Onlangs keek ik weer even naar een filmpje zoals net online gezet door luchtvaart-youtuber Josh Cahill. Ik berichtte al eens eerder over hem. De man vliegt echt overal heen en test onderweg de service en kwaliteit van luchtvaartmaatschappijen zowel op de grond als in de lucht. Dit keer vloog hij van Cairo naar Yemen. Dat laatste land staat op de rode lijst van landen waar je niet heen moet reizen. De beruchte Huti-rebellen schieten daar hun raketten af op alles wat voor hen vijandige doelen zijn en dat maakte het land ook doelwit voor tegenaanvallen uit Israel of de VS. Hoe dan ook, met een van de weinige vliegtuigen die de lokale airline (Yemenia) bezit vloog hij dus naar dat beruchte land. En wat hem opviel was dat de bemanning uiterst vriendelijk was en het eten aan boord best redelijk te doen. Het vliegtuig zelf was niet al te schoon op sommige plekken, maar ach, een land in oorlog…
Opvallend was ook dat de machine waarmee Josh vloog landde in het zuiden van Yemen en dat daar totaal geen oorlogssfeer hing. Integendeel. Het oogde als een vakantiebestemming met uiterst vriendelijke mensen, een goed hotel, en gidsen die je overal mee naar toe namen behalve het noorden van het land. Want daar zetelen die Huti’s en voeren daar een waar schrikbewind uit. Niet voor niets dat ook de Saudi’s constant met die lui in de clinch liggen. Niets daarvan in het zuiden. Daar heerste rust en vrede en draaide de economie op een aardig niveau. Nieuwe smartphones zijn er te koop, Pepsi Cola en het wagenpark bepaald niet oud of versleten.
Sommige gidsen waren verdrietig o v er het negatieve reisadvies, want toeristen zouden dit gebied echt eens moeten bezoeken. Naar wat ik zag snapte ik dat wel. Josh Cahill stapte een dag of twee later weer in het vliegtuig richting Cairo. Zelfde toestel, nog steeds niet echt schoongemaakt, maar ja, daar komen ze wellicht helemaal niet toe.. Zijn conclusie was wel dat er in onze wereld een universele wens is onder gewone mensen (dus niet onder extremisten van welke kleur ook) naar geluk en welvaart. Een goede gezondheid, liefde en voorspoed. Ook in Yemen. En dat vond ik zelf wel een mooie conclusie….Want willen we dat niet allemaal? Nou ja, de meer normale types onder ons dan. Juist in deze periode van het jaar wens we elkaar van alles en nog wat aan goeds toe. Dat is een universeel begrip. En mooi om te zien dat men zelfs in een god vergeten oord als Yemen, dezelfde wensen voor zichzelf uit en overbrengt. (Beelden: Internet)
Kerstmis was op komst en over de hele wereld waren vredelievende mensen bezig met het doen van inkopen om dat van oorsprong christelijke feest naar traditie te laten verlopen. In sommige delen van de wereld sneeuwde het aan de vooravond van Kerst, in andere stukken op onze aardbol was het snoeiheet. Waar het ook hoog opliep qua gevoelstemperatuur was bij de NASA en de andere ruimtevaartorganisaties over de hele wereld. Een melding van een kennelijk op ramkoers zijnde UFO die leek op een meteoor of komeet zorgde voor opwinding. Want voor zover men kon berekenen zou dit stuk ruimtevaartuig dat plotseling was opgedoken vanachter Saturnus rond eind december de aarde raken en gezien de omvang van het ding moest dat wel enorme gevolgen hebben. Niemand mocht praten over de rampspoed die de Aarde dreigde te treffen. Na een paar weken kwamen er echter ook berichten van amateurastronomen die met hun eigen apparatuur iets hadden opgemerkt dat niet in ons zonnestelsel voor hoorde te komen. En de sociale media deden hun werk.
Mensen die ook maar enige interesse hadden in de ruimte keken nu dagelijks door allerlei kijkers omhoog. Zagen het vreemde ding met de dag groter worden. Maar de gemiddelde aardbewoner had andere zorgen. Kerstmis kwam er aan…de boodschappen, de familievrienden…. Toen het 24 december was bleek wel dat deze narigheid de Aarde niet meer kon ontgaan. De sirenes begonnen te loeien, mensen moesten onderduiken voor zover dat ging. De chaos brak overal uit. Men nam mee wat kon en begaf zich naar hooggelegen plekken of dook juist onder in bunkers uit de oude oorlogstijden of verschanste zich in metrostations. Maar daar was geen plek voor iedereen, dus braken gevechten uit. Anderen baden tot hun goden, hoopten op genade, dat dit onheil alsnog aan ons voorbij zou gaan. Aardbevingen die het gevolg waren van de aankomst van deze ongenode gast maakten de eerste slachtoffers. Overstromingen zorgden voor veel onheil in gebieden waar men niet tegen vloedgolven beschermd was. Het luchtverkeer was neergelegd, mensen zaten op die vliegvelden soms als ratten in de val. Plunderingen braken uit, moordpartijen. Toen het ding uit de ruimte vlak bij de Aarde was veranderde het van koers.
