Smartphone….

Leo - schaduw voor Kruidvat Weesp WP_004695Het is niet eens zo heel lang geleden dat ik niets moest hebben van het idee om met een smartphone aan de gang te moeten. Laten we toch gewoon zo´n mobiel ding benutten waar het voor bedoeld is, zo was mijn devies. En dat leek mij vooral bellen, of het toen nog gebruikelijke sms-sen… Tot zoonlief me voorzag van mijn eerste smartphone. Een Nokia Windows Phone met een erg aardige Carl Zeiss lens voor het maken van zeer fraaie foto´s. Je kon er alles mee wat ook op een computer of laptop mogelijk was, al was het schermpje dan een stuk kleiner. Binnen de kortste keren kon ik mee lezen en schrijven. En dat laatste deed ik, Facebook, Twitter, blogs, alles kon interactief en via de compacte zakcomputer. Ik was ´om´. Het viel vrouwlief al op dat ik heel wat meer tijd met dat ding in mijn handen zat dan met een boek…. In september vorig jaar ging het mis. Door domme pech viel de Finse zakgenoot op de grond en brak zijn scherm. Maken kan, natuurlijk, maar bleek duur. Gelukkig had zoonlief een nieuwe voor me liggen, nou ja, een half jaartje gebruikt en dus kon ik snel vrij snel schakelen.

Utrecht - Selfie in museum Speeldoos WP_004642Weer wat sneller, flink groter en met een 20MP camera. Het bleek een groot genoegen met het ding onderweg te zijn. Nam ik voorheen de laptop mee op tripjes of zakelijke afspraken, nee, hoeft niet meer. Kan in de Smartphone alles net zo goed en snel en de foto´s zijn beter dan die gemaakt met mijn compacte micro/Japanner. Kortom ik ben een adept. Net als ongeveer ieder ander die ik onderweg tegen kom. We zijn er maar druk mee. Social media, selfies, filmpjes op YouTube. Zelfs mijn afspraken staan er in en worden uren voor de afspraak keurig gemeld. Je moet wel slordig zijn wil je dan een afspraak vergeten. Onlangs las ik een leuk onderzoekje onder zakenreizigers. Men wilde weten hoe veel waarde men hechtte aan bepaalde zaken die een mensenleven tot genoegelijk kunnen maken.

WP_000246Een van de vragen was…´Wat zou u opofferen voor een goed glas wijn..´. Het antwoord was echt opvallend. 23% van de ondervraagde zakenreizigers wilde daar wel een week lang de sociale media voor laten, er waren er ook heel wat die vonden dat ze wel een week zonder (vermoedelijk kwalitatief matige) seks konden als ze dat glas wijn maar mochten opdrinken en op 1 met stip, stond dat 29% van de ondervraagde wel een dagje zonder smartphone zouden kunnen voor dat glas. Kijk eens naar de waardebepaling van die drie zaken. Een week seks, of een dag smartphone…. Er gaat toch iets mis met ons mensen. Volgend jaar het volgende onderzoek. Zouden we dan twee weken seks en een uurtje zonder smartphone invullen…ik vraag het me oprecht af….

Evaluatie…

Accountantswerk 3Ze viel me direct op. De mooie en strakke, en zeker slanke dertiger met het expressieve gezicht en wat warrige  krullenbol. Zat een beetje schuin voor ons in het restaurantje waar we met vrienden genoten van het lekkere eten en elkaars gezelschap. Ze had helderblauwe ogen waarmee ze soms naar haar tafelgenoot keek, maar veel meer naar buiten. Mijn NLP-instincten gingen meteen op standje alarm. De man tegenover haar was vermoedelijk en op het eerste gezicht een zakenrelatie of wellicht haar chef of zo. Maar diens verhalen vond ze blijkbaar minder interessant dan hij zelf als persoon. Hij oreerde vrij verstaanbaar voor iedereen in het restaurant over zijn rapportages, budgetten, de targets die gehaald werden en de klanten die nog moesten ‘worden bewerkt’. Zij hoorde hem aan, keek telkens wat naar buiten, controleerde af en toe haar mails op de smartphone en zipte aan haar glas. Was dit een zakelijk gesprek? Iets in de privehoek leek het niet te zijn, hij was een stuk ouder dan zij, ik schatte hem 20-25 jaar ouder, goed in pak, dat wel, maar zonder stropdas. En dat maakt oudere mannen  in het zakelijk verkeer toch wat minder serieus te nemen. Heb ik ook altijd bij presidenten of premiers die omwille van een goede sfeer ineens de stropdas afdoen. Of die hem überhaupt niet omdoen omdat dit zo ‘progressief’ oogt.

