Tagarchief: horeca

Lekker Chinezen….

Lekker Chinezen….

Posted on by • Geplaatst in Horeca-ervaringen • Getagd , , , , , , , , , , • 15 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: yuwoah-img_4478.jpg

Soms hebben we gewoon zo’n trek in echt Chinees eten dat we dan even op zoek gaan naar….. Voor dat eetwerk is bijvoorbeeld de Amsterdamse Zeedijk een aanrader voor een reeks van authentieke Chinese restaurants waar men niet de bij ons meer bekende Nasi Speciaal of zo op het menu heeft staan maar de meer uit de echte Chinese keuken afkomstige gerechten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: yuwoah-img_4477.jpg

Bij toeval kregen wij onlangs van verre kennissen die we na vele jaren weer eens ontmoetten de tip om ook eens het Chinese restaurant Yu Woah aan te doen in Amstelveen. Aan de Kostverlorenhof daar vindt je een reeks aan uitheemse restaurants overigens, van Koreaans tot Thai, van India’s tot Grieks, en deze nu uitverkoren ‘Chinees’. De naam doet al vermoeden dat dit niet de bekende keuken uit Peking of Hong Kong op de kaart heeft staan. Nee, men baseert zich op de gerechten die in Sichuan (provincie in het westen van China met hoofdplaats Chengdu) gebruikelijk zijn en dat vraagt dus even navigeren door de menukaart. Het aardig grote restaurant zelf is keurig netjes ingericht, er zijn zeker Chinese elementen te vinden, maar je mist de bekende lampionnen, TL-buizen, doorgeefluikjes, of katten met zwaaiende linker-voorpoten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: yuwoah-img_4479.jpg

Hier eet je beduidend meer op niveau. De bediening is vriendelijk, efficient en het eten meer dan smakelijk. Het voorgerecht (Siu Mai) bestaat uit heerlijke vlees gevulde balletjes met een beetje groenten er bij. Het hoofdgerecht kozen we volgens de Tipan-keuken, wordt bloedheet opgediend en warm gehouden op de bekende plateaus met een warmhoud-element er onder. Het was meer dan smakelijk, en vulde onze magen langzaam maar zeker. Het restaurant was op de door ons uitverkoren tijd (we moesten omrijden voor files, dus ach..we waren er aan de vroege kant) tamelijk rustig, maar bij de afhaalafdeling was het aardig druk.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: yuwoah-img_4482.jpg

Dat veroorzaakte verder geen stress bij het hier actieve team. Men bleef voorkomend, netjes en efficient. Alles wat je in een goed restaurant verwacht was hier aanwezig. En ik had meteen ook uitzicht op de landende vliegtuigen die weer gebruik konden maken van de compleet gerenoveerde Buitenveldertbaan op Schiphol wat mijn vermaak extra groot maakte. Hoe dan ook, alles opgeteld aten en dronken we buitengewoon lekker in een goed Chinees restaurant met schone toiletten, meer dan keurig gedekte tafels (keuze uit eetstokjes of normaal Europees bestek) voor precies 30 euro p.p.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: yuwoah-img_4476.jpg

Dat is pas een aanrader en ik geef deze Sichuan-Chinese ondernemer en zijn team dan ook een dikke 10. En dat lukt me bij veel andere restaurants van deze strekking vaak slechts na veel plussen en minnen. Hier was alles dik voor mekaar. Aanrader! En wij komen hier als het kan zeker nog eens terug. (Beelden; Prive)

Tussenstop…

Tussenstop…

Posted on by • Geplaatst in Culinair, Horeca-ervaringen • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: brasil-2.jpg

In 1967 en 1968 vierden we ooit vakantie in het Noord-Hollandse plaatsje Callantsoog. Mooi gelegen aan de kust met hoge duinen en een breed strand was het er prima toeven. De toenmalige nog wat uitgebreider schoonfamilie en ik hadden het er prima naar de zin. En door de afstand en de smalle wegen er naartoe leek het heel ver weg. Onlangs waren we vanwege droevige omstandigheden rond een lieve vriendin die op de eerste dag van haar vakantie ongelukkig ten val was gekomen en terecht kwam in het ziekenhuis van Den Helder, toch in het Noord-Hollandse, dus op de weg terug langs de kust en een tussenstop gemaakt in die oude vakantieplek. Nou daar was wel iets veranderd sindsdien. Helemaal vol gebouwd met nieuwe vakantiebungalows, drukke toeristenwinkels, en de nodige horeca.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: brasil-1.jpg

