Tagarchief: service

Post…

Post…

Posted on by • Geplaatst in observaties, Politiek • Getagd , , , , , , , , , • 12 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: post-2.jpg

Stel, je bent bakker en je doet dat al je hele leven, net als jouw vader voor je of je opa die nog brood in het dorp rondbracht met een hondenslede of huifkar. Je hebt een aardig lopende winkel en een paar lieve dames achter de vitrines vol lekkers. Maar je ontdekt na enige tijd wel dat de afdeling brood veel minder goed loopt dan die van het gebak. Waar de Tompouzen omzet elk jaar stijgt en de appelpunten niet zijn aan te slepen, blijft die van het volkorenbruin (al dan niet gesneden) ver achter bij wat je graag zou willen zien. Oorzaken, mensen eten meer kadetjes, ze kopen hun brood bij de supermarkt maar niet bij jou en jouw prijzen zijn wellicht ook wat hoog.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: post-4.jpg

Gelukkig voor jou is er in een omtrek van 5 km2 geen andere bakker te vinden, dus je hebt een soort van monopolie. Zelf eet je geen boterhammetje minder, met dank aan die gebakjes, maar toch. Zorgen, zorgen. En dus klop je aan bij de overheid. Er moet geld bij die broodverkoop en je wilt subsidies ontvangen zodat je de winkel compleet kunt blijven aanbieden en je aan het eind van het jaar ook nog een kerstbonus kunt uitkeren. Krijg je die niet dan wordt het brood duurder en ga je ook nog maar drie dagen per week dat brood vers bakken en verkopen.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: aanhanger-drie-asser-adam-160900-pict0542.jpg

Vreemde redenatie?? Nee hoor. Nou ja, wel als je mkb-er bent, want de overheid ziet je aankomen…… Nul op het rekest is gegarandeerd jouw deel. Maar heet je PTT Post ligt dat kennelijk allemaal anders. Zogenaamd geprivatiseerd (zoals ook de NS) moet je volgens afspraken met de overheid post bezorgen door het hele land, liefst binnen een bepaalde termijn, verdien je goed geld aan pakketjes waarvan de aantallen met het jaar toenemen, maar is die hele postbezorging van brieven en kaarten verliesdragend. En dat vinden aandeelhouders niet fijn. Dus verhoog je de tarieven en verlaagt de servicegraad. Minder-minder-minder kan ineens wel als het om postbezorging gaat. Maar het is niet genoeg. Er moeten ook nog miljoenen komen vanuit de overheid om deze tak van dienst overeind te houden. Kortom, dan blijkt dat die hele PTTPost gewoon een semi-overheidsinstelling is die kennelijk alleen met subsidies kan draaien. En dat zie je bij de NS ook. Jaarlijks vele miljoenen om de boel op de rails te houden. Dwang als middel, publiciteit als ondersteuning. Want je wilt niet zonder post toch??? Of zonder treinen?? Ik vind die redenatie verkeerd. Eerder liet de overheid andere bedrijven ook zonder enige steun gewoon omvallen. Er zijn heel wat voorbeelden van te vinden. Maar al die semi-staatsbedrijven moeten wel worden geholpen? Dan ook bakker Janssen, of schoenmaker Bakker, loodgieter Frans Vrolijk en automonteur Mohammed El Marokko… Geen onderscheid. Allemaal van belang voor onze samenleving…. Onlangs verdween in een dorp niet ver van onze stad de laatste Coop-winkel. Redde het niet. Het bleek de laatste supermarkt in wijde omtrek. Niks subsidies, zelf je broek ophouden. Failliet. En de klanten moeten nu 15 km rijden naar een volgend dorp om alsnog hun dagelijkse of wekelijkse inkopen te kunnen doen. Ergens klopt dit niet. Of vinden jullie van wel?? (Beelden:archief/internet)

Griekse geneugten…

Griekse geneugten…

Posted on by • Geplaatst in Horeca-ervaringen • Getagd , , , , , , , , , , • 10 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: olympos-hoofddorp-interieur.jpg

Wij zijn deze eerste maanden van het jaar al een paar keer verwend door lieve vrienden/innen met een ‘hapje eten’ hier of daar en ook zelf waren we nog wel eens culinair onderweg. Maar een Grieks restaurant is daarbij een weinig voorkomende keuze geweest. De laatste keer dat we iets soortgelijks ondernamen was toch al weer een jaar of tien geleden denk ik. Maar onlangs kwam daar verandering in. Een lieve vriendin trakteerde uit dank voor aan haar bewezen diensten en dus zeg je dan geen nee tegen de kans lekker te eten bij een restaurant van haar keuze in de buurt van haar woonstek. Dit keer was dat in Hoofddorp en het restaurant voor ook deze beoordeling aan de Hoofdvaart daar heet Olympos.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: olympos-hoofddorp-2-img_1199.jpg