Costuums 3 - dit soort pakken heb ik nu aan en die gaan nog niet wegHoe dan ook, bij het tweede glas Italiaanse wijn kwam zij ook aan het woord. Met een lichte stem en haar blik op hem gericht vuurde ze vragen af als een machinegeweer. Ze had zich ingelezen, kende haar materie. Had zijn verslagen tot zich genomen, maar was zelf goed voorbereid aan dit etentje begonnen. De man zweeg, keek haar onophoudelijk aan en nam af en toe een hapje van het intussen geserveerde voorgerecht. Met haar blauwe ogen en haar netjes opgemaakte gezicht was dit een vrouw die mannen kon boeien, een vrouw die dat zelf ook wist. Ze had haar maniertjes. Af en toe een hand door de krullen, een bandje van haar beha vanonder haar blouse opdiepen, en maar praten. Lachend, maar to-the-point. En de man zweeg. Had hij dit niet zien aankomen of was zij wellicht de Regionale Manager aan wie hij verslag moest uitbrengen. Ook al zo sneu, dat je als oudere man verantwoording moet afleggen bij een jongere vrouw. Vermoedelijk nog beter opgeleid dan hij en sneller carrière gemaakt. Het bleef een interessant schouwspel. Zij speelde het spel met gemak, vermoedelijk zat ze hier elke week wel een keertje met een wisselende reeks partners. Aan haar rechterhand zag ik een ring, blinkend, duur dus. Getrouwd? Geen idee. Maar een dame die ging voor haar carrière. En die arme man onderging haar gebeuk op zijn macho-vesting met gespeelde interesse. Keek en luisterde, luisterde en keek……net als ik!

Jeugdige indrukken en geloof…

St.Willibrorduskerk buiten-de-vesteIndrukken uit het verleden kunnen veel stempels zetten op het latere volwassen leven van mensen (wellicht ook bij dieren..). Wat we in onze jeugd meemaken, horen of zien nemen we mee in onze vergaarbak aan herinneringen waarmee we later onze smaak, voorkeuren of beslissingen inkleuren. Mijn eigen jeugd speelde zich af in een wonderlijke mengeling van auto’s en vliegtuigen, een buurt vol winkels en een groep vrienden die allemaal zowat vanuit hetzelfde startpunt richting toekomst gingen. Ik schreef al eens eerder een verhaaltje over de keuzes die toen al werden gemaakt op basis van afkomst of inkomen ouders. Dit keer gaat het meer om de keuzes die je maakt met in het achterhoofd wat je zoal zag en hoorde thuis. Zo was ik een katholiek kind. In de jaren dat dit geloof nog zwaar drukte op de parochie om de grootste kerk van Amsterdam heen. De invloed van het geloof op sociaal gedrag, op onderwijs en hoe je in het leven stond was groot. De sociale druk om de kerk te bezoeken ook.

Studebaker Starliner wit 279548713_a7457fd55b_mToen ik daar al op jeugdige leeftijd van los kwam, eigenlijk met dank aan mijn oudere broer, raakte ik nooit helemaal kwijt dat kerken best mooie gebouwen zijn als ze bijvoorbeeld door bouwmeester Cuypers werden opgezet. Het dogma van de kerk dat alles wat niet katholiek was als ‘afvallig’ of ‘heidens’ moest worden gezien bleef me altijd (zij het verwaterd door eigen ervaringen)bij. Ook al doe ik dan zelf niets meer aan beleving van dat geloof, dan nog. De vakjes in de bol werken nog steeds na. Geldt ook voor de automerken waarmee ik opgroeide. Sommige daarvan kleurden mijn leven, anderen vond ik altijd suf en onbetrouwbaar. Nooit bezeten en zelden bereden. Een Amerikaanse Studebaker als ‘Company Hack’ voor mijn in auto’s handelende stiefvader zorgde voor een grote voorkeur voor dit soort sleeën, tot ik er als volwassen ventje zelf een stuk of drie had bereden.

