Categorie archief: Cultureel

Zie ginds komt de….

Zie ginds komt de….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Stoomboot…. Ja zeg, dat kan niet hoor. We moeten onze klimaatdoelstellingen halen en een stoomboot is natuurlijk helemaal uit den boze. Kan die schijnheilige niet met een zeilboot reizen? Dan gaat hij maar wat eerder van huis. Trouwens, waarom is die Sint eigenlijk een bisschop en dus christelijk symbool? Er wonen hier ook mensen die andere geloven aanhangen hoor. Die willen wel de cadeautjes maar hoeven niet zo nodig naar een kruis te kijken op de mijter van die goedheiligman. En als het daar om gaat, waarom is die namaak-bisschop eigenlijk een man? Gelijke rechten toch? Nou dan! Er zijn meer vrouwen in het onderwijs en de zorg actief dan mannen, dan ook maar meteen dat geloof omvormen. Dus…

Zijn knecht staat te lachen? De wereld staat op zijn kop. Want die Spaanse knechtjes met hun zwarte huid zijn natuurlijk Moren die in gevangenschap pakjes moesten inpakken en dan ook gedwongen worden over zee in een gammele stoomboot naar dat verrekte Nederland te varen en daarna binnen enkele weken over daken en door schoorstenen moesten kruipen om alle kinderen te voorzien van…. Nee hoor, kan niet meer. Dus…Bol.com staat te lachen…ik zie hem al staan….

Wie zoet is krijgt lekkers? Hoe zo? Zoet is slecht voor de gebitjes van kinderen en leidt tot verslaving aan suikers, dus wie zoet is krijgt grasstengels of wortels. Die houden we toch over als we dat paard van de Sint meteen even afschaffen! Want we moeten nu echt eens af van die intensieve paardenfokkerij. Uitstoot, voedsel waarvoor je oerbossen moet kappen….niks paard, de Sint komt maar met zijn eigen ecologische schoenen uit de voeten. En wel graag met speciale latex-handschoenen tegen besmettingen. De roe is ook geen optie meer, want kinderen dienen als prinsjes en prinsesjes benaderd te worden. Geen correcties meer, we gaan met ze in gesprek. En als ze iets willen geven we direct toe. Geldt ook voor de zak van de Sint, die wordt niet meer benut. Zeker niet als die niet is gemaakt van milieuvriendelijk en afbreekbaar materiaal. En we geven alleen nog maar speelgoed dat educatief werkt, een legpuzzel met een onderwerp als de meters per jaar stijgende zeespiegel of de geschiedenis van Lenin of Stalin. Worden kinderen beter van dan al die andere flauwekul. Kortom…..Het wordt een fijn feest. Ik wens het u allen toe. Maar ik doe niet meer mee…. (Beelden: Prive/Internet)

Talent uit bekende familie…

Talent uit bekende familie…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , • 12 reacties

Wie wel eens naar de Britse serie Silent Witness heeft gekeken weet dat ergens in het verleden van die reeks een nieuwe speelster opduikt in de vorm van Dr. Nikki Alexander. Een slanke blondine die volgens het verhaal afkomstig is uit Zuid-Afrika en er dwars door de serie heen een behoorlijk heftig liefdesleven op na houdt. Ook met collega’s bij het pathologisch onderzoekcentrum waar zij actief is, beperkt het werk zich niet alleen tot het snijden in lijken. Deze rol wordt met verve gespeeld door de Britse actrice Emilia Fox, die haar talenten bepaald niet van een vreemde mee kreeg.

Haar vader is Edward Fox en dat is een zeker in het Verenigd Koninkrijk erkend en groot acteur. Meer leden uit haar familie staan op toneel of voor de camera dus het is niet zo vreemd dat ook zij voor dit vak koos. Naast haar rol in Silent Witness speelde ze in talloze series en films, maar maakte ook furore op het toneel. Ze is actief vanaf 1995 tot op de dag van vandaag. Haar liefdesleven is in het echt trouwens ook aardig turbulent met afgebroken verlovingen, scheidingen en een kind van weer iemand anders.

