Gedwongen vertrutting…

Gedwongen vertrutting…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: vrouw-1-70.jpg

Als je terugkijkt naar boeken, films, bladen etc van pakweg 40 jaar geleden tot nu zie je zelfs als je half blind bent voor de oorzaken dat vertrutting met name vrouwen in de greep heeft genomen in die tussenliggende periode. In de jaren 70 van de vorige eeuw zorgde de vrijgevochten cultuur van toen (we hadden net alle kerkelijke en culturele dwang van ons afgeworpen) dat de rokken korter en de bikini’s kleiner werden dan wel dat het bovendeel daarvan gewoon thuis bleef tijdens de vakanties. Niemand nam er aanstoot aan, nou ja, de enkeling die nog steeds achter het woord van meneer Pastoor of de dominee aanliep, maar verder trokken mannen en vrouwen zich er weinig meer van aan wat ‘men’ er van vond.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: vrouw-5-70.jpg

Grote muziekfestivals maakten duidelijk dat ook de vrouwentorso gezien mocht worden en dat vrijheid blijheid veel mensen een ultiem geluksgevoel gaf. Kerken stonden buitenspel, al bleven de conservatieve invloeden vanuit die hoek goed merkbaar binnen o.a. de filmindustrie of op TV. Dat gold overigens in veel mindere mate voor ons land, want hier waren dansende blote dames of zelfs scenes waarin mannen hun blote aanhangsel toonden geen uitzondering. Ondenkbaar in Hollywood of het Britse eilandenrijk. Blote dames konden soms nog net door de beugel, een blote man was echt oorzaak voor een scherpe veroordeling en uitsluiting van uitzendrechten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: censuur.jpg

Niet voor niets groeide de porno-industrie juist in die landen tijdens dit tijdvak het snelst. Seks was ook gewoon bespreekbaar, niemand stoorde zich er in ons land aan en op dat op dat punt liepen we voorop. Ook bij de mode. Minirokken, hotpants, behaloze haltertruitjes, het moest allemaal kunnen en dus deed de toenmalige generatie vrouwen wat van hen werd verwacht. Daarbij droegen ze normaal gesproken veel kleurrijke kleding, maar dat gold ook voor mannen. Kom er maar eens om in een land of continent waar de conservatieven opnieuw consequent op de rem trappen, bloot veroordelen, je via hun stoottroepen op de plek zetten en als dat niet helpt fysiek in actie komen tegen alles wat wij in die jaren 70 en daarna hadden bereikt.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 1414344s120x120.jpg

Homo-emancipatie, Baas in eigen buik, mijn lijf, mijn lichaam en keuze, kortom dat wat liberaal en menselijk is. Het zijn vaak nieuwkomers die de handrem daarop zetten. Vanuit hun geloof is een blote vrouw een uitnodiging om toe te tasten. En dat gebeurt ook. Veel zwembaden hebben veel moeite om ‘jongeren’ van bepaalde komaf buiten de deur te houden als die zich te buiten willen gaan aan al dat opgediende jonge vrouwenvlees in bikini dat er naar echte Hollandse tradities alleen maar wil zwemmen of zonnen. In Duitsland zijn diverse gevallen bekend van m.n. Syriers die in zwembaden jonge meiden echt aanranden of onder dwang verkrachten.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: walgure.jpg

Zeker als het beetje heet is vinden zij dat die meiden ‘prooi’ zijn, want ‘zij hebben die rechten als hitsige mannen’. En veel slappe bestuurders van die zwembaden of gemeenten waar ze zijn gevestigd treden niet op maar tonen begrip voor de daders. Waren de slachtoffers mijn dochters ging ik met bijpassend gereedschap de daders te lijf, maar dit terzijde. Ook op het strand is het nu preutsheid troef. Meiden gedragen zich 180 graden anders dan hun moeders. Ze trekken steeds meer aan, ze beschermen zich, maar staan ook veel conservatiever in het leven. Om het over de invloed van echt conservatieve types hier of in de VS maar niet te hebben. Topless wordt nog net aan gedoogd, mits op plekken waar ‘anderen er geen last van hebben’. En zo is de cirkel rond en zijn we weer terug bij af. En dat spijt mij zeer. Niet alleen om het fraaie uitzicht, maar om de wetenschap dat die vrijheid van toen weer helemaal is ingekapseld. En dan zitten we nog maar aan het begin van het demoniseren van het eigen lijf. In sommige landen is al te zien waar dat toe leidt. Maar dat is weer een andere discussie.. En later nog meer over het onderwerp….(beelden: Internet)

