Onlangs filosofeerden we met lieve vrienden over het leven, missies, dromen, verlangens, en dat alles in relatie tot de emoties die toch vrij komen als je een naaste verliest of pakweg een nieuwgeborene zich meldt.
De vragen werden gesteld in een stichtelijke sfeer en we kwamen individueel tot de slotsom dat je als mens best soms door omstandigheden of ambities tot keuzes komt die je achteraf gezien wellicht niet had gemaakt. Andere keuze qua opleiding of beroep, misschien zelfs al dan niet vroeg in een relatie treden dan wel het krijgen van weinig of veel kinderen. Kan ook zijn dat de keuze voor een woonomgeving ineens anders wordt bekeken dan je het indertijd deed. Leeftijd speelt daarbij natuurlijk een rol. Elke tien jaar toegevoegd aan een mensenleven geeft meer inzicht in hoe je naar bepaalde zaken kijkt. Wijsheid noemt men dit wellicht, maar het kan ook komen doordat mensen soms doodongelukkig zijn geworden door de keuze die ze (al dan niet onder dwang van derden of omstandigheden) indertijd maakten.
Zo herinner ik mij dat ik in een speciale trainingssessie die ik samen had opgezet met iemand die daartoe een aardige formule had ontwikkeld en wij als pilot uitrolden over een aantal relaties die zochten naar een nieuwe uitdaging in hun leven, dat een van de kandidaten zich in een van die sessies tot in tranen geroerd toonde bij beschrijving van zijn huidige situatie. Hij was nu accountant, had een goed inkomen en zo meer, maar echt gevraagd naar wat hem gelukkig zou maken was het antwoord, ‘onder de koeien zitten, net zoals mijn vader en opa ooit deden’. Maar juist zijn Pa had aangedrongen op studeren opdat hij een beter bestaan zou krijgen dan de man zelf. Kortom, een voorbeeld van verkeerde beslissingen. Een verkeerde partner, een huis op de verkeerde plek, foute baan die ongelukkig maakt, te lang vasthouden aan geloof of wat ook.
Misschien te lang blijven roken of te vet eten, dan wel in de jeugd geen aandacht voor anderen maar alleen het eigen geluk gezocht en daardoor later toch tot het inzicht komende dat dit niet zo handig was geweest omdat er zoveel moest worden ingehaald. Het zijn lastige vragen…en toch! Ik stel ze ook hier. Heb je als je er nu op terugkijkt zelf iets van ‘dat had ik graag toch anders gedaan’. Kan een structurele situatie zijn, maar ook een onderdeel van je leven waar je nu spijt van hebt en over zou willen doen? Altijd al willen zeggen…… Dat had ik moeten doen….. Stom! Zoiets! Maak van het hart geen moordkuil, en vertel. Ik beloof dat het in alle stilte wordt geplaatst……:) (Beelden: Internet)
Pon Holdings kende een stuk of wat heel bijzondere dochters. Soms waren dat bedrijven die een activiteit ontplooiden waarvan je als normale medewerker niet wist dat die bestonden. Zo was er het Pon-schip. Een groot platbodemtype dat in verschillende Nederlandse havens zijn thuisbasis kende en beschikbaar was voor eigenaar Mijndert Pon, maar ook voor het top management van het bedrijf. Nu was het niet zo dat die lieden zoveel tijd over hadden dat ze elke dag met die boot rondjes voeren over het IJsselmeer, integendeel, en dus had men bedacht dat alle andere Pon-bedrijven die boot ‘mochten’ huren. Verplicht overigens, en liefst zelfs twee keer per jaar. Uiteraard tegen betaling vanuit het eigen budget. De bemanning bestond uit een schipper en een steward(ess). Die laatste zorgde er voor dat de inwendige mens van de huurders goed werd voorzien van eten en drinken. Met een vaak schier onuitputtelijk lijkende voorraad lekkers. De eerste hield over het algemeen het roer recht en voer over Friese Meren of als je dat wilde over het IJsselmeer naar plekken als Enkhuizen of Hoorn. Wie daar meer over wil lezen moet mijn samen met Jaap van Rij geschreven boekje over het Ponbedrijf maar eens bestellen….
