Vandaag herdenken we in ons land de doden en vermisten uit WO2. Het merendeel daarvan betrof Joodse inwoners van ons land die op industriele schaal werden afgevoerd en vermoord in de Duitse vernietigingskampen. Daarnaast denken we aan homoseksuele medemensen, Roma en mensen die opgepakt werden omdat ze verzetsdaden verrichtten etc. Laten we meteen goed bedenken dat los van die relatief weinig dappere Nederlanders die in verzet tegen de bezetter kwamen, een meerderheid van de bevolking stond die min of meer de andere kant op keek of zelfs meehielp bij die wrede afvoer van medelanders.
De daders daarvan soms na de oorlog gepakt, de hoofdschuldigen vaak net niet. We wisten wel wie aan de Duitse kant fout waren. De Nazi’s met hun verderfelijke anti-joodse terreur. In totaal goed voor dik 6 miljoen vermoorde joden in Europa en Rusland. Extreemrechts. Stond haaks op extreemlinks dat juist vocht tegen die doctrine en zich baseerde op vrijheid voor iedereen met steun van vadertje Stalin (..) die de Sovjet-Unie met keiharde hand regeerde en goed was voor dood en verderf in eigen kring. Maar hoe dan ook, wij als beschaafde mensen uit dito landen spraken uit… ‘dit nooit weer’ en stonden als wereld toe dat er een confirmatie kwam voor de Joodse staat Israel die daarop in 1948 na veel strubbelingen werd uitgeroepen. Veel overlevenden van de Holocaust zagen dat land logischerwijs als hun droomland en trokken er heen. Met hard werken werd een staat opgebouwd die welvaart en veiligheid voor het eigen volk koppelde aan een meer dan stevige defensie en zeker een geweldige inlichtingenpositie.
Nodig omdat Israel vanaf de start van haar bestaan constant werd bedreigd en aangevallen door buurlanden en terreur. Met als dramatisch hoogtepunt natuurlijk de waanzinnige terreuraanslag van 7 oktober vorig jaar. Waarbij joodse mensen werden gemarteld, verkracht, ontvoerd, vermoord en gegijzeld. Dat Israel zou terugslaan richting de daders geen verrassing. Maar de reactie in vooral linkse kringen in ons land en de rest van de wereld is verbijsterend. Alles wat joods is wordt verketterd en aangevallen. En wederom kijken velen weg. Want ‘ja maar, Israeli zijn ook geen doetjes’ als argument benutten gaf velen een goed gevoel.
Mij niet. Terreur is niet meer of minder dan dat. En genocide is niet alleen het bombarderen van plekken waar de terreur zich schuilhoudt maar ook de daden van 7 oktober en daarna. Niks ‘ja maar’ rond antisemitisme! Dat is onvergeeflijk in mijn ogen en de linkse kerk moet zich diep schamen. Niks geleerd van de oorlog, niets van Stalin. Terreur is terreur. En van daders slachtoffers maken of nog erger, een omgekeerde redenatie volhouden, krankzinnig of pure haarzaaierij. En met deze woorden gaan we vanavond herdenken. Als land, als volk, als stad. Maar ik vind dat sommigen zich echt moeten schamen. De ogen sluiten voor wat er op 7 oktober vorig jaar en daarna gebeurde is onverenigbaar met ‘dat nooit meer’. En inderdaad, ik heb de politiek er buiten gehouden. Die van Israel (veel op aan te merken) of de omringende staten etc. Want blind ben ik niet. Maar zeker ook niet voor hen die maar een heel dun laagje fatsoen hebben gelegd over hun neigen tot antisemitisme. En dat die vooral van links komen is verbijsterend…(beelden: archief/internet)
Paar weken terug, bericht op de Telegraaf-website. Een vrouw had in Zuid-Engeland een tweetal meiden uit zee gered van de verdrinkingsdood. De eerste jonge dame was in zee gaan zwemmen, werd meegezogen door de stroming, om hulp geroepen, waarop de tweede puber de zee in was gerend om de eerste te redden. Uiteindelijk kwamen ze er samen niet uit, waarop de in het bericht genoemde dame (34) in zee sprong en de meiden er uit viste. Maar wat mij vooral opviel was de kop. ‘Topless vrouw redt twee meiden uit zee’. Topless! Alsof dat iets bijzonders was. De daad leek me meer van belang dan het feit of zij al dan niet een bovenstukje van haar bikini had aangetrokken. Opvallend genoeg werd het woord topless diverse malen genoemd in het artikel. En zelfs dat de betrokken vrouw haar bij de bikini passende string had aangedaan voor ze in zee sprong. Ze lag immers op een naaktstrand, wat kennelijk in Engeland nog te vinden is. Naaktheid als iets bijzonders.
Topless een fenomeen dat we nog slechts doen op afgelegen plaatsen waar het vroeger in de jaren negentig nog maar, schering en inslag was. Logisch want niks mis mee. Maar sinds we in een wereld leven waarin aan de ene kant het preutse Amerikaanse christendenken voet aan wal zette in onze streken en aan de andere kant jonge lieden uit conservatieve islamitische kring ons land binnenkomen en die stranden zien als showroom voor te keuren vlees, is dat toplessgebruik toch wat in de ban geraakt. We moeten ons nu kennelijk schamen voor ons lichaam. Want zondig! En wie zich toont aan de wereld in alle glorie die een mooi lijf nu eenmaal te bieden heeft, is iemand voor wie schaamte kennelijk geen plek heeft. Daarbij ben ik van mening dat je vooral moet doen waar je zin in hebt. Naadloos bruinen of een alles bedekkend badpak, het is aan jezelf. Net zoals ik best snap dat je soms schaamte voelt voor die 10 kilo te veel of een overdaad aan haargroei. Maar het mag niet zo zijn dat zij die moed vertonen om gewoon zichzelf te zijn, ineens schaamte moeten voelen omdat hen dit door anderen wordt opgelegd. 50 jaar geleden was dit wellicht nog normaal pandoer in ons land.