Gradaties in geweld…

Gradaties in geweld…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: wick-4.jpg

Deze oude meninggever heeft nog een kleine afwijking naast al die interesses en voorliefdes. Ik kan soms helemaal verdrinken in fantasy/science-fiction of actiefilms. Waarbij ik de grootste voorkeur heb voor die scenario’s waarin de helden overtuigend winnen. Verliezen ze vind ik er meestal weinig aan. Competitie moet niet leiden tot afbreuk aan een heldhaftig personage. Man of vrouw, het maakt mij niet uit. Gewoon de beuk er in en waar het kan de misdaad of in-gemene types bestrijden en/of uitschakelen. Nu komt het genre in gradaties. Star Trek, Star Wars, Terminator, Mad Max, jullie kennen ze vast wel, maar dat zijn bijna sprookjesachtige verhalen als je ze vergelijkt met de filmcyclus rond John Wick, gespeeld door Keanu Reeves die je zou kunnen kennen uit o.a. de Matrix-filmreeks, ook al zo’n klassieker.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: ridders-en-vrouwen-5.jpg

Maar bij John Wick komt er nog een dimensie bovenop. Slechte mensen maken rondom hem hun hel mee op Aarde. Als rechtgeaard opruimer schakelt hij er per film tientallen zo niet honderden uit. Allemaal onzin natuurlijk, maar ik zit als liefhebber op het puntje van de bank en lach me gek. ‘Kan helemaal niet’, ‘hoe bedenken ze het’ en zo meer komt dan uit mijn mond en een zekere opwinding vult mijn lijf. Na afloop van zo’n film moet ik dan even bijkomen. Geweld zit normaal niet echt in mijn karakter, dus de overdaad aan wat ik zag moet er dan even uit. Een wandeling door de omgeving is in zo’n situatie soms handig. Onlangs zag ik uit die cyclus John Wick 4 en echt, als je denkt dat je alles al hebt gezien, hier komt dan een dimensie extra bovenop. Ik moest bijna aan de beademing toen de film was afgelopen….Maar gelachen….

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: mao-1-.jpg

Vreemd is dan wel weer dat ik irl niet tegen het bekijken van geweld kan. De wereld is een wrede omgeving, en dat wordt vooral bepaald door de ‘bad guys’ die vanuit een of andere haatdoctrine of dictatuur menen dat ze andere mensen (liefst onschuldige) wel kunnen martelen, verkrachten of vermoorden. Raketten afschieten op woonblokken, de schuld bij anderen leggen, hele landen innemen en plat gooien, het is allemaal wat veel soms. De ingegraven meningen van voor/tegenstanders zijn mij zeker ook een doorn in het oog.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: 1921-8.jpg

Hoe zou je in vredesnaam (..) voor een oorlog kunnen zijn, voor vernietiging van een volk of van onschuldige mensen als je maar een jaar of wat terug hoeft te kijken naar wat al die conflicten aan ellende hebben opgeleverd. En voor hen die menen dat Gaza of Oekraine erg zijn, in het verleden kenden we na WO2, Korea, Vietnam, Afghanistan, Golfoorlogen, de oorlogen tussen Arabische landen en Israel, de conflicten tussen Pakistan en India, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles draaide en draait daarbij om macht of de inzet van haatdoctrines die willen overheersen. Een ding hebben ze vaak allemaal in zich, een absolute hekel aan democratische landen. De dictatuur, al dan niet godsdienst-gestuurd, speelt voor die daders een belangrijke rol. Soms zou ik willen dat er meer John Wicks bestonden die juist die types uit de wereld zouden kunnen helpen. Maar ja, sprookjes zijn geen realiteit en met die laatste moeten we verder. Mag wat kosten? Zeker, ons budget voor defensie stijgt. Ik ben benieuwd hoeveel van die genoemde waanzinnige bedragen gaan worden besteed aan de dreiging van binnenuit. Maar daarover later wellicht nog eens. Nu eerst een aflevering van Star Trek bekijken… (Beelden: Archief/internet)

