TOOS

writers_blockWie mij kent en al regelmatig volgt hier op mijn mening blogs weet dat ik iets heb met startups. Met name omdat we in de moderne tijden al zo vaak horen of lezen over faillissementen van voorheen toch bekende bedrijven. Jonge mensen die dan de uitdaging aangaan om een eigen onderneming opzetten en hun ziel en zaligheid er in leggen kunnen rekenen op mijn steun in zekere zin. Een van die mensen is Tamara Mol. Ik heb haar ooit in een werkzaam verleden leren kennen als een steun en toeverlaat bij een reclamebureau dat zich bezighield met allerlei vormen van promotie maken. Tamara was daar accountmanager, maar ze blonk uit door haar inzicht, rust en talent om lastige situaties goed op te lossen. Een talent op zichzelf dus, met de nodige managementkwaliteiten. Ze leerde zich de rug krom om haar kennis en basis nog wat te vergroten. Sportte, maar hield ook van feesten. En wie organiseerde dan daarna de betaalbare taxi’s? Juist!

Tamara in haar rol als TOOSErgens in 2006 scheidden onze wegen. Zij trok verder, werkte voor een paar bureaus waar ze nog meer dan voorheen organiseerde en groeide uit tot een onderneemster. Vorig jaar zette ze de stap. Op het juiste moment in haar leven. Ze richtte TOOS op, een naam die gewoon aanhoort maar staat voor Tamara’s Office Ondersteuning & Secretariaten. Ze biedt haar diensten aan bij branche- en ondernemingsverenigingen of projecten voor bedrijven en overheidsinstellingen op gebied van marketing en reclame. Als ze haar secretariaatswerk aanbiedt doet ze dat voor o.a. het behandelen van mail, post, telefoon, website, social media-accounts, maakt ze nieuwsbrieven (en verstuurt ze uiteraard) organiseert bijeenkomsten en zorgt dat ze de spin is in het web van bedrijven en ondernemingen die juist om zo’n duizendpoot verlegen zitten.

Tamara MolIn tijden van kostenbesparing op FTE’s een geweldig alternatief. Tamara gelooft er heilig in dat dit een succes wordt, en guess what? Ik ook! Want zo’n TOOS wil je in huis hebben hoor. Het ontlast ondernemers of besturen van die ondernemingsverenigingen die hun werk er vaak bij doen. TOOS komt alles oplossen en naar ik begreep tegen zeer acceptabele tarieven. Haal je geen fulltimer voor in huis. Wel een buitengewoon gedreven onderneemster die werkt voor drie en ook nog eens een fraai plaatje biedt. Uiteraard bied ik haar een paar platforms. Dat verdient ze, al was het maar om wat ze voor mij en mijn werk in het verleden heeft betekend. Voor elke bolleboos een eigen TOOS zou ik denken! Wie meer wil weten moet maar even kijken op haar leuke website: www.toos-officeondersteuning.nl – een aanrader!

Terugkijken….

IMG_0128Oud blogster Thamara was onlangs actief met het terughalen van haar oude blogverhalen. Er bestaat een site die dat mogelijk maakt en daaruit bleek ook meteen dat alles wat je ooit schreef en op internet plaatste terug te halen valt. Ook al staat het allang niet meer online. Dat blijft toch opzienbarend. Immers, als je vroeger iets in de prullenbak mikte, door de shredder haalde of verbrandde was het weg, over, uit, afgelopen, maar digitaal ligt dat een stuk lastiger. Aardig was ook dat zij voor mij, ik kijk zelden terug naar die begintijd van het bloggen, ook de nodige dingen terug wist te halen. Bijvoorbeeld de linklijst van een jaar of tien geleden. Stonden namen op van mensen die ik ergens onderweg al dan niet bewust ben kwijt geraakt en/of nu allang niet meer actief bloggen. Dat bloggen was toch een beetje de voorloper van de moderne sociale media en iedereen die ook maar iets wilde vertellen over zichzelf of de wereld waarin men leefde, kon ineens hele verhalen kwijt. Voor mij was het een logische doortrekking van wat ik daarvoor ook altijd deed. Schrijven!

