Hard rechtuit…

Hard rechtuit…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: euro-ncap-test-crash.gif

In onze woonomgeving horen en zien we nog wel eens van die prominente machotypes die met hun auto, motor, scooter of zelfs fatbike zo hard mogelijk van hun plek gaan om dan in een rechte streep indruk te maken op het vrouwvolk of enig afgeleide daarvan. Kan zijn dat die in katzwijm vallen van zoveel gegil van banden of de lucht van verbrand rubber, maar in de meeste gevallen is het vooral de bestuurder zelf die meent dat dit voor altijd indruk maakt op de eigen ziel. Ook onderweg kom je deze types tegen. Lekker in de korte broek en t-shirt op een motorfiets met 150km.u die stomme automobilisten voorbij razend.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: car-crash.jpg

De diagonaal afslaander die maling heeft aan verkeersregels of mede weggebruikers. Maar vooral de snelle jongens die menen dat 100km.u voor de watjes bedoeld is en niet voor hen. Ik noem dat altijd dragracers. Een term die komt uit de VS waar men met extreem opgevoerde vehikels in staat is om pakweg in 1.1 seconden weg te vliegen naar de 100km/u. Rechtuit….geen bocht te zien. Dat soort types wil zich ook nog wel eens begeven op een van de grote Europese circuits met hun eigen autootje (of dat van de baas) om daar Max Verstappen te imiteren dan wel een of andere held uit het race-wereldje. Knoeperhard over een racecircuit heen denderen…het kan zelfs mij bekoren.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p3311063_edited.jpg

Mits je goed kunt rijden en ook weet dat er grenzen zijn aan wat jouw auto of motor aankan. En dat is vaak niet de absolute topsnelheid of sprint, nee, die grenzen liggen meer aan jouw stuurkunst. Tijdens mijn ritten op Zandvoort of de Hungaroring merkte ik wel dat ik in bochten toch een beetje de veilige kant opzocht en niet met 150km.u probeerde om de boel heel te houden. Dat deden anderen wel. En stonden dan soms achterstevoren op dat circuit. Als ik naar (heel leuke) Youtube filmpjes kijk van types die met hun bugermansbolides de Nurburgring in Duitsland proberen te slechten zie ik de ellende van crashes en schade al op voorhand aankomen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mid-4-cockpit-images.jpg

Men rijdt geen ideale lijnen, houdt het gas er vol op en weet niet dat een haakse bocht ook echt bedoeld is om de snelheid er uit te halen. Met een Formule 1 auto geen probleem, Max zou de tip van zijn schoen er niet voor van het gas halen, maar met een gemiddelde BMW, Audi, Toyota of wat ook is dat wel handiger. En dus gaan er veel van die would-be coureurs rechtdoor, rammen over betonranden, gras, gravel, raken stootranden en lopen fikse schade op aan hun semi-rallywagens. En dan is het balen. Ook Nederlandse macho’s zoals ik die in de aanhef al beschreef komen hier voor een paar tientjes (onverzekerd) racen. Ik kijk er met verholen glimlach toch hoofdschuddend naar. Hoewel er heel goede chauffeurs tussen zitten, weinigen beseffen dat hun auto ook een wapen is, en dat kan dodelijk zijn als jij het niet beheerst. Bochten, toch iets anders dan hard rechtuit…Maar ik vermaak me er wel mee. Mits niet op de openbare weg…. (beelden: Archief)https://www.youtube.com/watch?v=-xolb18-yG0

Toegevoegde waarde…

Toegevoegde waarde…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: praag-black-light-1.jpg

Wel eens stil gestaan bij het fenomeen ‘aangetrouwde familie’?? Zelf niet verrast door wat er achter jouw grote liefde zat qua aanhang in de vorm van familie en vrienden?? Ik zelf sloot die lui indertijd al snel in het hart hoor, en herinner me de meesten voor zover ze wellicht voor altijd zijn verdwenen als warme en vriendelijke persoonlijkheden. De uitzonderingen waren er natuurlijk ook. De lastige oom, tante, de vriend(in) die je liever niet/nooit meer zag. Omgekeerd ging dat vast ook zo, want ook in mijn aanhang zaten indertijd enkele best bijzondere types.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: stockholm-2.jpg

Waarbij opviel dat de meeste vrienden trouw en aardig waren en empathischer richting mijn toenmalige ‘verkering’ verloofde of vrouw dan delen van de familie waaruit ik kwam. En nog steeds zie ik bij anderen dat zelfde fenomeen en bedenk me maar dat je dat als liefdespaar er dus gratis en voor niks bij krijgt. De moppen, grappen en sketches over die ‘lastige of vervelende’ schoonmoeder zijn niet zo maar talrijk. Nu zijn wij na al die jaren helaas heel wat van die aanhang kwijt geraakt en ik mocht intussen eigenlijk nooit echt klagen over die schoonfamilie, in tegendeel.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: rijks-9-img_3759.jpg

