Het was in augustus 2008 dat we medeblogster Petra ontmoetten. Bij haar thuis tijdens de eerste weblogmeeting die wij (vrouwlief ging met me mee als belangstellende..) bezochten. Enthousiast schrijvend aan 4 verschillende blogs op dat moment vond ik dat ik de intussen bekende bloggers van toen toch eens in de ogen wilde kijken. Petra uit Gorinchem meldde zich als organisator. Zij had dat in zich, want was ooit voor zover ik me herinner, actief geweest op cruiseschepen als gastvrouw. Het was dus puik geregeld bij haar. In de tuin, tussen diverse hokken waarin ze dieren opving die een slecht leven hadden moeten ondergaan. Het maakte haar niets uit welke soort het was, alles werd met veel liefde opgevangen en verzorgd. Daarnaast was ze een gezellige kwek met een gulle lach. Of het haar nou altijd goed ging? We wisten het op dat moment niet. Later ontdekten we dat ze haar dierenliefde vaak duur bekocht en ontvangen gelden liever aan die dieren besteedde dan aan zichzelf.
En er was een gezondheidsprobleem. Samen met ex-blogster en nu lieve vriendin Thamara bezochten we haar later nog wel eens en namen dan wat lekkers voor de dieren (en haar) mee. Het werd zeer gewaardeerd. Het actieve bloggen was intussen gestopt. Op Facebook was ze nog wel actief en deelde dan vaak stevige meningen over mensen die dieren verwaarloosden of ze zocht mee als er weer eens een kat of hond in de omgeving van haar woonstek was weggelopen. Het contact bleef, zij het op afstand. Tot we onlangs ineens een kaart thuis kregen. Petra was overleden. Veel te jong, plotseling. Haar hart was gestopt…. Best confronterend! En al weet je dat het leven niet oneindig voortgaat, we hebben allemaal wel voorbeelden van onverwacht verdwenen familieleden, vrienden of kennissen, deze kwam best binnen. Hoe dan ook, Nederland mist een grote voorvechtster van dierenrechten en iemand die elk dier dat aandacht en warmte nodig had dat ook meteen aanbood. Soms ten koste van zichzelf. In de Hemel is vast een plekje voor haar ingericht. En weet ze zich opgevangen door al die dieren die haar voor gingen maar wel na een gekoesterd leventje in dat volle huis in Gorinchem. (*Beelden: Archief)
Er valt natuurlijk best wel iets af te dingen op dat gevoel dat ons allen bezighoudt rond of op Kerstmis. Vrede op Aarde en zo meer komt eigenlijk al een paar eeuwen niet meer voor. Ook niet tijdens het toch wat op die vrede gerichte christelijke Kerstfeest. En dat is jammer want in de leer van de echt grote (in denken en doen) godsdiensten staat het woord vrede over het algemeen hoog op de agenda. Een vrede die je moet nastreven zonder de ander te willen onderwerpen. Kom daar maar eens om in de huidige tijd. Het fanatisme zit zo diep bij sommige opgefokte lieden dat ze juist geen vrede maar terreur en oorlog nastreven. Overal en altijd. In de hoop daarna hun eigen overtuiging terug te zien in o.a. wetten en regels die er slechts op uit zijn anderen te onderdrukken. Is ook niets nieuws want van alle tijden.
Alleen zijn wij daarop hier in ons veilige landje achter de dijken niet echt ingesteld. We zoeken het model van de vredige samenleving en willen goed doen door elkaar cadeautjes of extra plezier te schenken, al is het maar in de vorm van een goed bedoeld gebed of zo. Kerstmis is in eerste instantie het feest van het licht. Door de christenen gekaapt van de noordelijke volkeren uit de oertijd die juist in deze periode de omslag vierden van het donker naar het licht. Paar maanden verder en je wist al niet eens meer dat het ooit zo donker was. Ook die kerstboom is een symbool uit die tijd en los van het aardige van een versierd huis dat lekker geurt naar kaarsen en dennennaalden (om het over bijzondere en smakelijke maaltijden niet eens te hebben), hebben we die breed gedragen in onze harten gesloten. Net als die dikke vent in zijn slede, getrokken door op Coca Cola lopende of zelfs vliegende rendieren. Pas een halve eeuw in ons gestel en nu al breed geaccepteerd.
Kerst is ook een feest om samen te vieren. Met familie, lieve vrienden, beetje kwekken over wat goed is aan het leven. In de hoop dat ook anderen dat gevoel zullen ervaren. Geen feest om uitgebreid met je lekkere hapjes onder een of andere brug te gaan zitten delen met daklozen of zo. Nee, gezellig…met de mensen die er toe doen. Het moet niet te veel afwijken van het gemiddelde natuurlijk… Ik doe daar net zo aan mee als iedereen hoor. Gewoon lekker eten en drinken met familie en goede vrienden. De dieren een extra hapje, de lampjes op volle sterkte. Na de Kerst gaan we aan de slag met het uitzwaaien van alweer een jaar. Daarover later meer. Maar voor nu wens ik alle medeblog(st)gers en reageerders een heerlijk Kerstfeest toe en hoop dat die Vrede op Aarde er nu echt eens komt. Welllicht moeten de haatzaaiers ook eens aanschuiven bij mensen die het goed met hen menen. Komen ze wellicht ook eens tot het ware geloof. En wie daar behoefte aan voelt, morgen geeft de enige echte Paus zijn zegen voor Rome en de wereld. Moet toch helpen zou je denken. Alle beetjes helpen immers…toch?