Meest opvallend, voertaal lijkt er Duits geworden. Zelfs veel aanduidingen bij winkels en horeca in de taal van de nu kennelijk zo geliefde gasten. Na wat gewandeld te hebben in de duinen en op het strand (prachtig), kregen we toch wel wat trek en streken uiteindelijk neer op het terras van Brasserie Brasil. Anders dan de naam wellicht doet vermoeden bleek dit een leuk ingerichte gelegenheid met een brede Nederlandse kaart. Na 17.00u gaat de keuken echt van start daar en valt er van alles te beleven op culinair gebied. We werden bediend door een dame in de 50+ categorie die ons in het Duits aansprak. Nadat we duidelijk maakten Nederlandse gasten te zijn, ontdooide ze meteen. Excuses, ze praatte de hele dag in die vreemde taal, was blij dat er Nederlanders langs kwamen. Efficient werden we geholpen en keken om ons heen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: brasil-pannenkoek-img_4104.jpg

De Duitsers die er zaten met hun gezinnen en honden (beesten vrijwel overal welkom in Callantsoog) genoten net als wij van de zon of de schaduw onder de grote luifel van het restaurant. Wij bestelden intussen allebei een pannenkoek. Ik eentje met ananas en slagroom (even geen dieet…) vrouwlief iets met een hartiger beleg. Intussen genoten we van onze drankjes. De service bleef vriendelijk en voorkomend. Een tussenstop in het toilet liet zien dat die brandje schoon was. Men schat dit kennelijk hoog in. Binnen zaten wat groepen (Duitsers..) te genieten van gastvrijheid en lekkere hapjes. Gemoedelijke sfeer. De pannenkoeken waren meer dan voortreffelijk en dat maakte deze tussenstop tot een van de betere. De dame die ons had bediend rekende ook af, wilde beslist geen fooi, ze was heel blij met onze aanwezigheid en vertelde nog dat ze over een jaar met pensioen zou gaan. Lijkt mij voor deze zaak een verlies. Want alles opgeteld maakte zij dat cijfer 10 voor de geboden prijs/kwaliteit zeer verdiend is. Mocht je dus in die streken verkeren, sla Brasil niet over. (Beelden: eigen/website)

Alweer 20 jaar…

Alweer 20 jaar…

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , • 27 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: happy-birthday-leo-cake.jpg

Deze oude blogger is al een jaar of 20 actief als verhalenverteller en kijkt met plezier terug op een periode waarin hij dat bloggen zag opleven, groot worden en daarna toch weer wat wegzakken omdat er ook op andere sociale media mogelijkheden ontstonden om te uiten wat je op het hart ligt. Anno 2005 had je nog diverse fora waar mensen met elkaar van alles deelden. Ik deed dat ook, maar was altijd specifiek. Dat leidde tot het advies van een toenmalige deelneemster aan een forum die zelf toen was overgestapt op bloggen, dat ik dat met mijn verhalen ook moest doen. En zo geschiedde. Altijdeenmening (en dan met een reeks toevoegingen) was geboren.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 70-1.jpg

Het was wennen, schaven, uitvogelen hoe je foto’s kon plaatsen, maar het werkte. De fora zwaaide ik gedag, ik kon mijn verhalen en gevoelens nu rechtstreeks kwijt aan een groter publiek. Omdat er velen geroepen bleken tot dat schrijversvak langs digitale weg, ontstonden er bloggroepen en later zelfs verwante meetings. In Gorinchem, Lelystad, de Betuwe, Delft, overal en nergens ontmoetingen. Een deel van die bijeenkomsten was heel gezellig. Soms ging dat ook wat minder, al was het maar omdat het koud of nat Hollands weer was of zoiets. Wat overbleef waren soms prettige contacten, echte vriendschappen, maar ook confrontaties die (n)ergens over gingen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: torpedo-4.jpg

