In het verleden heb ik wel eens geschreven over mijn gevoeligheid voor migraine. En hoe dat fenomeen mij pas op wat hogere leeftijd trof. Ik denk zo eind jaren negentig dat ik er ineens mee werd geconfronteerd. Ik heb de aura-vorm, waarbij je plotsklaps wordt overvallen door eerst een paar en daarna flink veel lichtflitsachtige verschijnselen in de ogen. Dat duurt pakweg een half uur, zakt dan weg om daarna ruimte bieden aan hoofdpijn die gek genoeg de ene keer intens kan zijn maar soms ook in een uurtje is verdwenen. Omdat de huisarts er indertijd een beetje om moest lachen, ‘je hebt een blonde-vrouwen-aandoening’, houd ik het qua bestrijding van de gevolgen maar bij paracetamol-inname, die ik aanpas bij de intensiteit van de aanval.
Zijn er triggers?? Geen idee, want het is me overal al eens overkomen, zelfs als ik volkomen ontspannen in mijn tuinstoel geniet van de rust. Ook in stress-situaties. Niks dat zo bijzonder is dat je er een specifieke vinger op kunt leggen. Als georganiseerd mens houd ik ook bij hoe vaak ik dit verschijnsel meemaak. Daarbij is wel te constateren dat het met de jaren in aantal stijgt. Ook dit jaar is de frequentie hoog. Gemiddeld 2 keer per maand ben ik de pineut. Maar afgelopen maand juli kwamen er binnen vier dagen vijf aanvallen voorbij. Waarbij de heftigheid van de hoofdpijn een soort Eredivisie bereikte. Zo heftig maakte ik het tot nu toe nog niet eerder mee. Dat hield in dat ik die dagen eigenlijk liggend in het donker door bracht, voor een actief type als ik nu eenmaal ben, een soort ‘verloren dagen’.
Onze witte poes vond het prachtig, die lag meteen naast me te knorren. Maar ik had er weinig aandacht voor. Arm diertje… Hoe dan ook, nog vervelender is de onvoorspelbaarheid. Soms geen een enkele aanval in een bepaalde maand, in andere 4 of 5, het is niet te bevatten of te snappen. En omdat de medische stand ook niet echt een idee heeft van oorzaken of gevolg is het meer een kwestie van ondergaan dan me druk maken over het feit wat het nou veroorzaakt. Een jaar of 1.5 geleden ben ik nog eens voor iets anders onderzocht en bracht dit verschijnsel bij neurologisch onderzoek te berden. En dus werd ik onderwerp van een extra onderzoek waarbij hersengolven werden bekeken en je wordt blootgesteld aan allerlei lichtflitsen en zo meer. Zou licht oorzaak zijn van die migraine wekten ze dat hiermee wel op. En wat denk je? Niks, nada…. Natuurlijk las ik er het nodige over sinds ik er al die jaren terug mee werd geconfronteerd, maar het sluit nooit echt aan op…. Eetpatronen? Geprobeerd, helpt niet. Gedrag? Licht? Stress? Nee hoor, niets wat een directe oorzaak heeft. Maar lastig is het wel. Gelukkig koester ik de jaren die zonder migraine verliepen. Waren er best veel achteraf gezien. Want een leuke kwaal is het niet echt… Maar verder gaat het wel hoor…Niks serieuzigs….. (Beelden: archief)
Op een vrijdagmiddag laat ging de telefoon. Bij toeval was ik nog op de zaak en nam die centrale telefoon aan. Het bleek de secretaresse van de Heer H. R.* te zijn. Nu was dat voor mij iemand op grote afstand, maar hij was indertijd wel de grote baas van het autohuis van Pon waar men VW en Audi verkocht. De dame in kwestie vroeg me of ik verantwoordelijk was voor die Service-Mobielen en het persbericht. ‘Ja’ antwoordde ik oprecht. ‘Wilt u dan als de bliksem zorgen dat er een correctie op het persbericht uitgaat?! En ook dat de logo’s van VW en Audi van die door u geleverde servicewagens worden gehaald!?’. Mijn antwoord was dat ik dit toch wel even eerst met mijn ‘baas’ wilde overleggen. Dat het echter ‘nu vrijdag was en ik de man niet kon bereiken‘. ‘Ik geef u namens de heer R. de waarschuwing en opdracht om dit alsnog NU te doen’…dreigde de dame. Ik nam het verder maar even ter kennisgeving aan. Maandag was vroeg genoeg. Het bleek in dit geval te laat. Hoewel mijn directe chef Jaap van Rij er na horen van dit verhaal niets voor voelde om die logo’s van de auto’s te laten halen en al helemaal niet om het persbericht te herzien had deze affaire voor mij persoonlijk een paar vervelende gevolgen. Dat bleek op enig moment tijdens de Bedrijfsauto-RAI 1996.
Waar Skoda voor het eerst weer eens acte-de-presence gaf en voor een prikkie in een bescheiden stand Felicia PickUp’s en VanPLussen uitstalde. Op enig moment bleek er een rel te zijn uitgebroken waarbij de heren R*. en Van Rij over die Service-Mobiel-affaire kibbelden en R*. mijn ‘hoofd wilde laten rollen’. Ik had immers zijn expliciete via zijn secretaresse gegeven opdracht naast me neergelegd. ‘Ja zeg, het moet niet gekker worden’, was mijn antwoord toen ik hoorde wat ‘die malloot uit Leusden’ over mij afriep. Wilde men echt van mij af omdat ik niet bereid was geweest mijn baan op het spel te zetten door tegen de wil van mijn eigen directeur in te gaan? Hoe moest ik dan functioneren als Verkoopleider? Ik mocht dus kiezen uit twee kwaden? Ontslag of ontslag! Prima, maar dan zou het ook hard tegen hard gaan. Het eerste telefoontje naar mijn toenmalige advocaat bracht uitkomst. Er was geen grond voor ontslag, ik was immers loyaal naar mijn eigen directie en het zou toch te gek zijn als een andere directeur dan de mijne me een dergelijke sanctie zou kunnen opleggen. En ik stond strak en stijf achter ons merkbelang.
