Roofdieren en oplossingen…

Roofdieren en oplossingen…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: beer-3.jpg

Zou je in een rivier gaan zwemmen als je wist dat daar krokodillen of pyranja’s op je loerden?? Ga je wandelen in struikgewas waar wolven, bruine beren of giftige slangen huizen? Nee toch? Nou dan moet je dat ook niet doen. Zie hier de oplossing van veel van onze politieke bestuurders na een heftig incident waarbij slachtoffers vielen in een omgeving die tegenwoordig als onveilig moet worden aangemerkt. Niet omdat die onveiligheid er altijd heeft geheerst, nee, maar door bestuurlijke maatregelen is die dat zo geworden.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: rape-3.jpg

Simpel voorbeeld, wereldvreemde malloten hebben besloten dat de wolf een verrijking is van onze natuur. Het dier is hier tig duizend jaar geleden verdwenen, maar niks houdt je tegen om de deur wijd open te zetten als er een wolf op verkenningstocht vanuit het zuidoosten ons land binnentrekt. Binnen de kortste keren wordt het vee, onze huisdieren en zelfs kinderen aangevallen, maar ‘dat hoort bij die natuur’. Aldus de vaak in de Randstad levende ‘experts’. ‘Dan moet je maar hoge hekken bouwen en niet meer gaan wandelen in de bossen’. Jonge meiden die worden aangerand of verkracht krijgen veelal het verwijt dat ze te korte rokken droegen of op een bepaalde tijd niet meer buiten hadden moeten komen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: stockholm-2.jpg

Aldus bestuurders in zowel Duitsland als Nederland. Immers, we kunnen voor hun veiligheid niet instaan als ze zelf geen restricties toepassen. Onze wereld is nu eenmaal vergeven van de menselijke roofdieren die hierheen zijn gekomen omdat ze ‘zoveel hebben gezien en meegemaakt’. Dat houdt dus in dat we meiden niet toestaan wat we jonge mannen wel toestaan? Vreemde redenering. Uiteraard zijn er types die rondschuimen over straat op zoek naar potentiele slachtoffers. In mekaar slaan en beroven. Immers, die fatbike of dat fraaie horloge dan wel die telefoon ‘hoor ik te bezitten en niet hij/zij’. Moet je maar niet met dat horloge of die iPhone 17 lopen pronken de redenatie. Overal loeren roofdieren op je…en wij kunnen niet overal tegelijk zijn. Als men er al is zie je dat diezelfde roofdieren maling hebben aan BOA’S, politiemensen en zo meer. Eenmaal opgepakt hebben ze een grote bek, eisen respect, geven dat zelf overigens nooit en worden uiteindelijk zelden of nooit veroordeeld. Immers, bij roofdieren zit agressie in de aard en daar valt weinig tegen te doen. En van opsluiten wordt niemand beter. (*redenatie D66)Nou ja, wel die meiden, die schapen, kinderen, jongelui die uit willen, zakenmensen met een mooi klokje of telefoontje. Die mag je opsluiten. De linkse redenatie is grenzeloos onbegrijpelijk omdat het consequent de daders beschermt. Binnenkort bonkt de bruine beer op onze landelijke toegangspoorten. Ook die hebben we duizenden jaren geleden ooit hier eens binnen gehad. Dus waarom nu niet? En er zijn al wetenschappers (..) die werken aan het klonen van dinosauriers. Moet kunnen….en wie er geen confrontatie mee wil, die blijft maar thuis… Welkom in het Nederland van Jetten en consorten anno 2050….. (beelden: Internet)

Trams..

Trams..

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: blauwe-spitsneus-401-met-aanhanger-adam-160900-pict0541.jpg

Ooit, als jong mens, kreeg ik naast mijn interesses voor auto’s en vliegtuigen ook een zeker gevoel met de Amsterdamse trams. Een jong ventje als ik was, opgroeiend in een levendig buurt, een dito familie en daardoor onder de indruk van alles wat reed (rijdt) en vloog (vliegt) zag om zich heen van alles voorbij komen wat met die interesses te maken had. Daartoe behoorde zeker die op rails rijdende blauwe trams uit de periode. Amsterdam is een stad met een goed OV-net, en de tram was ook toen al decennia lang onderdeel van de geschiedenis. Bij ons huis liep Lijn 4 elke zoveel minuten voorbij, maar niet ver van ons af reed ook lijn 3 voorbij. Dat waren belangrijke tramlijnen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: bloedneus-drieasser-891-adam-160900-pict0547.jpg