Gek genoeg was een jaar of tien na de start van dat geblog het meeste van die saamhorigheid verdwenen. Dat gold ook voor mijn blogverhalen. De oorspronkelijke aanbieder van die vroege blogtechniek was ineens alles ‘kwijt’. Gold ook voor veel mede-bloggers, en de mensen achter die aanbieder bleken goedwillende maar weinig klantvriendelijke amateurs. Ik week intussen deels uit naar Belgie. Daar zaten goede aanbieders, en zo kon ik mijn verhalen alsnog een tijdlang publiceren. Daarbij deed ik al een aantal jaren mijn professionele zaken via een autoblog dat het relatief lang vol hield. WordPress maakte dat ik uiteindelijk in NL opnieuw kon beginnen en als auteur op Altijdmijnmening mijn carriere mocht voorzetten, al was dat dan via een betaald abonnement. (geen onnodige advertenties of spam)

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: hobby-vliegtuigen-en-autos-.jpg

Intussen zijn al een paar jaar terug mijn Belgische blogs gestopt, heb ik via Facebook, Twitter etc nog wel wat meer mogelijkheden om mijn observaties naar buiten te brengen, bracht ik de frequentie op dit meningblog wat terug naar drie per week en geniet intussen nog steeds van al dat inspiratieve geschrijf. Bloggen bracht me soms ook leuke opdrachten. Uitgevers lazen soms mee. En gaven me de opdracht boeken te schrijven met de juiste inhoud. Deed ik. Ik schreef hier zelf ook nog een paar vervolgverhalen, de lezer zal ze zich wellicht herinneren. En anno 2025 komt dat allemaal samen. Ik trakteer niet op taart want dat is volgens sommigen tegenwoordig allemaal slecht, maar ik geniet van jullie felicitaties en uiteraard verhalen over je eigen blogcarriere. Een enkeling is net als ik nog steeds actief. Velen zijn vertrokken. Soms omdat ze zijn gaan hemelen, anderen omdat ze liever vloggen of Tictoc-en etc. Vooralsnog blijf ik nog even. Nog zoveel te vertellen…. Jullie ook?? (Beelden: archief)

Klantvriendelijk…of niet?

Klantvriendelijk…of niet?

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Persoonlijk, Reis • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 8 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_7470.jpg

Wie mij intussen al een jaartje of 20 volgt weet dat ik graag een paar maal per jaar afreis naar de Oosterburen. Niet alleen omdat de benzine daar fiks goedkoper is, ook de boodschappen zijn dat en een kofferbak vol lekkers en nuttigs bespaart je zo 50-150 euro t.o.v. onze vaderlandse winkels. Daarbij vind ik daar meer op mij gerichte artikelen zoals boeken die hier nergens te vinden zijn en ook tegen acceptabeler prijzen. Kortom, reden genoeg om af en toe even een 1,5 tot 2 uur te sturen (enkele reis uiteraard). Maar door die decennia heen dat ik deze ondernemingen doe valt mij nog iets anders op aan die Duitse mensen. Zij zijn over het algemeen gek op procedures en regels.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa030067.jpg

En pas er maar op dat je die moet naleven. Niet alleen in het verkeer, men controleert er op van alles (de boetes vallen echter zeer mee, zijn nog niet een derde van de achterlijke niveaus hier..) maar ook in winkels. Zo werden wij daar onlangs bij het passen van kleding in een warenhuis door een duidelijk oudere dame een paar maal gewezen op het feit dat we slechts 2 (Zwei!) stuks kleding mee mochten nemen in het pashokje. Nu is bij ons 2 x 2 = 4, maar dat zag de dame toch anders.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa040110.jpg

Daarbij…samen in een pashokje (dat had nooit gepast binnen 80x80cm..) was helemaal Verboten! Ik moest er wel om lachen, vrouwlief heeft dan net even minder humor in huis. Die was net bezig haar garderobe stevig aan te vullen met allerlei leuks en wilde na deze terechtwijzing bijna alles weer terughangen in het rek… Maar gelukkig, we lieten het maar zo. Kochten wat we wilden, rekenden af en vertrokken. In Duitse winkels en warenhuizen zijn oudere medewerk(st)ers overigens heel normaal. Het pensioen is er veel lager dan bij ons, dus doorwerken tot je er bij neervalt helemaal niet zo vreemd. Ooit, we waren nog regelmatig te gast in Essen (Ruhrgebied), bezochten we een groot en bekend warenhuis in die grote stad.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa020006.jpg