wm S'dam 31 juli 2010 007Aardig bij die bloggers was dat er vrijwel geen een was die met een eigen naam die dingen deed die hen tot bloggers maakten. Ze hadden de meest wonderlijke schuilnamen en soms moest je diep gaan om er achter te komen dat iemand Jan of Kees heette. Er waren mensen bij die heel intieme zaken deelden. Over ziekte, liefde, seks, sport, en uiteraard de bekende huis-tuin-en keukenonderwerpen. Een hechte club ook, zeker in het begin. Ik weet nog dat we de eerste blogmeetings meemaakten. Zag je ineens wie achter een bepaald blog stak. De een viel mee, de ander toch wat tegen. Omgekeerd vast ook. En zo spoelden sommigen weg en bleven anderen plakken. Mensen staakten die schrijverij, gingen vaak iets anders doen.

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Atelier Blogger Kees 2009

Er waren er die de liefde van hun leven vonden, anderen weer juist vriendschappen voor dat zelfde leven. Toen Facebook en Twitter aan het firmament verschenen stapten er heel wat over. En die komen elkaar nu in die wereld regelmatig tegen. Er is weer sprake van een reünie, van oud-bloggers, maar ook van Facebookers die al een jaar of wat met elkaar lief en leed delen. Of het er van komt? Geen idee. Maar onze Thamara speelt een centrale rol. Heeft zelfs een boek besteld waarin haar oude blogverhalen zijn gebundeld. Voor bij de eigen open haard. En als ze er ooit mee klaar is, wellicht voor er in. Toch wel leuk om nog even terug te kijken. Ook al denk ik wel vaak aan de debacles met aanbieders die niet wilden deugen, die de zaken niet voor elkaar hadden en die echte bloggers lieten barsten. Die frustratie zit me nog steeds hoog. Gelukkig dat er sinds een paar jaar weer gewoon kan worden gewerkt zonder al dat gedoe. Al kost het me nu meer aan licenties dan voorheen. De lezer kan zelf beoordelen of het de moeite waard is. Zo niet? Dan zien we wel weer…….:)

Chique kunst

WP_20150618_012Eens in de paar jaar wordt het chique Amsterdam-Zuid omgetoverd tot een soort open kunstcentrum. Bepaalde straten en lanen worden dan voorzien van vaak enorme kunstwerken die door diverse creatieve lieden zijn gemaakt en door een commissie van wijze mannen en vrouwen uitgezocht om te mogen worden getoond tijdens een paar zomerse maanden. Het idee kwam een paar jaar geleden ineens omhoog toen omwonenden van de mooie boulevards en aangelegen woonstraten meenden dat het allemaal wel wat leuker of spannender zou kunnen. En men na lang studeren en vergaderen in staat bleek de eerste editie van ‘Art Zuid’ op poten te krijgen. Daarna volgden er meer. En hoe succesvol wil je het hebben. Van Amsterdammer tot toerist, van mensen uit de provincie tot wie ook, eenmaal hier langs gelopen ben je verslaafd. Mits je iets hebt met kunst natuurlijk. Wat het plezier groot maakt is dat de soms enorme grote kunstwerken staan in een erg rustige ambiance, waardoor hun evt. grandeur nog beter uitkomt.

WP_20150618_028Ook dit jaar is er weer een editie van Art Zuid en wij bezochten deze een week geleden samen met aangenomen blogzuster Thamara. Die ook vorige edities met ons bezocht en intussen ook kenner is geworden van het genre. Dit jaar misten we de vaak wat humoristische kunstwerken. Het is wat strakker en zakelijker allemaal, geen bewegende beelden ook, maar statische. Wel veel glitter en zwart. Enorme Micky Mouse achtige beelden, soms met een ondeugende twist, maar ook op afstand zichtbaar. We liepen er langs, fotografeerden de boel en genoten van wat Art Zuid in wezen is. Een enorm leuke gratis expositie in een van de mooiste buurten van onze hoofdstad. Aardig is dat je aan het einde van de route relatief simpel af kunt buigen en via het oudere deel van Zuid richting Amsterdam-Centrum kunt lopen.