Ziet er van buiten niet overdreven groot uit maar biedt plek aan flink wat gasten en op deze zaterdagavond dat wij daar kwamen zat de ‘tent’ aardig vol. Een gereserveerde tafel aan een raam was voor ons bedoeld en dat was een prima observatiepunt. Al snel waren de drankjes opgenomen en lagen de menu’s voor ons. Een dame bracht de drankjes, wij studeerden nog even door en gaven na een 15 minuten onderling gekeuvel aan een vrolijke medewerker van het restaurant onze bestelling door. Daarna werd het aardig stil. Niet om ons heen want daar werd het geluidsniveau zodanig dat een goed gesprek aan onze tafel best op enige luide toon moest worden gevoerd. Nou ja, het was zaterdagavond…druk…logisch. De wachttijd voor het eten was pakweg een uur. Best lang eigenlijk. Niet dat we ons verveelden hoor, maar toch. We hadden allemaal wat anders besteld. Mijn bord lag vol met vlees want Mixed Gril, aangevuld met wat salade, rijst en patat. Die laatste combinatie kenden we nog niet.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: olympos-hoofddorp-img_1200.jpg

Het was veel en smakelijk, buiten kijf. En dat bleek voor ons hele gezelschap te gelden. We konden er weer een week tegen… Hoewel, er werd ook een toetje besteld. Ook dat kwam na wat langer wachten, maar smaakte prima. De rekening ging wat sneller en viel uiteindelijk nogal mee begrepen we van de gastvrouw in ons gezelschap. Dat maakte de zaken die ‘bijzonder’ waren hier best goed. We hadden een top-avond, de ambiance niet verkeerd. Nadeel, de akoestiek en zeker de lange wachttijd tussen de gerechten. Opgeteld….een rapportcijfer 8.5 voor deze ervaring. Overigens kent Hoofddorp een meer dan uitgebreid keuze aan restaurants en andere horeca. Je kunt hier, met dank aan de vele mensen die verbindingen hebben met de nabij gelegen luchthaven Schiphol, zowat elke landsaard kiezen voor je eetgenoegens. We liepen er na afloop van ons eigen etentje met veel plezier langs. Alles zat vol….net als wij zelf…. en dat bleef nog wat dagen zo….. (Beelden: Prive/Olympos)

Best wat horkerig…

Best wat horkerig…

Posted on by • Geplaatst in Horeca-ervaringen • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 19 reacties
De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: lindenhof-1-img_9326.jpg

In de week voor Kerst waren we op zoek naar wat leuks voor de kerstdagen. Je moet t.b.v. familie en lieve vrienden allerlei kleine of wat grotere cadeautjes scoren en die zoeken en vinden we dan in de plaatsen op enige afstand van onze eigen woonstek. Het waarom zit in de diversiteit van nog echte eigen winkels die je daar kunt vinden. Dus togen we dit keer naar Soest. En wat denk je? Geslaagd. Op elk terrein vonden we de dingen die er toe deden en met tassen vol besloten we even ‘koffie’ te gaan drinken bij een van weinige horeca-gelegenheden die je in het centrum van Soest kunt vinden. Grand Cafe/Restaurant De Lindenhof was dit keer onze keuze.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: lindenhof-3-img_9324.jpg

Een horeca gelegenheid in een prachtig en centraal gelegen pand. We kenden het van een vorig bezoek toen we in aardig weer op het terras hadden gezeten en prima tevreden waren over wat ons werd voorgeschoteld. Dit keer viel dat tegen. We bleken de eerste gasten tijdens deze zaterdagochtend en kennelijk vielen we niet in het juiste potje bij de mannelijke uitbater of zo. Norsig nam hij onze bestelling op. Wij streken neer aan een tafeltje in een verder erg warm aangekleed restaurant. De bestelde drankjes werden zonder iets te zeggen neergezet. Wij keken elkaar aan…Jeminee, zijn we hier wel welkom?? Gelukkig kwamen er op enig moment meerdere gasten binnen. En bleek er ineens een jonge dame op te treden als bedienend personeel. En dat professionele meisje liet meteen merken dat zij het wel snapte.