Gevloek…

Gevloek…

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: carpet-installation.gif

Als mijn leasepa ondanks al zijn technische kennis en kunde toch per ongeluk op zijn duim sloeg of bij de reparatie van een motorblok of zoiets zijn handen bezeerde kon hij vloeken dat het een lieve lust had. Zou er een God bestaan werd die doodmoe van het noemen van zijn naam en die hoorde het dan ook donderen in zijn eigen hemelse lusthof. Nu was leasepa op zijn beurt bepaald geen uitzondering op dat gebied. Er werd wat afgevloekt in die jaren, de gemiddelde Amsterdammer wist de weg naar het alfabet der ernstige ziektes wel te vinden, al baseerde de encyclopedie rond al die woorden zich wel op aandoeningen uit het verleden.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: hoe-weet-je-dat-de-vrouw-thuis-is.jpg

Tering, Tyfus en zo meer kwamen vaak voor. Een etter was een klerenlijer, iemand die je iets aandeed een boerenl.l. De kreten die tegenwoordig worden gebezigd zijn vooral afkomstig uit het Engels, men gebruikt in bepaalde kringen graag volksziekte nummer 1 en als iets een beetje tegenzit gebruiken met name jonge meiden de term die verwijst naar hun eigen lusthof tussen de al dan niet fraaie benen. Het blijft mij verbazen. Hoe meer ik groeide als ontwikkeld mens, des te meer beschaving tot mij kwam. En vloek ik dus zelden of nooit. Schelden kan ik wel hoor.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: dino-1.jpg

Maar dat kan en mag ook best vilein. Wie mij kent weet dat ik voor bepaalde groepen mensen of politici fijnsoortige kretologie heb ontwikkeld. Maar dat gevloek waarbij je een eventuele oppergod (ze zijn er in gradaties) uit de Hemel vloekt is mij niet zo bekend. Al zit de echte Amsterdammer natuurlijk niet te diep onder de huid en moet ik dus af en toe ook op de tong bijten om er niet iets echt venijnigs uit te gooien. Ooit moest ik erg lachen om de oude Andre Hazes.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: luther-4.jpg

In een film over zijn leven van toen, intussen alweer lang geleden opgenomen en uitgezonden, reed hij rond in een dikke Amerikaan. Samen met een vriend/chauffeur. Onderweg moesten ze ergens stoppen en reed een jonge dame met haar mini-Japanner knalhard achteruit tegen de dikke Buick van Hazes aan. Het eerste wat hij er uitgooide was ‘stomme stoephoer!’. Ik moest er wel om lachen…Hoe kom je er op… Ik kende de term niet maar beledigend was het best wel. Later was hij tegen de van diepe schuld getuigende dame nog hoffelijk ook. Onlangs overkwam mij iets soortgelijks. Al rijdend naar de wasstraat in de buurt reed ik in het linkerbaanvlak van een tweebaansweg (2 x 2 rijstroken) om even verderop linksaf te slaan naar mijn bestemming. Naast mij reed een bestelwagen. Uit het niets dook ineens een dame op die met haar Ford net voor die besteller vanuit een uitrit door wilde steken naar de weg aan de andere kant. Maar nooit had gerekend op een tweede auto (ik dus) die naast die besteller reed. Zonder op of om te kijken stak ze over…. Vol op de remmen en meesturend om de dreigende aanrijding te voorkomen kon ik dat laatste maar net aan voorkomen. Het scheelde 10 centimeter. Zij keek naar rechts, had mij totaal niet gezien en reed gewoon door. Ik gilde haar ‘domme tuttenbel’ na, gaf gas en reed verder. Achteraf vond ik dat best knap. Dat laagje fatsoen bleek dikker dan ik zelf dacht. Best een compliment waard vond ik zelf. En een blogje. Want als ik een paar jaar eerder iets soortgelijks had meegemaakt was ik wellicht Hazesachtig tekeer gegaan…. Jullie ook?? (beelden: archief)