Maar ik zie bij anderen toch best wel eens zorgwekkende zaken. Zoals overdreven bemoeizucht, zelfs jaloezie. Soms speelt klassenverschil een rol, het valt niet altijd mee om dat dicht te roeien met alleen maar bijna naieve liefdesgevoelens. De prins en het burgermeisje, het klinkt of leest leuk in een of ander bedacht verhaaltje, in de praktijk blijkt dat best lastig te bereiken. Zie het Britse Koningshuis en die Prins Harry die zo nodig met zijn Megan wilde trouwen, een actrice van matig niveau. Het meisje werd venijnig toen zij niet werd opgenomen in de schoot van de koninklijke familie en sterker nog het gevoel kreeg dat haar kleur en afkomst een rol speelden bij het krijgen van kinderen en diens koninklijke status. Dat speelt binnen burgerfamilies net zo. Geloof, de buurt waar je bent opgegroeid, de status van je familie (ondernemers, arbeiders, links, rechts..) het speelt allemaal mee. Zonder aanziens des persoons. Liefde kan zo mooi zijn, maar eigenlijk zou je die bagage er niet bij moeten krijgen. Neem van mij maar aan dat die verliefdheid snel voorbij gaat. De liefde blijft wellicht maar juist in die fase kom je in aanraking met de (ambities van) de schoonfamilie. En die confrontaties zijn soms heel plezierig, vaak niet. En probeer dan maar om die warme gevoelens voor elkaar overeind te houden. Sommigen ontvluchten de problemen. Gaan reizen, emigreren zelfs, bouwen hun eigen leven elders opnieuw op. En hun vriendenkring…Immers vrienden kies je, familie niet. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn op dit gebied. Ik zelf kwam tot dit verhaal na het zien van een paar interviews op TV waarin jonge mensen hun verliefdheid met elkaar deelden. Maar kennelijk over die aanhang nooit hadden nagedacht…. ( Beelden: archief/internet)

Toeval…

Toeval…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_6279-kopie.jpg

En als ik hiervoor nog schreef over wat er een eeuw geleden allemaal (niet) gebeurde, neem ik jullie vandaag even mee naar een kantoor bij een grote bank die toen nog haar hoofdkantoor had aan de Amsterdamse Herengracht. Daar vond je begin jaren 60 allerlei afdelingen waar in het pre-computertijdperk heel wat mensen werkten die naar gelang hun leeftijd en ervaring via een strak systeem van rangen en standen plus de nodige studie hun weg omhoog binnen dat instituut zouden kunnen vinden of dat al hadden gedaan. De afdeling waar ik indertijd als jong ventje was binnengekomen bestond uit tientallen mensen achter stalen bureau’s die in blokken waren ingedeeld naar rang en stand en zeker bij de functie passende status.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pict0709.jpg

Waar ik toen zat was na mijn aantreden de afdeling van de jongste bedienden en zij die al een jaartje verder waren in hun carriere-status. Hoe verder weg je zat van de ramen (uitkijkend op de Herengracht en de grote concurrent AMRO aan de overkant) hoe lager de rang. Maar dat ging dan weer niet op voor de dames die er in die periode ook actief waren. Die zaten helemaal achteraan op een verhoging achter glas maar zonder deur met achter zich een afgesloten magazijn/archief.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pict0639.jpg

De leeftijd van de dames was een afspiegeling van wat ook bij de ‘mannen’ speelde. Ze waren er in alle leeftijden, maten en uitmonstering. Zij tikten veelal op de toenmalige schrijfmachines kaarten die later een grote rol speelden bij het werk dat ‘beneden’ werd gedaan. Hoe dan ook, net als bij de mannen/jongens op die afdeling werd ook bij de dames eenmaal per jaar een nieuwe lichting meiden toegevoegd aan het bestaande bestand. Het kon ook zo zijn dat van de jonge meiden die vorig jaar waren ingestroomd voor een deel weer naar andere afdelingen verdwenen. Ging bij de jonge mannen ook zo. Lang geleden alweer stapte daar een meisje binnen dat nu nog mijn echtgenote en partner is.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa200301_edited.jpg