Als altijd sloegen we een mandje vol in en deden dat op elke er toe doende etage. In het souterrain, waar het vaak erg druk was, maar nu zo tegen de zomervakantie helemaal, stonden mensen dik in de rij voor de enige kassa die bemenst was. Er werd wat gezucht en gemopperd in de rij en we stonden als schapen in slagorde tot halverwege deze winkelafdeling. Ineens stond de dame achter de kassa op, gaf blijk van haar ongenoegen over al die mensen en gaf luidkeels min of meer aan dat zij het zat was (klinkt op zijn Duits toch heftiger dan in onze eigen taal..) en raadde dringend aan een kassa op te zoeken op een andere etage. Duidelijk boven haar theewater geraakt…Ik bleef gewoon staan, een paar keurig nette Duitsers zetten hun mandje neer en vertrokken. Het warenhuis bestaat niet meer, het zal van doen hebben met dit soort klantontvriendelijk gedrag…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa030084.jpg

En toen moest Corona nog komen. Want toen bij de Duitsers de maatregelen die met dat virus van doen hadden van kracht werden kwamen de oerkrachten van onze Duitse buren bij winkels en andere organisaties naar boven. Je werd afgeblaft vanwege een verkeerd mondkapje, slechts je QR-code gaf toegang tot ieder nietig winkeltje of koffiehuisje, men was strikt en streng. Het was even wennen. Maar in zijn algemeenheid kan ik die Duitsers goed velen hoor. En zij mij. Met mijn Rudy Carrell accent en mijn poging Amsterdamse humor om te zetten naar het Duits. Niet voor niets dat ik er graag kom. Gelukkig lopen er ook genoeg jonge mensen rond met wie het goed kakelen en lachen is…. Wellicht dat mijn instelling daarbij helpt? Geen idee. Nu zit ik mijn geld te tellen. Even zien hoever ik kom als ik weer die kant op rijd… (Beelden: Prive)

De oude straat….

De oude straat….

Posted on by • Geplaatst in Historie, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 13 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: amsterdam-ouke-baas-straatbeeld-ostade-24170caa-a67f-45ca-9ab9-ddcf67cc535d.jpg

In het Amsterdam-Zuid van mijn jeugd was het in veel straten een drukte van belang en een bedrijvigheid die zijn weerga niet kende. Midden tussen alle woonhuizen vond je mkb-ers, horeca, technische bedrijven, (in ons geval) een verhuisbedrijf etcetc. Als we de dagelijkse boodschappen moesten doen hoefden we niet met de auto of bakfiets onderweg, al die winkels vond je op enkele stappen afstand van het woonadres. Van de groentenman tot de kolenboer, van de melkman tot een woninginrichting.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: amzsterdam-ostadestraat-sneeuw-ruimen-22072aa2-12b7-492f-be9f-c7fcd900533f.jpg

Op iets verdere afstand (100 stappen) zat een drogist, een kapper, speelgoedwinkel, bakkerij (3 binnen een straal van enkele honderden meters) en drankenhandel. Dat bracht een lekker druk verkeersbeeld met zich mee want die mensen hadden vaak ook klanten in de omliggende straten (waar het aanbod van winkels anders was) en die werden bediend met bakfietsen van de ouderwetse soort of met die toen in zwang zijnde driewielers van Tempo of Goliath. Het autoverhuur- annex truckbedrijf niet ver van ons huis domineerde de straat, al was het maar omdat daar ook een benzinepomp voor de deur stond en men ook nog eens een smeerbrug kende waar men onderhoud deed aan de vehikels uit de buurt waarvan de eigenaren vaak apentrots vertelden over de avonturen die men met de intussen al flink gebruikte Opel of Hillmann had beleefd.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: van-ostadestraat-317-amsterdam.jpg

