Nee, dit is geen jaartal, het is relevante informatie over mijn fysieke inspanningen van het afgelopen jaar. Het is namelijk de vertaling van alle wandelingen die ik opgeteld door de dagen, weken en maanden van het vorige jaar heen heb gelopen. Op mijn iPhone zit een stappenteller die me precies vertelt hoeveel ik ‘vandaag’, gisteren, deze week of maand heb gelopen. Dat vertaalt het ding (een app..) weer in afgelegde kilometers en zo kwam ik tot mijn verbazing op dit getal. 1080 kilometer in 2024. Een afstand om even over na te denken. Want als ik mijn rondjes loop in onze woonomgeving, dwars door de stad of elders in het land of zelfs bij de oosterburen, denk ik zelden in kilometers maar vooral in die stappensaldi.
Wil je nog een beetje conditie houden moet je lopen. Niet rennen, want dat is echt slecht voor je gestel als iets oudere man, en laat ik graag over aan prachtige dames met een loop als een gazelle en een figuur als een fotomodel. Lopen dus, en liefst daar waar je iets ziet wat eventueel fotowaardig is of mensen met wie je een praatje kunt maken. Af en toe in gezelschap van lieve vrienden of familie. Maar dan wel graag types die het tempo een beetje aanpassen bij dat van ons.
Vrouwlief maakt trouwens altijd meer stappen dan ik, maar legt tegelijk dezelfde afstand af. Logisch, zij loopt heel anders dan ik, overbrugt bij elke stap minder centimeters en dat neemt dat aantal stappen toe, maar blijft de efficiency toch steken op dezelfde aantallen afgelegde meters. Nu geef ik onmiddellijk toe dat zij meer loopt dan ik. Want naar de supermarkt of wat ook en dan op momenten dat ik nog bezig ben met schrijven of lezen van blogverhalen als deze… Nu is die afstand die ik aflegde nu ook weer niet zo dat ik dan meteen maar een tripje plan naar Santiago de Compostella of Lourdes om maar iets te noemen. Maar ik ben er toch tevreden mee. In tijden dat sommige mensen lijden aan chronisch overgewicht en liever met een sigaret en drankje op de bank zitten ben ik toch maar mooi fysiek actief. Nu nog eens die gewichten benutten om de armen en spieren ook weer wat te pijnigen op plekken die nu wat verwaarloosd worden. Wellicht alsnog een goed voornemen? We gaan het zien. Maar vooralsnog eerst weer wat lopen. Ik wens u allen een fijne dag….en kom ik jullie tegen, wel zwaaien he! (beelden: archief/internet)
Hoewel ik soms wellicht de indruk wek dat de stad Amsterdam minder mooi is dan ik hem echt dagelijks voor ogen heb, ik blijf er toch zeer van houden. Daar helpt geen rood/groen afbraakbeleid tegen. En toch wandelen we vaker door een stad als pakweg Weesp of Sassenheim dan door de eigen geboorteplaats. Dat anti-autobeleid van de huidige linkse stadsbestuurders is daar zeker debet aan. Want om nu een harinkje te halen bij de favoriete visboer en dan daarvoor eerst tussen de 4 en 7 euro te betalen aan parkeergeld is me echt te overdreven. En zo verlegden we in het verleden onze winkel- en wandeltochten naar plekken buiten de eigen mooie stad. Maar soms trekt het toch te erg en doen we precies wat de milieufreaks graag van ons zien, we gaan per metro naar het centrum van Mokum en lopen vandaar uit dwars door de stad heen in redelijk marstempo en intussen toch lekker ontspannen terug naar het oorspronkelijke uitgangspunt.