WP_20150618_016Je kunt dan richting de bekende musea, de Albert Cuypmarkt als je dat leuk vindt, of op de tram stappen die je daar brengt waar je heen wilt. Art Zuid is verslavend en ik vind het persoonlijk een van de beste initiatieven die in deze stad ooit zijn genomen op kunstgebied. Laten we wel zijn, laagdrempelig kunst bekijken, aanraken, inschatten ‘wat het is’ als de kunstenaar zelf ‘geen titel’ vermeldt op het bijbehorende bordje, dan snap je als organisatie hoe je met kunst moet omgaan. Los van wat kleine vernielingen (barbaren zijn overal) heeft Art Zuid weinig te lijden van lieden die er niks van snappen. Dat geeft hoop. Want een volk dat geen echte kunst meer waardeert is in feite verloren. Zolang Art Zuid blijft bestaan heb ik het idee dat we in dit land soms nog op enig niveau functioneren. Aanrader van jewelste. Je kunt de kunstroute ook met de Metro of trein benaderen. Via Station Zuid. En dan loop je richting Hilton Hotel aan de Apollolaan. Kom je het vanzelf allemaal tegen.

Action, zegen of virus?

Lidl winkels kom je door heel Europe tegenZoals er pakweg tien jaar geleden nog mensen waren die stellig waren in hun afwijzing van de Lidl of Aldi, velen doen van alles om hun zelf bedachte imago hoog te houden, zo zijn er ook mensen die niet bij de Actionketen willen kopen. Nu moet iedereen dat zelf weten hoor, niemand is iets verplicht in dit land. Voor wie het niet weet, Action is een supermarktketen die van alles en nog wat verkoopt waar je vaak helemaal niet op zit te wachten, maar wat wel heel nuttig is als je het eenmaal hebt en waarvan de prijzen ongeveer 30-50% lager zijn dan bij de concurrentie. Niet voor niets heeft de keten intussen 1000 filialen of zo en zitten ze nu ook al in de landen om ons heen. Het is een bedrijf met een grote expansiedrift en een magneetwerking op koopjesjagers of mensen die slimmer zijn dan hun buren, vrienden of familieleden. Niet alleen is de prijs laag, veel van wat men biedt kan de toets der kritiek goed doorstaan. Kijk maar eens naar het aanbod aan verf, de auto-accessoires en onderhoudsartikelen of zoiets simpels als knoflookbrood voor bij de soep. Dat laatst spul kost je per zak E. 0,89. Bij de Sligro, toch een groothandel voor de horeca, kost een zak E. 1,00, maar dan wel exclusief BTW.

Action ZuidKortom, Action gaat voor de prijs en dan moet je bepaalde aspecten op de koop toe nemen. Is het een foute keten? Wat mij betreft zeker niet. Ik beleef er vaak erg aardige momenten, zoals onlangs toen ze een serie Russische automodellen verkochten van het bekende uitgeversmerk d’Agostini. Voor nog geen Euro per stuk, waar die modellen ooit 15 euro kostten in combinatie met een of ander magazine. Het zal duidelijk zijn dat de verzamelaars zich verenigden en de boel leeg kochten. Voor sommigen was dat de eerste keer dat ze er kwamen, maar zeker niet de laatste. Maar die Action kent ook wel wat nadelen. Zoals ik onlangs las in een artikel van een econoom die ons Nederlanders waarschuwde voor de verloedering die op de loer ligt als wij maar door blijven gaan met onze budgetaankopen. (Hij noemde in dit verband ook Primark). Want veel van dat verkochte spul komt uit China en trekt alleen daardoor al werkgelegenheid weg uit Europa en ons land. Daarnaast zorgen dit soort ketens er volgens de auteur voor dat andere winkeliers er onder door gaan en moeten stoppen met ondernemen.