LKC-SPL-dateunkLeuk, maar onbetaalbaar! Vooroordelen speelden een grote rol, rijk bekommerde zich niet om arm, en armoede of nog erger, domheid maakte kansloos. Leren, leren en nog eens leren. Het werd er in gestampt. En dat is me altijd blijven achtervolgen. Niets aan het toeval overlaten, uitzoeken en opslaan. Dat er door overvliegende vliegtuigen in die jaren indrukken werden gestempeld in mijn ziel vol voorkeuren zal niet verrassen. Het was alsof iemand me leidde om vliegtuigen als hobby te gaan zien, als beroep, als passie. Maar daarvoor moet je dan geloven in….. en dat is nog steeds een grote twijfel. Meer nog dan die vogel waar ik tegenaan kijk in de spiegel. Daar twijfel ik veel minder aan. Zouden meer mensen moeten doen….

Excuses…

Two women fighting and screamingOoit was een excuus iets wat je deed om zaken recht te krijgen bij hen die je mogelijk gekwetst had met jouw dadendrang. Het was iets persoonlijks, iets wat je moest oplossen. Er zijn altijd mensen geweest die deze vorm van spijt betuigen zonder enig probleem konden uitvoeren omwille van de goede vrede of omdat je er dan uiteindelijk beter door werd. Uit Azië kwamen wel eens de meest wonderlijke uitingen van vooral zakenmensen of ministers die half huilend en flink buigend aangaven dat zij ten opzichte van de natie of het volk hadden gefaald. Is hier nooit aan de orde geweest. Veel burgervaders en moeders weigeren nog steeds in te zien dat ze soms verschrikkelijk falen bij de uitoefening van hun job, maar bij en vooral na een ramp zien ze zelden of nooit in fout te hebben gehandeld. Kwestie van cultuur. Wij vonden dat we heel belangrijk zijn, dat we vrijwel altijd goed functioneren en dat excuses dus echt niet nodig zijn. Toch is er een verandering op komst. Het excuus voor de bühne wordt mode.

exc.2Zo kon ik onlangs zien dat de burgemeester van Hardenberg vertrok uit zijn functie toen hij hoorde van de gemeenteraad dat hij niet meer te handhaven was. Voor de vorm kwam er een excuus. Niet naar de slachtoffers, maar meer naar de verzamelde politici. ‘Hij had de gevoelens van hen verkeerd ingeschat’. Ook de directeur van de SVB bood haar excuses aan. Het kwam er bijna als een oprisping uit. Haar instelling bleek vijf maanden lang niet in staat om uitkeringen in het kader van de PGB’s op tijd bij de betrokkenen te krijgen. Een groot schandaal natuurlijk, maar ja als excuus had ze ook wel weer dat de software….en de tijdsdruk…en de politiek…. Het excuus leek niet echt overtuigend binnen te komen. De Paus excuseerde zich uiteindelijk na een halve eeuw schandalen rond kindermisbruik, maar vanuit andere kerken bleef het oorverdovend stil. Niets aan excuses te horen over soortgelijke schandalen. Branden, explosies, of volkomen foute en geld verslindende projecten bij de overheid, niets geleerd, geen excuses.

Boksen 4Zoals ik een paar dagen geleden weer zag, toen Mevrouw Netelenbos, de ex-minister uit het Kabinet Kok, moest opdraven voor een Kamercommissie om nu eens uit te leggen waar zij toch blunderde rond de aanbesteding van de HSL/Fyra. Miljarden gekost dat prestigelijntje en er moeten nog wat honderden miljoenen achteraan om de verzakkingen tegen te gaan. Vanuit haar hooghartigheid, zo eigen aan haar karakter, keek ze naar de commissieleden en deed haar verhaal. Het was ieders schuld, maar niet de hare! Niks excuses, niks spijt. Want dat past niet bij de mores in een partij als de PvdA. Altijd gelijk, nooit een enkele verkeerde inschatting. Nu ben ik zelf ook niet zo van de excuses hoor. Bood ze zelden aan voor beslissingen in het verleden genomen. Zou dat wellicht komen omdat ze met voortschrijdend inzicht voor 99% juist zijn gebleken? Nee toch, ja dan?!

Vrijheid van meningsuiting – altijd?