Een ander verhuurbedrijf zat een stukje verderop in de straat en die twee kenden een ware concurrentie. Voor een nieuwe radio of televisie hoefde je ook de straat niet uit want precies naast ons huis zat de lokale leverancier van dat spul. En kon je in die oude tijd via de etalageruit soms voetbal of films volgen. Kortom, het waren levendige straten en dito tijden. Als ik er nu eens naartoe wandel om te zien hoe het er anno nu uitziet constateer ik dat o.a. door sanering van oude panden en nieuwbouw i p v dat oude spul de sfeer van vroeger totaal is verdwenen. Net als al die mkb-ers. Geen een van die winkeliers is terug te vinden, hun panden van vroeger nu vaak omgebouwd tot woonhuis voor mensen die geen trappen meer op of af kunnen. De grote jongens verhuisd naar buiten de stad, de supermarkten vaak met hen. Veel winkels van toen nu soms internetcafe, koffieshop of iets anders. In de hoofdstraat veelal vage restaurants uit een ver land. De nieuwe bewoners van de yuppensoort en gewend aan online-shoppen waardoor de bestelwagens van Albert Heyn, DHL en PTT Post af en aan rijden. De trottoirs breed versperd door de nieuwe bakfietsen en e-bikes van het even nieuwe importvolk. En uit sommige huizen klinkt de muziek uit verre landen. Niets blijft zoals het was, dat is prima hoor, maar als ik er dan even doorheen loop vraag ik me toch wel af of het leven er nu zoveel beter op geworden is. Ons oude woonhuis is totaal verdwenen, net als de meeste buurpanden gesloopt i.v.m. de vooruitgang in de jaren 70 en 80. Niets herinnert meer aan die tijd van toen. Niet dat ik daar een traan om laat hoor. Ook ik verhuisde al snel naar elders. En snap niet zo goed wat mensen daar zo aantrekt die nu goud-geld betalen voor een etage van 45m2. Maar het laat me wel terugdenken naar die tijd dat het leven nog simpel was. De kerk (verdwenen) om de hoek, net als de lagere school (ook verdwenen). De werkgelegenheid ook weg, slaapstraten kwamen er voor in de plaats. Dorps geluk in de grote stad. Maar zooooooo ssssssaaaaai… (Beelden: archief)

Pionier ging heen…

Pionier ging heen…

Posted on by • Geplaatst in Luchtvaartmening, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Onlangs overleed Martin Schroder. Naamgever en oude baas van Martinair Holland. Een grote naam in het Nederlandse luchtvaartgebeuren. Naast die van Albert Plesman, John Block, Anthony Fokker of Bob Schreiner, was Martin Schroder een echte ondernemer die door roeien en ruiten ging voor zijn bedrijf. Pionier en visionair. Buiten zijn alsmaar groeiende luchtvaartbedrijf zette hij ook een vliegschool op, een luchtreclame-afdeling, een restaurant op Lelystad Airport en ook nog eens een cateringbedrijf.

Allemaal met elkaar verbonden en bedoeld om er een totaal succes van te maken. Hard werken de boodschap en met een 9 tot 5 mentaliteit bleef je maar thuis. Bijnaam ‘De Lange’ vanwege zijn fysieke lengte. Gevreesd om zijn rechtlijnige aanpak van ‘uitdagingen’ en respect afdwingend door elke tak van de operatie van zijn bedrijven zelf op te volgen en soms te corrigeren. Geen manager, maar een hands-on man. Na de prille jaren van vliegen met oude toestellen kwamen de eerste jets. De actieradius werd groter en de grote baas dwong respect af door allerlei landingsrechten te verwerven in zowel het Verre Oosten als Zuid-Amerika. Rechten waarvan KLM nu nog profiteert.

Naast DC-8-ten en 9’s, nam Martinair op enig moment een aardige gok door ook DC-10’s te bestellen. Splinternieuw, groot en dus duur. Maar met extra kapitaalinjecties van nieuwe aandeelhouders en een samenwerkingsverband met KLM kwam ook dat goed. De nog grotere Boeing 747 kwam ook nieuw in de vloot, net als de toen even nieuwe Airbus A310. Groeien werd een doel op zich en dat deed de maatschappij. Maar ook de leeftijd van de naamgever. De dynamiek van de luchtvaart was nog steeds een uitdaging, maar het pensioen lonkte. Samen met zijn vrouw (ex stewardess) Tineke ging hij genieten van cruises op luxe schepen. Hij liet zijn bedrijf over aan de managers van KLM.