De in Londen woonachtige actrice valt mij altijd op door haar wel erg ranke gestalte. Gekoppeld aan haar lengte van 1.65m is ze typisch Brits van uiterlijk en was ik er van overtuigd dat ze ofwel veganiste was of op een streng dieet van gras en hondenbrokken leefde, maar niets is minder waar. Emilia Fox is een normale eetster maar kan kennelijk alles hebben zonder een grammetje aan te komen. Ze is wel druk met de bescherming van haar zeer witte huid, en doet er alles aan om niet ongebreideld in de zon te verkeren. Daarnaast is ze nogal sportief, traint zich wild en neemt vooral ook de tijd om voor haar dochter te zorgen. Koffie is haar verslaving. Nou dat is anders dan de gemiddelde Brit, want die zweert toch meer bij thee zou je denken. Voor haar rol in Silent Witness had ze het geluk dat de studio waar die reeks wordt opgenomen op 5 minuten lopen van haar huis gevestigd was. Dat scheelt toch veel… Een opvallende dame die intussen 49 jaar oud is en zo te zien nog vele jaren haar carriere zal kunnen uitbouwen. Er zijn slechtere voorbeelden van erfopvolgers binnen een familie. (Beelden: Internet)

Creatieve cheffin…

Creatieve cheffin…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , • 11 reacties

Afgelopen weken vermaakte we ons af en toe op tv met de geweldige politieserie Scott & Bailey. Die kenden we uiteraard al, maar deze werd nu weer eens herhaald bij zowel RTL als BBC One dus we konden door een beetje slim plannen alle reeksen en afleveringen achter elkaar opnieuw bekijken. Een waar genoegen. Al was het maar om het prachtige acteerwerk van alle deelnemende dames en heren. Mij valt altijd weer op dat deze Britse mensen bij het acteren gewoon veranderen in de types die ze spelen en je dus meent dat zij zijn wie ze uitbeelden. Dat is in Nederland veelal niet het geval al moet ik die serie #Oogappels van de NPO nageven dat het daar ook prima lukt in de huid van de karakters te kruipen.

Hoe dan ook, een van de opvallende types in de Britse serie is de verantwoordelijke inspecteur van het politiebureau waar zich zoveel afspeelt, Gill Murray. Dat is een vrouw die met een uitgestreken gezicht en de nodige cynische humor haar werk doet. Maar ook aardig boos kan worden over onrecht of stom handelen van haar ondergeschikten. Met een spits gezicht, rattenkopjeshaar en ogen die fonkelen wordt deze rol neergezet door Amelia Bullmore. Een actrice van naam en faam in het Verenigd Koninkrijk want ze speelde oa. jarenlang in Coronation Street, maar ook in diverse films en toneelstukken.

Bullmore is geboren in 1964, intussen dus bijna een zestiger. En wie dan ziet in welke creatieve rollen ze bezig is geweest verbaast zich nog meer als ik schrijf dat zij o.a. zeven afleveringen van Scott & Bailey heeft geschreven en daarnaast nog een reeks andere scripts voor diverse Britse series en toneelvoorstellingen. De dame komt uit een creatieve familie van reclamemakers en schrijvers terwijl twee van haar broers ook op hoog niveau hun vak uitoefenen. Als je diverse rollen ziet waarin zij actief was ontdek je direct dat deze dame erg veelzijdig is en het vreemde of lastige in haar vak niet schuwt. Ze is intussen al jaren getrouwd met een collega-acteur, de Schot Paul Higgins, met wie ze ooit samen acteerde in de serie ‘a View from the Bridge’. Samen hebben ze twee dochters. In de vijfde reeks van die beschreven politieserie was haar karakter met pensioen gegaan en neemt die reeks daardoor een andere wending. Ik vond en vind dat een verlies. Want die uitstraling en die specifieke manier van een vrouw als deze neerzetten vind ik echt te gek. Amelia Bullmore, vast bij de meesten van jullie onbekend, maar nu een stukje minder…. (Beelden: Internet)

Zenuwen….