Wij hadden snel contact met elkaar, verkenden, zochten, gaven niet toe, maar kregen elkaar toch te pakken. Zelfde frequentie, veel overeenkomsten in achtergrond, en bereid samen te knokken tegen wat wij zagen als onwenselijk maar zeker ook in de weg staand voor de zo gewenste zelfstandigheid. Het werd bij die bank niet zo begrepen, maar we zetten toch door. Na een tijdje lang intense verkering, verloofd, en kort daarop getrouwd. Hartstikke jong, geen idee wat het leven ons zou brengen maar zeker wetend dat we het wel gingen redden samen. Met hulp van de schoonouders een eigen stekkie bij hen in dat fraaie oude grachtenpand aan de Amstel. Later een eigen flat in de splinternieuwe Bijlmermeer. Het leven kwam met ups en downs maar samen maakte sterk, dus dat redden we wel. Verhuizingen, werk, veel werk soms, en nog steeds bij mekander. Tuurlijk oudere lieden nu. Maar die herinneringen blijven. Samen knokken nog steeds, soms onderling, maar dat sterkt…. Hoe dan ook, vandaag een fiks aantal jaren getrouwd. Ooit een bankstel….Maar door andere beroepskeuzes nu allang niet meer. Pensionado’s geworden en daarvan genietend. We vieren altijd heel bescheiden…Want dat verdienen we samen…(beelden: Prive-archief)

Terug in de tijd…

Terug in de tijd…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: anu-32-enkhuizen-poort-en-binnenhaven-230895-scan10201.jpg

Het was voor ons absoluut niet de eerste keer dat we hier te gast waren, al een paar maal eerder reden we de benodigde kilometers naar het noorden voor een bezoek aan het zeer charmante Zuiderzeestadje Enkhuizen en het daar gevestigde museum van die naam. In de laatste week van augustus was het er prima weer voor dus hup. Auto geparkeerd op de speciale parkeerplaats bij de hoofdingang en dan met je Museum-jaarkaart door de toegangscontrole richting veerpontjes die je in een minuutje of 20 naar het museumterrein zelf brengen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: enkhuizen-p6270270.jpg

Leuk tochtje, veel te zien, en dan na ontschepen aan de wandel. Langs allerlei fraaie oude panden, winkels, grachtjes, oude ambachten, scheepjes, maar ook mensen die met heel veel plezier de sfeer hier extra gezellig maken door hun acteertalent of gidsvermogen. Dat museum is in feite een herinnering aan een wereld die we anno 2025 niet meer kennen. Die van vissers, ambachtslieden, mkb-ers, arbeiders die allemaal iets van doen hadden met het IJsselmeer (v/h Zuiderzee) of de Waddenzee.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: enkhuizen-p6270252.jpg

Je krijgt inzicht in de werk- en leefomstandigheden van die mensen in vroeger tijden en zeker in de winkeltjes hangt nog de oude (plezierige) sfeer. Er is van alles te doen en te beleven, en als je even wilt bijkomen van al die indrukken en informatie is er een stel fraaie horecazaken waar je lekker aan de koffie/thee met iets lekkers (appeltaart…aanrader) om je heen kijkend het gevoel krijgt dat je in vroeger eeuwen verkeert.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: enkhuizen-p6270271.jpg

Er zijn wat uitgangen vanuit het museum naar de oude stad en dat raad ik zeer aan. Want in dat Enkhuizen staan diverse panden en kerken die stammen uit de 15e eeuw of zo en die je terugvoeren naar de hoogtijdagen van de VOC waaraan veel Noord-Hollandse steden indertijd zoveel plezier beleefden. Veel van die schepen van die toenmalige multinational konden namelijk niet over de zandbanken rond de Amsterdamse haven heen komen en meerden dan maar op de rede van Hoorn of Enkhuizen en laadden hun dure goederen over in kleinere schepen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: p6270251.jpg

Die handel maakte deze steden rijk. En dat is goed te zien. Vanuit historisch perspectief bekeken is het net of deze stad deel uitmaakt van dat eerder beschreven museum. Dus wij wandelden de nodige stappen, bekeken al dat fraais en liepen via via naar de tussenstopplek voor die veerbootjes van het Museum. Die ligt wat verstopt in een insteekhaven waar ook de veerboot naar Stavoren aanlegt. Moet je wel op de juiste kade gaan staan. Deden wij niet…dus dat werd rennen, maar we haalden de boot en kwamen zo weer terug bij de auto die nog steeds op ons wachtte. Parkeren kost hier 7 euro voor de hele dag, je betaalt met je pinpas. Het museum kost volwassenen iets meer dan 20 euro p.p., maar Museum-Jaarkaarthouders kunnen zoals hier voor al beschreven gratis naar binnen. Wie echt iets heeft met de vaderlandse geschiedenis moet dit museum echt eens op de wishlist zetten. Voor ons was het een leuke hernieuwde kennismaking. (Beelden: Eigen)

Een eeuw terug…

Een eeuw terug…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 30-9-25-1.jpg

