De winter is als ik dit opschrijf net op de terugweg en de temperaturen lopen onder invloed van een zuidwestelijke stroming in onze omgeving weer op tot flink hoge waarden.  We hadden een week waarbij de vorst even liet voelen hoe het kan zijn in januari en in sommige streken bleek zelfs schaatsbaar ijs te ontstaan. Aan mij is dat niet besteed overigens, ik ben niet zo van dat gladde gedoe op 1,5 centimeter bevroren water. Het doet me wel terugdenken aan winters die ons mensen overspoelden met de ongemakken die bij dit seizoen behoren. Sneeuw, gladheid, dik ijs. Zoals begin jaren zestig toen we een winter kenden die nu als horror te boek staat. Ongeveer alles wat normaal water was vroor dicht. De Amstel achter ons huis, de Zuiderzee, en de Elfstedentocht bleek een rampenplan. Zo koud, zo heftig. Met huizen die slechts op kolenkachels draaiden v.w.b. de verwarming en een steeds schaarser wordende anthracietvoorraad was het ook spannend hoe de boel een beetje gangbaar bleef.

Was best improviseren voor de meeste Nederlanders. Maar je had wel het idee dat de winter echt iets voorstelde. Sneeuw is ook zoiets. Ik heb in de herinnering dat er winters waren dat dit witte spul zowat tot de dakgoten lag en dat rijden best een hele oefening bleek. 1979 was er zo een. Ik was juist toen werkzaam tijdens de AutoRAI. Een sneeuwstorm legde het land lam. Mensen zaten in hun auto’s opgesloten, konden niet verder en werden dan soms van de weg geduwd door vrachtwagens die wel doordrukten. Hele huizen verdwenen onder een sneeuwlast en vooral het noorden van Nederland had hier zwaar door te lijden. De RAI werd intussen leger en leger, want wie komt er naar een nieuwe auto kijken als je met die oude niet eens in Amsterdam kunt komen. Ook in de jaren tachtig  was het soms heftig. We woonden toen in de polder op 30km afstand van de hoofdstad en op een bepaalde dag was de sneeuwval zodanig dat ik van werk naar huis 2,5 uur bezig was. En daarbij liepen we op 150mtr afstand van datzelfde huis nog vast ook.

Ik denk dat er 50cm sneeuw lag. Thuis bleek de schuur door sneeuw onbereikbaar en daar stond nu net die zo dringend nodige sneeuwschep. Kom er nu maar eens om. Het lijkt wel of we met verschuivende seizoenen van doen hebben. Het is soms wat kil, zeker, maar echt winters? Nee. Nou ja, de Amerikanen krijgen veel sneeuw, het Midden-Oosten soms, maar bij ons is het echt droef. Aan de andere kant, zit ik er echt op te wachten? Nee! Maar het blijft jammer. Al zijn al die herinneringen wel weer leuk. Met auto’s op het ijs. Toch wel wat anders dan een beetje krakend op je Noren over een weilandje. Vroeger, ja, of toen echt alles beter was? Die kou ben ik niet vergeten hoor…..Net zo min als de andere ongemakken….