Kan, mag, niks mis mee. Maar waarom dan voor de overigen 99,9% van de bevolking een aangepast identiteitsbewijs? Het is me een raadsel. We zijn allemaal mensen. De een wat mannelijker, de ander een echte vrouw. Ik wordt daar zelf veelal erg vrolijk van. Vind vrouwen prachtig om naar te kijken vaak en heerlijk om mee om te gaan. Mannen zijn veelal stoer en daarmee kunnen we als van hetzelfde geslacht zijnde in conditie blijven qua werk, kennis of sport.
Vrouwen toch vooral op de wereld om kinderen te baren, en het ons mannen naar de zin te maken… Alle kruisbestuivingen(..) van geslachten kunnen zorgen voor eigen variaties op dat thema. Maar moet ik dan ineens een HET zijn omdat dit voor komt? Is een zwaan ineens een eend omdat hij achter een verkeerd moederdier aan zwemt? Het zwaan? Het mens? Ik snap die gevoeligheden niet zo. Maar dat is leeftijd. Ik ben als jongen opgevoed, als man volwassen geworden. Al vroeg ontdekt wat de lol is van met meiden en vrouwen omgaan. De ogen niet voor niks gekregen en de hormonen vonden hun weg vanzelf. Van veel vrouwen zo niet alle die ik kende of ken ging dat proces vergelijkbaar. Of ze nu met Barbies speelden of met auto’s, vrouwelijk bleven ze meestal wel. En plus en min vinden elkaar net zo makkelijk als min en min of plus en plus. Die laatste variaties keurig in de wetgeving verankerd als samenlevend of getrouwd zonder enig probleem. Waarom dan die HET-behoefte? Wat is de volgende stap? Zijn we straks ook koe of paard omdat er mensen zijn die menen dat we anders dat vee tekort doen? Omdat wij ons superieur wanen aan de dieren en zo ook gebruiken als niet meer dan etenswaar?
Ik moet Ruud Breems, anno nu, zeker nageven dat hij onze dienstverlening kon verkopen. Hij had een enorme flair en reed of vloog naar overal en nergens om bedrijven en mensen te overtuigen dat voor hun luchtvrachtverzendingen maar een expediteur op Schiphol in aanmerking kwam, dat bedrijf van ons. Daarbij hadden de beide stadskantoren van het bedrijf indertijd zgn. ‘acquisiteurs’ op de weg die ook het product luchtvracht meenamen in hun portfolio. Dat deden ze weliswaar met veel plezier maar weinig kennis van zaken en dan werd er wel eens iets beloofd dat echt niet kon. Mouwen passen en zien dat je het oploste was dan niet voldoende. Toch zorgde het er wel voor dat we een steeds grotere klantenkring kregen en we langzaamaan behoefte kregen aan uitbreiding van het aantal werknemers. Al was het maar omdat we ook de meest wonderlijke bedrijven aan ons koppelden. Zo was er een bedrijf uit Nijkerkerveen, Bosch, waar men als groothandel deed in levende maden voor de sportvisserij. Die beestjes werden gekweekt op koeienkadavers (aldus het verhaal) en dan in 50-100 grote metalen blikken verpakt en met luchtvracht naar Nederland gestuurd waar ze bij die firma aan de rand van de Veluwe weer in bassins werden gemikt waaruit men dan schepsgewijs de visserijwinkels bevoorraadde.
Ik heb wel eens gedacht dat Ruud Breems deze zendingen zelf wilde binnenhalen omdat hij een verwoed sportvisser was. Anders verklaar ik niet dat je zoveel ellende op je hals wilde halen bij het behandelen van deze transporten. Want ze kwamen met regelmaat uit Engeland en vlogen dan mee op de vrachtvluchten van KLM. Uitgevoerd met DC-7F’s. En juist dat maakte dat er nog wel eens wat vertraging was omdat die kisten af en toe storingen vertoonden. En dat was in de winter niet zo erg, immers, maden ontwikkelen hitte als ze samen zijn en dat werd wel gekoeld door de winterse koude, maar o wee als het warmer was buiten. Dan stonden de blikken bol. En soms overleden die diertjes dan door de hitte. En hadden we de poppen aan het dansen. Claims van de klanten, afwijzingen van KLM en gedoe met verzekeraars. De kerels die deze ladingen kwamen halen namens de afnemer, controleerden daarom altijd die blikken als ze die op Schiphol moesten inladen. Dat ging simpel, deksel er af, kijken of er genoeg bewoog, hand en arm erin, beetje roeren en dan op de hand kijken of er voldoende leven in die maden zat. Het zal duidelijk zijn dat ik ze vooraf of daarna de hand niet schudde. Toch waren dat aardige mensen hoor en ze verdienden er goud mee. Ruud Breems nam nog wel eens een potje van dat spul af voor zijn eigen behoeften. Was vaak een gratis aardigheidje van de klant.
Maar op een dag liet hij de maden staan op kantoor. Na het weekend waren we voorzien van bergen zwarte vliegen. Want het ging snel met die dieren. Jaren later zaten er nog vliegenlijken in de TL-bakken en het plafond. Maar verder was dit slechts een voorbeeld van welke diversiteit aan klanten we meemaakten. Naast de aloude elektronica van Berg was er ook de klant Bell Helicopters die vanuit Schiphol spoedzendingen verstuurde over de hele wereld. Mijn klant, want export, maar niet de makkelijkste. Als men iets verstuurde stond ergens een heli met pech aan de grond en moest er rap worden gevlogen. En dat ging niet altijd volgens plan. De toenmalige maatschappijen redeneerden soms nog wel eens krom, en lieten passagiers voorgaan op vracht. Zeker toen men nog met heel wat kleinere toestellen vloog dan later het geval was. En dan nog even voor de sfeerbeelden…Als je anno 2020 rondkijkt op Schiphol zie je dat logistiek overal rond en op de luchthaven zijn plek heeft. Giga gebouwen, eigen loodsen, in Hoofddorp, Aalsmeer, maar ook op Schiphol-Zuid. In de periode die ik beschrijf was er nog maar een enkel vrachtgebouw van tien etages waarin iedereen uit de business geconcentreerd zat en bouwde men aan het nieuwe onderkomen voor de Aero Grounddienst die veelal de wat bijzondere carriers onder haar afhandeling had zitten, maar ook entrepotruimten kon bieden aan bedrijven zoals het onze. En dat was nodig. Want een nieuwe reeks klanten meldde zich. Waarover later meer. (Beelden: Internet/Yellowbird/Google)
Altijdmijnmening 