Categorie archief: Geen categorie

DAB+

DAB+

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, media • Getagd , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Al een aantal jaren worden wij als consumenten rijp gemaakt voor de nieuwe vorm van radio ontvangen, namelijk via DAB+, wat in feite gewoon online-radio-ontvangst betekent. FM, veruit de meest bekende vorm van nu, gaat op termijn verdwijnen omdat de zendgemachtigden te weinig ruimte vinden op de benodigde frequenties om ons allen te bedienen met hun klanken en vertelsels. Nu is dat DAB+ nog best iets in de kinderschoenen. Want koop maar eens een radio die daarop is ingericht. Veelal is het niet veel meer dan een vierkant blokje van plastic of hout dat met een al dan niet blikkerig geluid maakt dat je uberhaupt nog iets kunt horen of verstaan. Wij kochten ooit zo’n dingetje. Met een enkele knop moet je zien dat je al die digitale zenders in beeld krijgt en de door jou vast beluisterde kunt dwingen om elke dag op dezelfde plek aanwezig te zijn. Raak die knop niet verkeerd aan bij aan/uit zetten want dan is die zender verdwenen en mag je het hele menu weer doorlopen.

Ik heb zelf nog geen grotere apparaten gezien die ook het aanzien zelf waard zijn. Zoals ik ooit een Japans apparaat kocht dat met diverse boxen uitgerust stereo-surround aanbood en met name als je een DVD-of goede film via de kabel draaide bioscoop-kwaliteit uitstraalde. Ik was er altijd verguld mee. Ook de radiokwaliteit (FM/Analoog) was geweldig. Maar ja, de moderne tijd, op enig moment besloot Ziggo, onze kabelaar, om de analoge radiozenders in de prullenbak te mikken en alleen nog maar digitaal uit te zenden. Resultaat, wil ik nu radio luisteren via de kabel moet ik de tv aanzetten. Zullen sommige mensen vast doen en leuk vinden, ik niet. Ik ben van de strikte scheiding van radio/tv.

Nog los van het energieverbruik. Voor de radio-uitzendingen hebben we nu een kleinere FM-radio bovenop de fraaie Japanner neergezet. Maar o wee, als DAB+ dwangmatig wordt ingevoerd is het afgelopen met de radio-ontvangst. En hoe zit dat in de auto? Ook daar? Ik word er mesjogge van. Allemaal nieuwe technieken waar ik niet op zit te wachten. Laat wat goed is gewoon intact en biedt mensen die dat perse willen het nieuwste van het nieuwste aan. Tegen meerprijs. Ik vrees dat ik tegen dovemansoren praat als ik daarop wijs. Ik ben niet bang voor digitaal hoor, echt niet, kan aardig uit de voeten met laptop en iPhone en dergelijke. Maar merk wel dat er hele functionaliteiten opzitten die ik nooit zal benutten. Dat geldt dus ook voor DAB+. Pas als ik weer een mooi toestel zie met vooruitstrevende geluidskwaliteiten zal ik wellicht overwegen om ook…. Tot dan draai ik wel cassettebandjes…. Maar o jee, dan moet ik eerst een speler aanschaffen…want ook die is verdwenen…. (Beelden: Internet)

Het einde dat een begin wordt…

Het einde dat een begin wordt…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , • 10 reacties

De huidige ruimtevaart en satelliet-technologie is dusdanig ontwikkeld dat we met geavanceerde apparatuur in staat zijn miljoenen (licht)jaren terug te kijken in de tijd. Dat is best confronterend. Want bedenk je maar eens dat het licht dat wij op Aarde van sterren zien vaak al duizenden jaren of meer geleden is uitgezonden van die sterren(clusters). Maar die satellieten met hun telescopen of radio-signaalapparatuur doen daar nog een fikse schep bovenop. Ze zien zwarte gaten, het einde van sterren of het botsen van hele sterrenstelsels elders in het heelal. Maar dan wel zo lang geleden hebben plaatsgevonden dat wij op Aarde nog niet eens bestonden. Zo lang doet dat licht of wat die satellieten verder waarnemen er over om ons in het nu te bereiken.