De jaren 70…

De jaren 70…

Ik ben zelf geen kind van de jaren 70 maar had er wel een kunnen zijn als ik wat meer had opgelet indertijd. Maar mijn jeugd, huwelijkse status en mentaliteit (noem het moraal) in die periode maakte dat ik weinig mee kreeg van wat zich in sommige kringen tijdens die jaren afspeelde. Want als ik de verhalen mag geloven speelde zich heel wat af achter soms keurig uitziende deuren of gordijnen. De vrije moraal die al in de jaren zestig was opgestart zette zich in de volle breedte van de maatschappij door. Mannen en vrouwen zochten de vrijheid, wilden geen enkele belemmering meer en kwamen samen in soms wel zeer opmerkelijke letterlijke of figuurlijke gemeenschappen terecht.

De communes, vrije scholen, eerste festivals en concerten maar zeker ook in het verlangen alles te delen. En dat beperkte zich niet tot wereldlijke goederen maar ook tot drugs, kennis, partners of zelfs kinderen. Het resultaat zou in onze huidige ogen wellicht de conclusie rechtvaardigen dat Sodom en Gomorra toen pas echt hadden toegeslagen. En…in veel gevallen was dat ook zo. Onlangs zag ik er een documentaire over. Vrije mensen van toen die openlijk vertelden over hun keuzes indertijd, hoe ze omgingen met partnerruil, over anti-authoritaire opvoeding en onderwijs.

Naaktheid in de nabijheid van kinderen maakten die niet terughoudend, zij vonden het volgens die moraal van toen min of meer normaal. Gold ook voor drugs. Wonen in een kraakpand was bijna norm, met meerdere partners een gezin vormen ook. Of je nu hetero, homo, lesbisch of wat ook was, het kon en mocht. De wereldse moraal veranderde dus sterk, de kerken verloren elke grip op de volgers en de wereld om ons heen was o.a. door oorlogen (Vietnam, Midden Oosten) zodanig in verwarring dat samen sterk maakte en genieten beter nu dan later kon plaatsvinden.

De documentaire was daarover ook expliciet. Maar een van de kinderen van toen, een nu nog leuk uitziende vrouw, vertelde dat juist die bijzondere en zeer vrije opvoeding in haar jeugd een leven vol seksuele frustraties had gebracht en ze nog steeds niet kon omgaan met vrije seksualiteit en naaktheid. Dat is dus heel bijzonder. Wat toen allemaal kon ging nog even verder in de jaren 80. Maar daar kwamen de vele seksuele uitspattingen zonder rem vrijwel tot stilstand doordat we als wereldbevolking aanliepen tegen de dodelijke besmettingen met AIDS. Gek genoeg zie je in de jaren daarna dat de vertrutting langzaam maar zeker haar stempel op de maatschappij zette. Partnerruil is nu voor de enkeling weggelegd, naaktheid is vrijwel uit den boze geworden en openheid over seksualiteit ingeruild voor grote stilte.

Je hoeft maar naar moderne films of series te kijken. Vrouwen kleden zich volgens de verhaallijnen nooit meer uit, doen niet aan seks, krijgen kinderen in het ziekenhuis en zwijmelen hooguit bij Harry Potter. En dat alles valt mij als observator dan op. Wat ik nu zie over die jaren 70 zag ik indertijd echt veel minder. Ik wist wel dat wat je kunt teruglezen bestond, maar deed er zelf niet aan mee. Veel te netjes, noem het maar bijna vertrut. Maar ik zat en zit er niet echt mee. Al blijf ik wel nieuwsgierig. Hoe zou het al die vrije types nu vergaan. Zijn ze nog steeds zo vrij? Zijn de oorspronkelijke partners er nog steeds? Hoe vergaat het de kinderen? Zij die het weten mogen het zeggen. En wie deze periode ook zo vrij was mag het helemaal hier uiten. Mijn montere geest stelt zich er helemaal open voor…… (Beelden: Internet)

Mooie stem..

Mooie stem..