Zenuwen….

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Ik betrap me er op dat ik op die avond voor die bewuste dag altijd wat nerveus ben. Dan bedenk ik me welke rugzak ik mee zal nemen, welke kleren ik aan moet (want het wil dan best wel fris zijn in de ochtend..) en hoe we onze route precies plannen. Immers het is die volgende dag carnaval in de hoofdstad. En dan bedoel ik niet het echte, want dat vieren ze in het zuiden van het land, maar Koningsdag, de vroegere Koninginnedag.

Dan verandert Amsterdam in een mix van feest, handel, muziek en zo meer. Datzelfde gevoel zal vandaag in het zuiden leven. Immers, morgen is het de 11e van de 11e en dan start in het zuiden van ons land de carnavalsperiode. Men verkleedt zich, feest, misdraagt zich (een enkeling) maar komt via allerlei activiteiten de donkere dagen die volgen op deze datum in warmte en gezelschap door. Wij noorderlingen proberen ons soms een voorstelling te maken van hoe dat dan is of gaat.

Ik kwam daar onder de grote rivieren in het verleden redelijk vaak en in sommige dorpen kun je voorafgaand aan dit feest een kanon afschieten overdag zonder iemand te raken, maar eenmaal in de carnavalsstemming gaan de slingers naar buiten en lopen de meiden er bij als dansmariekes. Leuk natuurlijk en het heeft al een fiks oude traditie. Vanuit het Rijnland langs katholieke lijnen doorgedrongen tot onze streken waardoor je ook allerlei verschillen ziet. In Limburg is men wat uitbundiger met de aankleding dan in Brabant, maar daar zijn de wagens weer wat groter als het echt carnaval is en de economie vooral draait door de lokale horeca. Men sjokt door de straten, smijt met geld en slingers, omarmt elkaar (en meer) en geniet van wat zo’n feest de vierders biedt.

Tegenwoordig zie je die festiviteiten ook elders in het land ontstaan. Waar men overwegend katholiek is van geloof houdt men dan ook optochten en zo meer, maar het lijkt natuurlijk niet op dat wat het zuiden je biedt. Ooit was er ook zo’n organisatie die in onze stad haar best deed de winterse carnavalfestiviteiten op poten te krijgen. Maar het werd niet veel. Wij zijn meer van de Koningsdag (yesss) en de Gay Pride (ook leuk). Maar carnaval…nee. Daarbij spreken de meeste mensen hier ABN. En dat is nu net de charme van het zuidelijke carnaval. Je hebt als ABN-er geen idee waar het soms over gaat, je bent al blij als je al die feestvierders voor een deel verstaat. Ooit stond ik in Maastricht te kijken naar een grote optocht…alle wagens versierd met lokale opschriften, ik snapte er niks van. En zo houden die zuiderlingen hun cultuur zuiver. Wie er niet geboren en getogen is snapt er uberhaupt niks van. En zij die mee gaan vieren vanuit het noorden merken vanzelf dat je slechts wordt opgenomen als je een heel gezellige en volle kroeg rondjes geeft. Kost je een vermogen. Maar dan heb je ook wat. Hoe dan ook, deze Mokummer wenst alle carnavaleske zuiderlingen vanaf morgen alle plezier en vertier. Voor de goede orde, ik kijk op afstand, maar blijf wel hier….(beelden: Prive archief en internet)

(Beelden: Prive/internet)

Heineken…

Heineken…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 8 reacties

Wie me al wat langer volgt en/of persoonlijk kent weet dat ik een geheugen heb als een zeef waar het gaat om mensen die ooit een rol speelden als figurant in mijn vroege jeugd. Wat dat is kan ik nu, vele jaren later, nog steeds niet uitleggen, maar feit is dat ik nog steeds, gek genoeg, wel iets heb met de bedrijven en auto’s uit die periode, minder met de mensen. Iemand die daar geen last van heeft is Harold Hamersma. Auteur van een bijzonder leuk boek onder de titel ‘Onder de rook van de Heineken’ en dat verhaalt over zijn jeugd in de Amsterdamse buurt de Pijp. Hamersma is tegenwoordig een gewaardeerd kenner van en schrijver over wijnen.