Action AlmereZe kunnen domweg niet tegen de prijzen op die door ketens als de Action worden geboden. Het ultieme gevolg, onze samenleving valt uit elkaar omdat we niet meer op kwaliteit maar vooral op bezit zouden winkelen. Ik heb er over nagedacht en kan me er wel iets bij voorstellen. Maar ja, dat geldt dan ook voor aankopen bij andere goedkope ketens en moeten we die vanuit die economische theorie ook maar gaan mijden dan? Net zoals goedkopere kleine auto’s, zelftankstations en telefoonaanbieders met abonnementen van een tientje per maand of zo? Ik denk dat het wel meevalt. Zoals het ook deed in de jaren zestig van de vorige eeuw toen we massaal overstapten op aankopen bij De Gruyter, Simon de Wit en Albert Heyn. En de aloude ambachtelijke kruideniers en melkhandelaren lieten zitten met hun waren. Ben benieuwd hoe jullie hier tegen aan kijken en wie er principieel niet naar een keten als de Action gaat voor wat aankopen. Is dat dan omdat je geen filiaal in de buurt kent, teveel geld bezit of omdat je je schaamt slim te zijn en niet te veel geld uit te willen geven? Ben benieuwd! (Action foto’s komen van het www.) 

Spakenburgse dagen 2014…

OLYMPUS DIGITAL CAMERASoms kan een mens niet cultureel genoeg bezig zijn, zeker niet als het zomerse weer uitnodigt om naar overal om te kijken waar iets te doen is in binnen- en buitenland en dat ook nog eens te berijden is zonder dat je meteen moet overnachten. Een van die evenementen was het op vier woensdagen in de zomerperiode georganiseerde zgn. Spakenburgse Dagen zomerfeest. Tijdens de alweer 44ste editie daarvan waren er verschillende optredens te zien van volksdansgroepen en bleek er ook een klederdrachtshow onderdeel te zijn van het pakket. Maar dat was niet helemaal ons ‘pakkie aan’.

Wij gingen meer voor de markten met ruim 400 stallen, verder was er een zgn. kinderkleedjesmarkt, oude ambachten, een grote warenmarkt, optredens en muziek. De schilderachtige Oude Haven van Spakenburg ligt vol met botters. Met die schuiten kon je dan tegen een niet eens al te groot bedrag lekker gaan rondvaren buiten de haven van dit schilderachtige vissersplaatsje. Speciaal voor de kinderen was er een Kinderplein. OLYMPUS DIGITAL CAMERAAardig is dat zo ongeveer de halve bevolking betrokken was bij dit evenement. Zeker zij die in het centrum wonen stelden ook hun garage en schuur open om daar dan een soort vrijmarktverkoop te houden. Voor weinig veel vinden naar je gading. Slimme aanpak en het maakt dat dit Spakenburgse evenement heel veel mensen lekker breed kan helpen aan een leuke en gezellige dag. Men had zelfs gedacht aan voldoende toiletten, de horeca zette een tandje bij en het weer hielp bij ons bezoek ook nog een handje mee.

Door de samenstelling van de bevolking in deze omgeving zie je naast klederdrachten ook veel uitingen van de breed gedragen godvruchtigheid hier. Kleding en uitstraling van veel mensen laten daarover geen twijfel bestaan, maar dat zegt niets over gastvrijheid en klantvriendelijkheid. Daarbij waren de aangetrokken stalhouders over het algemeen vrolijk en waren de prijzen lager dat we intussen op heel wat braderieën gewend zijn geraakt. Spakenburg stal ons hart. Het ons al langer bekende adresje, een viswinkel vlakbij de havenkom, zorgde voorde inwendige mens. In stijl, dat spreekt.OLYMPUS DIGITAL CAMERA En vanaf een terrasje kijken naar andere mensen is een geweldig tijdverdrijf, zeker bij dit soort zomers evenementen. Een aanrader van jewelste waarvoor je t.a.v. de 45e editie wel een jaartje moet wachten. Let wel op, het trekt ieder jaar heel veel mensen uit de regio, men komt ook met bootladingen tegelijk uit Zeewolde overvaren en de files zijn dus als je later komt, lang, heel lang.  Maar…toch de moeite waard. Leuk evenement.

