Terwijl de eerste pepernoten en chocoladeletters alweer in de vakken van de bekende supermarktketens liggen te verleiden en ons trachten te versieren ze mee naar huis te nemen wil ik het toch even hebben over het meer menselijke gedrag dat bij dit laatste woord hoort. Het versieren van een ander mens. Het flirten, het je overgeven aan… In de afgelopen zomermaanden werden we weer getrakteerd op wat programma’s die juist dat thema als uitgangspunt hadden en waar we soms wanhopige pogingen zagen van mannen en vrouwen om een ander aan zich te binden. Wat volgens mij toch redelijk simpel is, maar wat in die real-life-shows tot soms tenenkrommende situaties leidde.
Nu is de ene kandidaat de andere niet maar ze missen vrijwel allemaal het ware versier-gen. Laten we dat even fysiek duiden. Mannen zijn bij vrouwen veelal maar op een ding uit. Vallen ze zelf op mannen dan gaat dat nog een tempootje sneller en als die vrouwen houden van andere vrouwen (ik zelf zou overtuigd lesbisch zijn…) is het pas in bed dat men ontdekt dat die andere dame niet kan koken of zo. Maar zo ging het niet in die datingshows. Daar moest gepraat worden. Tot je blaren op de tong had of hebt. Er moesten vragen worden gesteld, interesses getoond.
En dat bleek bij 90% van die kandidaten, ze leken niet voor niets al jaren alleen te leven, een best probleem. Daarnaast zaten er vrouwen in die serie die geen echte man voor het leven zochten maar een klusjesman of anders een die investeringen wilde doen in het te runnen bedrijf. Pas als aan alle voorwaarden was voldoen mocht de betrokken tegenkandidaat (soms na vele uren reizen) blijven en kreeg een glaasje jus-des-oranges, koffie of een plekje in een of ander saai uitziend kamertje. Waar het echt om gaat bij mannen en vrouwen (al dan niet gericht op elkaars of de eigen sekse) kwam vrijwel nooit in beeld. Ook jonge mensen bedreven de liefde niet want dat mocht niet vanwege de leidende vertrutting (zie blog 14-8 jl) of het feit dat er wellicht kinderen kijken.
Bij oudere kandidaten hoorde ik op enig moment een kandidate zeggen dat aanraken en eventuele seks pas kon worden verwacht als aan alle voorwaarden was voldaan. Kortom, dat kon gezien haar gedrag nog wel jaren duren en dan was de dame in kwestie op een leeftijd dat ze allang vergeten was hoe seks ook al weer werkte. Er werd niet aangeraakt, er werd aan een stuk door gekakeld en het kwam tot niks. Ik schud dan maar met de oude en echt wel wijze bol. Hoe ingewikkeld kan het toch zijn. Als je een leuke, mooie, vrolijke vrouw tegen komt die zich gekleed heeft om verleid te worden, pak dan door. Het gras maaien kan altijd nog.
De kat of hond aaien ook. Het lijkt wel of we verleerd hebben hoe dat precies werkt tussen ons mensen. En veel van die lui bleken een aardige CV op gebied van relaties te bezitten. Paar keer getrouwd, soms wel tien relaties achter de rug, diverse kinderen. Maar wanhopig op zoek naar iets nieuws. Als ik dat was had ik 15 minuten nodig om te zien welk vlees ik in de kuip aan zou treffen. Dan stel je pas achteraf vragen. Zo zitten echte mannen nu eenmaal in elkaar. En oude nonnen zijn niet mijn ding. Sorry voor hen die dat willen zijn of uitstralen. Ooit zag ik op TV (bij de KRO nog wel..) een wat oudere man die er twee vrouwen op nahield. Een voor de huishoudelijke zaken, van zijn leeftijd, en een flink jongere voor de lichamelijke plezierrondjes. Ze konden het prima met elkaar vinden. Een huwelijk met benefits. En die schilder Anton Heyboer dan? Had die niet vier vrouwen in een soort commune? Die konden het met mekaar en hem prima vinden. Een vijfde vrouw deed zijn zaken. Kijk, dan gaan we praten. Maar wel achteraf. Eerst consumeren…. Flauwekul allemaal……(Beelden: archief)
Nu geen middel onbeproefd lijkt om ons met zijn allen in eigen land vakantie te laten vieren en we bepaalde buitenlanden niet meer mogen of kunnen bezoeken, lijkt het er op dat veel mensen de tent weer in ere doen herstellen en daarmee op stap gaan. Je kwakt zo’n ding zo achterin je auto of op het dak, dan wel in de overhaast aangeschafte aanhanger, en hup…op weg naar Texel of Vaals. Ter plaatse lekker uitpakken, je tentje opzetten (uuuuuren werk) en dan maar hopen dat het niet gaat regenen of dat je net die ene plek uitzocht waar ook een op grasniveau gebouwde wereldstad te vinden is vol bosmieren of steekmuggen. Dan ga je koken op een gasstelletje, of je neemt je Action-bbq en doet je best om dat aan het branden te krijgen. Elke keer dat je moet toiletteren loop je langs tientallen andere tentbewoners naar het vaak centraal gelegen sanitaire gebouwtje waar het natuurlijk altijd stinkt en plakt. Ook het eventuele douchen mag je daar doen. De uitzonderingen daargelaten is dat het beeld wat ik zelf kreeg van campings of wat daar voor doorgaat.