Sensationeel natuurlijk en meteen duidelijk makend hoe nietig wij zijn in dat donkere niets van de ruimte. Waarbij mij ook steeds weer duidelijk is dat wij als geheel op dit bolletje leven in een vijandige omgeving. Terwijl wij andere medebewoners van dit planeetje naar het leven staan, soms doet die ruimte haar best om ons op een of andere wijze in een klap uit dat leven te verwijderen. Uit die oertijd en al die botsingen van miljoenen jaren her stammen hele brokken in de ruimte rondzwervende keihard steen. Groot, klein, maar soms zodanig uit de kluiten gewassen dat ze de aarde kunnen vernietigen. Niet morgen wellicht, maar waarschijnlijk over wat langere periode wel. Heb je geen vijandige buitenaardse wezens voor nodig. En die brokken hebben al heel wat schade aangericht op de mede-planeten van ons zonnestelsel. Kijk naar de oppervlakken van die andere bollen in de ring rond onze zon en je ziet wat ik bedoel. Kraters en zo meer. Fascinerend op afstand, maar ook iets wat je nu niet moet onderschatten.

Daarbij is vrijwel zeker dat ons leven zoals we dat nu kennen op deze toen nog vurige planeet is binnengebracht door een van die stenen uit de ruimte. Organismen, kiemen, het kwam en vermengde zich met wat hier toen al was. Indrukwekkend natuurlijk. En meteen ook ons eigen denken en inbreng op wat was, is en nog komt relativerend. Zeker als je weet dat we nu dus met onze technologie terugkijken in de tijd. Wie weet komt er ooit een satelliet waarmee we vooruit kunnen kijken. Kon ook wel eens confronterend werken. Onlangs heeft men berekend dat we nog een miljard jaar of meer hebben voor onze zon zijn omliggende satellieten een voor een gaat opslokken. Vonden geleerden erg interessant, Mij maakte het vooral bescheiden. Wij maken het niet meer mee, en vele generaties na ons ook niet meer. Want een miljard jaren is heel lang. Denk maar eens dezelfde periode terug. Ik denk dat je dan een Aarde ziet die indertijd ook al onleefbaar was voor ons mensen en de omringende dieren en planten. Kortom, dan is de cirkel weer rond. Wetenschap kan zo veel leren. Jammer dat het vaak wordt ingezet voor politieke doelen, maar dat is een andere discussie uiteraard…. (Beelden: Internet)

Familiebedrijf…

Familiebedrijf…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , • 6 reacties

Onlangs zat ik aan tafel met een echte ondernemer. Had het bedrijf waar hij verantwoordelijk was over mogen (moeten) nemen van zijn zeer ondernemende pa die het ooit groot maakte in de wat ik maar noem gouden tijd voordat allerlei regelgeving roet in het hard werkende eten gooide. Hij vertelde me over hoe hij uiteindelijk na zijn eigen werkzame leven zelf het bedrijf had moeten verkopen aan een vreemde partij omdat de leden uit zijn nageslacht eigenlijk geen zin hadden in het gedoe van al die verantwoordelijkheid, maar ze ook bewezen niet de juiste genen te bezitten voor het harde leven als ondernemer. Hij genoot nu van zijn huidige leven als pensionado hoor, daar niet van, maar het bedrijf van zijn pa en hem zelf dat toch een jaar of 90 had gefloreerd en goed geld op gebracht was nu nog slechts een label onder een grote holding-paraplu van andere eigenaren.

Zelf maakte ik ook iets dergelijks mee. Wie mijn verhalen over leven met de Vliegende Pijl ooit heeft gevolgd weet dat ik zelf ooit aan de basis stond van een familie holding die moest helpen om de door mij bediende bewuste ondernemer en zijn naasten een garantie te geven voor de toekomst van dat moment. Niet wetende dat ik daarmee mijzelf geen diensten bewees. Wie wil weten hoe dat uitpakte moet maar even teruglezen. Maar ik had er daarna wel aardig de buik van vol. Dat zag ik later ook in een andere rol veelvuldig voorbij komen bij de omgang met bedrijven waar de kinderen de boel van Pa (of Ma) overnemen en dan zelf gingen ondernemen. Neem van mij maar aan dat velen zijn geroepen, maar slechts weinigen uitverkoren. Vaak zag je dat die eerste ondernemers zich niet schaamden om 7 dagen per week, en als het moet 24 uur per dag bezig te zijn met hun onderneming. Voor de opvolgers was of is dat veelal iets teveel gevraagd.