Schrijven; niet altijd even eenvoudig…

BookCoverJaapVanRij_2Al eerder beschreef ik via mijn meningblog de ingezeepte helling die het schrijverschap nu eenmaal (b)lijkt te zijn als je besluit om bepaalde verhalen uit te brengen waarvan jijzelf als auteur overtuigd bent dat anderen het moeten lezen. Dat schrijfproces op zich is voor mij zelf niet zo ingewikkeld. Als ik er echt voor ga zitten, afhankelijk van het onderwerp, schrijf ik zo drie hoofdstukken achter mekaar op. Daarna herlees je dat nog eens, corrigeert en zet soms wat zinnen om. Maar dan is het ook klaar. Hoe meer je moet wijzigen, hoe slechter het verhaal. Als het een verhaal is met veel inhoud, moet je ook research plegen rond feiten. Zit het wel echt zo of is/was het net even anders? Na enige tijd kom je dan tot de ontdekking dat je min of meer klaar bent met je verhaal en dat de afwerking van het geheel moet worden gedaan. Ik geef eerlijk toe dat ik die fase de minst leuke vind. Komt bij dat je het dan moet gaan onderbrengen bij een uitgever of POD-drukker. Als dan de eerste proeve van bekwaamheid op de mat ligt en je jouw levenswerk in gedrukte vorm oppakt is het dan wel weer even opwindend. Je leest in die vorm (of digitaal voor de liefhebber van dat soort schrijfsels) wat je met flink wat inspanning of discipline allemaal uit de creatieve kop en bijbehorend toetsenbord hebt laten vloeien.

Ponboek - Martinairboek Scan10530Familie en vrienden mogen dan vaak even meelezen en dan komen vanzelf de complimentjes. Afbraak van het geheel komt in die kring maar zelden voor. Men zou eens moeten durven…. Volgende fase is de daadwerkelijke verkoop. Bij een beetje uitgever gaat het boek dan ook richting Centraal Boekhuis, Bol.com en AKO/Bruna-ketens. Ter bestelling, lering of vermaak. En wie een leuk boekje schreef mag dan rekenen op verkopen tussen de 50-500 exemplaren. Wie het voor het geld doet kan beter besluiten tot het bedenken van een aardiger en vrijblijvender hobby. Je moet wel Saskia Noort of Heleen van Royen heten om naar de grotere getallen te komen hoor. Specialistische boeken of pure verhalen die komen uit de eigen (vaak zeer gemiddelde) levens van de auteurs hebben het lastig. Of je moet er dan wel zelf mee van deur tot deur gaan om ze ‘weg te zetten’.

Skoda - oerlogo indianentooiGeen BN-er? Dan zijn de kansen klein dat je aandacht krijgt in de media of je moet die publiciteit zelf kopen. Handiger is het dan om op zoek te gaan naar schrijfklussen die worden gesponsord. In opdracht schrijven geeft een stukje zekerheid, op vrijwel elk terrein. Moet je wel binnen bepaalde deadlines kunnen werken. Mijn derde boek is nu net af. Ik moet nu nog schaven en vijlen en dan richting uitgever en markt. Het tweede boek kende juist zijn Engelse vertaling en ging o.a. richting Amazon. Maar de plannen voor het vierde en zelfs vijfde boek dienen zich achter de horizon al aan. Anders van opzet, minder inzet nodig, maar even leuk. Leuke klus voor de donkere maanden van herfst en winter. En als ik dan even niks te doen heb moet ik dat boek wat nu klaar ligt maar eens gaan verkopen….ook hier!