En ik heb het niet van een vreemde. Ooit, in mijn vroege jeugd, besloten mijn ouders dat een kampeervakantie wellicht een leuk (en betaalbaar) idee was met de kinderen samen. Nou, die kinderen waren klein, maar zagen er weinig in. Toch werd met een geleende tent het plan doorgezet en stonden we na een paar uur (door)rijden in het Limburgse Berg & Terblijt in een boomgaard tussen andere tenten te genieten van de kwetterende vogels en het lekkere weer. Ik ruik nog het spiritusstelletje waarop werd gekookt en de vriendelijke glimlach van mijn moeder die vond dat het eigenlijk wel meeviel met dat gevreesde gebrek aan comfort. We hadden nog niet geslapen natuurlijk. En dat kwam er ook niet van want midden in de nacht brak een onweer los dat het midden hield tussen een wolkbreuk en het einde der tijden. Omdat mijn leasepa ook niet meteen een kampeerder was had hij geen gleuven gegraven rond de tent, dus stond binnen de kortste keren het water op het grondzeil.
Drijfnat werden we. En wij kinderen mopperen. Gelukkig mochten wij in de auto slapen, wat we graag deden. Die was tenminste droog en veilig. Mijn ouders hielden het nog even hozend en gravend vol. Maar ‘gek genoeg’ werd de volgende dag, het was opnieuw prachtig zomerweer geworden en de tent weer snel gedroogd, besloten dat de kampeeroefening voorbij was en checkten we in bij een fraai maar best prijzig hotel in Valkenburg. Nu werd de glimlach van ma toch een stuk groter en mijn leasepa vond alles best als hij maar niet weer in die tent hoefde. Sindsdien was kamperen geen enkele optie meer. Altijd in hotels of logementen waar je comfort kreeg en lekkere ontbijten. Er werd een jaar lang voor gespaard, maar dan had je ook wat. En ik nam die gewoonte over. Meer dan mijn oudere broer die altijd iets is blijven houden met dat avontuurlijke van kamperen. Met de tent of caravan, hij smult er van. Ik niet, voor mij is het een gruwelijk idee als er geen bunkerachtige betonlaag zit tussen mij en de buitenlucht tijdens een verblijf in een ander dan mijn eigen bed. Nu ben ik op dat punt een lastige slaper, maar veel hotels bieden me voldoende comfortabele bedden en rust dat het alsnog na een tijdje lukt. Kortom, zoals ik al aangaf in mijn blogverhaal over tripjes (19-6-20), ik ga voor de steden en de hotels. Kort maar krachtig, en vol comfort. Het mag iets kosten, maar dan denk ik er ook vaak met meer plezier aan terug dan rond dat kamperen. Niks voor mij. Wie er wel van houdt moet het maar zeggen. Ik lees met plezier…of afschuw….Net hoe de pet staat….(Beelden: Internet/Archief)
Veel van wat we zoal ‘lekker’ vinden baseert zich op ervaringen uit de jeugd. Werd je opgevoed met stamppot of rauwe groenten zal je dat vast op een bepaalde manier als lekker omschrijven. Wellicht ook omdat de kookkunsten van je moeder (of vader naar gelang de huishoudelijke indeling) goed of minder werden beoordeeld. Ik heb mijn voor/afkeuren daaromtrent al eens gegeven hier en kan je verzekeren dat ik veel van ‘toen’ nu als niet lekker omschrijf. Nog steeds. Wel lekker vond ik patat friet, toen een noviteit, of Chinese nassi. Mijn moeder was goed in de kippensoep, dus die vind ik nog steeds het lekkerst als ik een soepsoort mag kiezen. Ik was niet zo van de snoep, wel van de chocolade. En dan van de pure soort. Nog steeds een passie. Maar ik weet dat anderen een totaal andere smaak volgen. Zo ken ik mensen die op een boterham pindakaas smeren (brrr) en daar hagelslag overheen mikken. Of kaas met frietsaus. Mijn leasevader had ook zo zijn eigenaardigheden. Zo smeerde hij zijn brood soms met boter, strooide daar hagelslag overheen en dan weer een lading boter.
