Wat mij al zolang ik bewust nadenk intrigeert is het feit dat wij mensen een soort combinatie lijken te zijn van een fysieke aanwezigheid met een meegeleverd wat groter denkvermogen dan het gemiddelde wasbeertje of pakweg die duizendpoot die verdwijnt onder de stenen in de tuin. Gelovigen noemen dat denkvermogen een ziel en laat ik dat als beeldvorming nou eens vasthouden voor mijn filosofische gedachten over dit onderwerp. Immers, gelovigen gaan er vanuit dat als hun lichaam er de brui aan geeft de ziel zich op een of andere wijze uit dat vol water staande vervoermiddel verheft waarin het geestelijke denken zich jarenlang heeft voortbewogen.
Die ziel komt daarna in de hemel of wat ook, dan wel een pakhuis voor nog veel meer zielsgenoten en kijkt tevreden (..) terug op het afgelopen leven of wordt door een hogere macht teruggezet in een nieuw leven waarbij naar mate je gedrag vertoonde dat goedkeuring verdiende of afkeur, de keuze kan vallen op een varken of een mooie jonge dame in de dop, dan wel een Adonis voor de dames. Of zouden zielen dat typisch man/vrouw scheiden helemaal niet meer kennen? Vragen, vragen! In een op zich best beklemmend verhaal dat ik een paar jaar terug las ging over de ziel van een vrouw die bij leven gelukkig getrouwd was, een fijne man had, lieve kinderen, een schat van een hond, eigen huis en zo meer, maar door een ongeluk uit het leven werd gerukt transporteerde zij naar zo’n bewaarpension in de Hemel.
Nou ja, ik noem dat maar zo voor het goede begrip. De ellende voor haar bleek te zijn dat zij door haar plotselinge dood geen goed afscheid kon nemen van haar dierbaren en dus niet rijp was voor verdere verwerking van haar ziel. Ze moest daarom verplicht toekijken hoe het op ‘Aarde’ verder ging met haar achtergelaten gezin. Ze zag hoe haar kinderen eerst verdriet hadden maar langzaam aan verder gingen met hun leven. Deed haar man ook. Die werd opnieuw verliefd en ze zag van boven af toe hoe die verliefdheid ook in den vleze werd geconsumeerd. Intussen kroop de hond bij de minnaars van dat moment in bed. Haar totaal vergeten. Ze deed ultieme pogingen om maar te blijven communiceren met ‘beneden’ maar dat lukt niet. Machteloos moest ze toezien dat zij vergeten werd en op enig moment was. Het verdriet leidde uiteindelijk tot acceptatie. En hoewel tijd in die opslagplaats voor dolende zielen geen rol speelde was ze na een paar Aardse jaren toe aan de volgende stap. Maar daar stopte het boek. Want achter die grote deur van het eventuele niets is niemand geweest die er over kan schrijven. Maar ik vond het beklemmend. Dus neem me maar voor om vooralsnog niet op die reis te gaan. En ik gun jullie allen dat je de blik hier op Aarde nog een tijdje kunt richten op het echte bestaan. Zelf wel eens het idee gehad dat je op een of andere wijze wordt bekeken door iemand in een andere dimensie? Wel eens contact gehad? Vertellen hoor…… (Beelden: Internet)
Altijdmijnmening 