Draaide zijn rug naar de Aarde toe. Met sterrenkijkers zag men de boodschap die op die rug was geschreven. ‘Dit is de laatste waarschuwing. Als jullie nu niet in vrede met elkaar kunnen samenleven, zonder haat, afgunst, respect voor elkaar…dan kom ik terug en vlieg mij te pletter opdat het ook met jullie mensen is afgelopen’. Deemoedig bogen daarna de Aardbewoners het hoofd. Vielen elkaar in de armen en waren blij dat deze ellende was afgewend. Het zou een mooie Kerst worden. Een nieuw leven had zich aangediend. Een leven vol hoop. Maar ook een vol genade. Immers…laatste kans. En terwijl men weer tevoorschijn kroop uit de schuilplekken begon het overal te sneeuwen en hoorde men via de grote ontvangers van de Aardstations die alle landen op de ruimte gericht hebben staan ‘I’m dreaming of a white Christmas’ van Bing Crosby voorbij trekken. Twee dagen later was alles weer zoals het ervoor ook al was.
Alleen dan vredelievender…dat wel… (Dit verhaal berust op hoop en wat minder op kennis en ervaringen in het verleden opgedaan…dus biedt ook geen garanties voor de toekomst. Die brokken steen of daarop gelijkende tuigen vliegen gelukkig nu nog voorbij aan ons….)
Wie mij kent weet dat ik nog altijd iets heb met kerken. Soort culturele musea die voor velen een directe lijn met de hoger geplaatste in de hemel voorstellen of een bron van rust. Voor mij toch vooral plekken om me te verwonderen over de mate van aanbidding die hele volksstammen schonken aan die God-in-den-Hoge. Bij de oer-gelovigen, zij die Rome aanhingen als enig ware stroming, was soberheid vaak niet de meest voorkomende eigenschap. Het moest allemaal opgesmukt en aangekleed en op goud noch zilver werd er gespaard. Men brandschilderde de ramen, maakte spreek/biechtstoelen die de gelovigen duidelijk in een vooropgesteld nadelige positie brachten en zette bankjes neer die zo oncomfortabel waren dat je god letterlijk dankte als je gewoon op mocht staan en naar huis kon. Al die dingen komen samen in de kerkgebouwen die nu nog overeind staan.
In katholiek gebied zijn dat er heel wat meer dan in het toch wat ontkerkelijke noorden van de oude Nederlanden. Laten we wel zijn, dat Belgie was ooit niet meer dan een onderdeel van het door de Oranjes geleide Nederland. Maar geloof en afkeer van de ketters uit het noorden zorgden voor scheuring. De Belgen zijn dus overwegend katholiek gebleven en dat is hen te prijzen. Hun kerken laten ook zien dat men extra aankleding niet schuwde en zelfs kitsch durfde toe te voegen aan dat wat bij de Roomsen al vaak overdadig werkte. De St.Pieterskerk in Turnhout (Antwerpen) staat op het grote plein in het centrum waar ook de meeste horeca van de stad te vinden is.
Het is een fraaie kerk, aangekleed zoals ik beschreef en in de diverse zijbeuken kom je al dan niet open gestelde altaren tegen die voor een deel god de vader, zijn zoon of de heilige moeder Maria vereren. Het spreekgestoelte van de priesters die hier de heilige katholieke mis leiden en daar prediken, is echt een wangedrocht. Het ding is een 19e eeuwse kopie van een soortgelijk object in een van de Antwerpse kerken, maar dat maakt het nog niet mooi. Leuningen als takken van een eik, in chocoladebruin uitgevoerd. Het is mij te erg. Neemt niet weg dat ik de strekking wel snapte. Ook de biechtstoelen zijn zo! Wat was dat toch een mooi fenomeen bij de katholieken, dat biechten.
Gewoon even de zonden laten wegwissen door de priesters die afgezonderd tegenover je zaten en ‘hup’ met wat berouw en gebeden kon je weer verder, die biechtstoelen zijn hier dus ook pompeus van vorm en doen bijna een glimlach op de lippen verschijnen. Maar alles bij elkaar is dit een fraaie kerk, gemaakt en gebruikt in de beste Roomse tradities. En gratis toegankelijk. Een fenomeen dat we bij de grotere kerken bij ons in Nederland nog wel eens zien verdwijnen. Verdienmodellen en zo meer… Mocht je in de buurt zijn, Turnhout ligt een kilometer of 45 van Eindhoven en is goed bereikbaar. Ga er eens heen en dan ook deze kerk binnen. En verbaas je. Net als ik deed. (Beelden: Yellowbird Photo)
Altijdmijnmening 