De huidige afbeelding heeft geen alternatieve tekst. De bestandsnaam is: lindenhof-2-img_9325.jpg

Zij vroeg de nieuwe gasten of ze ook iets wilden eten, en als die dat afwezen wees ze direct op de vele lekkere gebakjes die men in de aanbieding had, zoals appeltaart met slagroom. Precies dat hadden wij nou ook wel gelust….maar die hork (druk met van alles…) vroeg niks. Het meisje deelde lunchkaarten uit, het bleef ons allemaal onthouden. Toen het restaurant aardig gevuld raakte kwam een tweede jongedame de bediening versterken. Wij dronken nog wat en keken rond. Rekenden af bij die actieve jonge meid en gaven die een prima tip. Omdat zij haar vak verstond. Het bijbehorende compliment deed haar wangen blozen. En terecht, want dat was een jonge professional. Beter dan haar mannelijke collega die ook bij ons afscheid (wij groetten iedereen achter de bar) niks zei. Dan vraag ik mij echt af waarom zo iemand in dit vak is gaan werken. De ambiance is hier prima, de faciliteiten voor mekaar, maar kennelijk moet je het treffen met degene die jou bedient. De jongedame verdient een 10, haar mannelijk collega haalt de 6 niet eens…Best jammer! Ook van die taart, had ik graag geproefd…maar helaas….. (beelden: Prive)

CSA is niet meer…

CSA is niet meer…

Posted on by • Geplaatst in Historie, Luchtvaartmening • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 9 reacties

Dat zal sommigen hier weinig zeggen, maar voor mij is de CSA als staatsluchtvaartmaatschappij van Tsjechie (voorheen Tsjecho-Slowakije) een vaste waarde op zowel Schiphol als in mijn persoonlijke logboek. Met die Tsjechen ben ik 41 keer op en neer gevlogen tussen Amsterdam en Praag (vv). Uiteraard veelal voor zaken, en altijd was het een vaste waarde dat deze verbinding op tijd werd uitgevoerd en de service aan boord prima. Daarover later nog meer. CSA was de op 4 na oudste luchtvaartmaatschappij ter wereld.

Gestart in 1923 in het toen net gestichte land Tsjecho-Slowakije vloog het bedrijf ook al naar Amsterdam. Men kocht voor WO2 vliegtuigen van Fokker, liet die ook in licentie bouwen door het Tsjechische bedrijf Avia. Ook Italiaanse Savoia’s werden ingezet. Voor de door de buurlanden bedreigde Tsjechen en Slowaken bood CSA ook de mogelijkheden om te reizen en diplomatieke betrekkingen te onderhouden.

Na WO2, het bedrijf door de Duitse bezetter ontmanteld en onderhevig aan de restricties die elk bezet volk indertijd meemaakte, werd Tsjecho-Slowakije bevrijd door de Sovjets. En die verlangden als dank dat het land onder communistisch bestuur kwam te staan. Met alle gevolgen van dien. Toch waren de Tsjechen lid van IATA en hielden zich aan de regels die daarbij hoorden. Zo konden ze ook samenwerken met bedrijven in West-Europa als KLM.

De vloot werd intussen vrijwel volledig Russisch. Tupolev’s en Ilyushin’s kwam in gebruik, maar voor langere afstanden had men ook nog een paar Britse Bristol Brittania’s die ook bij westerse bedrijven in gebruik waren. Later zou CSA na Aeroflot uit de Sovjet-Unie de enige gebruiker worden van de sensationele Tupolev Tu-104A straalverkeersmachine waarmee men ook naar Amsterdam kwam, en koos men ook voor de kleinere Tu-124A die wat zuiniger turbofanmotoren meekreeg.

Voor het binnenlandse verkeer gebruikte men in eigen land gebouwde Let L410 Turbolet commuterliners die zo’n 20 passagiers over korte afstanden konden vervoeren. Later zouden de Tupolev Tu-134A, 154M en Ilyushin Il-62 de vloot komen versterken en oudere types vervangen. Zeker na 1968, ik schreef al eens over de gebeurtenissen in dat jaar, stak men weer stevig in het communistische vest.

Maar men vloog ook naar veel bestemmingen die je wellicht niet zou verwachten. O.a. via Amsterdam naar New York met de grote Il-62. Indertijd was dit een bekende verschijning op Schiphol met dat opvallende OK-Jet logo. Dat OK kwam weer van de registratie voor het land Tsjecho-Slowakije zoals dat op haar vloot was aangebracht, net zoals KLM-vliegtuigen PH- voor hun registratie benutten. Aan het einde van de jaren 80, toen de teugels in Moskou aardig werden gevierd koos CSA voor de zuinige Airbus A310 om haar dorstige Il-62 vloot te vervangen. Ook koos men voor de Aerospatiale ATR42/72 voor kortere afstanden en de Boeing 737 als standaard straalverkeersvliegtuig dat de Russische machines moest aflossen. Dat deed men begin jaren 90.

