Voor iemand als ik ben, is het onthouden van zaken uit een lang geleden verdwenen verleden soms lastiger dan voor andere mensen. Ik beschreef al bij een eerdere gelegenheid de bijeenkomst met vroegere jeugdvrienden die me allerlei namen noemden van lieden die bij mij allang in een zwart gat waren verdwenen. Maar ik kon wel weer feilloos opnoemen welke auto’s in welk jaar in dienst kwamen bij het tegenover ons huis gelegen garagebedrijf en ook welke vliegtuigen er op welk moment over onze straat heen richting Schiphol toerden. Het is maar waar je interesses liggen. Zo ging het mij ook vaak in werksituaties. Ik ben meer een werkbij dan een dartelende koningin met aanmatigende luxe streken. Werk gaat voor het meisje en vrouwlief weet wel dat ik dat al die jaren zeer letterlijk nam. En dus doet zich in dat geheugen ook op dat punt het zelfde verschijnsel voor. Ik heb kennelijk een delete-knop voor zaken die ik als onbelangrijk of triviaal afdeed indertijd, maar weet me andere dingen nog tot in detail te herinneren. Mensen die mij een streek leverden kunnen dus soms rekenen op volkomen vergeving, domweg omdat ik niet meer weet WAT ze me flikten, anderen zullen geen rustig moment meer genieten als het aan mij ligt, zij lagen dwars op de koers die ik voer richting het doel van de taak waarvoor ik was gesteld.

Daarbij ken ik ooit een vrij  groot loyaliteitsgevoel en stelde ik dat vaak in dienst van hen die boven mij waren aangesteld. De taak werd uitgevoerd, door roeien en ruiten, en dat wordt je dan best wel eens nagedragen. Maar no hard feelings s.v.p., zelden was iets echt persoonlijk bedoeld hoor….. In het derde boek wat ik nu aan het schrijven ben komt dit soort zaken ook voorbij. Ik merk aan mijzelf dat ik vrij afstandelijk kan schrijven over zaken die voor anderen wellicht als heel vervelend zijn overgekomen. Ik noem het maar een typisch gevalletje ‘bijkomende schade’. Hoe ik nu toch tot deze filosofische benadering van mijn selectieve geheugen kom zit hem in iets eigenaardigs wat me onlangs overkwam. Ooit werkte ik als jonge vent op Schiphol. De branche kent inmiddels grote veranderingen, ik ben er in 1977 uit vertrokken. De wereld van de vierwielers trok me nog meer dan die van de gevleugelde vrienden. Maar die vroegere concullega’s organiseerden een erg aardige reunie voor oud-managers uit die periode en wij kwamen onlangs bij elkaar. Ouder geworden, soms ook wijzer, en zeker in zijn algemeenheid fysiek een stukje zwaarder. Gezellige sfeer, dikke verhalen, soms verrassende zaken.

Uit alle aan de lange stamtafel georeerde verhalen bleek dat bij sommige figuren wrok leefde t.o.v. anderen. Ook mij viel dit ten deel. Na 40 jaar! Dan moet het wel heel erg zijn geweest. Maar ik heb geen benul waar de man in kwestie het over had! En een deel van de door hem aangehaalde en in zijn frustratie meespelende hoofdrolspelers van toen is gaan hemelen of geemigreerd, zoek dan je gelijk maar even… Nou ik niet hoor. Het zal wel. Wat ik niet meer weet kan nooit zo erg geweest zijn, en als je na vier decennia nog niet over de frustratie heen bent ben je wat weinig buiten geweest. Mijn leven is verder gegaan, mijn wereldbeeld duidelijk vergroot en Peyton Place niet mijn favoriete serie. Hoe heetten de hoofdrolspelers daarvan ook al weer….? Kortom, wat zei of deed jij op 23 augustus 1975? En wat op 3 december van datzelfde jaar? Als je dat nog weet vind ik het knap. Bij mij is de delete-knop daarvoor allang geleden ingedrukt. Had allemaal vast niks met het werk te maken. En dat vind ik toch het belangrijkste…..