Dat gaat wellicht voor veel zangers of zangeressen op, maar als ik wel eens wat oudere nummers beluister kom ik er achter dat men pakweg een jaar of 50 geleden toch een heel andere interpretatie gaf aan het fenomeen mooi zingen dan tegenwoordig. Hedendaagse kwelers willen nog wel eens zingen met adlips wat naar mijn idee verbloemt dat men eigenlijk toch de nodige opleiding heeft gemist dan wel een gebrek aan talent bezit. Maar dit terzijde. Onlangs hoorde ik weer een zanger die ik mij uit de jeugd nog goed herinner. Dean Martin. Een man die in zijn hoogtijdagen niet alleen talloze albums vol zong, maar ook succesvol optrad in heel wat films. Hij was een vaste waarde in de zgn Rat Packs waartoe ook Sammy Davis Junior en Frank Sinatra behoorden, had zijn eigen tv-show, leverde komische scenes in films met Jerry Lewis en zo meer.

Hij had een mooie zalvende stem en stamde qua carriere uit het begin van de jaren vijftig. Martin werd geboren in Ohio, zijn ouders waren Italianen en zijn familie naam was derhalve Crocetti. Geboren in 1917 werd hij een mens van diverse beroepen en interesses voor hij in de showbusiness actief werd. Dat deed hij door als zanger op te treden in New York. Maar al snel bleek zijn naam toch een dingetje en werd die omgebouwd naar Dean Martin. Met Jerry Lewis vormde hij in de beginjaren van de carriere een komisch duo, maar dat komische talent van die lui moest wel wat worden aangescherpt.

Dat lukt uiteindelijk prima en de naam van beiden was gevestigd. Toen zij op enig moment besloten tot een scheiding geloofden velen dat Martin het alleen niet zou redden. Het tegendeel bleek waar. Hij ontwikkelde zich tot een grote naam in het Amerikaanse showwereldje. Zijn zangtalent werd erkend en zijn nummers door de loop der jaren terug ter vinden op diverse hitlijsten van toen. Zijn zogenaamde levensstijl werd wel een dingetje. Want hij was een roker en drinker en liet dat ook vaak zien op tv. Zingen met een peuk en glas in de hand was hem niet vreemd. Later bleek (volgens zijn erfgenamen) dat in die glazen appelsap te vinden was en geen alcohol. Rond begin jaren 70 werd zijn gezondheid wel een dingetje. Die ging slechter dan gewenst en dat zette ook een rem op zijn carriere. Doodzonde. Daarbij kwamen op enig moment verhalen in de media dat hij net als collega Frank Sinatra banden zou hebben met de maffia. Bewezen is dat nooit overigens. Dean Martin was drie keer getrouwd en had acht kinderen. Een daarvan, zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam helaas bij een vliegtuigongeluk om het leven. Dat hielp Dean niet bij diens gezondheid. Uiteindelijk overleed hij zelf op 1e kerstdag 1997. Een emfyseem kostte hem zijn leven. Hij werd 78 jaar oud. Zijn muziek en zijn vele rollen in films blijven hem eren. Net als ik dat even deed….Everybody loves somebody sometimes….. (beelden: Internet)

Droommuseum…

Droommuseum…

Hoewel ik niet mag klagen over de mij toebedeelde (of is het nu toe geeigende..) ruimte in huis om daarin mijn mini-museum annex bieb te huisvesten, is de ultieme droom toch wel om nog eens een echt museale omgeving op te vullen met wat ik door de jaren heen zoal om me heen verzamelde. Inclusief beelden die al dan niet bewegen. Wie, net als ik, gek is van alles wat met transport over de weg, rails of door de lucht beweegt snapt meteen wat ik bedoel.

Velen zijn overigens tot zo’n museale omgeving geroepen, weinigen uitverkoren. En ik ben met die groep lieden die smachten naar meer ruimte zeker niet uitzonderlijk. Je hebt allerlei soorten verzamelaars, je komt ze tegen in diverse kringen en met onderscheidende soorten collecties. Van postzegels tot echte trams, van teddyberen tot WC-brillen. Het begint meestal bescheiden met een klein stukje vitrine of boekenkast, een schuurtje of garage wellicht, maar veelal loopt het daarna danig uit de hand. Dus ga je, net als ik, dromen over huizen of gebouwen waarin je alles wat je zoal om je heen koestert kunt uitstallen en er de nodige verhalen over wilt vertellen dan wel kennis delen. Soms zie ik wel eens van die huizen ergens te koop staan.

