Tagarchief: commentaar

Leven met de Vliegende Pijl – 63 – Nawoord en afsluiting!

Posted on by • Geplaatst in Automening, Verhalen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Wat wel weer opmerkelijk is tijdens het vertellen van dit verhaal, waar het einde nu echt van in zicht komt, dan toch wel het feit dat van de veel in alle afleveringen genoemde hoofdrolspelers nog maar heel weinig, misschien niet meer dan 1% nog betrokken zijn bij het zo gekoesterde merk Skoda. Of het nu gaat om mensen van de importeur, de vroegere dealers of ook de managers die ik leerde kennen bij de Skoda-fabrieken. De oude vaderlandse Skoda-organisatie is min of meer opgerold. Ondanks alle weerstanden die men daar zelf tegen had in die jaren dat de grote schoolmaak dringend nodig was. Een klein deel van die dealers kreeg de status service dealer en heeft nog steeds een officieel bord aan de gevel. Anderen ver k o c h t e n de boel en gingen iets anders doen of stopten de bedrijfsvoering helemaal. De verkoop van Skoda’s werd meer en meer ondergebracht bij merkclusterdealers van Pon zelf. Naast VW, Audi en Seat kreeg Skoda een aparte maar ook gewaarderde plek in die organisatie. Logisch als je kijkt naar de wens om volume te draaien en vooral die geplande aantallen in de toekomst zonder morrelen aan marges en zo meer te behalen.

Bij die grotere units is dat simpeler dan werken met onafhankelijke dealer-ondernemers die het maar lastig blijven vinden als een fabrikant of importeur de dienst bij ze uit komt maken. Bij Pon Mobiel zelf was het al niet anders. Die organisatie integreerde compleet in die van Pon’s Automobielhandel. Kostenbesparend en efficient. Medewerkers uit ‘mijn tijd’ bij Pon verdwenen. Een enkeling overleefde alle wijzigingen. Maar van de hoofdrolspelers die ik indertijd meemaakte is het grootste deel elders werkzaam. En men heeft wellicht nog wel herinnering aan dat werken voor Skoda maar meer ook niet. Rijden in het merk is kennelijk ook teveel gevraagd. Van de mensen die ik bij de fabriek leerde kennen in de loop van de jaren is echt nog maar een enkeling terug te vinden in het thuisland van Skoda. De rest vloog uit.

Werkten bij VW in China, Mexico, Canada of Duitsland. Anderen stapten over naar andere automerken of zochten nieuwe uitdagingen. Collega-importeurs die ik leerde kennen zijn sinds ik uit de organisatie stapte deels ook vervangen of verdwenen. Opmerkelijke lieden uit Belgie, Frankrijk of Israel gingen via de zijdeur af en werden vervangen door keurige managers van nieuwe en vaak grotere bedrijven die hetzelfde als hun voogangers beter moesten doen. Skoda-managers wilden domweg een betere samenwerking die top-down zou verlopen in plaats van op gelijk niveau. Wij konden indertijd nog onderhandelen met het mes op tafel, dat hoef je nu niet meer te proberen. Lastige mensen moesten weg, en slechts grote loyaliteit kon rekenen op waardering, zeker als dat samen ging of gaat met positieve resultaten. Voor wat mij zelf betreft, het blijft aardig om te zien dat ook uit mijn dealerdagen toch belangrijke mensen nu geen enkele rol van betekenis meer spelen. Zelfs het toen zo lastige en voor het dealerbedrijf waar ik werkte belangrijke merk Daihatsu is totaal van de markt verdwenen. En dat dealerbedrijf werd daarna een gewoon garagebedrijf met verkoop van tweedehands auto’s.

Men zal er tevreden mee zijn, het zou zeker niet hebben gepast bij mijn ambities of merktrouw. Overigens zorgt dat bij mij niet voor een grotere vergevingsgezindheid. Integendeel. Als ik terug kijk valt er wellicht vast wel het e.e.a. aan te merken op mijn eigen optreden toen, maar er werd me ook wel erg weinig ruimte geboden om datgene te doen wat goed had geweest voor het merk of bedrijf. Maar goed, we zijn bijna dertig jaar verder en moeten vooruit. Dat persoonlijke karakter speelde trouwens wel vaker een rol als het ging om zwart of wit, links of rechts, het een of het ander. Ik was (ben) niet zo van de gedachte dat iemand zonder talent de kans moest krijgen om in het Concertgebouw een riedeltje te spelen. Het moest passen bij mijn visie rond het merk en wat daarmee te doen. Mijn besluit om vanuit Schiphol ooit in de autobranche te gaan opereren werd tenslotte niet zo maar genomen.