Bij toeval lees ik een soortgelijk verhaal nu in de periode waarin ik dit blog tik. Over Maarse en Kroon, een regionaal beroemd autobusbedrijf met zijtakken dat tot in de jaren 70 bestond, maar al ergens in begin 20e eeuw ontstond doordat oprichter Jaap Maarse zich een slag in de rondte werkte om regionaal openbaar vervoer van de grond te krijgen. Later ging het bedrijf over in Centraal Nederland en was het over met de toegevoegde waarde van een top-bedrijf. Nou zijn dat de positievere voorbeelden van wat ik bedoel. Ik maakte ooit een autodealerschap mee waar de oprichter op enig moment zijn pensioen bereikte en de zaak over deed aan zijn zoon. Het eerste wat die deed was een eigen kantoor laten bouwen, met op de deur van zijn werkruimte een bordje met opschrift ‘Directie – niet storen’. Hij had geen zin in contacten met klanten, daar was zijn ‘personeel’ voor. Nou dat liep al snel weg, net als zijn klantenkring en de zaak was binnen 10 jaar verdwenen. Als je goed om je heen kijkt kom je die soort bedrijven vaker tegen. Het moet je gegeven zijn. En dat is zeker niet bij veel bedrijven het geval. Ik ken gelukkig ook voorbeelden van bedrijven en holdings waar het wel goed gaat. Sterker nog, waar de jongere generatie verstandige besluiten neemt om zo te consolideren en uit te bouwen wat ooit als fundament door de oer-ondernemer en vaak naamgever is bedacht en uitgewerkt. En dat geeft hoop. Maar neemt niet weg dat ik nog steeds een zure smaak in de mond krijg als ik terugdenk aan de holding die ik ooit zelf bedacht…. Heb er nog spijt van….. (Beelden: Prive)

Impulsgedrag…

Impulsgedrag…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties

Onlangs uitte een goede vriend in mijn richting de persoonlijke observatie dat hij het idee had dat ik ‘vaak impulsief zaken aankocht’. Hij zelf was niet zo. Was soms maanden van te voren bezig met op- of uitzoeken van details of specificaties dan wel prijzen voor een artikel of grotere aankoop. Daarmee wist hij wat hij in huis haalde of voor de deur. Ik geeft toe dat ik daar even over moest nadenken. Was dat nou echt zo? Conclusie; het viel en valt wel mee. Maar als ik iets in de bol heb ga ik in een bepaalde richting en wacht tot ik het ‘juiste gevoel’ heb naast allerlei rationele afwegingen die tot een besluit moeten of kunnen leiden. Dat juiste gevoel had ik ooit met die partner die mijn leven lang geleden alweer verrijkt(e). Maar ging ook op voor dat huis waarin we nu wonen en wat de eerste koopwoning van ons als familie ooit was. De eerste keer dat ik hier binnenstapte en even rondkeek wist ik dat het ‘goed voelde’.

De veel serieuzer zaken als financiering, verhuizing etc werden bijna bijzaak. En het huis stelde niet teleur. Gold ook voor de aankopen van hobbyzaken of nieuwe auto’s in de afgelopen pakweg 25 jaar. Je weet wat je wilt (en echt na zoveel jaren in de branche weet ik dat echt wel..), zoekt er een leverancier bij die dat gevoel ook overdraagt en hup, je doet zaken. Nooit teleurgesteld. Dat geeft toch een zeker vertrouwen.

Ook bij de keuze van nieuwe huisdieren door de jaren heen ging het zo. Goed gevoel? Leuk diertje? Aanvulling op ons gezin? Doen! Anders wordt het echter wel als ik die besluiten moet nemen namens anderen. Want dat is veel ingewikkelder. Je schat zaken wel eens verkeerd in. Nou ja, dat lost zich ook door de tijd heen wel weer op. Maar toch. Daar kleun ik wel eens mis. Bij het kopen van meubels ben ik overigens qua afstemming van gevoel op ratio ook zo…. Je gaat even proef zitten, bezoekt diverse winkels (een crime) en krijgt een bepaald gevoel of niet. Jaren geleden alweer met het huidige bankstel deden we dat ook.