Maar ik maakte als reiziger die Tupolev’s nog wel mee en kan niet anders zeggen dat het prima vliegtuigen waren om in mee te vliegen. Zeker in combinatie met die goede service aan boord, inclusief een smakelijk hapje en zeker lekkere drankjes. Moravische Rieslingwijnen gingen er best in na een lange sessie onderhandelen of trainingen ondergaan. Toch veranderde er veel, ook voor CSA. Er kwamen nieuwe carriers in Oost-Europa die vooral zochten naar lage tarieven en renderende bestemmingen. CSA moest mee in de flow, maar kon dat toch maar moeizaam. Het routenet van voorheen was vrijwel niet overeind te houden. En zo verloor het als vliegbedrijf haar glans. Maar ook de vloot werd daardoor kleiner en kleiner. Op enig moment werd het bedrijf zelfs overgenomen door haar concurrentie en die kleedde CSA compleet uit. In de afgelopen periode vloog men nog met 1 of 2 vliegtuigen in de kleuren van het oude CSA. Tot eind oktober. Toen ging de stekker er uit. Wat bleef zijn herinneringen. En de wetenschap dat alles wat was kennelijk niet kan worden bewaard. De emorme groei in met name Midden/Oost-Europa op gebied van vliegreizen is zodanig snel gegaan dat oude carriers het niet bij konden benen. Eerder zagen we dit al in Hongarije bij Malev, nu is CSA er aan onder door gegaan. Blijft bijzonder jammer, maar ik koester mijn vluchten met die lui als zeer dierbare herinneringen. Nu maar hopen dat er niet te veel andere bedrijven dit voorbeeld gaan of moeten volgen… (Beelden: Archief/Internet)

Postale logica…

Postale logica…

Posted on by • Geplaatst in Politiek • Getagd , , , , , , , , , , • 6 reacties

Stel…je kent maar een enkele bakker in jouw omgeving. En je ziet dat deze mkb-er elk jaar zijn aanbod aan eetwaren verkleint, maar de prijzen er van consequent verhoogt. Is dat dan een extra reden om er jouw gesneden bruin of moorkoppen te halen?? Nou? Of dat je merkt dat de bloemist bij gebrek aan klandizie dezelfde beslissingen neemt en elke maand duurdere bloemen aanbiedt? Stel je een parfumerie voor die elk flesje geurend spul wekelijks in prijs verhoogd omdat niemand ze komt kopen…..Onze ingebakken logica zegt dan, we gaan een deurtje verder. Immers elders is vast iemand te vinden die wel snapt dat je klanten moet trekken met logische prijzen en niet moet wegjagen omdat jij niet bereid bent op de kosten te besparen. Bij (semi) staatsbedrijven als NS of PTT Post denkt men nou juist niet zo.

Met name dat postbedrijf heeft het (naar eigen zeggen) lastig omdat wij tegenwoordig meer digitaal communiceren dan met brieven of postkaarten. Pakjes zijn de nieuwe handel, maar die helpen kennelijk niet bij de exploitatie van het postbedrijf en dus hoorden we onlangs dat men had besloten om de meeste brievenbussen weg te halen omdat het legen daarvan te veel mankracht kost en de klant dan maar een kilometertje verder moet lopen of rijden om die post die men wel heeft alsnog te versturen. Daarna wilde men het aantal dagen waarop men post bezorgt ook drastisch verminderen.

Maar door de Postwet kan dat niet en kon dit onzalige plan door de politiek worden tegengehouden. Nou, volgende truc uit de binnenzak van het semi-ambtenaren-management, we verhogen de prijzen van de postzegels. Intussen is een normale postzegel al E. 1.28 of zoiets, wat omgerekend naar het vroeger zo waardevaste guldendenken Fl. 2,82 betekent. Moet je je voorstellen! Onbetaalbaar voor normale mensen, en ook nog eens voor steeds minder service. En dat alles omdat wij als consumenten ‘minder post versturen’. De kip en ei formule die ik ook altijd waarneem bij de monopolistische NS. Waar de prijzen van de kaartjes jaarlijks omhoog gaan, de service omlaag en men ook nog eens weigert om concurrentie toe te staan op het spoor. En als men dan de zin niet krijgt vraagt om extra subsidies van de overheid. Immers die wil dat we met de trein reizen, dan moet je er wat voor over hebben… Maar de hoge prijzen voor het OV, gekoppeld aan matige dienstverlening, vieze treinen en de kans dat je met een stel niet opgenomen psychiatrische types in zo’n gele rups opgesloten zit maakt de kans op gebruik er van steeds minder aantrekkelijk. En dan te bedenken dat die NS al elk jaar honderden miljoenen subsidie krijgt vanuit het Mobiliteitsfonds. Anders waren de prijzen voor dat 19e eeuwse vervoer helemaal niet meer te betalen. In beide gevallen ze je dat de marktwerking bij semi-geprivatiseerde overheidsbedrijven geen kans krijgt. Als men meer loon wil wordt er zoals dezer dagen weer bewezen, massaal gestaakt. Net als in vroeger tijden. Een recht dat de gemiddelde ZZP-er of MKB-er altijd wordt onthouden dan wel niet toegepast omdat men dan de klanten zou treffen. Klanten die de bakker of bloemist niet kunnen missen. En daarom hun prijzen aanpassen bij die van de concurrentie. Vaak is die beweging dan omlaag, niet omhoog. Dat laatste hoort slechts bij ‘bedrijven’ als de Post of NS. Het is maar dat u het weet….. (beelden: Archief)