En die maakten in relatief korte tijd stuk wat hij in alle jaren zorgvuldig had opgebouwd. Stukje bij beetje verdween Martinair als passagiersmaatschappij en werden de vliegtuigen verkocht. Wat nu nog rest is een enkele Boeing in eigen kleuren en een tweetal 747’s die voor KLM vliegen. Het rode uniform verdwenen. Onderhavig aan Air France en KLM. Martin zelf verscheen af en toe nog wel eens tijdens luchtvaartsymposia. Maar je zag zijn leeftijd er zeker in de laatste jaren wel aan af. Sterk vermagerd, broos, een oude man. Maar met ogen die nog vol vuur konden meepraten over hoe het in de luchtvaart van nu toe ging. 2 oktober jl kwam dan het nieuws dat zijn fysiek laatste take-off was gekomen. 93 jaar oud geworden. Ik zelf vrees dat zijn bedrijf die leeftijd niet meer gaat bereiken. Rood werd blauw, en managers zijn geen ondernemers. Deze grote gaan we missen. Net als die andere die ik al eerder benoemde. En voor hen die dat wellicht zijn vergeten, i v m het vijftigjarig bestaan van Martinair schreef ik nog een boek vol iov een uitgeverij in de luchtvaart. Dat boek heeft nu vast extra waarde. (Beelden: Yellowbird)

Totaal genoegen in Rotterdam..

Totaal genoegen in Rotterdam..

Posted on by • Geplaatst in Culinair • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties

We werden uitgenodigd voor een heerlijk samenzijn in Rotterdam door onze lieve vrienden uit de omgeving van die grote havenstad. En omdat ik zelf van een paar jaar geleden de uitgekozen eetgelegenheid nog goed herinnerde als een geweldige ervaring, reed ik er vol enthousiasme dwars door het drukke verkeer met vrouwlief en de vriendjes heen. Wereldrestaurant Cathay aan de Martin Luther Kingweg 7 daar ons doel. En meteen lijdend voorwerp voor mijn verslagje over wat je daar zoal mag verwachten. Nou het is een restaurant plus bowling van de all-you-can-eat soort, maar dan met een enorme mate van verfijning qua gerechten en drankjes. Je betaalt een bepaald bedrag, koopt een tijdslot en wordt naar je toegewezen tafel gebracht waar je vanaf dat punt op allerlei strategische plekken de meest opvallende en lekkere gerechten kunt oppikken. Van voor- tot nagerecht, van Nederlands tot uitheems, groot of klein.

Na elke gang zet je het gebruikte bord aan de kant, dat wordt direct weggehaald, en ga je na het sociale aspect van samen aan tafel zitten kwekken weer op weg voor de volgende gang. Wil je het bord helemaal vol stampen? Prima, ga je gang! (en ik zag heel wat mensen dat nu net doen). Ik zelf ben meer van de diverse gangen met allerlei wat kleinere gerechten, nou van vis tot vlees, groenten of wat ook, het ligt hier voor je klaar. Wie dat wil kan stukjes vlees afsnijden van een varken aan het spit, maar je kunt ook een visje op de hete plaat laten klaarmaken, dan wel het geheel laten wokken.

De sfeer is gemoedelijk, de akoestiek voor de bakker, gewone gesprekken zonder stemverheffing te voeren, ondanks dat de zaak ook op deze doordeweekse woensdag begin deze maand, bijna tot de rand toe gevuld was. Rotterdam kan deze gelegenheid bijna blind vinden denk ik. Hele gezelschappen meldden zich namelijk voor een genoeglijke avond bij goed eten. De bediening is efficient, vriendelijk maar vooral ook terughoudend. Dat is altijd plezierig. Naast en achter het pand is een grote parkeergelegenheid, de toegang tot het restaurant-gedeelte is rolstoelvriendelijk. Zijn er ook minpunten? Ja. De toiletten zitten in het keldergedeelte. En de aanwijzingen er heen zijn niet van de meest opvallende soort. Het toilet kan er mee door, mits je goed naar de details kijkt, dan is dat qua aankleding minder verzorgd. Aandachtspuntje. Maar het maakte onze uren samen er niet minder om. Integendeel, ik raad iedereen aan die lekker wil eten (of veel) om hier eens een arrangement te boeken. Tussen 30-40 euro p.p. zit je hier een paar uur goed onderdak en hoef je daarna een paar dagen niets meer te eten. Overigens zijn echt dure likeurtjes niet bij de prijs inbegrepen. Verder al het andere en gangbare wel. En daarmee is de prijs/kwaliteit bij Cathay prima verzorgd. Overigens betekent die naam in feite niet meer dan China anno de 12e/13e eeuw. Maar dat is gewoon een weetje….De lieve vriendjes die ons trakteerden bedanken we uiteraard langs deze weg nogmaals, het was echt top! (Beelden: Cathay/prive)