Ook wij huurden die schuit, met de fraaie naam ’Koopmans Welvaren’ dus voor relationele doeleinden. Soms ging het management-team inclusief dames lekker varen om zo wat beter met elkaar te leren omgaan. In andere gevallen namen we dealers mee (voordeel…ze konden er niet vanaf als we met ze wilden praten over de toekomst of een nieuw te bestellen model…) of mensen van de fabriek. In alle gevallen bleek dat schip prima te werken. Gek genoeg werd hij in de toch wat zuiniger tijden onder Jaap van Rij meer ingezet dan door de meer geld verkwistende Cees Hoekstra. Die had niet zo veel met dat schip denk ik. Als illustratie gebruik ik een beeld van de Engelstalige cover voor het boek zoals door Jaap van Rij en mij in 2013 uitgebracht waarbij we dat Pon-schip op ‘volle zee’ afbeeldden.
Hoe snel de tijd gaat heb ik hier in het kader van dit mening blog al vaker beschreven. Een jaar is niks, maar intussen ben ik zover dat ik kan praten over tien jaar! Een periode waarin ik leerde omgaan met het fenomeen Bloggen en intussen ook Sociale media leerde kennen. Was het altijd een zegen= Nee hoor. Maar ik beleef er nog steeds plezier aan. Op enig moment werd ik door een vriendin die ik leerde kennen op een internetforum richting het bloggen geleid. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord zelfs. Maar dat veranderde snel. Met vallen en opstaan kwam mijn eerste variant van het mening thema op poten. Resultaat van een wat oudere oefening met websites die ook altijd met mening eindigden en dan het onderwerp waar het over ging daarvoor. Mijn mening werd het leidende thema voor wat er nu nog steeds is, dit blog! Intussen wel in nuance van naam veranderd, maar dat had niks van doen met een vrijwillige keuze.
Of het nu ging om aanbieders van blogs of de software die me daar actief hield, altijd ging er na verloop van een paar jaar wel iets mis. Een wisseling van computer kon al genoeg zijn om niets meer aan te kunnen met dat blog. U heeft me als vaste lezer(es) vast een tijdje gevolgd. Gedacht dat u me altijd snapte en of u het al dan niet met me eens was. Velen kwamen, even zovelen verdwenen. Van roddelaars tot achter baksels, van lieve mensen tot nog steeds gemiste. Tien jaar lang op dat fenomeen bloggen actief. Intussen heb ik van de zes blogs die ik gelijktijdig opereerde, de hobby’s en spannende schrijfsels moesten ook ergens ondergebracht, zijn de meeste nu weer verdwenen. Ingeruild voor lidmaatschappen van groepen die op Facebook actief zijn en waar de leeskring vele malen groter is.
Want de wereld stond niet stil. We maakten en maken iets mee elke dag. Grote kwesties wisselden zich af met puur persoonlijke. Van een overleden poes tot de asielzoekersproblematiek. Die laatste zorgde onlangs voor een breuk met iemand die ik wijzer achtte dan zomaar de stekkers eruit te willen trekken. Maar ja, persoonlijke aanvallen zijn nooit leuk, een tikkie terug al helemaal niet. Jammer, ook dat leerde ik in die tien jaar, iedereen naar de zin maken is niet mogelijk. Zeker niet als het gaat om politiek, geloof of sport. Voor de rest gaat het prima. Al zie ik wel dat veel oudere bloggers van voorheen allang geleden zijn afgehaakt. Althans uit de kring waarin die start ooit plaatsvond. Ik hield er ook vriendschappen aan over voor het leven. Sommigen, ik schreef er al eerder over, nu ook actief op Facebook, anderen helemaal gestopt als blogger maar als mens nog steeds heel interessant en warm. Hebben nu vast wel veel tijd over die gestopten. Dat dan weer wel.
Altijdmijnmening 