We hadden een bepaald budget in de bol en beschikbaar voor dat jaar en wisten wel ongeveer wat we wilden. Hadden indertijd een oudere poes en twee jonge katers in huis. Bank moest dus tegen een stootje kunnen. Op enig moment vonden we bij een grote Brabantse meubelzaak met filiaal in Amsterdam Zuidoost een bank die heerlijk zat. De verkoopster wist van wanten en maakte een fraaie deal. We gunden haar de order. Nog even terug naar huis, uitmeten en nog eens rekenen. Kon, qua ruimte en geld, maar ook ‘die extra stoel zou handig zijn in dezelfde stijl’. Dus terug en de order aangevuld en geplaatst. Die stoel werd een met dezelfde stof als de bank uitgemonsterde fauteuil die heerlijk zat. Met lederen zijstukken… Kan dat wel met die katten? Ja hoor, gaat prima… Doe maar. De dure stoel kwam er bij. Extra-budgettair. Na levering harkte de oudste van de twee jonge katers van toen binnen een dag of wat de nodige halen in het leer… En dat is niet beter geworden door de jaren. De opvolgers voor die toenmalige katten weten of van wanten en die stoel heeft iets voor ze. Helaas. Dus dat wordt binnenkort weer zoeken. En nog wat langer nadenken en niet ‘vanuit een impuls’ besluiten. Best lastig. Maar ik heb mijn lesje geleerd…. Nou ja, op het gebied van meubels dan. De rest bevalt nog steeds prima. Daarnaast…. Kopen (shoppen) is ook best leuk…als je er van houdt? Zijn jullie, beste volgers, impulsmensen of meer van het lange nadenken en dan pas besluiten? Even los van de beschikbare budgetten, want die zijn ook bepalend natuurlijk…Ben benieuwd….. (Beelden: Prive)

Verwijderd….

Verwijderd….

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , • 20 reacties

Onlangs nam ik een drastisch besluit. Ik verbrak een al jarenlang bestaande link met een blogster die ik verder niet zal benoemen. Reden, zij reageerde al heel lang niet meer bij mij, ondanks het feit dat ik dat wel bij haar altijd trouw deed. Omdat me dat bevreemdde heb ik haar vooraf een week of 6 geleden nog eens per mail gevraagd of er een speciale reden voor haar ‘gedrag’was, maar dat beantwoordde ze slechts met de mededeling dat dit zeker niet zo was, maar dat tijdgebrek haar belette andere bloggers een reactie te gunnen en dat ze blij was dat ze haar eigen verhalen nog wel kon plaatsen. Dat op zich verwonderde mij dan weer want ik zag haar reacties juist bij andere bloggers wel voorbij komen en ze reageerde vaak ook op mensen die bij haar iets neerzetten. Dus dan lijkt het toch iets persoonlijks. Vreemd want ik had haar zelfs gelinkt omdat ik haar verhalen nogal leuk vond en ze in ieder geval onderwerpen aanroerde die mij nog wel interesseerden. Egotripperij is geen enkele blogger vreemd dus daar kon ik goed mee leven. Niet met het negeren van de onderlinge contacten. En als ik zie dat iemand een heel lage frequentie van bloggen heeft maakt me dat niks uit, zolang ik maar niet voor J.Doedel bij die ander reageer zonder dat je de indruk krijgt dat wat jij zoal oreert ook voor hem/haar van interesse is. Maar dat was het kennelijk niet (meer) voor de nu verwijderde blogster. Ik wens haar alle goeds uiteraard, niks menselijks is mij vreemd, maar lurkers zijn niet aan mij besteed. Niemand verplicht je overigens om te reageren (al wordt het meer dan op prijs gesteld..mits inhoudelijk correct en aardig..:)) maar verwacht dat omgekeerd dan ook niet. En daar liep het dus met die betreffende dame fout. Afscheid nemen doet soms pijn, maar beter korte pijn dan een lange periode van ergernis en vraagtekens. En wie het anders ziet moet het maar vermelden dan Is toch ook een reactie en dat vind ik dan wel weer extra fijn…

Dictatuur….

Dictatuur….

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Vorige maand lukte het wederom niet. De door linkse revolutionairen zulke malloten gedroomde totale dictatuur. Waarbij het democratische recht van Nederlanders zelf hun toekomst mede vorm te geven buitenspel moest worden gezet. Immers het klimaat en het recht van iedere aardbewoner hier zijn heil te zoeken moest maar ten koste gaan van de Nederlandse bevolking…toch? In de kringen rond Kaag en aanverwanten was men overtuigd dat tijdens de Provinciale Staten Verkiezingen het lot hen gunstig gezind zou zijn. Men had alle media op volle kracht er op in laten beuken en de zelf benoemde linkspopulistische premiere van ons land was heel duidelijk. ‘Zo zou het gaan en niet anders…’. Maar het ging wel anders. De BBB van Lientje won meer dan overtuigend de verkiezingen. In alle Provincies maar ook bij de Waterschappen.