En in die stad van toen was de tram een handig ding, dus zaten we er regelmatig in. Stapten ook over op andere lijnen en zo kreeg ik zelf een aardig beeld van hoe die dingen reden en wat het verschil was tussen de ene of de andere tram. Tweeassers, spitsneuzen, platte frontjes (Lijn 5), daarna de drieassers, de nieuwe gelede grijze trams en zo meer. Eenmaal op de middelbare school uitgekomen moest ik naar Amsterdam-West om daar de katholieke variant van dat onderwijs te kunnen volgen. Zomers op de fiets, in de winter per tram. Met een kaartje zien dat je met wat overstappen een aantal lijnen kon benutten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: enkel-gelede-tram-586-lijn-2-adam-160900.jpg

Want dan reed ergens een nieuwe of juist een ouder exemplaar dat de moeite waard was. Het gevoel, geluid de geur, de bellen, of het fluiten van de conducteurs in de aanhangwagens, ik kan het nu nog steeds zo terughalen. Elke tram zijn eigen karakter (althans zo leek het). De bestuurders nog stoere kerels in vaak dikke GVB-pakken en jassen, de kaartjesknippers streng. Een drieasser was toen een soort luxe tram, want was afgesloten en had verwarming, de gelede trams aangestuurd met een soort joystick, geen draaiend wiel, best modern. Hoewel ik na mijn jeugdjaren nog maar weinig per tram door de stad reisde of reis, brommer, auto, metro het zijn allemaal prima alternatieven, de interesse bleef. Ik kijk nu naar die moderne tramwagens en voel er meteen wel minder emoties bij maar dat komt wellicht ook doordat ze allemaal op elkaar lijken. Dat unieke van die bepaalde trams, het is verdwenen. Zie ik een oude blauwe museumtram stop ik met lopen en zet die dingen op de foto. Met als achtergrond die in principe prachtige stad wat Mokum toch echt is. En dan voel ik weer dat wat ik toen ook had….. Het doet dan ook pijn als je weer moet lezen dat dit vreselijke linkse college besluit om bepaalde tramlijnen uit de dienstregeling te nemen. Reizigers moeten in de metro. De tram moet plaatsmaken. Een gruwel….Maar ja, ik word ook wat ouder… Gelukkig hebben we de foto’s nog… (Beelden: Archief)

Reiziger…

Reiziger…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: hpim1755_edited.jpg

Door een of andere oorzaak (of defect) ben ik altijd wel een reiziger geweest. Ik zocht en zoek nog steeds graag andere plekken op om mijn leven te verrijken. Moet wel zijn doorgegeven in de genen want ook mijn natuurlijke pa was iemand die veel over de grenzen van ons land te vinden was, mijn ma verlangde er vooral naar en mijn leasepa vulde later nog wel eens die behoeften in door met ons illegaal de grens over te steken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa082024_edited.jpg

Later ben ik zelf veel op stap geweest. Eerst met de fiets, later de brommer, en natuurlijk per auto toen die me vanaf mijn jonge jaren beschikbaar stond. Immers met die auto kon je ver rijden. De Europese landen om ons heen, allemaal bereden, en als de auto niet meer toereikend was, vlogen we. Ook de trein werd nog wel eens benut, naar de Duitse buren of het land der Belgen. In het VK deden we ook vaak trips per trein. Weinig mis mee.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: edinburgh-olympus-leo-06-09-06-07-093.jpg

Altijd met het doel er slimmer, wijzer, geinformeerder door te worden. Maar ook omdat reizen leuk was en nog is. En ik was in mijn jeugdige jaren ook niet bang om met een brommertje even naar de Veluwe te rijden, naar Texel of wat ook. Leerde je ook de weg goed kennen. Met de auto deed ik die trips uit de jeugd nog wel eens over.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: klok-3-praag-met-apostelen.jpg