Totaal genoegen in Rotterdam..

Totaal genoegen in Rotterdam..

Posted on by • Geplaatst in Culinair • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 16 reacties

We werden uitgenodigd voor een heerlijk samenzijn in Rotterdam door onze lieve vrienden uit de omgeving van die grote havenstad. En omdat ik zelf van een paar jaar geleden de uitgekozen eetgelegenheid nog goed herinnerde als een geweldige ervaring, reed ik er vol enthousiasme dwars door het drukke verkeer met vrouwlief en de vriendjes heen. Wereldrestaurant Cathay aan de Martin Luther Kingweg 7 daar ons doel. En meteen lijdend voorwerp voor mijn verslagje over wat je daar zoal mag verwachten. Nou het is een restaurant plus bowling van de all-you-can-eat soort, maar dan met een enorme mate van verfijning qua gerechten en drankjes. Je betaalt een bepaald bedrag, koopt een tijdslot en wordt naar je toegewezen tafel gebracht waar je vanaf dat punt op allerlei strategische plekken de meest opvallende en lekkere gerechten kunt oppikken. Van voor- tot nagerecht, van Nederlands tot uitheems, groot of klein.

Na elke gang zet je het gebruikte bord aan de kant, dat wordt direct weggehaald, en ga je na het sociale aspect van samen aan tafel zitten kwekken weer op weg voor de volgende gang. Wil je het bord helemaal vol stampen? Prima, ga je gang! (en ik zag heel wat mensen dat nu net doen). Ik zelf ben meer van de diverse gangen met allerlei wat kleinere gerechten, nou van vis tot vlees, groenten of wat ook, het ligt hier voor je klaar. Wie dat wil kan stukjes vlees afsnijden van een varken aan het spit, maar je kunt ook een visje op de hete plaat laten klaarmaken, dan wel het geheel laten wokken.

De sfeer is gemoedelijk, de akoestiek voor de bakker, gewone gesprekken zonder stemverheffing te voeren, ondanks dat de zaak ook op deze doordeweekse woensdag begin deze maand, bijna tot de rand toe gevuld was. Rotterdam kan deze gelegenheid bijna blind vinden denk ik. Hele gezelschappen meldden zich namelijk voor een genoeglijke avond bij goed eten. De bediening is efficient, vriendelijk maar vooral ook terughoudend. Dat is altijd plezierig. Naast en achter het pand is een grote parkeergelegenheid, de toegang tot het restaurant-gedeelte is rolstoelvriendelijk. Zijn er ook minpunten? Ja. De toiletten zitten in het keldergedeelte. En de aanwijzingen er heen zijn niet van de meest opvallende soort. Het toilet kan er mee door, mits je goed naar de details kijkt, dan is dat qua aankleding minder verzorgd. Aandachtspuntje. Maar het maakte onze uren samen er niet minder om. Integendeel, ik raad iedereen aan die lekker wil eten (of veel) om hier eens een arrangement te boeken. Tussen 30-40 euro p.p. zit je hier een paar uur goed onderdak en hoef je daarna een paar dagen niets meer te eten. Overigens zijn echt dure likeurtjes niet bij de prijs inbegrepen. Verder al het andere en gangbare wel. En daarmee is de prijs/kwaliteit bij Cathay prima verzorgd. Overigens betekent die naam in feite niet meer dan China anno de 12e/13e eeuw. Maar dat is gewoon een weetje….De lieve vriendjes die ons trakteerden bedanken we uiteraard langs deze weg nogmaals, het was echt top! (Beelden: Cathay/prive)

De bank en de KLW…

De bank en de KLW…

Posted on by • Geplaatst in Prive • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , • 14 reacties

Sommige mensen, ook in onze vriendenkring, weten alles te verpatsen via Marktplaats of soortgelijke platforms. Ons lukt dat maar zelden of nooit. Nou ja, als je gek bent op onderhandelen tot op de laatste tien cent, gekken aan je deur wilt krijgen dan wel afspreekt met mensen die vervolgens niet op komen dagen. Nou daar hebben wij geen trek (meer) in. Dus als we zaken hebben die nog te goed zijn om als afval te dienen brengen we die veelal naar de kringloop of bellen die lui op om het spul even te komen ophalen. Zo ook toen we onlangs de melding kregen dat we onze nieuwe zitbank mochten verwachten op een bepaalde datum (zie blog 23-4jl) en we dus onze oude trouwe driezits zitbank (2.20mtr breed) die ons en ons bezoek een kleine 9 jaar had gediend moesten opruimen voor die nieuwe zou arriveren.

