Toen ik onlangs langs een zwaar christelijke kerk in onze buurt liep en daar een lijkwagen voor de deur zag staan omringd door in het zwart geklede lieden die kennelijk betrokken waren bij een uitvaart waarbij psalmen en verhalen uit de Bijbel hun werk zouden doen, kreeg ik toch een wat ondeugende ingeving. Hoe zou het die overledene zijn vergaan. Gewoon licht uit en weg? Of toch scheiding van geest en lichaam en dan ontdekken dat er niet zoiets is als een Hemel waardoor je ‘boven’ voor een dichte deur komt te staan? Of zou dat licht er echt zijn geweest en keek die ziel nu gelukkig terug naar zijn/haar stoffelijke resten die zo trouw te kerke waren gegaan en met volle overgave de wereld der voorgangers had aangehoord en naar de kern van het geloof teruggekeerd?
Ik heb ooit wat documentaires bekeken over mensen die in de bloei van hun leven vol in het geloof stonden en ‘zeker wisten dat..’ maar op oudere leeftijd en voor de deur van het eeuwige ineens ernstig twijfelden. Sommigen vonden daarbij dat ze bij leven hun tijd hadden verspild aan al die regels en voorschriften van hun kerkgenootschap, anderen accepteerden lijdzaam en bedachten zich dat het in de Bijbel levend van hen een beter mens had gemaakt.
Toch lijkt het me aardig confronterend als blijkt dat al die informatie die je een leven lang tot je nam of neemt eigenlijk berusten op een grote leugen. Dat er niks is! Geen Hemel, geen maagden die op die mannen wachten, vrouwen komen er uberhaupt bekaaid af, of dat blijkt dat die Hemel eigenlijk gewoon de Hel is en dat het leven zoals tot de dood geleid min of meer die Hemel moest voorstellen. Ik hou wel van het gesprek hierover. Stellig zijn sommige standpunten van de ware gelovigen.
Twijfel toch vooral bij hen te vinden die hun geloof gedag zwaaiden en verder leefden in de waan van de dag. Veel in alle haarvaten slechte mensen trekken zich van het hierna…weinig aan. Die leven als God in Frankrijk en zien wel wat er zal gebeuren als ze n u of straks aan hun eindje komen. Ik zelf geef er geen echte mening over hoor. Simpelweg omdat we niets weten over dat fenomeen. We zijn vaak abstract in acceptatie of afwijzing, maar geen van beide stromingen heeft bewijzen voor het een of ander. We volgen de voorgangers die er mooie verhalen over vertellen, of we lopen in een grote boog om alles heen wat met godsdienst van doen heeft. Hoe dan ook, je ziet dat je met een simpele observatie zo kunt komen tot een aardig blogverhaal. In de hoop dat jullie in je reactie ook mee willen praten over hoe je zelf naar deze materie kijkt…Dank daarvoor! (Beelden: Archief)
Had ik het in mijn vorige bijdrage aan het eigen blog nog over bereikbaarheid en de illusies rond onmisbaarheid, dit keer wil ik het eens hebben over geloof. Geloof is iets persoonlijks. De een gelooft in God, Jezus, de ander in Allah, weer iemand anders in het goede van de mens en sommigen in de stand van de Maan of een groene hagedis. Hierover heb ik al eens bericht. Maar hoe je het ook bekijkt, dit blijft een persoonlijke keuze. Al dan niet opgelegd door derden. En die derden hebben veel belang bij indoctrinatie van kinderen. Want hoe kleiner de geest van de ontvanger hoe groter de ontvangst van de boodschap. De grote geloven besteden niet voor niets zoveel tijd aan het overtuigen van hun eigen waarheid in liefde of als het moet, haat of dwang. Mijn eigen opvoeding vond, nog maar een keer aangehaald, plaats in streng katholiek milieu. Niet zo zeer thuis als wel op school. De aanpalende kerk gooide daar nog eens een stevige laag overheen.