Naar Limburg, of naar de Posbank. Leuk, soms prachtig, maar minder avontuurlijk dan in die vroege levensjaren wel eens waren geweest. Maar dat zijn weer andere verhalen. Er waren trips die ik me nog goed herinner. Uiteraard soms verbonden met het werk dat ik in al die jaren verrichtte. Turkije, de VS, Polen, de DDR, Tsjecho-Slowakije uiteraard, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Spanje, Schotland en in sommige gevallen even langs in Zweden of Finland. Portugal voor de geweldige stranden, Italie voor de cultuur en het lekkere eten, altijd was er wel iets wat een reden gaf een land of stad te bezoeken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: weer-2-big-ben-london.jpg

En ik koester dat. Het stuwde mijn jeugdige bloeddruk al naar gretige hoogten toen ik slechts droomde over al die verre bestemmingen. En hetgeen ik verwachtte werd vaak bevestigd bij bezoek aan… Slechts de Fransen en Grieken vielen me tegen, maar ik geef toe dat ik daar vooral was in de grote regio Parijs of in de buurt van Thessaloniki. Intussen is reizen vooral rijden geworden. Na honderden uren vliegen is de lol daar een beetje vanaf. Ik bekijk vliegtuigen nu met veel liefde van buiten. En droom soms weg over de bestemmingen waar zij heen gaan. Nu vaak met een beeld bij die plekken. En dat geeft ook rust. Maar nu even niet…. Want ik ben even onderweg. Duitsland roept….:) Zijn jullie ook reizigers?? Droomden jullie van plekken waar je later heen ging dan wel misschien nog eens zult gaan?? Laat maar weten… (Beelden: Archief)

Driewielers en dwergen…

Driewielers en dwergen…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: bmw-isetta-6.jpg

In het verre verleden, ik spreek nu over de periode na WO2 maar wel voor de echte economische groei die we in de jaren 60/70 meemaakten, was het bezit van een auto voor de gemiddelde hard werkende huisvader/moeder een droom die veelal net zo lastig bereikbaar leek als het nu oogt voor hen die een eigen huis zouden willen bezitten of desnoods huren. In Nederland fietsten we, we reden op brommers of scooters en de wat rijkeren bezaten een ‘Amerikaan’ of ‘Brit’ van enige omvang. Dat vond ook in de landen om ons heen plaats en dat leidde op enig moment tot een ware vlucht in micro-autootjes op drie of misschien net aan vier kleine wielen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: la-1-300.jpg

Achterin bij die karretjes zat vaak het tweetakt-motorblokje van zeer bescheiden omvang en met een heel gezin in zo’n ding stappen was best een oefening. Bekend werd de Messerschmitt Kabinenroller die op zijn gemak onder vrachtwagens door kon rijden. Niet zo handig als je hield van veiligheid want die kleine driewieler had een perspex-vliegtuigkapje boven de twee achter elkaar zittende berijders. Ook de BMW Isetta was zo’n karretje. Daar was de hele opbouw van metaal, maar de enige deur zat van voren en daar hing ook het dashboard en stuurwiel aan…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fm-4-nobel.jpg

Bij een aanrijding kon men je meteen in het restant van dat voertuig begraven. Heinkel had ook zo’n autootje, net als nu verdwenen merken als Fulda, Trojan en Zundapp. De een wat ruimer dan de ander maar allemaal in onze huidige tijd bekeken miniatuur van formaat naast zelfs een Fiat 500 van de oudste generatie. Lloyd was een iets ruimer geschapen automobiel op vier wielen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: gg-04.jpg

De Alexander van dat merk een bijna volwassen voertuig op zakformaat maar met volle last en met een 2 cilinder blokje van 700cc moest je nou ook weer niet overdrijven qua verwachtingen. Een fabrikant die het ook snapte was het Duitse Glas met haar Goggomobil. Door de jaren heen uitgerust met motoren van 250, 300 of bijna 400cc hield deze wagen het nog vrij lang vol. Dat Glas als fabrikant bouwde ook nog een ‘sportief’ aandoende variant die als Coupe werd verkocht.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mkr1.jpg