De zittende coalitie kreeg klop en ook de zichzelf als morele overwinnaar ziende gelegenheidsformatie van Klaver en Kuiken verloor. Dat viel tegen, vies zelfs. In de tweede helft van de maand maart speelde Nederland een voetbalwedstrijd tegen Frankrijk. Nou dat werd geen fijne confrontatie. Nederland werd van de mat geveegd en de net aangestelde bondscoach Koeman moest erkennen dat dit geen fraaie vertoning was. In beide gevallen waren de reacties verschillend, maar ik zal die van de politiek eens vertalen naar het voetbal. Stel nu eens dat we zouden pleiten om Frankrijk voor het leven te schorsen. Immers zij zagen de noodzaak niet van onze wens tot winnen en dat was absoluut onacceptabel. Hoe hoog zouden we de wenkbrauwen optrekken bij een soortgelijk denken??

Nou? In links Nederland is dat echter precies de redenatie die men direct uitte om de winst van BBB alsnog om te zetten in verlies. Gewoon het stemrecht afnemen van ouderen en mensen uit een in hun ogen verderfelijke lagere maatschappelijke orde. Ontneem ouderen en anderen hun democratische stemrecht en je zult zien dat ‘wij’ alsnog het klimaat kunnen redden. Ook pleiten we voor stemrecht voor 8-jarigen. Die zijn al zodanig door ons geindoctrineerd dat ze vanzelf meegaan in de groene gekte. De reacties uit meer democratische kringen waren voorspelbaar. Slechts in linkse dictaturen ontneemt men anders denkenden het stemrecht. En wellicht dat Noord-Korea het recht op winnen van een ander team dan dit uit eigen land zou kunnen bedenken. Dat is dus meteen de parallel. Overigens, ik stemde zelf niet op Lientje. Haar agenda over de luchtvaart is gewoon dezelfde als die van Groenlinks of D66. Als je de pijlen op die sector richt hoef je aan de eigen uitstoot van stikstof namelijk niets te doen. En dat is niet mijn insteek van het probleem. Maar dat is ook een andere discussie. Deze ging over de democratie…. en daar blijf ik een voorstander van. Mits de extremisten niet winnen. Net zo lang ik nog mag en kan stemmen…..(Beelden: Archief/prive)

Nachtclub in Helsinki..

Nachtclub in Helsinki..

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , • 8 reacties

Ik neem u als lezer terug naar het Finland van de jaren zeventig. Ik werkte hard op Schiphol (beschreven in eerdere blogs een tijdje terug) en kreeg dan vanuit mijn functie nog wel eens een uitnodiging om naar het land van herkomst van een van de benutte luchtvaartmaatschappijen af te reizen. Inclusief verblijf in een vaak luxe hotel en het nodige vertier. Een van die bedrijven was het Finse Finnair. Een oude maatschappij die ook toen al een geweldige naam en faam verdiende. Ze vlogen vanuit Helsinki o.a. via Amsterdam naar New York en wilde graag dat wij als officiele vrachtagenten hun lijndienst zouden prefereren boven die van bijvoorbeeld KLM.

Dus werden we een paar maal naar Finland gevlogen voor interessante bezoeken aan de faciliteiten daar en het nodige vertier. Dat startte dan meestal met een heerlijke vlucht, daarna ontvangst door een hotemetoot van de maatschappij en dan door naar de stad Helsinki voor hotel, lunch/diner en dan een bezoek aan een of andere sauna. Werd je afgeschrobd door een stevige oude dame met een pannenspons waarop je in een zwembad de blote leden kon doen verpozen. Het was altijd plezierig en na zo’n behandeling kon je weer uren verder. En dat was goed nieuws want dan ging je op transport (busjes of taxi’s) naar het befaamde uitgaansgebied van Helsinki waarvan de discotheek Kaivohuone het middelpunt was. Daar was toute Helsinki van toen te vinden in dans en plezier en het bier plus andere drankjes stroomden er regelmatig onze glazen in.

