Natuurlijk is het een stokpaardje voor me. Al was het maar omdat ik het wereldje in mijn werkende leven aardig heb leren kennen en zelf ook mijn steentje bijdroeg aan de invulling van wat ik nu maar even ‘echte journalistiek’ noem. Daarbij heb je als journalist altijd de ‘waarom, waar en wanneer’ vragen te stellen. Broodschrijvers doen dat anders. Die krijgen persberichten onder ogen van bedrijven of instanties, nemen grote delen van de tekst over en zetten dat neer in de door hen bediende media als ‘nieuws’. Gemakkelijk, eenvoudig en vaak zeer eenzijdig. En juist dat verwijt ik de huidige media in de breedte. Zeker op gebied van de immigratie, klimaat, Groningers, Limburg, toeslagenouders, criminaliteit etc laat men dat echte journalistieke vragen stellen of feiten verzamelen graag achterwege.
Men staat, zo lijkt het, in dienst van de grote politieke stromingen in dit land, luistert naar subsidieverstekkers of adverteerders en is daardoor veelal niet kritisch genoeg. Alle schandalen en crises in dit land zijn voor echte journalisten natuurlijk ‘kaassie’ maar in plaats daarvan zie je een grote voorzichtigheid optreden. Nou ja, als het in eigen kring kennelijk niet wordt geaccepteerd om al te kritisch op te treden natuurlijk. Men neemt ook het jargon van de veelal linkse stromingen over en doet aan propaganda in plaats van journalistiek werk. Een beetje dictator schakelt media ook uit als ze kritisch zijn. Daarbij wordt graag gewezen op Poetin in Rusland maar men vergeet dan vaak hoe Erdogan in Turkije optreedt, of de ayatollah’s in Iran. Ook binnen het communisme van vroeger en nu zijn vrije journalisten opgejaagd wild.
De tegenmening wil men daar niet horen. Dus wat doe je dan, je eigent je al die media gewoon toe en brengt eenzijdig nieuws. Toen het onlangs na zes maanden koude temperaturen en veel neerslag ineens zomer werd vielen de veelal linkse media over elkaar heen om maar te benadrukken dat dit toch echt klimaatopwarming betrof. Ondanks de aangedragen feiten zoals officiele statistieken, bleef men daarin volharden. Steevast zijn economische immigranten ook ‘vluchtelingen’ en gaat men zo ver om landen die wel een dam om zich heen hebben gebouwd tegen de instroom van al dan niet doortrekkende asielzoekers met een islamitische achtergrond, te beschrijven als ‘extreem-rechts’. Als een niet-westerse allochtoon (al dan niet immigrant) hier een misdaad begaat beschrijft men dat liever niet. Stelt dat het gaat om ‘verveelde jongeren’ en dergelijke. Frankrijk was recent wel weer een confronterend voorbeeld. Kortom er is veel mis in die media. En ik bekijk of lees ze dan ook kritisch. Met altijd in het achterhoofd dat ik wordt voorgelogen. Want wie feiten checkt, zelf, omdat dit een journalistieke taak is, wordt al snel gezien als niet gewenst, te kritisch, te rechts of wat ook. Maar ik noem die meeschrijvers en propagandisten zelf gewoon ‘hoernalisten’. En die hebben net als in Nazi-Duitsland of Stalinistisch Rusland heel wat uit te leggen. Het moest me even van het hart, u wilt me wel vergeven. Zo niet vraag ik meteen even ‘waarom??’ (beelden: Internet/archief)
Onlangs hoorde ik op de radio een verhaal naar aanleiding van een door een luisteraar gestelde vraag. Die verbaasde zich er over dat in de medische wereld van huisartsen en apothekers de fax nog steeds een dominante rol speelde. De ‘wat’? Ja, de fax! Voor de jonkies onder ons, dat was een wondermachine die ooit via het telefoonnet in staat was om een document door te seinen van de ene kant van land of wereld naar de andere. Met veel gepiep en gekreun van de ingebouwde printers. Het was een toppunt van vernuft toen hij ergens halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw uit werd gebracht en het ding was in het begin peperduur. Via leaseconstructies kon je er een aanschaffen, iets wat wij indertijd in het door mij eerder beschreven auto-dealerbedrijf ook deden. Zie mijn vervolgverhaal maar een paar hoofdstukken terug. Maar dit terzijde. Toen de fax was ingeburgerd bleek hij eigenlijk al achterhaald.