Het had een doel, een visie, een manier om het merk daar te brengen waar ik vond dat het hoorde. Dwars door de mening van anderen heen als het moest. Het vermarkten van auto’s is trouwens een vak en niet een veredelde hobby. Ik ben dan ook nooit te vies geweest van bijleren en cursussen volgen. Het gaf me inzichten die ik kon gebruiken om succesvol te opereren. Een merk als Skoda, maar ook die anderen die de revue passeerden, hadden dat nodig. Professionalisme! Dat wholesale zoals Pon dit doet een heel andere discipline is als retail bedrijven zoals ik dat 13 jaar lang zelf had gedaan voor ik bij Pon kwam werken, was ook een leerschool. Net als het geven van coachings of het adviseren op het gebied van marketing en reclame. Je doet dat niet even, er zit iets onder. En voor mij hield dat elke dag in dat er weer bijgeleerd moest worden en practische zaken omgezet worden naar een theoretische onderbouwing van wat er zoal werd uitgedragen. De drive die ik daarbij had zal velen een doorn in het oog zijn geweest. Ik kan er achteraf niets meer aan doen, veel schade voor het merk heeft het zeker niet gedaan. Integendeel. En daarmee eindigt mijn verhaal over mijn leven en werken voor dat merk met de Vliegende Pijl. Van mijn jeugd tot nu toe in mijn leven gebleven. En ik ben daar trots op. Vandaar dat ik de lezer daar even verslag van deed. In 63 afleveringen. Een digitaal boekwerkje. Dank voor uw leesgeduld, de reacties en observaties. Het is op zondag weer tijd voor iets anders!

Aansprakelijkheid 

De auteur heeft de nodige zorgvuldigheid betracht bij het verwerken van allerlei naspeuringen die hij tijdens het onderzoek gepleegd heeft om tot de samenstelling van dit vervolgverhaal te komen. De auteur is zich bewust van de taak een betrouwbaar verhaal te verzorgen. Niettemin kan hij geen aansprakelijkheid aanvaarden voor evt. in deze uitgave voorkomende onjuistheden.

Niets van deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toe stemming van de auteur.

 

DANKWOORD

Mijn dank gaat uit naar mijn echtgenote die al die professionele jaren trouw achter me aan hobbelde als ik weer eens (te veel) bezig was met het verkopen en promoten van het merk Skoda en nu dit boekwerk.
Ook dank aan Jaap van Rij voor zijn niet geringe enthousiasme en steun bij het tot stand komen van dit vervolgverhaal, maar zeker ook voor de moed mij indertijd de kans te geven bij Pon Mobiel mijn carriere verder te ontwikkelen en de leerschool die ik daarbij mocht doorlopen.
Maar zeker ook de in sommige gevallen geweldige teamleden bij Skoda-Auto waar ik zoveel mooie momenten door mocht beleven en wiens producten ik nog steeds gebruik en daarvan geniet, ook al betaal ik de nota’s nu gewoon zelf…

Het belang van ego!

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 9 reacties

Volgens van Dale staat het begrip ego voor een (stevig) gevoel van eigenwaarde. Als iets gegroeid is de afgelopen jaren dan juist dat! Vrijwel iedereen lijdt aan een steeds maar groeiend ego zo lijkt het. De selfiecultuur geeft dat al goed weer, maar zeker ook de uitingen in sociale en andere media. Mensen oreren vooral over zichzelf en zien zich daarbij als het centrum van de wereld. Het feit alleen al dat ik mij in een kring van mensen mag bewegen die op sociale media of eigen blog actief zijn bewijst de stelling. Wie geen last heeft van een te vergroot ego laat zich daar niet gelden. Er is uiteraard enig verschil in de manier van uiten. Zo lijkt Twitter op een soort open riool waar iedere zichzelf als heel belangrijk mens profilerende medeburger een reactie geeft op zaken die hem/haar al dan niet bevallen. Veelal in termen die men in normale gesprekken niet zou uiten. Maar ook de reactiekaders bij de traditionele media die zich op het www uiten worden vaak bevolkt door mensen die de eerste beginselen van fatsoen uit het oog zijn verloren en alleen maar bezig zijn met de wedstrijd wie de meeste beledigingen kan stoppen in een paar korte zinnen. Soms gaat men vanuit dat ego zo ver dat er ook wordt bedreigd.