Maar meestal overstijgen ze twee tot drie keer het eventueel beschikbare budget. En dan moet je vaak nog gaan (ver)bouwen voor dat gewenste museum. Eigenlijk zou ik zelf wel willen kiezen voor een qua omvang relatief bescheiden huis als daar een grote loods of zo achter stond die zich liet verbouwen tot… Maar ja…ik heb er heel wat bekeken door de jaren heen maar altijd stonden ze op plekken waarvan ik dan dacht…’Tja, dat is wel ver weg…’, dus ook niet alles. Collega-verzamelaars loeren daar ook op natuurlijk.

Sommigen verbouwen een garage aan/in hun huis tot ultieme mancave, maar ja, haal daarna maar eens een hoop mensen binnen. Je wilt daarbij ook niet de deuren open stellen en mensen binnen halen die later nog eens onuitgenodigd terugkomen. En echt, ook dat is al gebeurd. Net zoals in de wereld van de autodealers of fietsenhandelaren dan wel telefoonwinkels. Altijd blijven er lieden rondlopen die wat jij zoal verhandelt of laat zien gratis willen ‘inkopen’. Nee, dat is het dus ook niet. Blijven daardoor alleen al de wildste dromen. En op mijn geachte leeftijd komt van al dat verhuizen wellicht ook niet veel goeds meer. Blijft de optie om de boel te verkopen en op te ruimen. Een halve eeuw verzamelwoede. Keurig gerangschikt…maar niet gratis. Al was het maar om al die onuitwisbare herinneringen. Iets wat een niet-verzamelaar helemaal niet kent of wil kennen. Logisch. Maar ik ben blij dat ik af en toe nog van die jeugdige dromen heb rond dat museum….Het houdt me jonger dan ik ben. En zo hoort het ook….Toch? (beelden: prive)

Cadeautje..spotten!

Cadeautje..spotten!

Als jong ventje, ik verhaalde daar al eerder over, fietste ik vanuit huis meerdere malen per jaar naar Schiphol, zette mijn toenmalige tweewieler tegen de heg daar en klom er op. Dan kon je net over de struiken heen het vliegverkeer volgen dat toen nog een schaduw was van wat er nu zoal opstijgt of landt. Door de jaren van het leven heen heb ik dat zgn. ‘spotten’ tot een ware passie verheven. Kocht er ook de nodige apparatuur voor en kan me verheugen op heel wat avonturen langs de diverse startbanen van vliegvelden die ik hiervoor opzocht.

Maar de afgelopen pakweg vier jaren kwam er eigenlijk niks meer van. Het verlangen er naar nam overigens niet af en dus pakte ik onlangs de hele boel weer eens bij elkaar, laadde de SLR-camera op, zette nieuwe batterijen in mijn luchtvaartontvanger en stapte in de auto voor een ochtendje in juni waar ik weer eens echt kon genieten. Want net als mensen die een sportwedstrijd bezoeken of anderen die op het strand liggend alles wat daar voorbij komt observeren, doe ik dit dan langs een van Schiphol’s start/landingsbanen.

Grote en kleine kisten, Nederlandse en buitenlandse carriers, zakenjets, of zelfs een oefendemo van de lokale brandweer. De camera klikte, en af en toe zette ik ook de iPhone in voor wat videowerk. Heerlijk. Het was die ochtend na de bloedhitte van een week eerder, zalig koel, de wind blies me in de rug en boven me trok het zwerk dicht wat weliswaar zorgde voor minder heldere beelden, maar ook de zon wat filterde die hier nog wel eens precies tegenover je staat. Later reed ik even langs mijn bekende ‘pornoshop’ in Aalsmeer voor wat aankopen en deed toen als toetje nog even een looprondje op Schiphol-Oost waar ik dan veelal de daar geparkeerde zakenjets op de plaat zet. Ik luister naar de kisten, ik ruik de lucht van kerosine, ik zie de bedrijvigheid, bereken hoeveel mensen er in die kisten zitten en ook hoeveel werk deze parel in de kroon van onze economie de regio en het land biedt en geniet. Ik spot zolang het kan.