Schaamte omdat ongeveer alles ‘niet kon’ of inderdaad ook toen al zondig was. De traditionele kerken hielden de spiegel voor. Zondig was een toverwoord. Maar gelukkig wierpen we dat juk van ons af en werden vrijer. Nederland een baken op dit punt in een vaak met belangstelling kijkende wereld om ons heen. De eerste borsten werden ontbloot in de jaren 70, en we hielden dat best een langere tijd vol. Tegenwoordig ben je een heldin als je niet alleen mensen redt maar ook nog eens zonder bovenstukje. Het geeft te denken. Terwijl ik juist vind dat zij die dit allemaal veroordelen zich diep moeten schamen. Om hun oordeel, hun mening, ook al heeft iedereen dan de vrijheid een eigen mening te vormen. MOET je dan met blote borsten (of meer) over het strand paraderen? Nee natuurlijk, maar de vrijheid dit te doen mag nooit worden beknot door vertrutting of frustratie bij hen die nog een aantal eeuwen terug leven qua gedachten en de vrouw vooral zien als ingepakt stuk vee. Als iets vrouwen en mannen gelijk stelt dan dit. En het feit dat zelfs al de Telegraaf topless ziet als bijzonderheid geeft te denken. Vertrutting als norm, schaamte tot geloof verheven. Wie zich niet schaamt mag zich melden en uiteraard zij die dat niet doen ook. Zeker niet voor het eigen lijf. Want hoe dan ook, dat is toch de drager voor jouw bestaan. Niet mee eens…..vertellen maar….Ik schaam me er niet voor. (Beelden: Archief)
Als ik haar tijdens een party, receptie of in een kroeg zou zijn tegengekomen, had ik haar door haar goed verzorgde uiterlijk en redelijk strakke kleding vermoedelijk zelfs als leuk en vrouwelijk omschreven, maar dat beeld werd nu direct geweld aan gedaan door haar gedrag. Locatie; een restaurant waar we ergens theedronken en een broodje aten. De vrouw zat schuin naast me, aan een belendende tafel en koesterde met alles wat ze in zich had aan liefde een klein kleutermeisje. Al snel wist ik dat het kind 2,5 jaar oud was. Erg bewegelijk en luidruchtig. Van wie ze dat had bleek al snel. Van haar oma volgens mijn inschatting. Want die vertelde alles net even te luid voor alle andere mensen in dit restaurant. Sprak met een jonge vrouw aan weer een andere tafel met een soortgelijk kind, maar vooral toch tegen zichzelf. Op een toon die je ook wel eens hoort bij mensen die menen dat alleen hun hond een vorm van intelligentie heeft die zelfs Midas Dekkers nog zou verwonderen. Hele gesprekken met het kleine meisje, maar weinig correctie. Al snel wist het restaurant dat oma zo trots was op haar kleine ‘baby’ en ook zo blij dat ze een paar dagen per week op die kleine mocht passen.
Het gaf haar telkens weer een goed gevoel. Omdat die kleine zo slim was en zo lief. Slim was de kleine zeker, want ze wond oma zo om haar vingertje. Lief was een tweede. Maar ja, leeftijd en zo meer. Oma bleef maar oreren. Haar hele dagelijkse leven kwam voorbij. Toen ze in dat restaurant ook nog eens iemand ontdekte die ze van het werk kende was het hek helemaal van de dam. Hele verhalen en intussen de kleine meid behandelend als een volwassene. Ik dacht er het mijne van. Net zoals ik dat doe bij mensen die zoals ik al beschreef in gezelschap constant met hun hond aan het kakelen zijn. Dat ze zoiets thuis doen, het zal me roesten. Moet je zelf weten en ook ik wil wel eens praten met de poezen hier, maar dan vooral om complimenten uit te delen voor hun grote mensenliefde en bereidheid ons gezelschap te dulden. Als personeel ken ik mijn plek. Maar in het openbaar? Never-nooit. Ook nooit gedaan.
Daarbij, pochen is me vreemd. Dus dat deed ik in het verleden ook niet. Ons kind was weliswaar het mooiste, slimste, snelste, liefste en intelligentste, maar dat ging ik echt niet luidkeels in de Hema of Bijenkorf staan of zitten verkondigen. Nee hoor, niks voor mij. Maar deze dame die ik moest dulden aan een belendende tafel had geen enkele schaamte op dit punt. Haar kleinkind was het centrale draaipunt in haar wereld. Om dat kleine meisje ging het, de rest telde niet. Nou ja, wel om oma zelf die graag de aandacht op zich vestigde. Gelukkig ging ze halverwege het door mij te consumeren broodje weer op stap. Vertelde precies en tot in detail dat ze nu haar jas aan deed en die van de kleine. Dat ze nu het wagentje pakte en de kleine spontaan geacht werd daarin te stappen. Wat de kleine nog deed ook. Slimme meid! Toen ze wegliep keek ze nog eens om zich heen. Oma dan. Of iedereen wel zag dat zij het wel erg getroffen had met haar kleinkind. Van dat beeld wat ik in eerste instantie van haar had gekregen bleef maar weinig over. Deed de bruine glimmende en strak zittende (semi)leren broek niets aan af. Gewoon een selfietut. Op leeftijd! En thuis weinig tot geen aandacht vermoed ik…
Altijdmijnmening 