Hoe dat werkt kunnen de ‘slachtoffers’ je feilloos uitleggen. Wie een stevige mening verkondigt moet overigens niet raar kijken dat er altijd lieden zijn die menen dat je benen breken of dat een of andere ernstige ziekte jou en je familie moge treffen het beste antwoord is op wat jij zoal durft te verkondigen. Overigens zonder dat ik nu meteen dadergroepen aanwijs hoor. Ik heb op dat punt met enige verbijstering gelezen wat voor- en tegenstanders van Zwarte Piet elkaar toewensen. Het is beneden elk peil. Maar het ego van de schrijvers werd er vermoedelijk wel door gestreeld. Ego is ook in de politiek van toepassing. En er zijn politici die daarvan leven. Hun ego steekt boven de middelmaat uit en zij hebben naar eigen idee de waarheid in pacht. Denk aan figuren als Pechtold of Klaver, maar ook nieuwkomer Baudet kan er wat van. Het zal bij het spel horen in die beroepsgroep, maar soms is dat gedrag echt stuitend. Ik stel mij altijd voor hoe ik met deze mensen zou omgaan in een meer normale werksituatie bij een commercieel bedrijf. Er zou zeer stevig worden gesproken met dit soort types. Echt in de smaak vallen ze maar zelden.

Ook in de schijnwereld van de  TV maak je ze mee. De ‘nulmensen’ die als zelf benoemde BN-ers verhalen vertellen die niet interessant zijn maar voor hen de ultieme uiting van hun eigen gevoel van waarde. Zij doen er toe en ze krijgen het platform om hun wonderlijke meningen of adviezen te spuien. Ik heb zelf daarom maar het  begrip nulmensen geintroduceerd voor die types. Veelal afkomstig uit de kringen van DWDD maar ook bij RTL kent men dit soort lieden. Ze worden gekatapulteerd richting het ‘gewone publiek’ alsof ze de Messias zelf zijn. Waarbij je wellicht moet nadenken over hoe die volgens de media van het jaar 30 van onze jaartelling zelf zijn PR verzorgde en zijn ego dienstbaar maakte aan de mensheid van toen. Wijsheid, en dan bedoel ik de puurste soort, is zelden voorbehouden aan mensen met een groot ego. Het is het een of het ander, samen gaat dat zelden. Nou ja, een enkele keer, zoals bij mij. Maar dat weet u als lezer intussen wel…

Rustig aan!

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Exc.1Het is weer eens december en dat is traditioneel niet mijn beste maand. Afsluiten van een jaar brengt normaal vaak allerlei verplichtingen met zich mee. Dit jaar nog wat meer dan gebruikelijk. Er moeten dingen worden geregeld die ik eerder wellicht overwoog maar nog niet echt deed. Een daarvan is dat ik het vanaf 1 januari a.s. echt rustiger aan ga doen. Het is na 54 jaar hard werken mooi geweest. Maar dit geldt ook voor het van mij bekende blogwerk. In de loop van het afgelopen jaar stopte ik al met het actief vullen van gespecialiseerde blogs die ik een paar jaar lang heb onderhouden. Maar dit is nu met uitzondering van het meer professionele autoblog afgelopen. In 2016 gaan de stekkers er definitief uit. Dat scheelt veel tijd en raakt niet direct de lezers hier. Die zullen wel ontdekken dat ik na tien jaar de frequentie van schrijven op mijn Mening blog ook wat ga verlagen.

Russian tanks in Moscow 0514 BnL8v2lCEAAXj-wIk heb in die afgelopen blogjaren heel wat onderwerpen de revue laten passeren, menig discussie gevoerd en waar mogelijk  mensen de spiegel voor gehouden of op de kast gejaagd. Het was nuttig, leuk en interessant soms, al zeg ik het zelf. Maar de laatste tijd merk ik dat het me soms zwaar valt om ook hier de actualiteit te laten voor wat hij is en te oreren over alledaagse zaken. Hoe vreemd dat wellicht klinkt, dat valt me echt zwaar. Mijn mening geven over bepaalde onderwerpen was de basis van dit blog en daarom ben ik een keer of drie door omstandigheden gedwongen vaak, opnieuw begonnen. Maar ik zie ook wel dat het aantal even actieve bloggers in die tien jaren is afgenomen met een niet meer plezierig percentage.