Maar bij 90km/u was het bij al dat spul wel over met de pret…Toen fabrikanten als Fiat de 500 en Austin de Mini uitbrachten was het plezier van die dwergmobielen er wel af. En langzaam aan was men ook die auto’s met hun ‘brommermotoren’ wel zat. Dat gold nog niet voor de meeste mkb-ers die een driewielige Tempo of Goliath hadden aangeschaft.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: td1.jpg

Ze hoefden zo niet meer met hun handelswaren door de straten te fietsen of over bruggen heen te beulen. Met de simpele gemotoriseerde driewielers ging dat net even beter. En je zag ze overal in stedelijk gebied rondrijden. Toen die winkeliers en handelaren wat meer verdienden kochten ze later overigens vaak een VW Bus of een Ford besteller. En waren de tijden van die nostalgische knetterkarretjes voorbij. Ze verdwenen heel snel uit het straatbeeld. In Duitsland houdt men ze vaak nog in ere via allerlei clubs en van sommige van die wagentjes bestaan nog aardige voorraden onderdelen. Rijdend over rustige landweggetjes zijn het prima wegwijzers naar een andere tijd. Toen alles nog simpel en duidelijk was. Misschien dat men ze daarom in ere houdt en bewaart??? Heb je zelf ook nog herinneringen aan dit soort voertuigen?? Of heb je iets van mijn verhaal opgestoken?? Dat was de bedoeling…(beelden: Archief)

Mussen…

Mussen…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mus-1.jpg

Lang geleden schreef ik al eens dat in onze woonomgeving heel wat vliegende vrienden voorbij komen (en nee dit keer ging of gaat het niet om die blikken vogels die het zwerk ook hier nog wel eens bevolken..) maar dat de elders zo bekende huismus nauwelijks kan worden gespot. Terwijl je ze een paar straten verderop in hele zwermen voorbij ziet en hoort trekken. Wij hebben wel koolmeesjes, duiven, spreeuwen, roodborstjes, halsbandparkieten, kraaien, eksters, merels, meeuwen, soms een verdwaalde reiger, maar echt musjes?

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mus-2.jpg

Nee! Je zou toch denken dat die diertjes het in een relatief rustige straat met de nodige heggen, bomen, leuke dakgoten en zo meer prima naar de zin moeten hebben, maar in al die jaren dat we hier nu vertoeven zijn ze zelden of nooit verschenen. Tot recent. Getjilp dat het een lieve lust had in onze dakgoot maar ook in de struiken van de tuin. Een stelletje deugnieten van deze soort speelde er verstoppertje, wat de katten in ons huis aardig van de leg bracht. Die renden op en neer om het fenomeen vanaf een van de vensterbanken in ogenschouw te kunnen nemen. En wij met hen…want een mus, een stel mussen, een heel volk….Zouden ze dan toch terugkeren?? Of uberhaupt keren, want terug zou inhouden dat ze er ooit waren geweest, maar dat mag zo zijn, wij maakten dat hier nooit mee. Terwijl we ze in onze oude (en toen nieuwe) stad Almere wel overal zagen en nu nog zien als we daar te gast zijn.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mus-3.jpg

Mussen houden van een bepaalde leefomgeving. Misschien dat ze niet gek zijn op de steeds verder oprukkende meeuwen of die uitheemse parkieten die zich in groepen en al schreeuwend een weg richting ons binnenland banen? Op drie minuten lopen van ons huis is een flatgebouw te vinden waar men voor de bewoners op de begane grond een tuinafscherming heeft gemaakt via een dikke haag van een plantensoort die zijn bladen niet verliest. Daar is het echt een en al gekwetter. Een grote stad vol mussen is daar actief en kennelijk zitten ze er zonder al te veel onheil voor hun welzijn. Ze kwetteren dat het een lieve lust heeft en dat is leuk om te horen. Maar zien doe je ze niet. Een enkele uitvlieger…maar daar blijft het wel bij. Blijft bijzonder om dit fenomeen te beleven. En dat je als mens opgewonden kunt raken als een in huis levende adelijke huispoes of kater rond het zien en horen van deze simpele doch aantrekkelijk vogelsoort. Ik heb dat…..En dus beschreef ik die opwinding voor jullie. En stel meteen de vraag….hoe zit het met de mussen of andere vogelsoorten in jullie omgeving?? Dank bij voorbaat voor het delen… (Beelden: Internet)