Het was een soort gebakje. Ik heb het lang op dezelfde manier nagedaan. Heerlijk. Maar natuurlijk ook dik makend. Dat gold ook voor zijn ontbijt. Hij nam dan de keukenmixer, gooide daar twee stuk geslagen eieren in, suiker en wat melk (en in zijn geval een cognacje) en zette die mixer aan. Dronk dan in een keer al die zaken op en kon er tegen voor de ochtend. Zwaar werk, dus altijd behoefte aan wat versterkends….Of zoiets. Zonder die cognac vond ik dat ook een lekkere start van de dag. Maar na de jeugd nooit meer gedaan. Lekker vind ik nu de na mijn huwelijk leren eten zaken als wat vrouwlief kookt, ingegeven door ervaringen bij haar thuis. Uit een familie afkomstig waar vrouwen gewoon goed kookten en smakelijk. Groenten waar ik voorheen omheen liep, of met grote afschuw naar binnen harkte, eet ik nu met smaak op. Wat bleef op ‘lekker’ gebied is mijn voorliefde voor friet. Ik zie dat nog steeds als een traktatie. Of dat geweldige broodje kroket van Kwekkeboom in Amsterdam.
Aangevuld door vele zaken die ik door de jaren heen leerde eten. Maar o wee als ik ergens anders te gast ben en hoor wat men daar lekker vindt. Veelal weinig vrolijkmakend voor iemand met een eigen interpretatie van ‘lekker’. Iedereen kookt weer anders, en soms bevalt de smaak me beter dan anders. Ik prijs mij (om diverse redenen) gelukkig met mijn schoondochter die ongeveer elk kookboek uit de hele wereld bezit en telkens weer in staat is om me te verrassen met iets bijzonders. Soms moet ik even ‘blussen’, maar veelal kom ik toch aardig voldaan van tafel na een opnieuw geslaagd maal met voor/nagerecht. Ik bezit (nou ja…) wat vriend(en)innen die ook geweldig kunnen koken, en ook daar is het dan een feestje om uitgenodigd te worden voor een maaltje. Lekker komt in vele vormen en smaken. Ben benieuwd wat jullie als mijn lezer(essen)s hierbij naar boven weten te toveren…Zoveel mensen, zoveel smaken en meningen uiteraard. (Beelden: Yellowbird archief)
Ineens heb ik het door. Het licht gezien, de antwoorden op mijn al een leven lang spelende vragen gevonden. Het is lastig om te ontdekken dat je ‘het’ niet blijkt te bezitten. Dat je altijd achter de feiten aan dreigt te lopen en anderen er met jouw beoogde trofeeën van door zijn gegaan. Ik snap ineens het succes van mijn goede vriend Victor indertijd. Die had niet alleen een goed figuur, brede schouders en manen als een leeuw tot op zijn schouders als grootste aantrekkingskracht op het zwakke geslacht, hij kon ook lekker koken! En daarmee blijkt hij zijn tijd ver vooruit geweest. Want de moderne man is volgens de nieuwe stromingen in trend- en modeland vooral kookgericht. Hij is daarmee Gastrosexueel. Nu was ik dat dus nooit. Een beetje ei koken is al redelijk veel gevraagd voor me, ik kan een biefstuk bakken en wat aardappelen, maar daarmee versier je het hart van een beetje vrouw tegenwoordig echt niet meer. Die willen een verfijnde keuken, die willen een man die moeiteloos kan omschakelen van Thaise naar Griekse keukens, die Russische Borsjh weet te fabriceren en als toetje iets van zelf gebakken flensjes met dito zelf gemaakt ijs, gelardeerd met ook graag zelf geplukte vruchten van het veld. Als je dat als man een beetje beheerst mag je in de buurt komen van de moderne jonge vrouw die in is voor een avontuur.
Wil je een stapje verder op het pad van de liefde zal er elke dag gekookt moeten worden, liefst vanaf drie uur ’s-middags, en dient de tafel onberispelijk gedekt te worden. Je moet verstand hebben van elke wijn die momenteel op de markt is, en koffie na is geen koffie meer als er geen speciale uit Patagonie geïmporteerde Pampalikeur bij wordt geserveerd. Kortom, de gastrosexueel is in opmars en die heeft zijn toekomstige bruid heel wat te bieden. En figuren zoals ik zijn de losers in de maatschappij. Die kunnen niet koken, hebben er geen belangstelling voor, drinken wijnen die ze ‘lekker’ vinden voor de prijs die hij kostte, genieten alle jaren met volle teugen van de voorgezette brouwsels van vrouwlief en nemen wel een kopje thee met een klein likeurtje als er een feestelijke of verleidelijke reden voor is. Wat is er mis met de gedachte dat mannen ook goede minnaars zullen zijn als ze gewoon genieten van het kookwerk van een vrouw?