WP_20151202_031De grote verschuiving zit voor mij toch vooral in de sociale media waaraan ook dit blog is gekoppeld en hun eigen lezerskringen of dynamiek kennen. Werden vroeger de nodige reacties geplaatst op dit blog zelf, nu zie ik dit gebeuren op met name Facebook of in wat mindere mate Twitter. Nog een reden om de frequentie van schrijven iets te verlagen is dat ik juist op die genoemde media bijna per seconde kan reageren op wat er zoal in de wereld om ons heen plaatsvindt. Voor zover nodig natuurlijk. Maar het is wel leuk om daar mee bezig te zijn als de tijd me niet mankeert.  En dat laatste is een extra reden om hier wat minder tijd door te brengen dan voorheen gebruikelijk.

Mijn boek! Het derde in de lijn van verhalen over interessante onderwerpen. Ik ben er in 2013 mee gestart, in 2014 flink opgeschoten, maar zit nog steeds op 85% van wat nodig is om het verhaal echt in boekvorm uit te brengen.  Wil ik dat verhaal echt nog eens op de markt kunnen brengen moet ik daar nu eens een einde aan breien. En dat vraagt ook tijd. Tijd die ik mijzelf moet gunnen. En daarom zal ik andere activiteiten moeten minimaliseren. Het zal voor velen niet komen als een verrassing, voor sommigen wellicht als een opluchting. Mocht dat het geval zijn weet ik een ding zeker; ik heb iets bereikt met mijn schrijfsels. In het komende jaar valt hier naar ik vertrouw nog voldoende te lezen, maar het zal geen echt werken worden voor de trouwe lezers. En die trouwe collegae bloggers zal ik zelf uiteraard blijven volgen. Zoals ik ook altijd doe op de sociale media met mensen die me interesseren. Soms dubbelop! Jaja, een mening gever heeft ook zijn goede kanten….. Ik wens iedereen nu alvast heel fijne feestdagen en een goed begin van het nieuwe jaar. Ik ga intussen aan die stekkers trekken……

Vrijheid van meningsuiting – altijd?

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 4 reacties
OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik ben een fervent en bekend voorstander van de in ons land via de Grondwet vastgelegde Vrijheid van Meningsuiting. Ik schrijf die zaken maar even op met hoofdletters. Het waarom is duidelijk. Er wordt aan die vrijheden en zelfs die grondwet nog wel eens gemorreld door hen die vinden dat we weliswaar moeten kunnen zeggen of schrijven wat we willen, maar wel met een behoorlijke mate van terughoudendheid. Zo moet je mensen die in een bepaalde ideologie geloven uit de wind houden en moet je iedereen die daar om vraagt respect geven. Ook al verdient die persoon dat vanuit gedrag of geloof wellicht helemaal niet. Dat respectvolle denken gaat zo ver dat deze lieden zich zelf een bijna masochistische houding aanmeten als het gaat over wat anderen over hen mogen zeggen en denken. Desnoods negatief, als die ander zich daar maar blij bij voelt. Toch meet men op andere terreinen en vlakken dan wel weer met twee maten, want zij die een andere mening aanhangen moeten het veelal in commentaren of of fora dik ontgelden. Sommige mensen zijn weliswaar voor die vrijheid van meningsuiting, maar lang niet voor iedereen. Je mag hier wel zeggen dat je voor het huidige kabinetsbeleid bent, maar o wee als je er iets tegen in brengt. Je mag je verzetten tegen die respectzoekers die zich opstellen achter de dadendrang van extremisten, maar reken dan maar wel op heel veel kritiek.

Prague 20-08-68-2Ga niet al te serieus oreren dat jij je zorgen maakt over de zorgkosten, de slechte situatie in verzorgingshuizen, de lange rijen bij de voedselbanken of dat soort onderwerpen. Het resultaat is vrijwel altijd gelijk; heel veel argumentatie waarom ‘jij’ het verkeerd ziet. Die vrijheid van meningsuiting is dus bepaald niet altijd echt verzekerd. Onlangs nog raakte ik verzeild in een discussie waarbij het onderwerp eigenlijk niets van doen had met de uiteindelijke argumentatie. Er werd zelfs beweerd dat zij die kritisch zijn op de islam maar moeten rekenen op zaken als bedreiging en de dood, ook al werd dat dan niet echt goed gekeurd, maar toch! ‘Moet je je maar inhouden’, zo was het idee. Je mag de Paus compleet afzeiken, immers iedere katholiek is een kindermisbruiker, je mag mensen uit de Bijbel Belt van alles en nog wat naar het hoofd slingeren, maar kom niet aan moslims. Nu is moslim bashen ook niet mijn favoriete bezigheid, maar ik ben wel realistisch. En heb met heel weinig geloven op dit specifieke punt echt iets op.