We vinden wel eens dat wij het in onze tijden lastig hebben maar bedenk zelf ook maar eens hoe dat moet zijn geweest voor de mensen van een eeuw geleden. Er zijn daar maar weinigen van over die ons er nog een helder verslag over kunnen doen, want dan moet je toch al snel ouder zijn dan die eeuw lang is en dat is nog maar een enkeling gegeven. Als ik de nieuwsberichten van deze datum in 1925 bekijk zie ik weinig opwindends voorbij trekken. Maar dat opwindende aspect had zich deels natuurlijk al wat eerder afgespeeld. Bedenk maar dat de gemiddelde burger net 7 jaar eerder de Eerste W.O. achter zich had gelaten met alle ellende van dien. Veel landen om ons heen trachtten te herstellen van wat toen aan schade was aangericht en met name de bevolking was in die jaren van oorlog aardig ontdaan van veel jonge mannelijke soldaten. Dat heeft altijd effect op wat daarna kwam.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 300925-3.jpg

In Griekenland werd door een toenmalige dictator de grondwetgevende vergadering van het land ontbonden. Indertijd kwam je door de chaos veel van dit soort zaken tegen. En de roep om sterke (..) mensen was overal hoorbaar. Of ze nu extreemrechts of uiterst links waren. De clash tussen die culturen vond ook een eeuw geleden al plaats. Het Vaticaan vaardigde intussen een circulaire uit dat vrouwen niet in doorzichtige kleding (op hoofd, kraag, benen en bovenarmen) de kerk mochten betreden. Dat werd gezien als respectloos.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 300925-4.jpg

Wat zijn we nu een eeuw later daarin opgeschoten?? Tegelijk werd voor het eerst een door Roomse nonnen geleide en gerunde medische organisatie opgezet die mensen moest helpen in geval van nood. Dat bestond eigenlijk daarvoor nog niet. Bij een diefstal uit de suite van erfgename Jessie Woolsworth (van de bekende winkelketen) in het Plaza Hotel te New York werden sieraden gestolen t.w.v. $ 750.000,–. Een enorm bedrag, zeker in die tijd. En heel pikant, de diefstal vond plaats terwijl zij zelf op enkele meters afstand in het bad lag te genieten van warm water en badschuim…. In de Sovjet-Unie werd Arkady Ostashev geboren. Zegt je nu niks meer denk ik, maar hij werd later wetenschappen en raketgeleerde en was mede verantwoordelijk voor de technologie die in 1957 maakte dat de Russische Spoetnik satelliet werd gelanceerd en vier jaar later Joeri Gagarin als eerste kosmonaut rond de Aarde kon vliegen. De goede man overleed in 1998, was toen slechts 73 jaar. Wat we dus zien is dat we in een soort vacuum zaten tussen WO1 en de latere beurscrash in de wereld die op haar beurt weer WO2 dichterbij bracht. Best iets om over na te denken als we het weer hebben over die vele dreigingen van nu, een eeuw later… (Beelden: Wikipedia/internet)

Chinese troep…

Chinese troep…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: geely-emgrand-ec7-crashtest.jpg

Uiteraard! Ook ik laat me wel eens verleiden tot een bestelling bij een van de grote Chinese postorderbedrijven. Zeker op hobbygebied is daar veel te halen wat ik hier met de grootste moeite kan vinden of zelfs helemaal niet. Daarbij heb ik ontdekt dat als ik de Nederlandse Bol.com of het Amerikaanse Amazon zou benutten de kostprijs inclusief verzenden vrijwel het dubbele vraagt van wat meneer Ali of pakweg Temu (er zijn er nog veel meer) me berekent voor iets soortgelijks. En natuurlijk, dan weten ze ook meteen alles van me, maar onderzoeken naar het datagebruik van Amazon maakt wel duidelijk dat ze in China echt niet alleen goed zijn in verzamelen van al mijn gegevens. Dat kunnen ze in de VS ook!

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: byd-brilliance-m1.jpg

Hoe dan ook, China maakt meer dan alleen hobbyspullen of prullierie die je ook bij goedkope ketenwinkels in heel Europa kunt vinden. Toen Poetin de Veroveraar zijn oog en bommen had laten vallen op de Oekraine kwam zijn eigen land achter een muur van boycots terecht waardoor de Russische burgers ook vrijwel zonder aanvoer van westerse (en zeer gewaardeerde) producten kwamen te zitten. Dat gold ook voor de daar zeer geliefde wagens uit het westen. Mercedes, Audi, VW, Skoda, Bentley, het mocht wat kosten, maar ook de moderne Russische consument waardeert merkgevoel, kwaliteit en status.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: chery-qq3-4290944130_3fb743efb0.jpg