Nog een paar dagen en we mogen onze stem weer uitbrengen. Door die daad helpen we verschillende mensen aan een goed betaalde baan voor de komende vier jaren. En als ze het zelf ook goed doen wellicht nog wel veel langer. Want anders dan je vaak ziet in het bedrijfsleven zorgt de politieke arena er voor dat je eenmaal binnen het systeem zelden in de goot eindigt als je onverhoopt niet bevalt of om welke reden ook eerder weg moet dan gepland. Wie zijn werk slim doet komt altijd wel weer ergens boven water op een positie die je niet kon bedenken van te voren en bij een organisatie waar je als gewone burger eerder nog nooit van had gehoord. Zo werkt dat en dus zijn die verkiezingen ook een soort arbeidsbureau voor werknemers in het politieke bedrijf. Dit jaar doen er meer partijen mee dan ooit. Van links tot rechts zitten er oude en nieuwe namen tussen die opnieuw of voor het eerst een gooi doen naar de gunst van ons, de kiezers. Vroeger was het allemaal simpel. Je had pakweg 12 partijen en vanuit je achtergrond koos je voor de stroming die het dichtste bij jouw sociale status stond. Arbeiders kozen zelden voor de VVD, een protestant niet voor de KVP en een lid uit een familie van ondernemers ging niet voor de Communisten. Tegenwoordig is er voor iedere stroming wel iets te halen.
Voor of tegen de islam, voor of tegen witte mensen, voor of tegen ouderen, de dieren, het milieu, er is er zelfs een die de islamitische dictatuur van Ankara verheerlijkt. Allemaal het gevolg van onze typisch Nederlandse verzuiling die nu nog wat meer paaltjes heeft om op te zitten dan voorheen. Wat wellicht het meest duidelijk is geworden in de afgelopen periode, we zijn op dit punt tot op het bot verdeeld. Je hebt nog steeds mensen die menen dat coalitievorming en besluiten nemen hoort bij een stel afgevaardigden die vanuit hun zelf opgeworpen wijsheid alles over het volk heen beslissen. Eenmaal in functie luisteren ze niet meer naar wat die kiezers willen. De nieuwe groepen zijn juist daar sterk op tegen. Die willen inspraak, geen rare beslissingen meer, geen zaken waar ze niet op zitten te wachten. Brussel ligt verkeerd sinds het bewees dat het de eigen grenzen van Europa niet weet te sluiten, de financiele problemen van sommige lidstaten niet kan oplossen, en vooral met zichzelf bezig is in plaats van met het democratiseren van de besluitvorming.
Wie zit te wachten op regels over de zuigkracht van een stofzuiger binnen het Europese gebied, als intussen honderdduizenden per jaar ongestoord hun economische heil in Europa zoeken en daar de totale economie en samenleving ontwrichten. Wie anti-Europa is kreeg hulp van de Brexit. De Britten stoppen er mee en gaan hun eigen gang, voor zover ze dat al niet deden. En het is maar de vraag hoe Europees Duitsland zal blijven als Mevrouw Merkel niet meer wordt herkozen. Dit alles speelt een rol als we straks met het rode potlood een vakje inkleuren van een partij die wij zien zitten en een mens die namens ons de komende vier jaar een aardig salaris mag gaan binnenhalen. Ik stem per definitie op een vrouw. Die vertrouw ik wat meer, omdat ze wellicht beter nadenken over wat ze zeggen en doen. Al zijn er heel wat voorbeelden te geven vanuit het heden of verleden van vrouwen die er niks van bak(k)ten. Maar dit terzijde. Ik wens u allen wijsheid bij de keuze en hoop dat u verder zult denken dan alleen maar een keuze voor een aardig gezicht of mooie praatjes. U geeft als werkgever zo iemand een baan voor het leven wellicht. Betaald door ook U! Zorg er dan ook voor dat de mens van uw keuze zal waar maken wat ook u wilt dat hij/zij doet. Na de verkiezingen praten we weer verder. Dat moet wel want er zal hoe dan ook weer moeten worden onderhandeld over wie de regering zal gaan vormen. Altijd interessant in een zo verdeeld land.