Als je al iets afvoert naar de KLW is dat natuurlijk veelal niet splinternieuw. Los van de transportkosten koopt men bij die zaken in tegen nul tarief en zou je denken dat ze er blij mee zijn. Immers, wij komen ook wel eens in die winkels en zien dan dat men aardige prijzen weet te vragen voor artikelen die best wel een schoonmaakbeurt kunnen gebruiken. Maar goed, wij belden dus met een kringloper die niet te ver van ons woonadres gevestigd is. Men wilde die bank wel hebben, driezitter, grijze stof, kon en kan wat hebben en in goede staat. Dag later kregen we een mail. ‘kunt u even foto’s maken van de bank, dan kunnen wij even kijken of hij acceptabel is’. Vreemd.

Maar goed, wij foto’s gemaakt en doorgestuurd. Halve dag later de bevestiging. ‘Wij komen hem over drie dagen halen’. Prima geregeld dus. Zo leek het… Op de dag van afspraak de bank helemaal schoongemaakt, stofzuiger en borstel er over heen, hij zag er weer als nieuw uit. Maar toen moest hij nog het huis uit. Wij samen een poging gedaan het omvangrijke ding door de kamerdeur uit zijn vertrouwde plek te krijgen. Dat ging niet. Nadenken over hoe wel… Presley, onze grootste kater nam meteen plaats op de leuning van de bank en demonstreerde dat hij die bank als ligplek niet kwijt wilde. Nadat we die hadden bevolen op te stappen, slim als we waren, via de tuindeur, en dan via de keuken weer naar binnen, door de gang heen en dan naar buiten via de voordeur. Daar opgesteld, zeil er overheen (je weet maar nooit in NL of een vogel dan wel de regen ineens besluit zich over de bank heen ….). Toen die lui van dat tweedehands bedrijf er waren haalden we het zeil weg. De chauffeur keek naar de bank en zei…’maar er zit een vlek op’…Huh? Vlek? Waar dan? Nou ik zag hem uiteindelijk ook, aan de voorkant. Nu was dat de kant die nog wel eens wat zonlicht krijg in de zomer…zou verkleuring kunnen zijn. Na wat gehakketak namen ze hem toch mee. Anders dan wij deden, optillen, schuiven, haalden zij een karretje uit de wagen en zetten de bank daarop. Ik vond ons als gevers toch een stuk stoerder gezien de verrichte inspanningen. Bank was weg en wij moesten improviseren met wat stoelen tot de nieuwe meubels kwamen. Toen die eenmaal stonden zijn we de volgende dag toch eens naar die kringloopwinkel gereden. Had men die bank al in de verkoop? Ja hoor, prominent in hun showroom. Mooi prijskaartje, geen vlek te zien. Nog steeds niet…. Voor net 100 euro te koop….wel zelf meenemen….. Ik wens de volgende bezitters er veel plezier van. Net zoals wij hadden. (beelden: Prive)

Afhalers….

Afhalers….

Posted on by • Geplaatst in Luchtvaartmening, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Neem van mij maar aan dat ik mijn weg op onze nationale Luchthaven Schiphol normaal gesproken wel aardig kan vinden. Maar ik geef toe, in het gebied rond de aankomst/vertrekhallen kom ik meestal liever niet. Zeker niet met de auto. Wij zijn hier waar wij wonen voorzien van een prima busverbinding met Schiphol en als het echt moet kan het ook met de trein nog wel, dus dan laat ik de auto voor reizen naar/van Schiphol liever thuis. Die gebruik ik uiteraard wel weer als ik in de periferie van het vliegveld langs een van de startbanen mijn geliefde spotters/fotowerk wil doen. Hoe dan ook, vrouwlief was op reis tijdens die vorige maand en die trip was ver weg en duurde vele dagen. Samen met een van onze kinderen. Ze genoten, maar werden daar beide ook flink verkouden in dat verre land. De berichten per app (wat is dat toch een geweldige uitvinding) waren zodanig dat ik besloot om hen alsnog per auto op te pikken zodat ze met de bagage niet hoefden te sjouwen.