Het katholieke geloof als enig juiste en door Jezus zelf doorgegeven aan zijn Apostelen. Ik geloofde er heilig in (..) dat dit de waarheid was. Protestanten waren de ‘afvalligen’ en de rest ‘barbaarse heidenen’ die niet in de hemel zouden komen. Natuurlijk deden of doen de protestanten hetzelfde. Eigen scholing, hun op de Bijbel baserende stroming via eigen onderwijs opgedrongen aan kinderen die thuis ook het e.e.a. stevig meekrijgen. Moslim-scholen en Joodse opleidingen doen dit net zo. Want dat geloof is volgens de uitdragers echt van groter belang dan wat je hier op Aarde aan nuttige dingen zou kunnen gebruiken. Op mijn rapport van vroeger stond godsdienstles hoog aangeschreven, net als kerkbezoek. Scoorde je daar dan een laag cijfer mee mocht je de vervolgopleidingen wel vergeten. Je weet dus bijna zeker dat dit ook geldt op dat bijzondere onderwijs van tegenwoordig. Arme kinderen. Toen ik een jaar of 12/13 was startten de twijfels. Mijn oudere broer aanstichter van die verandering in denken of doen. Maar alles overdenkend ook zelf maar besloten dat veel van die geloofsleer onzin moest zijn en niet te geloven.
Dat realisme is me altijd bijgebleven. Met daaronder een laagje van wat me toen werd bijgebracht. Niet alles slecht overigens want de Tien Geboden zouden een ieder elke dag prima passen en ik tracht er zelf naar te leven. Ergens gloeit er een puntje van dat oude geloof toch nog steeds. Gevolg van de indoctrinatie. Het interesseert me nog steeds. Het hoe en waarom van dat geloven door mensen. Waarom willen wij dat een opperwezen ons stuurt? Nou, dat dus. En dat alles ook omdat je er geweldige gesprekken over kunt voeren. Vol respect. Ook met anders denkenden. Mits in dezelfde God gelovend. Anders wordt het heel lastig. Net zoals je als realist nooit in discussie moet gaan met groene communisten of anti-democraten. Komt ellende van. Want allebei geindoctrineerd door een bovenlaag die wil dat we allemaal worden bekeerd tot dat nieuwe geloof, dat van het klimaat. Wie kan rekenen weet dat het een bijna barbaars heidens geloof betreft. Maar leg dat maar eens uit. Mij lukt het maar zelden…..
Een bijkomend nadeel van dat ouder worden is wel dat je soms, de ene keer wat meer dan de andere, begint na te denken over het ‘einde’. Want hoe jong, sterk, vitaal, rijk, geliefd, slim, of wellicht voorzien van miljoenen volgers op sociale media je ook bent….dat einde komt. Veelal beseffen we ergens wel dat dit zo is. Maar vrijwel altijd gaat dat over ‘anderen’. Die worden immers ziek, die zijn oud, die krijgen een ongeluk, worden slachtoffer van een of andere vreselijke terreuraanval of wat ook. Maar ‘wij’ hebben daar geen last van gelukkig. Ons lijf en geest blijven altijd bestaan. Zou je denken? Helaas…sterfelijkheid zit in ons allen gebakken. Deze planeet maakt een einde aan al het leven om ruimte kunnen bieden aan een nieuw bestaan voor anderen. Hoofdrolspelers van toen uit politiek of cultuur, of gewoon uit je eigen familie, ze zijn er niet meer. Verdwenen. Opgelost in de tijd. De een in het volle besef dat het einde definitief is, de ander blij of angstig dat na dit dagelijkse bestaan er zoiets is als een naar de hemel (of ander oord) reizende ziel die ter verantwoording wordt geroepen voor wat we hier allemaal voor goeds of kwaads hebben gedaan.
De weg naar ‘boven’ geasfalteerd voor de goeden van geest, de weg omlaag modderig en vol stenen en andere obstakels voor hen die meer bezig waren met hun selfies dan die ander. Om het over moordenaars maar niet eens te hebben. Wie echt gelooft weet dat een van de Tien Geboden duidelijk maakt dat Ge niet zult doden. Dat wordt branden voor die ziel. Nu is dat zielenleven best een dingetje. Want de ziel is ook ons besef dat we bestaan, dat we zijn wie we zijn en dat we ons hebben kunnen ontwikkelen door scholing of ervaring. Dat doen wij mensen uitgebreider dan de gemiddelde goudvis, maar we hebben die vast onvoldoende bestudeerd om te weten dat er wellicht onder die blupbluppers ook zielenroerselen worden uitgewisseld. Als dit zo is, zouden die vissen dan ook vrezen voor het Hiernamaals als ze weer eens door het toilet worden gespoeld of opgepeuzeld door de huiskat die ook geen last heeft van zijn geweten? Wat is dat toch met die ziel? Waarom is dat zelfbesef ooit tot ons gekomen? Is dat nu een typische uitvinding van gelovigen? Om de macht te behouden en ons te tuchtigen voor zondige gedachten?? Een alles ziende god die al die zielen onder controle heeft? Want je mag in feite niet genieten volgens die tuchtige leer!
Altijdmijnmening 