En komt nog wel eens langs in tv-programma’s als het gaat om dat leuke en smakelijke onderwerp. Maar als auteur van een boek over de buurt waaraan de mijne ooit in die jeugdjaren verwant was werd hij mij tot dusverre niet bekend, tot ik een gesigneerd exemplaar in handen kreeg van zijn werk. En echt, ik heb het verslonden. De verhalen humorvol, puur Amsterdams, ironie vermengd met zelfspot en ook een aardig inzicht in zijn toch wat verknipte familie. Alleen daarom al een aanrader voor hen die eens iets willen snappen van wat sommige normale Amsterdammers bijzonder maakt.

Hamersma zelf is ook zo bijzonder omdat hij op enig moment in zijn leven alsnog koos voor terugkeer naar zijn oude buurt en daar weer is gaan wonen. Een wensdroom die voor hem uitkwam, maar voor mij meer een nachtmerrie zou zijn. De Pijp was ooit een wijk vol armoede, kleine huizen, gedoe, stigma en voor wie dat kon keihard werken voor weinig. Zoals ik ook al beschreef onder de kop ‘Armoede’ van 19 september j.l. zet een jeugd in zo’n tijd en gebied meteen een stempel op en in je ziel. En is dat voor mij altijd reden geweest om die buurten nu te mijden. Ook al is de Pijp net als de Jordaan totaal veranderd van samenstelling, zijn de meeste woningen opgeknapt en verruimd, is de horeca er nu hip en happening en moet je voor je boodschappen soms kilometers lopen of rijden i.p.v. dat de kruideniers op iedere hoek van de straat gevestigd waren, zoals dat vroeger ging. Hamersma beschrijft al die veranderingen ook. En hoe. Ik had vele malen een glimlach om de mond bij het lezen van zijn beschrijvingen over situaties en locaties die ik zelf ook nog wel herkende. (Die wel..)Kortom, zo’n leuk en informatief boek dat ik het graag eenieder aanbeveel. Ik vond het exemplaar wat ik las bij een kringloopwinkel, maar het is vast ook elders nog wel te koop. Het werd in 2020 uitgegeven door Ambo/Anthos en het ISBN nummer is 978 90 263 4988 1. (Beelden: Prive)

Vrijdag de 13e…

Vrijdag de 13e…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Cultureel • Getagd , , , , , , , , • 5 reacties

Het kan zijn dat je het vanochtend even hebt gemist, maar het is die bijzondere dag die eens in de zoveel tijd veel mensen parten speelt. Die blijven vandaag thuis, doen geen klussen, houden hun apparatuur of cv-ketel uit, gooien bij elke stap zout over hun linker schouder en zouden het liefst in bed blijven liggen. Vrijdag de 13e is een dramatische dag voor bijgelovigen. En zij worden veelal gevoed door verhalen van derden dat nu net op die dag grote rampen of kleinere plaatsvonden in de prive-sfeer. Waar dat vandaan komt?

Het kan zijn uit de Bijbel waarin sprake was van een dertiende gast aan tafel bij het Avondmaal van en met Christus. Die 13e gast was Judas en die zorgde er voor dat hij zijn predikende voorganger aan het kruis hielp nagelen. Ook in bijgelovige kring gaat men uit van 12 als een soort rustgevend getal, en 13 een verstoring van die orde. Dat Christus ook nog eens op (Goede)Vrijdag is ge-executeerd maakt dat bijgeloof extra beladen. In de verre oudheid waren er trouwens al wetten waarbij de 13e werd weggelaten. Of zoals we wel eens hebben leren kennen, bij de Chinezen moet je niet aankomen met een kamernummer 13 of de 13e etage van een gebouw.