Dat is nu totaal veranderd. Poetin haalt de mobiele invulling van transportbehoeften uit China. 70% van de totale automarkt is nu vanuit dat land afkomstig. Maar uit een recente reportage die ik voorbij zag komen op Youtube en die was gemaakt in Rusland is de koper/gebruiker van die rijdende eenheidsworsten zeer ontevreden. Of ze nu komen van BYD, ZeekR, Geely of wat ook, de kwaliteit lijkt bedroevend slecht. Zelfs voor Russische begrippen. Want men is wel iets gewend met een eigen merk als Lada. Maar die wagens kosten wel slechts een derde van de prijzen die Chinese wagens vragen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: great-wall-voleex-c10.jpg

En dan blijkt dat veel van die auto’s niet goed zijn opgewassen tegen het strenge Russische klimaat, ze zeer roestgevoelig in elkaar steken, men veel meer componenten gebruikt om de auto in elkaar te zetten dan een vergelijkbaar westers of Japans model. Ook is de nazorg bedroevend, onderdelen nauwelijks leverbaar en als ze dat al zijn peperduur blijken. Importeurs en dealers geven niet thuis bij problemen van consumenten en over garantie praat men liever helemaal niet. Kortom, Made in China is volgens de Russische consumenten zeker geen garantie voor kwaliteit. Integendeel. En dus zoeken slimme jongens (en die zijn overal te vinden, ook in Rusland..) naar sluikwegen om import van westerse auto’s alsnog voor mekaar te krijgen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pa020008.jpg

En dat levert gouden handeltjes op. Als de situatie voor Rusland een beetje mag worden vergeleken met die in ons land, waar ook heel wat Chinese merken worden aangeboden, is maar de vraag hoe lang het zal duren voor de Consumentenbond of andere onderzoeksinstantie tot dezelfde conclusies komt. En dat is dan vaak meteen de doodklap voor een als een luchtballon opgeblazen merkimago dat uiteindelijk niets waard blijkt. Hou het dus maar bij de bekende merken. Die hebben een kleine 80 jaar voorsprong op al dat Chinese spul en bieden nu net wel dat wat men in China niet voor mekaar heeft. Voor de prijs hoef je het ook niet te doen, al worden heel wat Chineesjes hier voor ramprijzen weggezet nu men lijdt onder de heffingen van Trump. Vinger aan de pols is nodig. Ik raad het jullie allen aan! (Beelden: Internet/archief/diverse )

Versieren…

Versieren…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 70-3.jpg

Terwijl de eerste pepernoten en chocoladeletters alweer in de vakken van de bekende supermarktketens liggen te verleiden en ons trachten te versieren ze mee naar huis te nemen wil ik het toch even hebben over het meer menselijke gedrag dat bij dit laatste woord hoort. Het versieren van een ander mens. Het flirten, het je overgeven aan… In de afgelopen zomermaanden werden we weer getrakteerd op wat programma’s die juist dat thema als uitgangspunt hadden en waar we soms wanhopige pogingen zagen van mannen en vrouwen om een ander aan zich te binden. Wat volgens mij toch redelijk simpel is, maar wat in die real-life-shows tot soms tenenkrommende situaties leidde.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 70-6.jpg

Nu is de ene kandidaat de andere niet maar ze missen vrijwel allemaal het ware versier-gen. Laten we dat even fysiek duiden. Mannen zijn bij vrouwen veelal maar op een ding uit. Vallen ze zelf op mannen dan gaat dat nog een tempootje sneller en als die vrouwen houden van andere vrouwen (ik zelf zou overtuigd lesbisch zijn…) is het pas in bed dat men ontdekt dat die andere dame niet kan koken of zo. Maar zo ging het niet in die datingshows. Daar moest gepraat worden. Tot je blaren op de tong had of hebt. Er moesten vragen worden gesteld, interesses getoond.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: epb-2.jpg

En dat bleek bij 90% van die kandidaten, ze leken niet voor niets al jaren alleen te leven, een best probleem. Daarnaast zaten er vrouwen in die serie die geen echte man voor het leven zochten maar een klusjesman of anders een die investeringen wilde doen in het te runnen bedrijf. Pas als aan alle voorwaarden was voldoen mocht de betrokken tegenkandidaat (soms na vele uren reizen) blijven en kreeg een glaasje jus-des-oranges, koffie of een plekje in een of ander saai uitziend kamertje. Waar het echt om gaat bij mannen en vrouwen (al dan niet gericht op elkaars of de eigen sekse) kwam vrijwel nooit in beeld. Ook jonge mensen bedreven de liefde niet want dat mocht niet vanwege de leidende vertrutting (zie blog 14-8 jl) of het feit dat er wellicht kinderen kijken.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: kamfer-5-zuster.jpg