Danspartners waren plenty te vinden, al was het maar omdat het halve kantoor van de vrachtdivisie bij Finnair uit vrouwen bestond en die wilden wel even een verzetje. Finnair betaalde en we genoten van de sfeer en de muziek (Abba mateloos populair toen). In de vroege uurtjes van de nacht weer naar bed, hopend op een vroege wake-up-call, want het vliegtuig naar huis ging altijd op schema weg en wij moesten op tijd op het vliegveld zijn. Met houten koppen maar een meer dan tevreden glimlach op het gezicht zaten we aan het ontbijt op het vliegveld (was handiger..) en spraken over Otto, de masseuze van omaleeftijd in de sauna en zo meer. De muziek bonkte nog in de bol, of was dat gewoon de drank?? (ik dronk toen nog niet eens…) De naam Kaivohuone bleef me altijd bij. Net als die Finse gastvrijheid. Vele jaren later, ik zat op een congres van alle Europese Skoda-importeurs in Praag. Naast mijn Finse collega.

En man met een vrij verveelde houding naar het merk toe. Hij vond het allemaal maar niks. Ik dacht ‘laat ik hem eens opvrolijken’ en vroeg hem naar de Kaivohuone en of hij die kende? Ja zeker wel, zijn oogjes gingen meteen wijder open. Daar kwam hij veel en graag. Het middelpunt van Helsinki waar je tenminste lol kon maken. We werden vrienden…nou ja…sort-off… Onlangs keek ik of die club nog bestaat. En ja dat doet hij. Alleen is het nu een restaurant geworden met vooral in de zomermaanden nachtclub-entertainment waar topartiesten optreden. Ik denk dat Abba er niet meer wordt gedraaid. Maar het is wel grappig dat zo’n zaak er nog steeds is. De bezoekers aan Helsinki moeten er maar eens gaan kijken. Zit in de Iso Puistotie-straat in het Kaivopuisto-Park. En dan maar bedenken dat ook mijn voetstappen nog ergens te vinden moeten zijn….(beelden: Internet)

Beroepskeuze…

Beroepskeuze…

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, medisch • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 19 reacties

Zoals uit een stel voorgaande blogs moge blijken was ik in de voorgaande weken te gast bij zowel dierenartsen als de tandarts. Ik leerde daarvan een ding glashelder. Wie als jong mens twijfelt aan ‘wat zal of kan ik later worden..?’ moet die beschreven beroepsgroepen zeker eens mee overwegen. Want de rekeningen voor hun werk zijn zodanig van hoogte dat ik mij er in mijn autotijden wellicht voor had geschaamd na een grote servicebeurt aan een of ander vervoermiddel. De teller loopt aardig op als je bij een of ander van die genoemde lieden een bezoekje aflegt en wat handelingen laat verrichten. Zo rekent onze dierenarts voor elk bezoek 45 euro consultkosten. Prikje hier of controle daar en je bent de 100 euro al snel voorbij. In situaties die wij of familie dan wel vrienden meemaakten rond de geliefde huisdieren, kwamen bedragen voorbij die er niet om logen. Voor mensen met een kleine beurs is de lol van het houden van huisdieren er dan al snel af.

Dat wordt dan wellicht kiezen tussen zelf eten of je dieren laten behandelen. Tuurlijk hoef je geen huisdieren te nemen, Groenlinks zou je dankbaar zijn vanuit de kern van haar volksvijandige doctrine, maar als je dat wel deed horen daar consequenties bij. En die zijn heel duur. Daarbij mogen die tarieven regionaal verschillen, een beetje consult met onderzoekjes of wat ook is een kostbare affaire. Ik ken mensen die opgeteld voor een geliefd huisdier in korte periode zoveel moesten uitgeven dat ze er ook een heel stevige auto van hadden kunnen kopen. Bij de tandartspraktijken gaat het niet veel anders. Als ik tijdens mijn zoektocht naar een alternatief (zie blog 2803) kijk naar de heden ten dage kennelijk verplichte tarieflijsten rijzen mij de geschoren haren te berge. Zelfs de kleinste handelingen vragen een stevige investering. Voor 100 euro krijg je hooguit een controle voor elkaar. Wil je ook een bakkie koffie of thee valt een kappersbezoek (ook niet goedkoop) aan te bevelen want bij de tandarts moet je het allemaal nuchter en met zeer proper gebit te ondergaan.