Want voor je het weet is Schiphol opgelost in het zoutzuur van de linkse klagers waarvan er naar nu bekend werd 80 goed waren voor 55.000 klachten per maand. Ik behoor daar niet bij, zal duidelijk zijn. En omdat ik een echte omwonende ben, ook dat nog, zal ik nooit klagen. Want ik spot zelfs onbewust wat hier voorbij komt als ik in mijn mancave mijn geschoten opnames ver- en bewerk…! Heerlijk tijdverdrijf…(Beelden: eigen archief)

Mislukt avontuur – Tucker..

Mislukt avontuur – Tucker..

Grote kans dat je dit automerk wel kent maar er nog nooit een auto van heb zien rijden. Ik heb het over het Amerikaanse merk Tucker. Dat wilde na de Tweede Wereldoorlog met een revolutionaire auto kopers van toen bekoren en weg lokken bij de grote jongens in Detroit. Preston Tucker, naamgever en oprichter was wat je noemt een uitvinder. Hij bouwde racewagens voorafgaand aan en speciale toebehoren voor tanks tijdens de oorlog.

Maar met die personenwagen wilde hij i n een keer een grote slag slaan. Daartoe leende hij grote bedragen, kocht zich een fabriekshal en zette een auto in elkaar die vrijwel in niets leek op wat indertijd op de markt te vinden was. De auto kon zes personen comfortabel vervoeren, had een helicoptermotor van Franklin achterin zitten, kreeg drie koplichten en reed als een speer. Tucker huurde ook de creme van autospecialisten in om de boel op gang te brengen en deed mateloos veel aan publiciteit.

Zoveel dat de grote merken in Detroit, General Motors, Ford en Chysler Tucker de voet dwars gingen zetten. En omdat de productie en verkoop van zijn merk maar niet op gang kon krijgen raakte hij in de schulden en die groeiden op enig moment zo ver boven de fraaie hoed dat het bedrijf failliet ging. Dat kostte meer dan 25 miljoen dollar, 2000 werklozen medewerkers en 1872 dealers die hun aanbetalingen op de eerste wagens van het merk kwijt waren. In totaal zijn er 51 Tucker Torpedo’s (de naam van het model) gebouwd. Een deel daarvan is bewaard gebleven in musea. En nog steeds is het een prachtige wagen die je doet mijmeren over hoe het zou zijn gegaan als oprichter Tucker naast uitvinder ook een goed zakenman was geweest. En waar zou de gemiddelde leek op autogebied Tucker van kunnen kennen? Wel van een prachtige film die over deze historie is gemaakt door regisseur Francis Coppola. Wie die film bekijkt ziet hoe dit merk een paar jaar lang de tongen los kreeg…. (Beelden: Internet)

Ooit…

Was ze jong en wild geweest. Haar lijf was al vroeg door anderen gekoppeld aan verleiding en seks. Thuis hoorde ze al dat ze een lichaam had ‘waar alles op de juiste plek zat’. Later ontdekte ze zelf de geneugten van dat bezit. En wist ze dat verleiding ook kon zorgen voor een inkomen. Want ze schreef zich in bij diverse agenturen die jonge meiden als zij begeleidden naar een carriere in de fotografie of wereld van de films. In haar geval was het in eerste instantie modellenwerk voor fotografen en bladen met een grote mate van aandacht voor rondingen en knappe koppies. En zij was geliefd. Ze deed wat werd gevraagd, zeurde niet en trok uit wat voor een reportage noodzakelijk was. Dat er af en toe een fotograaf tussen zat die al dat fraais ook eens in handen wilden hebben nam ze op de koop toe. Bladen vroegen haar voor allerlei werk. Ze deed badkleding, lingerie, prees zonnencremes aan of zaken die een ingeslapen huwelijk leuker moesten maken. En ze verdiende prima. Leefde als een godin, kocht zich een leuk flatje, later een eigen huis, had een auto en de nodige relaties. Toch kwam ook voor haar het moment dat de opdrachten wat uitbleven. Haar lijf werd ouder, haar gezicht kreeg kleine rimpeltjes, de altijd zo pronte borsten zakten iets weg. Op dat moment ontdekte ze de wereld van het vloggen en ging zelf filmpjes maken over onderwerpen die zij persoonlijk en als vrouw belangrijk vond, maar wel in het verlengde stonden tot wat ze in het verleden ook al had helpen verkopen. Ze danste voor de camera, schudde wat met haar billen en boezem. Ze liet een en ander liften, liet zich botox verkopen en raakte daaraan verslingerd. Ze had de nodige volgers en toch kwam het moment dat zelfs haar naaktheid niet meer echt verkocht. Ze moest constateren dat alles relatief is, ook haar vrouwzijn. Ze werd ouder, ze had genoeg van dat geschud en zocht een serieuze partner. Maar ontdekte dat velen haar kenden en haar een etiket als losbandig type opplakten. En dus bleef ze alleen. En mijmerde voor zich uit. Wat had ze toch gemist onderweg….wat had ze niet goed gedaan. Ze belde maar weer eens naar de Picnic en bestelde zich de nodige boodschappen plus een paar flessen wijn. Ze ging het gezellig maken. Met zichzelf… Kon ze zich aardig op verheugen….