Bij oudere kandidaten hoorde ik op enig moment een kandidate zeggen dat aanraken en eventuele seks pas kon worden verwacht als aan alle voorwaarden was voldaan. Kortom, dat kon gezien haar gedrag nog wel jaren duren en dan was de dame in kwestie op een leeftijd dat ze allang vergeten was hoe seks ook al weer werkte. Er werd niet aangeraakt, er werd aan een stuk door gekakeld en het kwam tot niks. Ik schud dan maar met de oude en echt wel wijze bol. Hoe ingewikkeld kan het toch zijn. Als je een leuke, mooie, vrolijke vrouw tegen komt die zich gekleed heeft om verleid te worden, pak dan door. Het gras maaien kan altijd nog.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: famous-legends.jpg

De kat of hond aaien ook. Het lijkt wel of we verleerd hebben hoe dat precies werkt tussen ons mensen. En veel van die lui bleken een aardige CV op gebied van relaties te bezitten. Paar keer getrouwd, soms wel tien relaties achter de rug, diverse kinderen. Maar wanhopig op zoek naar iets nieuws. Als ik dat was had ik 15 minuten nodig om te zien welk vlees ik in de kuip aan zou treffen. Dan stel je pas achteraf vragen. Zo zitten echte mannen nu eenmaal in elkaar. En oude nonnen zijn niet mijn ding. Sorry voor hen die dat willen zijn of uitstralen. Ooit zag ik op TV (bij de KRO nog wel..) een wat oudere man die er twee vrouwen op nahield. Een voor de huishoudelijke zaken, van zijn leeftijd, en een flink jongere voor de lichamelijke plezierrondjes. Ze konden het prima met elkaar vinden. Een huwelijk met benefits. En die schilder Anton Heyboer dan? Had die niet vier vrouwen in een soort commune? Die konden het met mekaar en hem prima vinden. Een vijfde vrouw deed zijn zaken. Kijk, dan gaan we praten. Maar wel achteraf. Eerst consumeren…. Flauwekul allemaal……(Beelden: archief)

Korea…

Korea…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: fri-425034-korea-krieg-der-strahlflugzeuge-img_1706.jpg

Ik heb al eens eerder geschreven over dat wonderlijke in twee delen gescheurde land Korea. Dit keer doe ik het nog eens aan de hand van een echt fantastisch goede Duitse uitgave onder de titel ‘KOREA – 1950-53 – Krieg der Strahlflugzeuge’ geschreven door Horst W.Laumanns. Een uitgave van Motor buch Verlag uit 2023 en door mij gekocht in april dit jaar. Los van het voor de hand liggende verhaal over die bloedige oorlog die intussen 75 jaar geleden begon tussen de communisten en het toen nog vrije zuiden van het land dat werd verdedigd door de VS, vertelt het boek ook het nodige over de geschiedenis en cultuur van Korea door de vele eeuwen heen. Want volgens de geschiedschrijving van het gebied is dat daar al ruim een half miljoen jaren oud als Korea als land door dit enorme conflict op de kaart werd gezet. En was het voor WO2 al ruim een eeuw lang volkomen onderworpen aan de grillen van een wrede Japanse bezettingsmacht.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mig-15-poolse-lm-hendon-120888-pict1212.jpg

Tel daarbij ook even op de grote invloed van China dat als noorderbuur zo het e.e.a. uit zijn buurland wilde halen. Een Keizerrijk zonder echte macht, waar bevolking speelbal is van de geopolitieke gebeurtenissen. Dat leidde ook tot wat we nu de Koreaanse oorlog noemen. Het boek beschrijft de aanleiding, de eerste terughoudendheid van de VS dat niet opnieuw in een conflict wil worden gezogen (waar kennen we dat van anno 2025).

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: nortam-f86-sabre-usaf-nmm-260324-img_4167.jpg

Maar nadat zowel China als de Sovjet-Unie zoveel troepen en materieel leveren dat het zuiden compleet wordt overlopen treedt Amerika ook op en stuurt extra troepen. De oorlog is dan pas echt begonnen. De Noord-Koreanen vallen aan met steun van China en de Sovjets, de Amerikanen mobiliseren via de VN ook andere westerse landen. Het VK, Australie, de Belgen, en ook Nederland sturen troepen. Dat kan allemaal niet voorkomen dat de geallieerden op enig moment worden teruggedreven tot een klein stukje land rond een havenhoofd in het zuiden. De VS sturen daarop Douglas McArthur, een ijzervreter uit WO2, generaal met een grote naam en faam.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: b29-4.jpg