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik ben een fervent en bekend voorstander van de in ons land via de Grondwet vastgelegde Vrijheid van Meningsuiting. Ik schrijf die zaken maar even op met hoofdletters. Het waarom is duidelijk. Er wordt aan die vrijheden en zelfs die grondwet nog wel eens gemorreld door hen die vinden dat we weliswaar moeten kunnen zeggen of schrijven wat we willen, maar wel met een behoorlijke mate van terughoudendheid. Zo moet je mensen die in een bepaalde ideologie geloven uit de wind houden en moet je iedereen die daar om vraagt respect geven. Ook al verdient die persoon dat vanuit gedrag of geloof wellicht helemaal niet. Dat respectvolle denken gaat zo ver dat deze lieden zich zelf een bijna masochistische houding aanmeten als het gaat over wat anderen over hen mogen zeggen en denken. Desnoods negatief, als die ander zich daar maar blij bij voelt. Toch meet men op andere terreinen en vlakken dan wel weer met twee maten, want zij die een andere mening aanhangen moeten het veelal in commentaren of of fora dik ontgelden. Sommige mensen zijn weliswaar voor die vrijheid van meningsuiting, maar lang niet voor iedereen. Je mag hier wel zeggen dat je voor het huidige kabinetsbeleid bent, maar o wee als je er iets tegen in brengt. Je mag je verzetten tegen die respectzoekers die zich opstellen achter de dadendrang van extremisten, maar reken dan maar wel op heel veel kritiek.

Prague 20-08-68-2Ga niet al te serieus oreren dat jij je zorgen maakt over de zorgkosten, de slechte situatie in verzorgingshuizen, de lange rijen bij de voedselbanken of dat soort onderwerpen. Het resultaat is vrijwel altijd gelijk; heel veel argumentatie waarom ‘jij’ het verkeerd ziet. Die vrijheid van meningsuiting is dus bepaald niet altijd echt verzekerd. Onlangs nog raakte ik verzeild in een discussie waarbij het onderwerp eigenlijk niets van doen had met de uiteindelijke argumentatie. Er werd zelfs beweerd dat zij die kritisch zijn op de islam maar moeten rekenen op zaken als bedreiging en de dood, ook al werd dat dan niet echt goed gekeurd, maar toch! ‘Moet je je maar inhouden’, zo was het idee. Je mag de Paus compleet afzeiken, immers iedere katholiek is een kindermisbruiker, je mag mensen uit de Bijbel Belt van alles en nog wat naar het hoofd slingeren, maar kom niet aan moslims. Nu is moslim bashen ook niet mijn favoriete bezigheid, maar ik ben wel realistisch. En heb met heel weinig geloven op dit specifieke punt echt iets op.

HPIM1254aHet geloof kent een paar vervelende pijnpuntjes en die moet je net zo kunnen benoemen als de misdragingen van supporters van een voetbalclub of de daden van sommige leden van motorclubs. Alleen daar vinden we die vrijheid nog wel overeind blijven staan, bij de islam wordt vrijwel iedereen kriegel. Is dat al niet een indicatie dat er met de respectvolle omgang met elkaar iets fundamenteel mis aan het gaan is? Immers als alle partijen die vrijheid van meningsuiting zouden omarmen waren er geen misdragingen en zou niemand ultiem lange tenen ontwikkelen waarop of naast niet gestaan mag worden. Nu snap ik gek genoeg nog wel dat het bashen van groepen op zich bij die mensen die het betreft hard kan aankomen en gevoelens kan opwekken die niet fijn zijn. Maar mensen die namens die groepen gaan werken als advocaat des duivels vind ik zelf vaak wel erg gekunsteld overkomen. En volgens mij doen die recht aan het verwijtende begrip ‘Politiek correct denken’. Laten we wel zijn, binnen die vrijheid van meningsuiting mag iedereen in dit land zeggen, schrijven of tekenen wat hij of zij wil. Wie dat niet snapt moet toch de inhoud van de Grondwet nog eens tot zich nemen om de definitie daarvan beter te snappen. Het is dan een kwestie van fatsoen of je daarna besluit anderen al dan niet te kwetsen. Of dat nu allochtonen of autochtonen betreft. Zonder aanzien des persoons. Pas dan geven we elkaar het respect dat we als natie en volk verdienen…..