Al eerder beschreef ik wat eerste keren van dit of dat uit mijn leven.
Veel er van is al wat langer geleden. Zo ook de eerste keer dat ik als jong mens het luchtruim koos aan boord van een piepklein toestel van Martin’s Air Charter en mijn woonstek van boven kon bekijken. Later deed ik dat nog een keer en voelde me al een heel ervaren passagier, want twee keer 20 minuten vliegervaring…veel van mijn straatgenoten en familieleden waren nog nooit ‘omhoog’ geweest. Werkend bij een grote bankinstelling (dat deden wij indertijd als jong mens op heel jeugdige leeftijd en leerden ‘s-avonds alles bij wat bij een carriere bij zo’n instelling hoorde) kwam een oudere collega ter ore dat er een malloot rondliep die helemaal gek was op vliegtuigen en alles wat er mee van doen had. Hij bleek een uit het Gooi afkomstige prive-vlieger te zijn die er altijd op uit was om zijn ‘uurtjes’ te maken vanaf en boven Hilversum.
En zo kwam het tot een contact dat leidde tot een afspraak waarbij een collega van de bank, mijn toenmalige verloofde en mijn oudere broer Rob deelgenoot zouden worden van een zaterdags uitje en vluchtje in een echt kleine machine die werd aangeduid als een Piper Tripacer. Daar kon je net aan met drie mensen in zitten en de cockpit was zo eenvoudig als een Volkswagen Kever uit die periode. Omdat broer Rob zelf een auto bezat reden wij naar dat bescheiden stukje vliegweide tussen Hilversum en Loosdrecht en vulden daar de nodige formulieren in. Stortte het toestel neer zou dat niet voor de verantwoording zijn van de piloot of zoiets. Maar ja, je bent jong dus dat risico nam je wel. Vliegen, daar ging het om. En hup in volgorde van twee om twee gingen we de lucht in. De piloot maakte een paar mooie bochtjes boven de Loosdrechtse plassen, we bekeken de wijken van Hilversum, genoten van het geraas van de motor, hielden ons intussen vast aan wat lussen en keken naar de piloot die op een of andere raadselachtige wijze de weg terug naar het vliegveld wist te vinden. Na een uurtje of twee was de pret over. Koffie met appeltaart voor de passagiers, een hand voor de piloot uit dank (afrekenen moest vooraf) en wij praatten nog na. 16 was ik, en al aardig ervaren als zei ik het zelf. Wist ik veel. Er zouden nog heel wat vluchten en vluchtjes volgen. Maar die eerste keer in zo’n piepklein ding blijft me goed bij. Zoals veel eerste keren van wat ook. Zal vast voor meer mensen gelden. Is dat wel zo maakt het mij uniek, en dat is dan voor het eerst….(beelden: eigen archief)
Altijdmijnmening 
Nostalgie ten top!
Ik gun de mede-passagiers van de ruimtevluchten van de zeer rijken later ook zulke mooie herinneringen.
De parate herinneringen van mijn eerste vliegtocht zijn minder accuraat.
Vreemd genoeg geeft mijn treinreis van Amsterdam naar Praag meer precieze en mooie herinneringen.
Nostalgische groet,
LikeLike
Als vliegen een passie is, blijven al die details goed bij. Overigens heb ik die ook aan ritten met de NS Blokkendozen naar Zandvoort, of met die blauwe trams van toen, ook al was ik toen nog wel erg klein…
LikeLike
O ja, ik had ook wel een eerste ( én laatste) keer die met een Piper te maken had. Alleen hing ik er áchter in een zweefvlieftuigje en boven losgekoppeld van de Piper. Dat moest aangenamer zijn dan aan de lier opgetrokken te worden maar ik vond het evengoed drie keer niks.
Het werd een korte vlucht en benam me voortaan de lust om in wát dan ook te stappen dat van de grond ging.
LikeLike
Een zweefvliegtuig is niet op mijn bucketlist te vinden. Doe ik niet. Ook luchtballonnen zal ik niet benutten voor mijn luchtreizen. Er moeten motoren aan zitten, en liefst een paar zodat je zeker weet dat alles blijft functioneren….:)
LikeLike
Het grappige is dat juist een zweefvliegtuig wat dat betreft gemáákt is om te vliegen zonder moren en dus altijd wel veilig op de grond komt, het probleem zit’ m in afhankelijkheid van luchtstromingen dat je niet al te veel invloed hebt in wáár je neerkomt.
LikeLike
Kijk, en dat is precies waarom ik er niet in zal stappen. Te afhankelijk van stromingen, wind en zo meer. Net als die ballonnen. Dus is mijn logboek gevuld met honderden vlieguren, maar altijd met iets waar 1,2,3,4 motoren in of aan waren gemonteerd.
LikeLike
Ik had familie die fervent zweefvlieger was , vandaar.
LikeLike
Ik kende er genoeg in het verleden die me trachtten te verleiden, maar ik trapte en stapte er niet in. Dichtste bij kwam ik in 1999 toen ik op vliegveld Lemelerveld in een zweefkist met motor een rondje mee kon vliegen. Zat een soort VW motor in en dat sprak me zeer aan…
LikeLike
Het is nooit mijn hobby geworden.
LikeLike
IK snap het. Bij mij wakkerde het een vuurtje aan dat nog jarenlang uitgebreid bleef branden….:)
LikeLike
Korte vluchtjes maar toch: een hele ervaring! Lijkt mij fantastisch.
LikeLike
Het leuke van vliegen in die kleinere kisten is dat je ziet hoe vliegen gaat, welke techniek en kennis er bij komt kijken en dat het toch iets anders is dat even in de auto of op de fiets stappen…
LikeLike
Je zal dan wel jaloers zijn dat ik nog nooit gevlogen heb. Maar dat kleine vliegtuigje is dan wel een leuk begin.
LikeLike
De moderne reiziger stapt in het vliegtuig alsof het een bus betreft. Ik maakte de hele ontwikkeling nog mee….:) Echt leuk om die stappen te maken…Het enige wat ik nooit deed (of zal doen) is vliegen in een object zonder motor. Dus geen ballonnen of zweefvliegtuigen…
LikeLike