Die bedenkt een list en laat een stevige hoeveelheid troepen en materieel landen aan de andere kant van het land waar de Noordkoreanen het niet verwachten. En dat zorgt voor een slachtpartij onder de communisten die zelf ook stevig huis hielden (genocide)in door hen bezet gebied. De luchtoorlog ontstond pas echt toen McArthur besloot om alle troepen van de vijand inclusief hun bases en steden plat te bombarderen. De B29’s van de Amerikanen werden echter op enig moment onderschept door een nieuwe straaljager van de Russen, waar weliswaar Noordkoreaanse kentekens op stonden maar die werd gevlogen door Sovjet-piloten of hun Chinese collegae.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: gloster-meteor-klu-aviodrome-200213-p2203254_edited.jpg

De meeste westerse vliegtuigen, ook de moderne straaljagers van toen, konden niet op tegen de nieuwe Mig 15’s en het duurde tot de Amerikanen hun eigen echte antwoord het oorlogstheater in stuurden, de North American F86 Sabre, waarna het evenwicht kon worden hersteld. Intussen kwamen er van beide zijden steeds meer troepen naar Korea en ging het front op en neer. Beide partijen wonnen en verloren terrein. Het geallieerde overwicht aan bommenwerpers en ook oorlogsschepen was hierbij overigens een belangrijke factor.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 2501347277_e0678f88e9_m.jpg

McArthur vroeg op enig moment zelfs om atoombommen. Want daarmee zou hij het slagveld in een klap kunnen beslechten in zijn voordeel. De politieke leiding in Washington, nog steeds beduusd van het effect van die wapens in Japan, verving de keiharde generaal door iemand met iets gematigder opvattingen. Deze verschrikkelijke oorlog duurde nog tot 1953. Daarna werd besloten tot een wapenstilstand waarbij de 38e breedtegraad demarcatielijn werd die Noord en Zuid van elkaar moest scheiden. Dat lukte tot op de dag van vandaag al ziet het Noorden zich nog steeds als in staat van oorlog met het Zuiden, Amerika en vooral ook Japan. Het land lag in puin, de heropbouw verliep aan beide zijden van de grens op een volkomen eigen wijze. Het Zuiden nu een florerende industriele staat waar technologie en economie samengaan met een redelijke vorm van democratie. Daar valt bij het regime aan de andere kant van de grens niets van te bespeuren. De familie Kim is daar dictatoriaal aanwezig en het land een Stalinistische voorbeeldstaat. Tegenspraak en vrijheid niet geduld en ontwikkeling van wapens belangrijker dan het welzijn van het zo gekwelde eigen volk. Hoe dan ook, dit boek heeft me weer veel geleerd. Ik verslond het met plezier. (ISDN 978 3613 045330) Het is in het Duits geschreven. Dat moet je dus wel beheersen. Anders wordt het plaatjes kijken, want daar staat het boek vol mee. Aanrader! (beelden: archief/internet)

Grijs….

Grijs….

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 131-2.jpg

Kijk eens op verkeersfoto’s of stadsgezichten van pakweg 50 jaar geleden en je ziet dat de blijheid van de toenmalige mens met de nieuwe vrijheden, waartoe het autobezit zeker behoorde, afstraalde in de lakkleuren van die tijd. Felrood, oranje, helgroen, lichtblauw, wit, beige, bedenk het en het was bij veel automerken te koop. Een zwarte of grijze auto was iets voor begrafenisondernemers of pakweg het koninklijk huis.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: daf-600-op-de-rai-2009-3518182452_7d400621e1.jpg

Door de jaren heen is er veel veranderd. De signaalkleuren verdwenen. De zakelijke rijder wilde niet opvallen, die reed en rijdt graag een beetje neutraal in het rond. En als ik de recente statistieken over 2024 mag geloven is er op dit punt vooral ingetogen saaiheid te melden. Zwart, grijs, en dan nog wat zachte tinten en zie daar het gemiddelde kopers/leasegedrag op mobiel gebied. Dat heeft zeker ook van doen met de restwaarde over een bepaalde periode.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: cadillac-62-convertible-tails-foto-darth-maltball.jpg

Een knalgele of gifgroene auto kan dan rekenen op 15-40% minder restwaarde en dat vinden mensen toch snel een beetje al te gortig. Pas als je besluit je auto helemaal op te rijden of die centen gemakkelijk kunt missen is er weinig mis met een uitgesproken lakkleur. Zelf had ik de laatste jaren een voorkeur voor zilvergrijs, maar door allerlei omstandigheden of beschikbaarheid werden het achter elkaar een Royal Blue uitgemonsterde auto, gevolgd door een knalrode en nu weer een jeans blauwe, met name omdat vrouwlief een voorkeur heeft voor die kleur blauw.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img-1897.png