Broodje van Jan…

Broodje van Jan…

Posted on by • Geplaatst in Horeca-ervaringen • Getagd , , , , , , , , , , • 9 reacties

Een simpele naam, een ‘keep it stupid simple’ concept. Nou ja, simpel, de lijst aan broodjes is bij de Hoornse horecazaak van Jan bijna oneindig. Echt van alles en nog wat is er te vinden en die keer dat wij hem vorige maand bezochten stond hij alleen in zijn zaak en deed naast het klaarmaken van al dat lekkers ook nog even de bediening binnen en buiten. Wij waren in die Noord-Hollandse stad gewoon maar wat op bezoek om diverse verschillende redenen en kregen best trek na al het gewandel in de historische straten van het centrum en langs de haven. Dus dan zoek en vindt een beetje hongerig type als wij onderweg al snel zijn, onze weg en ontdekten deze verrekt leuke zaak van Jan.

Eenvoudig ingericht, maar zeer ruim, met terras voor de deur aan de Grote Noord (45) in Hoorn. Eigenaar Jan zat eerst een pandje verderop, maar koos er vijf jaar geleden voor om groter te groeien en zijn oog te laten vallen op dit pand waar wij binnenstapten. En daar hadden we geen spijt van. De menukaart is als gezegd omvangrijk, pagina na pagina aan broodjes van alle soorten en maten (drie formaten) vers gebakken, beleg zo gek je kunt denken en bepaald betaalbaar.

Ook lekkere koffie en dito thee, keurig uitgeserveerd met van alles er op en aan. Wij zaten er op maandagochtend, dan zijn de meeste omliggende winkelstraten leeg omdat men hier nog een maandagsluiting kent, maar Jan is als een van de weinige middenstanders gelukkig open. En wij aten er zalige broodjes. Carpaccio met allerlei toevoegingen voor de smaak, brie, wit en bruine pistoletjes, het was een waar genoegen. De gelegenheid ademt als gezegd een redelijke simpele inrichting, maar je zou hier met een buslading mensen altijd een plekje kunnen vinden. Minpuntjes? Ja, het enkele toilet voor mannen en vrouwen (en tussenvormen), waar het papier ook niet echt op orde was. Maar dat is dan ook echt het enige. De prijs/kwaliteitverhouding is hier top en de eigenaar uiterst correct en klantvriendelijk. In je eentje een zaak runnen die ook nog eens veel afhalers kent…petje af. Overigens doet Jan niet aan frituur, dus geen broodjes kroket of zo. Maar de keuze is verder zo groot dat je die echt niet mist. (Rapportcijfer: 9) en de beelden komen uit de eigen iPhone…

Urk…

Urk…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Het was aardig zomers weer in de afgelopen maanden en als de dag iets positiever verloopt dan normaal maken we direct plannen voor een tripje hier of daar heen met wat mogelijkheden tot verpozen waar nodig of nuttig. Een van die dagen bracht ons ‘op Urk’. Want zo duidt je dat aan als je deze omgeving bezoekt. We kennen het cultuurtje vooral van de bij SBS-6 uitgezonden serie over bepaalde types die daar rondhobbelen en intussen een bijpassende status van BN-er hebben verworven, maar het eiland bezochten we ooit lang geleden eerder om het kruiende ijs te bekijken en te constateren dat de lokale horeca in de winter vooral de poorten sluit en je voor wat dan ook echt in de kou stond.

Maar dit keer was het totaal anders. Urk presenteerde zich van de positieve kant. De haven vol jachten en vissersboten, de terrassen vol, in de haven een groot hotelschip t.b.v. Oekrainse vluchtelingengezinnen. Helaas bleek de befaamde vuurtoren ingepakt vanwege onderhoud. Toch een gemis. Maar wat je verder kunt bekijken maakt duidelijk dat het leven op dit eiland best bijzonder moet zijn geweest toen het daar nog echt allemaal draaide om de visvangst en men los was van het vaste land.