Tegenbewegingen kwamen er ook. De Thirteen Club in de VS werd bijvoorbeeld zo beroemd (nooit meer dan 13 gasten aan tafel op de 13e dag van de maand in kamer 13 van een toen befaamd gebouw). Maar het ging ook wel eens gruwelijk mis. Zo liet Koning Filip IV van Frankrijk op vrijdag de 13e oktober van het jaar 1307 honderden ridders van de Orde der Tempeliers oppakken en vastzetten, martelen en executeren. Niet meteen een geluksdag voor die lui dus. Op vrijdag 13 september 1940 werd Buckingham Palace door de Luftwaffe gebombardeerd. Of een gigantische cycloon die op 13 november 1970 vele tienduizenden doden maakte in Bangladesh dan wel de ramp met de Costa Concordia op de Italiaanse kust in januari 2012. 30 doden het gevolg. Pure pech of noodlot? Hoe dan ook, er gebeurt altijd wel iets bijzonders op die vrijdagen de 13e. Ik zou dus maar een beetje voorzichtig doen, en als er niets vreemds plaatsvindt…prijs je gelukkig. En geniet van het feit dat het noodlot ons allen goed gezind was. En zo niet, ik neem aan dat je dan wat je overkwam wel met mij en de andere lezers wilt delen…toch? Happy 13th!! (Beelden: archief/internet)

Tsjechisch hitwonder…

Tsjechisch hitwonder…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel, muziek • Getagd , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Bij toeval zag ik onlangs bij een tweedehands-spullenwinkel een tweetal lp’s in het schap staan van de Tsjechische zanger Karl Gott. Een man die hoewel in Pilzen geboren vooral in Duitsland grote successen behaalde. Een man ook die naar schatting 50-100 miljoen platen verkocht, waarvan zeker 23 miljoen in Duitsland. Op handen gedragen omdat hij na een wonderlijke carriere in zijn (toen nog communistische)thuisland Tsjecho-Slowakije een buitenlands succes zocht en vond in Duitstalige landen.

Hij was te zien en te horen tijdens festivals in Cannes indertijd, maar deed ook een show van zes maanden in Las Vegas. Toch vrij bijzonder voor een Tsjechische artiest. In 1968 vertegenwoordigde hij Oostenrijk tijdens het Eurovisie Songfestival maar behaalde daar slechts een bescheiden 13e plaats. Gott was in de landen om ons heen een gevierde artiest en kwam veel voorbij in allerlei shows of was soms zelf gastheer in programma’s waarin andere artiesten optraden. Volgens de overlevering was hij als zanger zo invloedrijk dat zijn muziek inspiratiebron werd voor vocalist Chet Baker in die jaren.

Intussen nam Gott 120 albums op, zoals al eerder te zien, met groot succes. Meeste albums zong hij vol met Duitse of Tsjechische liederen, maar ook de nodige andere talen waren aan hem wel besteed, wat zijn imago in veel landen goed deed. Daarnaast zong hij het titellied voor de Duitse TV-serie Maja de Bij. Dat hij 20 keer een Tsjechische muziekprijs won zegt veel over de waardering in eigen land voor deze bijzondere zanger. Helaas vond hij zijn einde in 2019 op 80-jarige leeftijd toen hij aan acute Leukemie overleed in zijn thuisstad Praag. Zijn oeuvre blijft als nagedachtenis bestaan. En omdat ik de man nog wel ken uit van die schlagerprogramma’s die de Oosterburen nog wel eens uitzonden vele jaren geleden, maakte ik er maar een blogverhaal over. In de hoop dat ik daarmee weer wat stof van die oude platen af heb geblazen. (beelden: Internet/Prive)

Bekende naam, geen familie…

Bekende naam, geen familie…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , , , , • 6 reacties