Dat kan soms een afstand zijn van vijf, acht of tien of meer kilometers. Uiteraard met een camera om de nek of een smartphone in de hand en ook genietend van alle mooie plekjes die Amsterdam nu eenmaal te bieden heeft. Net als toeristen, maar dan met de wetenschap en kennis rond alle straten, stegen en buurten die een Amsterdammer nu eenmaal heeft. Om telkens weer te ontdekken dat er grote culturele verschillen zijn tussen Nieuw-Zuid, Oud-West of Oost. Zeker veroorzaakt door de verschillende culturen die zich in de afgelopen decennia in Amsterdam vestigden en daarmee een stempel zetten op de wijze van leven en de uitmonstering van o.a. winkels. Als je probeert om de grote en bijna onherstelbare schade door de megalomane bouwprojecten te vermijden, is er nog heel veel stadschoon te zien in mijn stad aan de Amstel.
En we hebben in de loop van de jaren ook heel wat vriendjes meegenomen en soms blaren op de voeten bezorgd als het weer eens te lang wandelen was voor hen. Als de gelegenheid zich voordoet gaan we zelf elke week wel een keer aan de wandel. Niet voor de boodschappen, maar gewoon voor het genieten. Bij redelijk wandelweer en met het plan om weer dwars door de stad heen te snijden om te zien wat er nu weer is veranderd, of wellicht nog leuker werd. Of hetzelfde is gebleven als je het vergelijkt met vroeger. De Westermarkt, Jordaan, Leidseplein, P.C. Hooft, Zuid, De Pijp, Amstel, Oost. Want wat men in het Kremlin aan de Amstel ook met die mooie stad aan IJ en Amstel uitspookt, hij blijft ons trekken als nostalgische katalysator van herinneringen. Daarbij, echte Amsterdammers zijn leuk in de omgang en het taaltje dat men bezigt uiterst herkenbaar. Als je de goede plekjes maar weet te vinden. Binnenkort dus weer op zoek…..genieten!!
Eens in de zoveel jaar wordt in het chique Amsterdam-Zuid een kunsttentoonstelling op straat georganiseerd die van heinde en verre bezoekers trekt. Het gaat niet om een paar schilderijen of zo, maar meestal om grote objecten die men dan plaatst in de plantsoenen van het woongebied vol miljoenen kostende woningen eromheen. Vanaf het station WTC tot pakweg de Beethovenstraat staan de chique lanen dan vol met bijzonder kunstzinnig werk. Art Zuid heet het fenomeen en we zijn er vanaf moment een dat men er mee startte elke keer te gast. Zo ook dit jaar. Vol verwachting. Nou dat viel wat tegen.
Men heeft dit jaar gekozen voor moderne lineaire kunst. Obstakels, kunstwerken kan ik het niet eens noemen, die bestonden uit een mislukt hekwerk met een liggende metalen paal erop, een ingepakte boomstronk, een in het grind begraven kiepwagen. Allemaal zaken waar je zelfs vanaf het tekstplaatje dat keurig aan gaf wat de kunstenaar er zelf in zag, niets kon herkennen. We liepen de route af en kwamen tot de slotsom dat deze editie aan ons voorbij zou gaan qua enthousiasme. Deze editie is bepaald niet de beste, al zullen ware kunstliefhebbers er heel anders over denken. Ik ben toch meer van de zaken waar je in kunt verdwijnen, op kunt klauteren, die zelfstandig bewegen, of waar je om moet lachen.
Kunst moet naar mijn mening niet alleen de kunstenaar zelf dienen, maar ook de toeschouwers. Wij liepen erlangs en keken ernaar. Maar dat was het wel. Op enig moment sloegen we een zijstraat in en keken dan nog liever naar de fraaie bomen die we langs een mooie hoofdstedelijke gracht zagen staan, dan naar die wonderlijke bouwsels met kunstzinnige achtergrond. Waarom men koos voor deze richting is me niet duidelijk. Art Zuid communiceert veel over de editie van dit jaar en laat ook heel andere dingen zien dan wij op straat zagen staan. In ieder geval langs de ons bekende route.
Wellicht dat we zaken hebben gemist, maar wat we zagen hadden we ook best kunnen missen. En dat gaf geen goed gevoel. Maakte de dag er overigens niet minder om want we knoopten er een stevige wandeling aan vast. En die was wel leuk.
Altijdmijnmening 