Nu is dat anders, door de inpoldering van de Zuiderzee werden eilanden als dit gewoon vastgemaakt aan de rest van het land en was het met de vette jaren van de visserij wel gedaan. Veel van de moderne trawlers die Urk op het water heeft met de eigen registratie van het eiland, brengen hun verse waar nu naar Friese havens waar vandaan het voorheen zwemmende spul dan per truck naar Urk worden gebracht voor verdere verhandeling. Het maakt Urk overigens tot een welvarende gemeente. Zeker ook omdat men in het zweet des aanschijns het dagelijks brood moet verdienen hier. Het geloof kent vrijwel geen grenzen, net als het aantal kerken. In tijden van nood wist men die kerken wel te vinden.

Maar ook daarna, en dat zal in de hemel vast extra plekken opleveren. Urk dus, gewoon een leuk uitje. Er zijn wat winkels (en de mensen die daar werken stuk voor stuk aardig en klantvriendelijk..) een behoorlijk brede (niet al te goedkope) horeca en ook de nodige voor toeristen bedoelde evenementen als rondvaarten over het Flevomeer. We werden blij verrast. En dat maakte dat het een leuk daggie was. Niet om de hoek wellicht, wel interessant. Ook al kwamen we niet een van die SBS-sterren tegen daar. En dat was misschien maar goed ook. Urk heeft van zichzelf genoeg te bieden.. (beelden: Prive)

Popie Jopie trendy..

Popie Jopie trendy..

Posted on by • Geplaatst in Culinair, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , • 10 reacties

Echt door stom toeval, we zochten een specifieke winkel en kwamen terecht in een Hilversumse buurt die we eigenlijk niet kenden, maar wel vol bleek te zitten met vrij authentieke en lokale winkels met een grote afwisselende waarde, namen we even de tijd om ons te laven aan een bakkie met wat lekkers er bij. Dat viel nog niet zo mee, mooi weer, juni en alle terrassen vol, maar bij Your Coffee aan de doorgaande weg (Kerkstraat 38a) in dat wijkje waar de straten verder naar bloemen zijn genoemd. De gelegenheid is gevestigd in een soort diep doorlopend pand met halverwege een ‘keuken’ waar men de meest heerlijke gerechten samenstelt, prima drankjes in elkaar steekt en alles met een glimlach doet. Maar er is ook een keerzijde. Hoewel er genoeg personeel rond leek te lopen duurde het een minuut of 15 voor de ‘bestelling’ van ons werd opgenomen. En dat ging net als bij de buurtafels aangehoord op een wijze die ik als Mokummer maar beschreef als erg ‘Popie Jopie’. De bestelling ging elektronisch naar het centrale hart van het geheel want werd weer door een ander gebracht.

Uiterst vriendelijk personeel overigens, ook zonder dat overmatig populaire, en de door mij bestelde thee mocht ik zelf uit een fraaie witte kist halen. Tot zover prima. De bestelde appeltaart was meer dan zalig, warm gemaakt, met wat slagroom voor het zoete, en bleek een ware traktatie. Dat laatste geldt hier niet voor de akoestiek. Die is echt slecht en je zit dus constant in het geluid van om je heen verkerende gasten plus (open deuren) het buitengeluid. Tel daarbij op dat de toiletten (geen gescheiden systeem maar een enkele voor zowel D en H) niet meteen al te schoon oogden en de bruine suiker in de bijbehorende pot op tafel om een of andere reden los gebikt moest worden. Slordig voor zo’n trendy zaak. Want dat is het zonder twijfel. Jonge mensen vinden dit prachtig, de gasten die er zaten bewezen dat. Kleurrijke types voor wie geld geen rol speelde. Want echte budgetprijzen hanteert men hier niet. Dat mag hoor, want ze bieden ook prima waar voor dat geld, maar ik zou nog wat aandacht geven aan die toiletten, de details en vooral de akoestiek. Voor nu is mijn cijfer een 8-. En dat zou echt beter moeten kunnen. Overigens heb ik de lekkernijen op de menukaart niet in beeld gebracht omdat wij er overdag te gast waren. (Beelden: prive-archief)