Bij de naam Alberti spitsen velen zich toch de oren, want dan denk je al snel aan Willy en Willeke, maar die namen deze familienaam aan als alternatief voor hun eigen achternaam. Het klonk lekker en verkocht platen. Zeker omdat vader Willy de nodige Italiaanse nummers zong. Toen ik dus onlangs keek naar een (opgenomen) uitzending van Andre Rieu op het Vrijthof Maastricht uit 2022 en daar een dame werd aangekondigd met juist deze achternaam spitste ik de oren. Had ik iets gemist uit die Amsterdamse familiegeschiedenis van die hiervoor genoemde artiesten? Had de dame die luisterde naar de naam Dorona Alberti wellicht een link met?? Leek van niet. Wat ik wel zag dat dit een struise dame was (geboren in 1975) met een stem als een klok die het hele plein stil kreeg en later laaiend enthousiast. Op Google vond ik wat informatie over haar.

Afgestudeerd in Amsterdam en Rotterdam zong ze 7 CD’s vol met een groep die luisterde naar de naam KMFDM. Tegenwoordig is ze leadzangeres van de band Gare du Nord van Lancee en Fransen. En dat optreden wat ik van haar zag en hoorde bleek ze maar liefst 15 maal voor Andre Rieu te hebben verzorgd. Zette haar meteen op de kaart bij een publiek dat in meerderheid wellicht nog nooit van haar had gehoord. Net als ik. En dat is echt een gemis want ze kan zingen als de beste, al lijkt jazzmuziek mij het beste bij haar passen. Als we allemaal even wat filmpjes en opgenomen songs van haar bekijken en beluisteren zal haar bekendheid stijgen en dat gun ik haar van harte. Want dit is een artieste die je wilt zien optreden. Passie spat er vanaf en het is een waar podiumbeest. Alberti, onthouden die naam…. En als je het wilt koppelen aan die Amsterdamse familie, van mij mag het. Want daar komt veel moois vandaan…(Beelden: Internet)

Smaak en voorkeur…

Smaak en voorkeur…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , , , , , , , • 11 reacties

Een reeks decennia geleden kwamen vrouwlief en ik elkaar tegen. Op het toenmalige werk. Jonge mensen, de hormonen liepen in marstempo uit de oren. Hongerig trokken we elkaar aan, maar stootten net zo vrolijk weer af. Tot het moment dat we ontdekten dat we eigenlijk naadloos in elkaar op gingen zonder dat we dit elk moment van de dag daadwerkelijk tentoonspreidden. En nu, vele jaren later, is die fusie nog steeds bestaand. De hormonen marcheren wellicht wat minder maar daarvoor kwam respect in de plaats, erkenning van elkaars pluspunten en wellicht ook de dingen die ons mensen nu eenmaal maken tot wat we zijn, wezens met plussen en minnen.

Dit gesteld hebbend is het mij nog steeds een raadsel wat je als mens kan doen aantrekken tot de ander. Wat zorgt voor die vonk die overslaat, wat is het dat op het moment dat de vlinders opstijgen in de onderste regionen van ons lijf, onze geest zegt dat die ander eigenlijk perfect is voor de gezamenlijke toekomst. Of in sommige gevallen dat je dit overkomt met meerdere mensen.

Tuurlijk maakte je dit al door met je ouders (of grootouders) waarmee je natuurlijk een geweldige band opbouwt in normale situaties. Sommige mensen kunnen die vader of moeder dan ook niet missen, ook al zijn ze getrouwd of anderszins verbonden. Anderen wandelen vrij simpel weg uit het huisadres en zien dat later als een ‘gegeven’ en niet meer. We hebben kunstenaars gekend die gek waren op een harem van dames (of heren) die hen liefdevol bejegenden en ook onderling goed met elkaar door de deur of in bed konden. De menselijke beleving kan wonderlijke zaken bewerkstelligen. Zelfde geldt voor smaak. Waarom vallen we op groot, klein, blond, zwart, rood, of wat ook? Wat is dat? Die hormonen? Is het de stilte bij de ander als je zelf kakelend door het leven gaat, is het de spiegel waarin we kijken en die maakt dat we onszelf zien in die ander?