Wees gegroet…

Wees gegroet…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: hazes-1-.jpg

Als ik nu in onze huidige (keurig nette) woonomgeving rondloop en daar mensen uit de buurt tegenkom of uit de kring daar omheen is het normaal om elkaar even te groeten. Beleefdheid of soms oprechte vriendelijkheid. Het past bij ons maar ook bij die mensen die we tegenkomen. Toch hebben we wel voelsprieten ontwikkeld voor hen die absoluut niet van plan zijn onze groet te beantwoorden. Naar de grond kijken is daar facet van, druk met de smartphone een tweede. En weer andere types lopen stug door en kijken gewoon door of langs je heen. Is dat nu zgn. verhevenheid of domweg gebrek aan opvoeding? Ik weet het nooit zo goed, maar vind dat negeergedrag wel bijzonder onaardig.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: middeleeuwen-volk-.jpg

Heel anders wordt het als we in het centrum van deze stad aan de wandel zijn. Daar is men dat groeten zeker niet gewend en als je dat gedrag wel zou vertonen soms reden om je aan te klampen. Er zijn mensen die graag ‘respect’ of ‘afstand’ verlangen en die zijn zelfs al verbolgen als je ze te lang in de ogen kijkt. Mannen of vrouwen, dat maakt dan niet uit. Nu is het leven in dat centrum ook veel sneller.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p7260240.jpg

Men rent en vliegt en elke onderbreking van die routine is ongewenst. Je moet er mee om kunnen gaan. Als ik me wel eens vergis in sommige centrumstraten zie ik enkele (vaak iets middelbare types) bijna uit hun schoenen springen van schrik. Kom je in de Yuppenbuurt Jordaan krijg je dan weer wel een groet terug. Het kan dus wel. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het soms ook wel eens doe om te plagen. Het zit in me, noem het beroepsdeformatie want in de branches waarin ik heb gewerkt is beleefdheid en pro-activiteit bij intermenselijk contact normaal. Kennelijk geldt dat niet bij lieden die in andere werkkringen hun broodje of biologische beschuitjes verdienen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pict0567.jpg

Want er zijn echt herkenbare ambtenaren uit lokale deelkantoren van de gemeente die liefst dwars door je heen zouden lopen. Jij als burger en belastingbetaler moet maar aan de kant gaan. En groeten?? Poeh..hoe durf je. Ik constateer het slechts dat of als men dit gedrag vertoont. Vreemd, maar wellicht ook weer veroorzaakt omdat men van elders komt om in onze stad bureaucratische werkzaamheden te verrichten. Vaak niet gericht op het gemak van de burger maar juist om diens leven lastiger te laten verlopen. Hoe dan ook, jammer dat men die instelling heeft. Intussen blijf ik groeten, en ben blij met de retourgroeten van mensen met een goed humeur, een leuke uitstraling of een leuke hond aan de lijn. Wellicht dat het laatste drempelverlagend werkt. Deed het voor mij indertijd ook. Met onze Purdy wandelen bleek goed voor veel gekakel onderweg. En dan komt die groet vanzelf wel…. En jij beste lezer(es), zelf ook een groeter of een negeerder?? Laat maar weten… (Beelden: archief/internet)

Ratten en kakkerlakken…

Ratten en kakkerlakken…

Ons land heeft al een tijdje last van ratten en kakkerlakken. In eerste instantie vooral in de zin van types die niet schromen om oudjes op te lichten door zich voor te doen als bankmedewerkers of als politiemensen die alle cash en juwelen van ouderen graag even meenemen. Een broertje dood aan werken zal de basis vormen voor het denken bij deze types maar ik hoop altijd dat ze door veredeling van hun genen tot inkeer komen.

Geldt ook voor de figuren die in roedels of bendes ketens als de Kruidvat leegroven om elders (op de Balkan) de buit te verdelen of te verpatsen. Lastig aan te pakken. Geldt ook voor de lafbekken die vooral in groepsverband enkele mensen het licht uit de ogen slaan of schoppen om allerlei onduidelijke redenen. Woest makend gedrag en als ik dan vaak lees wat ze n a oppakken en berechting voor straffen krijgen snap ik wel dat een belangrijk deel van ons land niet staat te trappelen om achter lieden als Timmermans of Klaver aan te hobbelen.