HPIM1254aHet geloof kent een paar vervelende pijnpuntjes en die moet je net zo kunnen benoemen als de misdragingen van supporters van een voetbalclub of de daden van sommige leden van motorclubs. Alleen daar vinden we die vrijheid nog wel overeind blijven staan, bij de islam wordt vrijwel iedereen kriegel. Is dat al niet een indicatie dat er met de respectvolle omgang met elkaar iets fundamenteel mis aan het gaan is? Immers als alle partijen die vrijheid van meningsuiting zouden omarmen waren er geen misdragingen en zou niemand ultiem lange tenen ontwikkelen waarop of naast niet gestaan mag worden. Nu snap ik gek genoeg nog wel dat het bashen van groepen op zich bij die mensen die het betreft hard kan aankomen en gevoelens kan opwekken die niet fijn zijn. Maar mensen die namens die groepen gaan werken als advocaat des duivels vind ik zelf vaak wel erg gekunsteld overkomen. En volgens mij doen die recht aan het verwijtende begrip ‘Politiek correct denken’. Laten we wel zijn, binnen die vrijheid van meningsuiting mag iedereen in dit land zeggen, schrijven of tekenen wat hij of zij wil. Wie dat niet snapt moet toch de inhoud van de Grondwet nog eens tot zich nemen om de definitie daarvan beter te snappen. Het is dan een kwestie van fatsoen of je daarna besluit anderen al dan niet te kwetsen. Of dat nu allochtonen of autochtonen betreft. Zonder aanzien des persoons. Pas dan geven we elkaar het respect dat we als natie en volk verdienen…..

Grace

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

GC02Je hebt van die vrouwen……tja, daar kunnen wij mannen dan naar staan staren en alleen maar denken aan het moment dat je slechts de pink van zo iemand zou mogen kussen, dan was het al wat. Vaak zijn die vrouwen voor ons gemiddelde burgermensen onbereikbaar. Zouden ze zelf niet zo in elkaar steken, zorgt de omgeving wel dat ze zich buitengewoon afstandelijk moeten gedragen. Zo ben ik een groot fan van Maxima, al was het maar om die altijd aanwezige ironisch glimlach om haar mond. Relativering kan een vrouw als zij doen overleven in een wereld die van geboorte niet de hare was of is. Hetzelfde geldt eigenlijk voor voormalig actrice Grace Kelly. Was een natuurlijke schoonheid van de puurste Amerikaanse soort. Werd door de grote fotografen uit die tijd omarmd. Haar portretten zijn van een voorbeeldige schoonheid. Een vrouw om van te houden. Dat deden wat mannen toen zij nog als filmster door het leven ging. Maar ook de Prins Rainier van Monaco viel voor haar charmes. En trok met zijn aanbod wat zij niet kon weigeren het langste strootje. Zij werd prinses en bestierde samen met haar man het stinkend rijke maar piepkleine vorstendom in het zuiden van Frankrijk.

GC03Zij bleef mooi, kon zich nog meer veroorloven dan voorheen als filmster en zorgde dat het voortbestaan van de monarchie daar werd verzorgd. Haar droomprins was een kop kleiner dan zij, was nu niet bepaald Mister Universe, maar had zo zijn eigen charmes en kennelijke aantrekkelijkheden. Hoe dan ook, zij kreeg de status van droomprinses. Helaas reed ze op een kwade dag in 1982 met haar vorstelijke auto een ravijn in en kwam om het leven. Ze werd slechts 53 jaar oud. En dan ontstaat een mythevorming die zijn weerga niet kent. Uitvloeisel daarvan is de expositie die over haar leven wordt gehouden in Paleis Het Loo bij Apeldoorn. In de expositieruimte waar men wel meer wisseltentoonstellingen houdt is een fraaie uitstalling van foto’s, films, jurken, juwelen en zelfs een auto te zien die allemaal te maken hebben met haar leven en optreden. Van Grace Kelly tot Prinses Grace. Ik viel vooral voor de foto’s. Vond dat zij een slechte smaak had qua kleurkeuze bij de jurken, maar goed, een echte vrouw, dus eigenwijs.