De personal-computer had ook zijn intrede gedaan en al snel waren we in staat om hele rapporten per electronic mail als bijlage over te zenden van punt a naar b. De digitale wereld versnelde met een turbo en de fax werd een relikwie uit de oude doos. Net als de oude zwart-wit-tv toen we eenmaal kleur hadden ervaren. Ergens in de jaren negentig was al het einde voor die fax in zicht en niemand heeft er nu nog een staan schat ik in. Nou ja, met uitzondering van die medische wereld dan. Daar werkt men er nog mee. Heeft iets met privacygevoelige zaken van doen. Men beschermt de patiëntendossiers met het eigen leven, en dat is ook de reden dat je bij verhuizing zoveel moeite moet doen om gegevens mee te laten verhuizen opdat de nieuwe behandelaars kunnen kijken naar datgene wat over je bekend is bij de verschillende witjassen die dit doel dienen.
Naar ik nu begreep wil men de eventuele overdracht slechts doen per fax. Al zijn die dingen dan tegenwoordig via via wel in de computersystemen geïntegreerd. Wat men ontvangt en wil uitdraaien komt langs de pc op de printer en dan weer in een fysiek dossier. Voor de rest zou ik geen sectoren meer kennen die de fax nog zien als een modern communicatiemiddel. We mailen, appen, skypen en wat dies meer zij, maar faxen? Wie het nog wel doet mag het me vertellen. Graag met uitleg over het waarom en waardoor….Maar ik vrees dat ik maar weinig reacties van dien aard zal krijgen. Overigens was in mijn persoonlijke geschiedschrijving ooit een moment dat ik ‘in between’ de retail-autowereld en de wholesale-autowereld weer even terugkeerde op Schiphol. Ook dit verhaalde ik al eens eerder. Maar opvallend, kom je uit een relatief klein bedrijf met telefoons en faxen, in een wereld waar men toen nog de telex en schrijfmachines gebruikte. De Telex?? Ja! Wie dat nog heeft meegemaakt mag zich ook melden…..(Beelden: Internet)
Hoe zou het leven er uit zien als je echt en compleet verstoken zou zijn van gevoelens voor anderen. Er bestaan echt mensen die zulk gedrag vertonen. Die alleen maar staccato rechtuit kunnen denken en doen en nooit bezig zijn met wat een ander beweegt. Die daarin ook geen enkele interesse hebben. Ik stel me dan vaak voor hoe die een relatie moeten krijgen en als dit dan alsnog lukt, ook nog wat onderhouden. Stel je eens een leven voor zonder die toch belangrijke emotie van de liefde. Je wordt verliefd, houdt van die ander, wilt die omarmen, vasthouden, verwennen. Als dat gevoel er niet is, verdwijnt toch veel waardevols uit je leven. Ook al zijn er genoeg studies die aantonen dat de liefde een tijdrovend verhaal is waar we als zakelijke mensen best zonder zouden kunnen. Nu is het niet zo dat je zonder interesse in de ander zou kunnen functioneren. Ook niet zakelijk. Een van mijn oude chefs leerde me het trucje om altijd te trachten je in te leven in de ander. Was dat een voetbalgek, vraag dan naar de laatste wedstrijd van die en die club waar hij vast verstand van had.
Hield hij van vissen, praat er over en neem af en toe eens een speciale dobber mee. Het werkte prima en ik wist en weet nog steeds veel over de levens van andere mensen, domweg omdat het me interesseert. Des te opvallender de lieden die dat soort gevoelens helemaal niet kennen en slechts kijken naar de eigen navel. Overigens zonder daaraan de conclusie te verbinden dat die navel wellicht leidt naar een gebied waar je beter naar kunt kijken. Neemt niet weg dat we allemaal wel eens tegen iemand aan zijn gelopen die jouw leven niet zag als interessant genoeg, jouw interesses ziet als er niet toe doend en jouw pijn(tjes) niet (h)erkent. Zijn lastige mensen om mee om te gaan. Je moet wel heel erg sterk in de schoenen staan om voor zo iemand zelf wel gevoelens te ontwikkelen.
Vriendschap en andere relaties gedijen bij tweezijdigheid. En voor de goede orde, of je al dan niet een actief leven leeft gebaseerd op seks en lust zegt niets over de inhoud van een relatie. Immers die gedijt bij dat samen beleven van de rest van je leven. Een beetje seks duurt van enkele minuten tot een paar uur. Dat andere vult de rest van je leven in. Overigens ben ik zelf niet zo van de overdreven aandacht voor de ander hoor…..het moet ook weer niet overdreven worden. Genoeg is genoeg…..maar het moet wel enigermate oprecht overkomen natuurlijk….
Altijdmijnmening 