Ongedierte moet je bestrijden, niet koesteren. Kom ik nu tot de letterlijke vormen van ongedierten. Of het nu rent, kruipt of vliegt. Ratten, muizen, kakkerlakken en zo meer. Tegenwoordig in aantal flink groter dan de mensheid. En als je kijkt naar wat er in onze stad zoal op straat loopt of rent weet je dat het met de bestrijding van ratten of muizen net zo is gesteld als met die overd(ve)rachtelijke types die ik eerder beschreef. Men pakt het met veel te zachte hand aan.

En dus verspreidt het knaagdierenvolkje zich met grote snelheid en moet je niet vreemd opkijken als je van de GGD hoort dat in elk Amsterdams huis van voor de jaren 80 muizen vrijpostig hun aanwezigheid claimen. In vrijwel alle parken of voor natuur doorgaand groen lopen ratten rond. Logisch, want vuilnisbakken puilen uit, de gemeente geeft het geld liever uit aan andere zaken dan de vroeger zo actieve ambtenaren bij de Reinigingsdiensten, dus mee leren leven is het credo. Diervriendelijkheid wordt aangeroerd als argument, geldgebrek als tweede. Want de gemeentebestuurders onderhouden liever goede banden met andere reactionaire types dan met de volksgezondheid. Ik stam nog uit de tijd dat ratten echt werden bestreden. En dat je ze in die periode langs de boorden van de Amstel ook al zag lopen, maar zeker wist dat de stoere kerels op de kolenschuiten die daar toen nog lagen er wel raad mee wisten en ze met grote schoppen dood sloegen. Harde aanpak, effectief beleid, niet koesteren maar in het geval van die viervoeters uitroeien. Het gaat op voor het een en het ander. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden en de zwarte pest is niet overgebracht door engelen of de duivel maar gewoon door ratten. Geldt ook voor andere ziekten….. Dus doe eens wat gemeente Amsterdam en andere overheden die het probleem kennen maar net doen of het niet bestaat! (beelden: internet/prive)

Klantvriendelijk en gericht huizen kopen…

Klantvriendelijk en gericht huizen kopen…

Onlangs ging ik mee met een familielid om eens te kijken naar wat huizen die voor haar en partner kunnen zorgen voor wat meer rust en leefruimte. Van het westen van het land naar het oosten. Daar, in dat oosten, op het eerste gezicht nog betaalbare huizen van goede kwaliteit vinden is een mindere uitdaging dan in de oververhitte woningmarkt in onze streken. Bedenk maar eens dat een beetje etage (50-70m2)in onze stad tegenwoordig weg gaat voor 6-9 ton in een gemiddelde buurt, iets luxer gaan we het miljoen rap voorbij.

Dat is dus ook zo voor eengezinshuizen in keurige straatjes van een randgemeente. Je valt ondersteboven van de prijzen die daarvoor worden gevraagd en gekregen. Want kennelijk klotst het geld tegen de plinten bij veel huizenkopers. Een beetje overbieden is geen thema meer en zelfs in Almere, ooit toch het stiefkind van de markt in deze hoek van het land kom je niet weg voor de vraagprijs maar moet er stevig worden overboden. Nou dat zal elders wel anders gaan. Dus op een zonnig augustusdag reden we naar het oosten.

Een leuk stadje waar b.w.v.s. de grasvelden nog met een nagelschaartje worden bijgeknipt, fatsoen nog met hoofdletters geschreven wordt en de mensen op straat voldoen aan het beeld van Barbie en Ken. Het eerste huis wat op de lijst stond bleek een keurig nette middenwoning aan een stille straat. Mooie voortuin. Binnen wachtte ons een soort personal trainer. Overhemdje, buikje, net even te popi jopie en met de stopwatch in de hand werden we langs alle belangrijke kamers en zaken van het (duidelijk opgeruimde) huis gejaagd. Vrouwlief ontdekte dat de boel binnen niet fris rook. Rare lucht, maar we hadden het letterlijk snel gezien, 17 mnt later stonden we buiten. Tot over 4 dagen mocht er geboden worden……Een militaire sergeant had ons niet sneller door een dagmars kunnen leiden…