Het zal hetzelfde zijn als waarom de een melk drinkt en de ander water, kiest voor de kleur blauw terwijl de ander gaat voor rood. Iedere mensengeest ingesteld op een eigen programmering. Met de meest wonderlijke gevolgen. In een wereld waar in normale landen 1 op de 3 huwelijken al vrij snel strandt, mensen daarna weer op zoek gaan naar nieuw geluk en dat soms diverse malen weten te vinden, worden die lange relaties nog steeds gewaardeerd. Immers 2/3e deel slaagt wel. Die mensen verzetten bakens, binden soms in, geven toe, doen water bij de wijn, maar redden zo wel hun samenzijn tot er een natuurlijk einde op volgt. Dat zijn geen bijzonderheden, maar is min of meer de norm. Of het je smaak nu is of niet….(Beelden: Internet/archief)

Wereldberoemd buiten Nederland…

Wereldberoemd buiten Nederland…

Posted on by • Geplaatst in Cultureel • Getagd , • 14 reacties

Het was zoonlief die me onlangs weer eens wees op een fenomeen in de vaderlandse rockmuziek. Floor Jansen. Tot ze deelnam aan ‘De beste zangers van Nederland’ had de massa nauwelijks van haar gehoord. Haar naam en faam toch vooral in kringen van hardrock-liefhebbers bekend. Frontzangeres van Nederlandse metalbands waar ze al opviel door haar meer dan zuivere zangstem die vooral in het hoog ongekende kwaliteit liet horen. Floor Jansen (1981) bracht met haar bands diverse platen uit die in de scene ook aardig scoorden. Maar ook haar naam en stem deden opvallen in het verre Scandinavie. Daar kreeg ze na 2012 een rol bij de daar befaamde Finse metalband Nightwish en zong en speelde ze daarna de sterren van de hemel. En wie haar optredens volgde ging met haar mee naar die sterren. De band kreeg alleen al daardoor een grote faam in het verre buitenland. Tot in Brazilie traden ze op en werd Floor Jansen bejubeld. Zij is een echte sopraan en komt drie octaven hoor. Haar zangstijl omvat dus zowel opera als screaming en grunting. Ze zingt in het Engels, Nederlands, Duits, Spaans, Fins, Latijn en Italiaans naast het Zweeds. En dat laatste is ook handig want met haar huidige echtgenoot, Hannes van Dahl, drummer bij een Zweedse powermetalband, leeft ze in dat land.

Floor Jansen kwam dus op enig moment naar Nederland om hier mee te doen met de Beste Zangers en deed daar een duet met Henk Poort uit de Phantom of the Opera. Dat optreden alleen al leidde tot een grote hit die nu nog steeds wordt gezien als een ongekend staaltje vakmanschap. Helaas werd ze een jaar terug getroffen door borstkanker waaraan ze in oktober vorig jaar werd geopereerd. Gelukkig bleek die ziekte niet uitgezaaid. In maart dit jaar maakte ze bekend zwanger te zijn van haar tweede kind. Daardoor zal ze het vast rustiger aan doen. Maar haar stem gaat niet verloren. Alleen al op YouTube is veel van en over haar te vinden. Er zijn wat internationale vloggers en experts die in extase raken als ze haar stemgeluid analyseren en beluisteren. Dat op zich zegt heel veel over haar zangkwaliteiten. Die gek genoeg in ons land zelf nauwelijks worden gewaardeerd. Dat blijft vreemd. Een dijk van een zangeres, knap, aardig, en bescheiden. Zo heb ik ze graag. Dus vandaar even dit blog over een van onze beste zangeressen ooit. Kunnen nog heel wat would-be schreeuwers een voorbeeld aan nemen…. (Beelden: Youtube/internet)