De nieuwe klinieken zijn overigens vaak ook prachtig van uitvoering, dat scheelt natuurlijk kosten en naast de artsen zelf heb je de onvermijdelijke assistentes, vaak uitgezocht op uiterlijk, wat een zekere rust moet uitstralen of tenminste de geest doen afleiden van wat er nog gaat komen als die tandarts je even aan- of beetpakt… Ooit, lang geleden al weer, was ik te gast bij een door vrouwlief aanbevolen oudere tandarts in Amsterdam-Zuid. Gewoon (zoals veel huisartsen ook in die jaren) met een praktijk aan huis. Keurige wachtruimte, behandelkamer met een boor uit het jaar kruik, maar ook veel expertise. Voor een paar (oude) tientjes klaar. Tegenwoordig ondenkbaar. Net zoals huisartsen tegenwoordig allemaal in huisartsenposten zetelen waar een muur van assistentes/n meer zorgen dat je niet naar de arts kunt dan wel. Grootschaligheid is geen klantvriendelijk gebeuren. Maar het is ook niet bepaald goedkoper geworden. Teken des tijds. Maar hoe lang kunnen we het allemaal nog betalen? Komen we weer terug in de tijd van de elites die wel bij een dokter terecht konden, en het volk bij de langs dorpen en steden trekkende barbiers moesten hopen op een sjaggeraar met een tang om kiezen te trekken. Half litertje jenever achter de slechte kiezen en hup….. Tot die tijd laten we onze kinderen maar snel studeren. Beroepskeuze-stress is nu na het lezen van dit verhaal wel voorbij denk ik…. Toch? (beelden: Internet/archief)

Amsterdamse drieassers..

Amsterdamse drieassers..

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie, verkeer • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 31 reacties

De Tweede Wereldoorlog hakte er wat betreft het rijdend materieel van de Amsterdamse GVB stevig in. De bezetter nam een deel van de tramvloot mee naar huis als souveniers nadat het duidelijk werd dat Nazi-Duitsland op haar retour was. Dus moest men na de bevrijding roeien (rijden) met de riemen die men had. En die riemen waren schaars en ook min of meer uitgewoond. Toch kreeg men al snel een soort van rijschema overeind en konden de Amsterdammers weer naar school of kantoor met het openbaar vervoer. Men leende intussen trams uit andere steden, verbouwde oudere trams op zodanige wijze dat die wat meer comfort boden dan voorheen. Maar men snapte ook dat er nieuwe trams bij moesten komen die dat comfort nog eens extra zouden verhogen.

En na lang wikken, wegen, bekijken, onderzoeken en experimenteren besloot men een order te plaatsen in eigen huis. Een ontwerp van het GVB zelf kreeg de voorkeur boven allerlei andere trams vanuit fabrikanten die ook wel aan de slag wilden voor de Amsterdammers. De drie-assige trams waren geboren. Wagens met een erg aardig en toen modern uiterlijk. Vouwdeuren voor in- en uitstappen, een aparte zitplek voor de bestuurder en ook de conducteurs. Het signaal voor stoppen bij een halte werd voortaan visueel gegeven via verlichte glaasjes in de wagens en door een afgesloten cabine met verwarming waren deze trams een grote stap vooruit ivm de oudere blauwe twee-assers.

Een ding was wel jammer, want de beste aandrijving voor deze trams zou moeten komen uit Duitsland en dat was natuurlijk in die tijdsperiode ondenkbaar. Dus besloot men motoren te gebruiken uit oudere tramtypes die waren of werden gesloopt. Omdat de nieuwe trams nogal lang en zwaar bleken waren die motoren voor de moderne trams aan de zwakke kant. Daarbij moesten ze vaak over de hogere bruggen van de stad heen met volle last en dat ging niet van een leien dakje. De drieassers waren met hun aanhangers ook zodanig lang dat men sprak van ‘treinen’ en die konden op de lijnen die bijvoorbeeld door de smalle Leidsestraat heen moesten elkaar op de passeervlakken boven op de diverse bruggen niet passeren. Kortom er moest veel gesleuteld worden om de trams volledig inzetbaar te maken.