Moet ik nu perse Gordon Rampzalig zijn om te genieten van een beetje vrouwelijke aandacht. Ik heb zoveel meer te bieden dan mijn kookkunsten. Ik ben gewoon aardig en lief, ook al wordt dat niet elke dag erkend. En waardeer mijn echtgenote meer dan normaal om haar kookkunsten. Zij kan het echt, schotelt me elke avond weer iets anders en lekkers voor en geniet daar dan op een bepaalde manier zelf ook van. En als beloning voor al dat verzorgen vertel ik haar af en toe ook dat het goed smaakte………want een echte vent is op dat punt natuurlijk best te horkerig om altijd galant te zijn. Misschien moet ik daar eens wat meer op gaan letten dan, en als ik toch bezig ben om mezelf her-op-te-voeden is het handig om alsnog te leren koken. Even kijken…….waar is die eierwekker gebleven?
Na deze kop voor dit verhaal weet ik al dat een deel van de lezers zal afhaken. Al was het maar omdat iedereen zo zijn of haar eigen waarden hanteert op dit gebied. En ik zie door de generaties heen ook grote verschillen onder ouders bestaan. Maakt niet uit van welke volksstam je afkomstig bent, welk geloof je aanhangt of dat je afkomstig bent uit een rijk of arm milieu. Ettertjes kom je overal tegen en heel wat kinderen groeien op in de gedachte dat het leven slechts bestaat uit de drie m2 die zij zelf in dat eigen wereldje uitmaken. Het valt niet te verklaren dat kinderen ‘alles mogen’ en vrijwel niets meer ‘hoeven’. Hoe anders was dat in onze jeugdige tijden. Opvoeding was gemiddeld genomen streng. Ouders en opvoeders schroomden niet om met harde hand discipline te brengen bij hun nageslacht. Geen geduvel, geen kwajongensstreken, je kon een pak slaag verwachten.. Op school niet anders. De katholieke broeders waar ik indertijd mijn scholing genoot hielden de knoet er goed onder.
Elke afwijking van regels of gedrag werden streng en soms stevig fysiek bestraft. Maakte niemand zich druk over. Kinderen moesten gehoorzamen en werden nog lang niet gezien als prinsen of prinsesjes zoals je dat nu zo veel ziet. Het ego-gedrag dat sommige moderne kinderen laten zien was ons vreemd. Je wilde overigens ook graag leren ‘voor later’. Je wist dat je gedoemd (..) was te gaan werken en als je dit dan deed was een goede opleiding nodig. Ouders namen zichzelf vaak als voorbeeld. De geslaagden of de minder bedeelden. ‘Zie hoe het mij verging, als jij nu gewoon lekker doorleert kom je een stuk verder (of tenminste net zo ver als ik)’. Huiswerk diende gedisciplineerd gemaakt te worden, en wie met een slecht rapport thuiskwam hoefde niet te rekenen op veel begrip. Je kreeg dan gewoon ‘op je lazer’. En dan trof ik het thuis nog niet eens zo slecht. Slaan was meer mijn moeder dan mijn ‘leenvader’ voorbehouden. Mijn moeder kon niet goed tegen dwars liggen en haar karakter was er een met een kort lontje. Deed je wat ze wilde was alles tof, maar o wee als je eens dwars lag. Nu haalden we dat niet eens zo vaak in ons hoofd hoor. Maar aan tafel kon het wel eens leiden tot stevige discussies als we iets moesten eten wat wij echt niet lustten en Ma er toch op bleef aandringen dat we het spul naar binnen zouden werken.
Qua kookkunst en smaak hield ze meer rekening met de smaak van haar partner dan met die van ons. Ik heb wat de meest vreselijke groenten naar binnen gewerkt met behulp van appelmoes of glazen water. De oorlogstrauma’s speelden daarbij en rol. Maar toen ik eenmaal de deur uit was gegaan, werden door mij heel wat van die groenten in de ‘ban’ gedaan en nooit meer gegeten. Maar aan de andere kant, ik was en ben best blij met wat me toen is bijgebracht. Sociaal denken is een voordeel, kritisch kijken naar wat je wordt voorgeschoteld ook. Een zekere creativiteit ook en natuurlijk de wens en het verlangen om er in het leven iets van te bakken. Verwend werd ik nooit. Dat paste ook niet bij die tijd en al helemaal niet bij ons gezin. Intussen kijk ik naar een groepje jonge puberjochies die met steentjes staan te gooien naar een vuilcontainer in de straat, daarbij natuurlijk ook geparkeerde auto’s rakend. Hun ouders letten niet op, of kijken naar een andere kant weg. Want stel je voor dat je ze moet aanspreken op dit gedrag…….Nee, dat past niet in de huidige tijd. Prinsjes zijn het. En die moeten bij voorbaat al bejubeld worden. Ook als het gewoon ettertjes zijn……
Altijdmijnmening 