Te vroeg geboren…

Te vroeg geboren…

Voordat de gemiddelde lezer(es) nu denkt dat dit mij letterlijk is overkomen….neuh. Het is meer een constatering rond wat ik had kunnen doen met de huidige foto-apparatuur toen de wereld er nog uit zag zoals ik hem indertijd om me heen spotte. En dan letterlijk. Dat spotten dan. Want ik zat als kind veel op Schiphol. Keek naar de toenmalige vliegtuigen, schreef alles op wat relevant was en genoot van de geluiden, de geur en dynamiek van de luchtvaart. Maar op de foto zetten was er nog niet bij.

De eerste consumentencamera’s van toen nog aardig aan de prijs, dus onbereikbaar voor een jong mens als ik, je had er rolletjes in zitten voor 12 hele foto’s en die dingen waren veelal ook zwartwit. Pas toen ik een meer volwassen status bereikte kwamen er handige pocketcamera’s die je mee kon nemen naar waarheen je wilde. 12-16 foto’s of dia’s en nu in kleur kwamen beschikbaar, maar wie details wilde vastleggen moest domweg dichtbij het onderwerp gaan staan.

Kon niet op de meeste luchthavens in ons land, dus de kwaliteit van die eerste beelden was niet best. Pas toen ik mij waagde aan mijn eerste Spiegelreflex-camera, een stoere en zware van het merk Practica uit de DDR, waarop je wat telelenzen kon schroeven voegden de beelden wat toe aan wat ik zag. Gelukkig waren die vliegtuigen nog steeds interessant genoeg om ze vast te leggen wat ik ook heel regelmatig deed. Het spotten en ‘platen’ een geweldige afleiding voor de drukke banen die ik indertijd vervulde.

Ik kijk nu soms met verbazing naar al die foto’s en dia’s die ik toen schoot. Maar meteen ook in de constatering dat alles wat daarvoor op Schiphol te zien was niet op de plaat gezet was. En juist die machines waren interessant. Omdat ze veelal werden aangedreven door motoren waarop men toen nog propellers monteerde die elke machine extra interessant maakte en ook vaak zeer onderscheidend. Die oude kisten die vaak nog stamden uit de Tweede Wereldoorlog en daarna een succesvol lange carriere invulden.

Maar die machines weer afgewisseld met splinternieuw materieel uit die periode als de Britse Trident, de Franse Caravelle of de eerste DC-8 van KLM of Boeing 707 van Pan American. Ik kon soms wekelijks uren langs het platform zitten, bij weer en wind, zomer of winter. Maakte niet uit. Later, ik werkte zelf al op de luchthaven, waren de sessies vaak verplaatst naar de start/landingsbanen waar ik dan bij de ‘heg’ staand de dynamiek van die vluchtfase vastlegde. Tegenwoordig doe ik dit nog sporadisch. Wel digitaal, goede camera er bij, Flightradar-app aan zodat ik zie wat wanneer komt en of ik er al dan niet een foto van wil maken, de auto achter me, net als de broodjes en het drinken. Gewoon ouderwets genieten. En mijmeren over die kisten die ik wel zag, noteerde maar nooit fotografeerde. En dan constateer je dat je toch te vroeg geboren bent. Maar ja, aan de andere kant, ik geniet er nu dubbel van…ook iets waard…. (Foto’s archief)