Daarbij, Code Geel was in onze streken weer eens afgekondigd, hevige regen en wind teisterden huis en haard. De grote blauwe Boeing waarmee zij reisden kwam desondanks keurig op tijd aan. Een uur later stonden ze met de koffers in de aankomsthal. Ik kon komen. Dat deed ik. En reed dus mijn automatische ritje naar de Aankomsthal. De borden verwezen me op enig moment ‘linksaf’. Waar ik voor gesloten spoorbomen zonder spoor stond. Ingang van een parkeergarage waar ik tegen een giga tarief per uur de auto kon neerzetten. ‘Dacht het niet’ zei ik nog tegen mijzelf.

Dus terug naar af, weer een ronde over die luchthaven en dan maar via een andere (mij bekende) weg naar die aankomsthal waar de dames intussen ongeduldig en snotterend wachtten. Maar wat ik ook deed, ik kwam niet bij die hal van bestemming. Uiteindelijk een allochtone bewaker van dienst maar even gevraagd. ‘Neeee mag niet, andere auto volgen…..naar Vertrekhal…daar parkeren’ was wat ik begreep uit zijn woorden. Dus, gas op de plank, weer helemaal rond en dan de borden Vertrekhal volgen. Eenmaal daar in een kluwen van vertrekkende en aankomende passagiers de auto zien te parkeren en de dames waarschuwen. ‘Je moet naar boven want die klojo’s van Schiphol willen niet dat ik jullie beneden op pik’. En aldus geschiedde. Na een kwartier sjouwen met hun tassen en koffers vonden zij mijn fraaie Tsjech met mij er naast in regen en wind en kon ik de geliefde passagiers met lading inladen. Dwars door de drukte weer terug naar de snelweg….. Een erg slechte beurt van de luchthaven. Echt, ik snap niet dat je dit zo regelt. Klantonvriendelijk is nog een te fraaie term hiervoor. En volgende keer neem ik wel weer de bus, moeten we onderweg maar overstappen in de auto waar het wel gaat. Gelukkig bleek die reis de moeite waard, net als de voor mij meegebrachte souvenirs. Dat maakte toch wel veel goed….. Maar dat lag niet aan Schiphol. Integendeel…(beelden: Archief Yellowbird)

Luchtvaart op rails…

Luchtvaart op rails…

Posted on by • Geplaatst in Luchtvaartmening • Getagd , , , , , , , , , • 16 reacties

Als je al die links denkers moet geloven is de toekomst voor ons, burgerlijke reizigers slechts te vinden op rails. Men vertrouwt op het 19e eeuwse vervoerssysteem als afgodsgelovigen op het Gouden Kalf. Maar hoe ziet dat er in de praktijk uit dan? Bij toeval bracht ik onlangs vrouwlief naar Schiphol voor een trip die zij samen met een van de kinderen ging maken naar een ver oord. Vliegen was een urenkwestie, zou zij in plaats daarvan hebben gekozen voor de trein was ze vermoedelijk nu, vele weken later, nog bezig om er te komen. Intussen is ze allang weer veilig thuis, maar dit terzijde..

Het is niet voor niets dat al die milieufreaks en andere mafkezen met een ingebakken afkeer van de moderne tijd, voor elke conferentie of optocht wel in het vliegtuig stappen. Een beetje trein doet er toch een factor 10 langer over dan wat een vliegtuig aan reistijd vraagt. Daarbij is het railverkeer niet goed ingesteld op de stromen passagiers die de luchtvaart gemiddeld moet verwerken.

En toen ik bij het vertrek van vrouwlief nog eens keek naar de klantvriendelijkheid van de blauwe dames bij de incheck en de genomen veiligheidsmaatregelen, tja, dan steekt dat toch zeer luxe af bij wat de NS aan schraalmans te bieden had. Dat kind van ons kwam met de trein naar Schiphol. Er was die dag weer van alles loos op de rails dus ze had vertraging, maar stond ook als een haring in een ton opgepakt over een afstand van 45km. En dat wel voor de volle mep, want de NS controleert wel graag op betalen, maar dan moet je tegelijk niet op service rekenen. Niks romantiek, gewoon veevervoer. Dat is in vliegtuigen toch anders. Bij de prijsvechters krijg je minder stoelruimte dan bij pakweg KLM, maar je kunt wel zitten. De bagage keurig onder in het ruim of boven je bol. Bij de NS moet je die maar bij je houden en hopen dat onverlaten er niet mee gaan lopen…