Daarmee onderscheid ik me wel wat, want we konden indertijd ook kiezen uit zwart, grijs of wit, maar het werd deze blauwe. Geen moment spijt van gehad. Maar misschien komt dat nog eens. Ik weet wel dat in de tijd dat ik nog in de ‘dealerhandel’ zat knalrood stond voor sportief, net als knalgeel, en dat zwart lastig te verhandelen was. Met een witte bleef je zitten, behalve als het ging om piepkleine stadswagens zoals een Daihatsu Cuore.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: daihatsu-cuore-premiere-1988-ams19-scan10187.jpg

Met wat leuke striping kon je die ook in het wit wel kwijt. Bij de andere merken zag ik veel pastelachtige tinten voorbij komen. Beige, zachtgroen, lichtblauw, zeepgeel. Dat was voor die oostelijke hoek in Europa indertijd een beetje standaard want vrijwel alle merken uit dat deel van Europa gebruikten die zelfde lakkleuren. Niks mis mee, het gemiddelde gezinshoofd kocht nog wat er stond, aan bestel/levertijden had hij een hekel, immers zijn oude in te ruilen auto was veelal niet meer APK-waardig. Intussen zien we heel wat bijzondere Chinese merken opduiken. En daar heeft men op gebied van lampjes, piepjes en lakkleuren een heel andere smaak dat de gemiddelde Europeaan. Eens zien welke smaak het gaat winnen. Kan nog verrassend zijn. Ik houd jullie op de hoogte als de dingen veranderen….en schroom niet om je eigen kleurvoorkeuren hier te delen hoor… (Beeld: archief)

Trimwonden…

Trimwonden…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-ons-pittige-meisje-030823-.jpg

En als ik het dan toch over onze opdrachtgevers op vier poten heb, moet ik ook even vermelden dat we in dat kwartet slechts een poes hebben zitten. En dat die ons indertijd als kitten werd gegund met de mededeling dat zij er een ‘met een pittig karakter’ was. Dat zag je er nog niet meteen aan af, maar in vergelijking met haar flink grotere broer is zij inderdaad wel een poes om met asbest handschoenen aan te pakken als er iets moet gebeuren wat zij niet wenst. In de normale omgang is zij uiterst lief, ze praat met ons, ligt luid knorrend op voor haar aantrekkelijke plaatsen, heeft vanaf moment een een grote bewondering voor en vriendschap met onze oudste, Prins Percy (overigens slechts ruim 1 jaar ouder dan de witte poes Pebbles). So far so good dus.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: pebbles-op-de-stoel.030823-.jpg

Het spul leeft verder in harmonie al zijn broer en zus soms water en vuur en wil die relatie nog wel eens ontaarden in een heftige matpartij waarbij de vlokken haren in de rondte vliegen en vooral zij, met haar dikke vacht, de haarverliesgevende partij is. Beide katten zijn groot en in hun soort opvallend. Dus twee van die grote jongens die knokken, dat is (en klinkt)best angstaanjagend. Maar ooit legde een dierenarts ons uit dat als er geen bloed vloeit er weinig aan de hand is. Nou daarover gaat dit verhaal eigenlijk. Pebbles heeft een zomers probleem. Haar enorm dikke vacht gaat dan klitten. Niet als bij een meer normale kat, maar in haar geval echt heftig.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: img_9499.jpg

Net of er kauwgum in die haren zit. Dus doen we ons best om dat te bestrijden. Liefst samen. Maar dat is wel een linke oefening. Ze laat het even toe, maar als we net toekomen aan wegknippen van die enorm dikke plekken haalt ze al gillend uit. En dat is zonder aanziens des persoons. Dus de laatste keer was ik de pineut. Fikse halen via haar achterpoten omdat ze wilde ontsnappen aan ons. Bloed stroomde, de dierenarts zou er versteld van staan. Totaal anders dan haar broer. Die laat alles toe. Diverse malen meegemaakt omdat hij af en toe wat zaken vertoont die aandacht behoeven. Hij heeft een speciaal plekje in de harten van die mensen van de dierenkliniek. Zo lief. En we zeggen dan vaak, het is oprecht te hopen dat zijn zus hier nooit terecht komt. Want dan maak je iets anders mee… En dus duimen we maar dat het ook zo zal blijven. Want dat ik wordt beschadigd door een op zich lief diertje is nog tot daar aan toe. Als ze vanuit haar angst de leuke assistentes van de dierenarts te lijf gaat wordt dat wellicht een klacht wegens aanranding of zo… Intussen doet de Duitse wonderzalf zijn werk en genezen de krabwonden langzaam maar zeker. Het bloed stroomt niet meer naar buiten en deze blogs schrijvende macho kan weer verder…… Als vrouwlief me roept om de lieve witte poes even vast te houden lijd ik ineens aan Oostindische doofheid… U wilt me wel vergeven… (Beelden: archief)