Goed voor mijn stemming of gemoedsrust van dat moment was het allemaal niet. Het leek wel een wespennest waarin wij ons bewogen en mijn PON-gevoel, voor zover al aanwezig, was compleet verdwenen. Het liep ogenschijnlijk met een sisser af allemaal, de partijen kwamen tot een compromis. Maar R*. vergat mijn naam nooit meer en toen hij later zelf verder klom in de hiërarchie van Pon nam hij op subtiele wijze wraak. Zijn wil was wet in de bubbel waarin hij toen qua mentaliteit verkeerde. Het gaf eens te meer aan dat wij met Skoda wel erg veel strijd moesten leveren. Zelfs intern bij Pon. En van een familiegevoel was dus weinig te merken. Dat kwam later pas, stukje bij beetje. Overigens scoorden we tijdens de bewuste BedrijfautoRAI nog best goed ook. O.a. het bekende hoofdstedelijke autoverhuurbedrijf Ouke Baas kocht met dank aan mijn persoonlijke relatie met de eigenaar/directeur van dat bedrijf, een aardig aantal Felicia PickUp’s en die werden jarenlang probleemloos door de Gemeente Amsterdam gebruikt. Dat compenseerde het negatieve gevoel dat PON me persoonlijk indertijd bezorgde tenminste nog een beetje. Wordt vervolgd! (Beelden: Yellowbird archief/Skoda/Pon Mobiel – *)naam omwille van privacy weggelaten)
Bij de gate aangekomen op het nog stille Schiphol bleek de vlucht eerst flink vertraagd. Vervelend, maar ja, dan maar even een bakkie doen. Daarna verviel hij helemaal. Het was slecht weer in Berlijn en KLM besloot niet te gaan. Ik moest mijn aanwezigheid bij die meeting cancellen. Later bleek dat Berlijn leed onder een sneeuw- en ijsstorm. Had ik wel kunnen vliegen zou ik gegarandeerd vast zijn blijven zitten daar. Kortom, geluk bij een ongeluk. Ook op Geneve Airport heb ik veel met vertragingen te maken gehad. Maakte niet uit of je vloog met KLM, Swissair of EasyJet. Altijd vertragingen op de terugweg. Door laat aankomen van het vliegtuig vanuit Amsterdam. Heel vervelend, want op Geneve draaien ze rond 8 uur de lichten uit en doen de winkels dicht. Zit je dan in een steeds leger wordende vertrekhal achter de douane… Kortom, ik zou de tips serieus nemen van die eerder genoemde organisatie. En mocht je dan alsnog stevig in de vertraging terecht komen of zelfs een annulering meemaken, kan die club je wellicht helpen met een schadeclaim. Wordt het wellicht toch nog een leuke Kerst.
Nu ben ik altijd wel letterlijk een aardig verhalende dromer geweest, maar dan wist ik wel waardoor e.e.a. werd opgewerkt. Algemeenheden, angsten, zaken die me raakten in de huidige of zeer recente geschiedenis. Vertaald naar een verhaal waar ik zelf een rol in speelde. Maar als die dromen de echte geschiedenis gaan vertellen, waarbij mijn carrièremoves een rol spelen, wordt het toch wel vervelend. Ik sloot sommige van die tijdperken af door iets compleet anders te gaan doen en de vorige fase te vergeten of mee te nemen als aardige leerschool. Wat ze meestal ook waren. Ook als ik zelf een paar negatieve beslissingen nam in zo’n tijdperk, dan nog leer je er als mens van. Als het goed is en je in staat bent over je eigen feilen heen te kijken. Dat laatste is niet iedereen gegund heb ik wel ontdekt en juist die mensen kom ik dan altijd weer tegen als ik met die dromen bezig ben. Malloten, nikskunners, allesweters, jaloerse lieden, misgunners, wraakzuchtigen, roddelaars, kortom het bekende rijtje types die je in het echte leven zo dwars kunnen zitten als jouw weg van zwart naar wit loopt of van helder naar eerlijk.
Ze maakten kennelijk veel indruk. Althans voldoende om me dwars te zitten in de slaap. Terwijl de mensen waar je echt iets aan had, waar je veel van leerde, die aardig liefdevol en vriendelijk waren en soms zelfs dat niet eens, geen hoofdrol krijgen aangeboden in dat snurkende verhaal dat alleen in de eigen geest wordt verfilmd. Nee, dat boek maakte meer los dan me soms lief is. Als dat nu net zo gaat met de inhoud is het goed. En voor wie daar interesse in heeft, ja, de laatste ronde correcties nadert zijn einde. Het moet dit jaar gaan lukken om het in druk richting lezers te krijgen. Wellicht dat die dan met mij mee kunnen dromen over een wereld die bijna niet meer bestaat maar zoveel invloed had op mijn persoonlijke ontwikkeling. Toch iets waard….al is het maar een reeks bijzondere dromen. En jullie beste lezers? Hoe zit het met jullie dromen???
Altijdmijnmening 