Toen in 1956 de eerste gelede en nog moderner trams in de stad arriveerden werden de drieassers vaak gezien als backup voor dat toen moderne materiaal. Vaak liet men dan alleen motorwagens op reservediensten rijden. Een deel aangepast met o.a. een nieuw lijnbord boven het voorraam, zoals bij die gelede trams die hen eigenlijk moesten aflossen. En feitelijk werden de eerste drieassers al sneller gesloopt dan normaal in Amsterdam bij trams het geval was. Toch bleven ze in allerlei vormen maar afnemende aantallen nog wel actief tot en met 1985. Toen pas gingen de laatste exemplaren naar sloop of musea die er eentje wilden hebben. Een enkel exemplaar verdween naar vrijplaatsen aan de rand van de stad waar ze zelfs als woningen werden ingericht. Al met al was het een opvallend tramtype dat ook een norm zette voor alle volgende opvolgers. Comfort, snelheid, bedieningsgemak en ook simpel onderhoud. Ik bewaar goede herinneringen aan die trams die altijd op de wat chiquere lijnen van het GVB reden. Want de passagiers in sommige wat duurdere wijken van de stad wilden niet meer in de oude half open blauwen worden vervoerd maar in comfortabele omstandigheden. En dat kon in die drieassers. (beelden: Archief/internet)

Rembrandt…

Rembrandt…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Terwijl mensen massaal in de rij staan om de ongetwijfeld prachtige expositie over Johannes Vermeer te bezoeken in het hoofdstedelijke Rijksmuseum stelde het bekende Hermitage Museum aan de Amstel in onze stad daar een echt schitterende tentoonstelling tegenover over Rembrandt en zijn vrienden. Men moet het in dat vroegere filiaal van het Russische Museum in Petersburg nu doen met spullen en onderwerpen die niet uit de gigantische voorraden van de vroegere tsaren komen maar men leent nu net als elk Nederlands museum bij bevriende en bekende collectiebeheerders. Wij liepen er halverwege de afgelopen maand februari even binnen. En dat was geen verkeerde beslissing.

Want Rembrandt heeft iets magisch. Hij was niet voor niets d e schilder uit zijn tijd en heeft kennelijk de nodige collegae geinspireerd met zijn talenten en techniek. Bij Rembrandt krijg je die op een presenteerblaadje opgediend. Details, techniek, maar vooral zijn manier om met licht te spelen maken elk schilderij een genoegen om naar te kijken. Zijn manier van uitlichten van de onderwerpen maken sommige beelden bijna driedimensionaal. En dat is niet iedereen gegeven. Ook zijn leerlingen niet. Dat zie je meteen als je deze expositie bezoekt en op je gemak bekijkt.

En dat moet je wel doen want er is niet alleen veel werk te zien, ook de nodige audiovisuele uitleg over hoe het allemaal zo gekomen is en welke leerlingen die Rembrandt allemaal voortbracht. Isaac de Jouderville, Pieter Lastman, Ferdinand Bol, Caspar Netscher, maar zeker ook Godefridus Schalcken. Die laatste heeft het talent van die belichting wel heel erg serieus genomen. Je kijkt naar zijn werken en denkt dat er echt een lichtje achter brandt of zo. Heel knap gedaan. Dat hij ook nog hield van rondborstige dames als model maakt het plaatje voor mij wel extra af. Maar ook Jan Steen is hier te zien, met zijn heerlijke huishoudens en geweldig losbollige feesten en partijen. Rembrandt heeft deze lieden (en meer) in zijn toenmalige woonsteden als Amsterdam en Leiden veel geleerd. Maar toch…er zijn er bij die het talent van de grote meester misten. Dat is net zo goed te zien in deze verder zeer overtuigende expositie. En de keuze voor dit onderwerp is een compliment waardig voor de nieuwe directie van dit inmiddels bekende museum.

Een andere weg ingeslagen, door omstandigheden gedwongen wellicht, maar daardoor niet minder interessant. Daarbij kwam dat wij het aanwezige personeel veel aardiger vonden dan we wel eens eerder meemaakten. Men is vriendelijk, klantgericht en gewoon plezierig in de omgang. Veel uitleg over wat je waar kunt doen of vinden. De museumshop is hier tegenwoordig een genoegen om rond te hobbelen. En probeer de culturele uitingen die men daar vanuit het museum vertaalt maar eens over te slaan. En o ja, ook over Vermeer liggen er de prachtigste drukwerken. Gewoon kopen en niet naar die drukke expositie gaan in het Rijks (scherts uiteraard,,). Mag je nog jaren lang genieten van al dat fraais wat die Nederlandse schilders zo beroemd maakt in het buitenland maar ook hier. De Hermitage was toen wij er waren niet te druk, het was daardoor alleen al een waar genoegen om er weer eens te vertoeven….En met je Museumkaart is het een fluitend genoegen. (beelden: Prive)