Het is over een paar dagen alweer bijna een jaar geleden dat mijn oude vriend Cees overleed. Ik besteedde er 211123 al wat aandacht aan in mijn blog van toen. Heel lang konden we niet veel meer bieden dan luisterende oren en begrip voor zijn weduwe die in verdriet om hem en nog veel meer achterbleef. Maar in de nazomer van dit jaar was ze weer geestelijk zodanig terug op krachten gekomen dat ze vond dat er nu maar eens moest worden opgeruimd in zijn oude hobbykamer. Die ruimte van hun huis stond helemaal vol met verzamelde foto’s, boeken, knipsels, vliegtuigmodellen en curiosa. Enkele modellen vonden hun weg naar familie en bekenden die hoorden bij de kring van intimi.
Ten behoeve van al die gedrukte zaken maakten we daarop contact met het bekende Aviodrome-museum op Lelystad Airport waar men met veel geduld en de nodige inspanning alle archieven en zo meer inpakte en mee nam in een speciale bestelwagen die Cees indertijd zelf aan het museum had gedoneerd toen hij zelf nog de scepter zwaaide over een ander luchtvaart-gerelateerd museum. Dat scheelde al heel wat ruimte in hun huis. Daarna ging ik als curator door de modellen heen. Scheidde kaf van koren. Het koren bleek door Cees zelf ingekochte natuurgetrouwe redelijk prijzige schaalmodellen te zijn die nog best verkoopbaar bleken. Het kaf veelal door hemzelf gebouwde en beschilderde plastic bouwkits.
Zo had hij vier vitrines en een nagemaakt platform vol staan met dat spul. De mooie modellen gingen de verkoop in en waren binnen vier maanden allemaal weg. Van heinde en verre kregen we mensen aan de deur voor die modellen en ik bracht er ook een stel zelf weg. Het leverde een goed bedragje op voor de weduwe van Cees die daarmee haar budget voor een a.s. verbouwing kon ophogen. Confronterend was het desondanks allemaal wel.
Immers, met elk model dat de deur uitging nam ze steeds weer afscheid van de herinneringen aan Cees. Ik zelf mocht wat modellen met een speciale connectie toevoegen aan de eigen verzameling. Deels uit ket kaf afkomstig. Cees was veel, maar een goed modelbouwer of schilder was hij niet. Dus veel te renoveren. Maar ook dat is leuk. Toen we uiteindelijk die scheiding der modellen hadden doorgevoerd en de kamer al leger raakte, bleven o.a. vier vitrinekasten over. Ook die zetten we te koop en werden onlangs door een collega verzamelaar opgehaald. De kamer begon op een echoput te lijken, er moet nog een staartje naar het Aviodrome denk ik en dan is de hobby voor 95% uit het huis van Cees verdwenen. Relativering is van toepassing. Zijn levenswerk toch in een paar maanden opgelost. Hij zou het met de beslissingen eens zijn geweest. En ik denk dat iedereen er blij van werd. Voor zover je dat in zo’n situatie kunt zijn natuurlijk. Maar toch geeft het een goed gevoel. En zo herdenken we over een paar dagen dat intense verlies…..Samen met haar die het toch het meeste raakt…. (Beelden: eigen archief)
Onlangs kwam in een gesprek weer de situatie naar voren van een jong mens die geen benul had wat ze in haar verder leven moest kiezen als vakrichting. Herkenbaar, want ik denk dat meer dan de helft van de jongelui geen benul heeft van mogelijkheden en obstakels op weg naar een nieuwe toekomst die inkomen garandeert of een gelukkig leven. Als je niet als prinses van dit land geboren bent is de kans groot dat je ook niet meteen met een afgeronde studie aan je nieuwe leven kunt beginnen. Bij prinsessen toch vaak iets voor de vorm, minder voor het geld. Normale jongens en meisjes moeten er vaak heel hard voor knokken of blokken om nog iets van een diploma te halen. En als ze dit dan hebben behaald is de keuze voor de volgende stap vaak een heel lastige. Niet iedereen kan bankmanager worden, kunstenaar of iets waarbij je weinig hoeft te kunnen en toch rijkdom genereert zoals BN-er of Vlogger. Voor de meeste mensen is het toch een kwestie van wie je kent, welke tips je krijgt of waarheen je hart uitgaat.
Niet altijd met groot succes. Dezelfde naam hebben wil niet zeggen dat je ook hetzelfde talent bezit. Wie het echt niet weet zou trouwens eens moeten denken aan oude vakgebieden die nu langzaam aan een beetje aan het uitsterven zijn. Stoelenmatter, visser, naaimachinemonteur, touwslager, zeilmaker of ambachtelijke houtbewerker. Wie weet wat de gemiddelde mkb-er op dit punt verdient en aan klanten krijgt zou de wens om een modecarriere te volgen of kruidenier te worden nog eens moeten heroverwegen. En toch zie je dat weinig jonge mensen trek hebben in hard werken met de handen. Nee, op kantoor achter een computer trekt meer. Gek genoeg zie je ook dat wat vroeger een droomberoep was, nu aardig uit de mode raakt. Stewardess bijvoorbeeld, verpleegster, buschauffeur of trambestuurder.
Niet voor niets zie je zoveel nieuwkomers in dit land juist op die handmatige beroepen afstevenen. Geldt ook voor overheidsbanen. Die geven zekerheden, goed pensioen, rustige werktijden. En voor piloot moet je een lange weg afleggen die nog duur is ook. Alleen weggelegd voor hen met rijke ouders. Of jongelui die al vaders of moeders kennen die achter het volant zitten of zaten. En als je het echt niet weet….het leger kan ook nieuwe mensen gebruiken. Mag je ook met je handen werken of met de voeten in de modder. Tis een keuze….wellicht de juiste?! (Beelden: Internet/Yellowbird archief)
Altijdmijnmening 