Nou dan maar even een bakkie koffie met iets lekkers, tijd zat. Tweede huis bekeken we in de middag. Meer dan netjes, onlangs fraai gerestaureerd, strak in de lak, nette prijs. Heel aardige makelaar. Commercieel ingesteld, we hadden al snel allemaal haar werkadres, want je wist maar nooit… Ook daar liepen we zowat in de file, zoveel belangstelling. Hoe dan ook…eenmaal thuis, dat tweede huis werd de optie voor een bieding. Weet je wat, we doen een stevig bod. Flink boven de vraagprijs! Dan weten we zeker dat….. Nou mooi niet. Kort na de gestelde deadline voor die biedingen kwam er een mailtje, ‘sorry uw bod was te laag, met vriendelijke groet’…. Ook daar is men dus stapelkrankzinnig. En als ik dan alles optel en zie waarvoor die huizen ook daar in de regio dan weggaan weet ik wel dat die woningmarkt op alle fronten vast zit en het voor instappers compleet onmogelijk is om iets aardigs en betaalbaars te vinden. Kennelijk hebben die kopers heel veel extra geld achter de hand om die biedingen te kunnen doen. Of ouders met een pot geld die ze graag uitdelen. Binnenkort gaan we weer neuzen. Op een andere plek, eens zien wat dat brengt. Maar na die recente ervaringen ben ik best een beetje terughoudend over het te verwachten resultaat. Slechts echte ‘klushuizen’ zijn te betalen….de rest…? Gewoon vergeten…… (Beelden: Archief)

Relax…maak een ritje…

Relax…maak een ritje…

Sinds de uitvinding van YouTube me een wereld heeft binnengeleid waarin je vrijwel alles aan bewegend beeld kunt vinden en ook nog eens op elk gebied neem ik af en toe de tijd om daar even van te genieten. De lezer snapt dat mijn interesse dan vooral uit zal gaan naar vliegtuigen en auto’s in alle vormen en uitmonsteringen. Veelal dynamisch van beeld, plezierig van geluid. Maar er zijn ook films te zien die naast ontspanning meteen ook een educatief doel dienen. Daarbij rijden we mee in trams van het Amsterdamse GVB langs alle lijnen die deze vervoermaatschappij te bieden heeft. En neem van mij aan, dat is buitengewoon relaxed.

Immers, ondanks de drukte in het centrum kom je ook in gebieden waar vrijwel geen kip op straat te vinden is. En waar je ziet hoe die trambestuurders onder alle omstandigheden rustig blijven, aardig voor mensen die net zo tegen hen doen en waarbij het schema van de tram min of meer heilig is. Inmiddels heb ik een aanbieder gevonden onder de naam Spoor 4 die nu al 22.500 volgers kent en je als kijker/passagier meeneemt op de nieuwste lijndiensten en in de laatste nieuwe tramtypen. Via deze trams besturende broeder kom je in wijken van deze grote stad terecht waarvan je het bestaan nauwelijks kent. Zelfs ik als Amsterdammer zit soms met opgetrokken wenkbrauwen te kijken naar nieuwbouw in straten die ik nooit eerder zag of waarvan een bepaald historisch beeld is blijven hangen in het brein.

Buurten van de stad waar ik ook nooit wandelde. Met de auto er heen is geen optie in deze stad vol autohatende politici, dus moet ik het doen met deze beelden. Om daarbij ook te ontdekken dat bepaalde lijnnummers een totaal andere route volgen dan ik mij van vroeger toen ik nog wat meer into trams was herinner. Maar het is geweldig om deze trips te maken en het ontspant echt. Een digitaal OV is dus eigenlijk best plezierig. Zeker als ontspanningsmoment in de dag. Intussen ben ik er achter dat deze ritten een trend zijn en ze ook worden aangeboden door diverse lieden voor steden als Rotterdam en Den Haag, maar ook voor metro’s en zelfs NS-lijnen. Bestuurders van al dat spul zijn dus ook vloggers of Youtubers geworden. Kan een prima bijverdienste zijn, maar voor mij maakt dat niet uit. Ik leer er van en geniet op mijn manier. Net als van die vele vluchten die ik maakte (daarover later meer) of de rallies en races die ik volg. Aanrader dus…. (beelden: Mijn archief)