Opmerkelijk was ook dat toen het gezelschap weer bij elkaar kwam bleek dat alle NS-klokken op station Schiphol stil stonden. Net als die treinen….Het zegt veel. Clockwork Blue deed wel haar werk. Het was een genoegen weer even over die luchthaven te banjeren. Veel veranderd, maar bepaald niet slechter geworden. De vertrek/aankomsthallen zijn bijna shopping-malls, het ruikt er plezierig, het personeel is aardig, de boel is schoon. Bekijk nu het gemiddelde spoorstation in ons land. Gezien? Kijk, daarom moeten we gewoon blijven vliegen en dat spoor laten aan de linkse volksmassa’s die genoegen nemen met weinig voor veel. Want als we de jaarlijkse subsidies aan de NS (onlangs weer 170miljoen om de prijzen niet te laten verhogen..) weg zouden halen kost een treinticket van Amsterdam naar Maastricht net zo veel als een vliegticket van Schiphol naar New York. Rara waar ik dan liever heen zou gaan…. Hoe dan ook, dat linkse denken is een ramp. Het weghalen van de moderne tijd bij normale mensen is dat ook. Voor normaal denkende mensen blijft het vliegtuig. Gewoon doen. Je ziet meer en komt nog eens ergens. De familie is weer thuis en genoot. Een enkele reis die 8 weken had geduurd per boot…. Het kan altijd nog erger…(beelden: prive archief)

What if….Zastava?

What if….Zastava?

Posted on by • Geplaatst in Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , • 11 reacties

Hoewel de naam ons in het westen van Europa wellicht niet zoveel zegt, dat merk Zastava stamt als technische onderneming al van ver in de 19e eeuw en was toen vooral een wapenfabrikant die oa. leverde aan het Oostenrijks/Hongaarse Keizerrijk. In 1930 ging men aan de slag met licentieproducten van Ford en werd ook autobouwer. Halverwege de jaren vijftig, Maarschalk Tito maakte van zijn (..) Joegoslavie een land dat zichzelf moest kunnen zien te bedruipen op dit gebied, kreeg men de licenties van Fiat voor de bouw van toen actuele producten uit Turijn.

Van de 600 (het iets grotere rugzakje) via de 1100 tot de grotere 1400. En men had succes met die wagens want halverwege de jaren zestig verkocht men er alleen al in Polen meer dan 6000 stuks van. Zastava breidde langzaam maar zeker haar export ook uit. Vaak via het Fiat-netwerk en zo kwamen Zastava’s ook in ons land terecht. Meest bekend de als 1100 hatchback verkochte Fiat 128 die in Italiaanse uitvoering vier portieren had, maar bij de Joegoslaven 5. Dat maakte die verder goed rijdende wagens best populair. En de kwaliteit was niet al te beroerd.

Dat werd anders toen Zastava in 1980 startte met de productie van de zelf ontworpen Yugo-reeks die baseerde op de Fiat 127 maar een hoekige en handige koets droeg. Prijs was goed, uitmonstering en rijeigenschappen niet verkeerd, maar de afwerking matig tot slecht. Ondanks dat gingen deze wagens massaal de grens over, ook richting de VS waar ze vaak als tweede of derde auto in een gezin werden verkocht. Een aantal jaren later sprak men in de VS over de ‘Worst car ever’ en dumpte men de Yugo’s massaal letterlijk en figuurlijk.

Grootste probleem was de meer dan gebrekkige onderdelenvoorziening van de Joegoslaven. In 1988 startte men met de opvolger voor de op jaren gekomen 1100. Een door Giugiaro ontworpen koets, gekoppeld aan een reeks aardige motoren zorgde voor een leuke auto die het zelfs in het westen aardig had kunnen doen. Maar helaas gooiden de Balkanoorlogen roet in het eten. Servie, waar deze wagens werden gebouwd (intussen heette Zastava nu Yugo..) raakte in oorlog met een reeks buurlanden en dien ten gevolge staakte men de productie van personenwagens.

In het westen legde men ook een boycot over de strijd voerende partijen, waardoor noodzakelijke onderdelen niet meer beschikbaar waren. Daarnaast werd de Zastava-fabriek later ook nog door de NATO gebombardeerd. De Serven zijn dat zelfs nu nog niet vergeten. Toen men de productie moest staken kwamen er 230.000 voertuigen uit de fabriek en dat was best een goed aantal. In Polen bouwde men de 1100-reeks nog wel even in licentie bij FSO. Na de wederopbouw van alle Balkanstaten kreeg men nog wat banden aan de gang en werden o.a. Punto’s van oudere generatie gebouwd voor Fiat. Maar in 2008 viel toch echt het doek. Zastava was en is niet meer. Maar er rijden in die omgeving nog steeds de nodige auto’s van het merk rond. En daarop is men al dan niet terecht nog trots ook….. (Beelden: Internet/archief)