GC01Nee, haar portretten zijn om van te smullen. Zegt veel over de fotograaf natuurlijk, maar ook over haar manier van poseren. Een schoonheid die ook niet zo snel verwelkte. Wil je er heen, kan nog. De expositie is verlengd tot en met 4 januari 2015. Daarna gaat hij weer op reis. Is namelijk bedoeld voor de hele wereld. Neem de moeite en reis af naar Het Loo. En wellicht zie je dan ook wat ik bedoel als ik het heb over schoonheden van vrouwen die heel soms mijn koninklijk meninggeverspad betreden……. (tickets kosten 17,50 p.p. – online besteld 16,00 p.p. Bij gebruik van de Museumjaarkaart betaal je een toeslag op je gratis entree van 3,00 p.p. )

Het gif van de afgunst

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 15 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOmdat ik mij mijn hele leven nog nooit heb kunnen betrappen op enig gevoel van jaloezie ken ik ook de bijkomende emoties niet. Ik lig dus niet wakker over mensen die het naar eigen idee goed getroffen hebben in hun leven. Die menen dat saaiheid een vorm van avontuur is en dat een flat in een dorpje aan de Spaanse kust afgunst kan opwekken bij hen die meer gaan voor de grote stad en koelere noordelijke streken van Europa. Het doet me niks als mensen pochen met hun Canon SLR-camera. Als vliegtuigspotter mag ik me namelijk verheugen op de nodige camera’s om dat werk te kunnen verrichten. Ik heb niks met klassieke auto’s om die zelf te bezitten althans, het zal me dus een worst zijn of iemand er nu twee of drie van op na houdt. Ik heb niks met boerendorpen, nou ja, een keertje doorheen rijden of naartoe om een visje te eten, en snap dan ook niet dat je daar zoveel poeha over kunt maken. Saaiheid is niet avontuurlijk en pochen dat je zo’n geweldige vut-regeling had of hebt terwijl je nog nooit echt hard heb gewerkt gaat aan mij voorbij als nuttig. Toch heb ik in het blogwereldje helaas iemand leren kennen die de hele dag met niets anders bezig is dan dit. Pochen, zgn. rijkdom etalleren, afgeven op anderen en vooral ook roddelen. Heel wat mensen uit die vroegere blogwereld hebben de man (en zijn vrouw) intussen tot paria verklaard.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOok op Facebook werd hij uitgekotst. Toen mij op enig moment een aantal roddels ter orde kwamen die hij ook over mij verspreidde in de kring van de enkeling die nog met hem(n) om wil gaan was het genoeg. Ik verbrak alle banden, maar niet nadat ik hem, net als een aantal collega sociale mediavullers via een mail had gewezen op het vervelende van al die door hem verspreide verhalen. Er kwam natuurlijk geen antwoord op. Wie zich verheven voelt boven anderen doet niet aan excuses. Maar gaat wel door met giftige verhalen uitdragen via mensen die op een of andere wijze worden gezien als zijnde ‘in het eigen kamp’. Er zijn bloggers die de contacten nog niet verbraken. Dat is hun keuze. Maar het kan ook zijn dat het gif hen heeft bedwelmd en ze niet meer in staat zijn om feiten en fictie van elkaar te onderscheiden. Feit is dat deze lieden waarover die verhaal hier gaat, alles doen om zich boven anderen te stellen terwijl ze geen benul hebben hoe anderen leven. Hun eigen leven is de norm. Wie daar niet aan voldoet krijgt er ongenadig van langs. Narigheid en ellende van anderen is voor hen kaassie, ze genieten er van en geven die informatie ook weer door aan derden.

Geurtjes - 1Omdat ze menen dan ‘iets te weten’ wat hen zelf interessant maakt in de ogen van derden. Er zijn wat mensen uit het blog- en Facebookwereldje die aan den lijve ondervonden (of nog ondervinden) hoe dat werkt. Is er iets waarop je bij deze mensen jaloers zou moeten worden? Naar mijn mening niet. Beter is om een soort medelijden te krijgen over hun kleinzieligheid en gebrek aan medeleven voor hen die dat verdienen. Jaloers zijn komt in mij persoonlijk nooit op. Al heb je tien huizen, vijftien inkomens en twintig klassiekers. Want kennelijk wordt dat gecombineerd met een grenzeloze saaiheid en daaraan heb ik pas echt de pest. Zij die hier goed lezen weten over wie ik het heb. Mocht je nog steeds banden hebben, verbreek ze. Het is echt beter voor je eigen imago en zo weet je zeker dat anderen niet meegenieten van wat jij aan verdriet of narigheid met je mee torst.