Parijs…

Parijs…

Voor jullie als lezers nu denken dat ik een geweldig wervend verhaal ga schrijven over de Parijse hoofdstad kom ik met een teleurstelling. Parijs en ik lagen mekaar door de jaren heen niet zo. Ook al heb ik redelijk vaak best veel van de stad gezien, de Eifeltoren beklommen, Versailles bezocht en op leuke terrassen zitten eten. Maar echt in het hart kwam die Franse hoofdstad nooit te zitten. Zelf denk ik dat dit vooral zat in die bewoners daar. Ik vond ze over het algemeen niet zo aardig en dat zal zeker vooral ook aan mij of mijn verwachtingen hebben gelegen. De eerste keer dat ik er op bezoek was vloog ik er heen op uitnodiging van Air France dat haar faciliteiten daar wilde tonen aan de mensen (zoals ik) die konden beslissen over waar lading heen ging en met welke luchtvaartmaatschappij.

We schreven 1972 en de machine waarmee we vlogen was een toen splinternieuwe Boeing 727-200 die de aloude Caravelles moest vervangen. Dat lukte goed, alleen niet op die bewuste reisdag, want een bommelding (ja die had je toen met dank aan de Palestijnen uit die periode nog regelmatig) hield ons een paar uur aan de grond. Zonde van de tijd. Maar goed een spoedcursus ‘wat valt er te zien in Parijs’ maakte eenmaal daar wel iets goed.

De meeste keren dat ik er daarna op bezoek ging was dat omdat op het vliegveld Le Bourget tweejaarlijks een gigantische luchtvaartshow werd georganiseerd en wij daar als liefhebbers en toenmalige professionals perskaarten voor kregen om alles eens goed te bekijken. Dat combineerden we dan vaak met een paar dagen vertoeven in Parijs. In gezelschap was dat best aardig. Je keek eens hier, je at eens daar en je zocht naar winkels die niet of nauwelijks te vinden waren. Ja, die hele dure in het centrum waar wij nooit slaagden.

Hoe dan ook, ik was altijd weer blij als ik de stad achter me kon laten. En ja, ik weet dat er grote liefhebbers van de stad zijn die ik nu vast bijna beledig. Maar ik genoot tien keer meer in Londen of Berlijn. Om het over Praag maar niet te hebben. Dat Parijs bekoorde me minder al heeft het best veel te bieden hoor. En kijk ik vaak naar de laatste etappe van de Tour de France om dan steeds vrouwlief te vervelen met opmerkingen over waar we toen en toen liepen tijdens dat en dat bezoek. Wellicht maakte de stad onbewust eigenlijk best indruk op me, zonder dat ik het wil toegeven. Ik ging veelal met de auto die kant op. Het rijden in die stad een groot avontuur. En als je met een paar man in colonne op weg naar of van het hotel bezig bent om je weg te vinden is het extra opletten geblazen. En bedenk maar dat we indertijd nog geen navigatieapparatuur of zo kenden.

Het ging allemaal nog met de kaart op schoot en met geschat bestek. De heftigste ervaring heb ik hier al eens eerder verteld. Toen ik op weg naar de door vele honderdduizenden mensen bezochte luchtvaartsalon vrouwlief in Parijs kwijt raakte. Het was juni 1973, deze maand precies 51 jaar geleden. We vlogen naar Parijs maar kwamen per huurauto terug. En hoe dat toen ging zit me nu nog pijnlijk in de vezels. Wil je nooit meer meemaken. En zo doofde de eventuele prille liefde voor de Franse hoofdstad. Ik kwam er daarna nog wel regelmatig, maar altijd hielden we mekaar als stel in de jaren die volgden extra goed in de smiezen. Want eenmaal spoorloos in Parijs betekende echt heel lang moeten werken om dat spoor terug te vinden. Bij toeval keek ik onlangs mijn vlieglogboek weer eens na en zag die ene bewuste vlucht en datum en bedacht me hoe anders onze wereld er toen uitzag. Leek onbekommerd, was het niet. En naar Parijs reizen we al decennia lang niet meer….Je snapt nu wel waarom…. (Beelden: persoonlijk archief en ik sta nog in beeld ook)