Heerlijk om af en toe even van die typisch zomerse kulfeiten te achterhalen waar je verder niets meer mee kunt dan je er over verwonderen of een blogje schrijven. Ook al omdat onder bepaalde weetjes ook aannames en vooroordelen verborgen zitten die soms zeer hardnekkig zijn. Zo weten we ‘allemaal’ dat de Zeeuwen het zuinigst zijn…toch? Uit een feitenlijstje dat ik vond in het blad Quest blijkt dit echter niet zo. Zeeuwen zijn spaarzaam, maar zeker niet zuinig. Van alle inwoners van ons land geven zij het meest aan goede doelen. Vast een gevolg van hun christelijke geloofsachtergrond, maar toch. Zeeuwen stoppen gemiddeld 8,29 Euro per jaar in collectebussen, waar de rest van Nederland het houdt op E.6,60. Maar ook voor de rest van hun financiele leven zijn Zeeuwen best ruimhartig. Nergens in ons land vindt je zoveel juweliers als juist in die provincie. En die bestaan bij de gratie Gods en de klantenkring die kennelijk houdt van de juiste vooral glimmende investeringen. En als we het toch hebben over zaken die meer bestaan uit vooroordeel of onbewezen stelling, waar denk je wonen de mensen met de meeste luchtwegaandoeningen zoals astma of chronische bronchitis?
Anders dan je zou verwachten is dat niet in de drukke Randstad. Hoe graag de milieufanaten daarop ook wijzen of aandringen om hun (belasting)zin door te kunnen drijven. Nee, de meeste mensen met die aandoeningen kom je tegen in het open en drukte vrije Drenthe. Een provincie waar de stedeling met veel plezier gaat fietsen om zo ‘de frisse lucht’ op te doen. Als je dat wilt is Noord-Brabant een betere keuze. De minste aandoeningen per hoofd van de bevolking. Cijfers? Nou, in Brabant hebben 7,1% van de daar levende mensen een chronische aandoening van de ademwegen, Nederlanders gemiddeld staan op 7,6%, maar in Drenthe is dat dus 10,1%! Direct gevolgd door de Groningers met 9,2%. Op dit punt is het daar dus ook al niet zo heel fijn om er te wonen. Trouwens, uit die cijfers waarover je toch eens moet nadenken, blijkt ook dat de mensen uit de noordelijke provincies bovengemiddeld vaak een kunstgebit bezitten. Veel meer dan in de rest van Nederland. Hoe dat komt? Ze zijn daar gemiddeld ook wat ouder. Zouden ze alleen daarom al zoveel kwalen vertonen? Je hebt er niks aan, maar toch leuke kennis voor de liefhebber…toch?
Kerstmarkten moet je in Nederland niet zoeken. Althans niet van de soort zoals ik ze qua beleving het leukste vind. Nee, daarvoor moet je toch echt naar de Duitse steden. Die hebben een grote traditie op dit punt al wil het ook daar wel eens wat verschillen qua sfeer en aanbod. Samen met onze Soester vriendjes togen we ook dit jaar weer richting de Duitse aanbieders, boekten een betaalbaar hotel in het voor ons vooraf onbekende Gelsenkirchen inclusief een tweedaagse tramkaart. De tram (in feite een soort metro, want men rijdt een deel van de route ondergronds) heeft een kwartier of drie nodig om van hotel naar Essen te komen. En dat Essen is intussen een wereldstad geworden met de daarbij behorende uitstraling. Heel anders dan hoe ik het in de achter ons liggende decennia vaak heb ervaren, want we kwamen hier vaak en graag. Maar het is voor een dagtripje inclusief shopping net even te ver geworden. Dus was ons bezoekje dit keer welkom en verhelderend. Dat laatste ook letterlijk, want de Essense Kerstmarkt is geweldig qua uitmonstering en verlichting. De sfeer zat er goed in, de hapjes en drankjes waren lekker en we vonden zo links en rechts wat kleine zaken die we zochten.
Anders dan in ons hotel in Gelsenkirchen was de Wifi in een aantal horecazaken gratis en dat maakte dat we af en toe ook contact hadden met de resp. thuisbases. En de gesprekken werden diepgaander naarmate het peil van de gekozen (lekkere) wijn daalde in onze glazen. In het donker kwam de verlichting van Essen nog beter uit. Het was echt de moeite waard. En zoals altijd komen dan de Duitsers in grote aantallen naar de vele eet- en drinkgelegenheden om daar de dag te bespreken. Zoals het hoort met een glaasje Gluhwein, al dan niet met een scheutje extra sterke drank er aan toegevoegd. Wij namen onze geliefde hapjes, alleen daar te krijgen. Aardappelschijfjes gebakken in de vorm van pannekoekjes en een gepofte aardappel in de schil met een heerlijk sausje. Je eet er de vingers zowat bij op.
In vergelijking met Essen is Gelsenkirchen een provincieplaats. Met meer van een centrum zoals wij dat van vorig jaar kennen uit Duisburg. Rustiger, donkerder, maar best aardig voor een dagje in de week. De volgende dag bleek dat de winkels er trouwens aantrekkelijk genoeg bij lagen om nog wat van de gading te scoren. En om daarna in de zon huiswaarts te keren. Met wat tussenstops, maar dat is meer voor een ander verslag. Voor ons was het sfeervol, gezellig en geslaagd! Met dank aan de lieve vriendjes die we al zo lang kennen. We maken er een traditie van. Kijken nu al naar wat volgend jaar de bestemming zal worden.
Altijdmijnmening 