SAIL 2015

SAIL WP_20150819_021Het begon allemaal ooit in 1975. Om aan een jubileum voor de stad luister bij te dragen organiseerde men in Amsterdam voor het eerst Sail. Een paar dagen genieten van oude zeilschepen die in de haven werden neergelegd en door het publiek bewonderd. Nu, in 2015, is het een gigantisch evenement geworden dat miljoenen mensen in extase brengt en zorgt dat dagenlang alle wegen in of rond de hoofdstad vast staan door de files. Niks mis mee, want het is de moeite waard. Wij gaan traditioneel altijd naar de Sail-In. Dat is de aankomst dag van al die schepen. We hebben daartoe een plekje uitgevogeld waar je relatief rustig kunt zitten, alle voorzieningen v.w.b. toilet, eten en drinken op loopafstand te vinden zijn en een aantal van die schepen zelfs zowat tegen je knieën worden neergelegd. Je zit midden in de actie, je hoort de commando’s en ziet ook de enorme optocht van kleinere boten en schepen aan je voorbij trekken.

SAIL WP_20150819_025Zeker bij mooi weer zoals wij dat meemaakten is dat Sail een prachtig evenement waarbij de stad Amsterdam in haar fraaiste vorm naar buiten wordt gebracht. En dat straalt uit naar de regio. Dat er veel geld aan zal worden verdiend geloof ik direct. Sponsoren doen hun best mensen te werven, maar zonder hen was er wellicht helemaal geen evenement als dit. ING, Staatsloterij, Delta Lloyd, en nog een aantal kleinere sponsoren, ze doen allemaal hun best zich zo goed mogelijk te presenteren. Op de vele platbodems, partyschepen en luxe jachten doen kleinere bedrijven hun best hun relaties niet alleen te laten meegenieten van het evenement, maar ook te verleiden tot het doen van toezeggingen of bestellingen. Zo gaat dat in de maatschappij. En niets zo leuk als samen op een bootje…. Wij blijven aan de kant. Zien genoeg, laten de camera’s klikken en zoemen en nemen op waar we weer vijf jaar op moeten teren.

SAIL WP_20150819_095Dit keer met onze Soester vriendjes, die dit evenement voor het eerst van nabij mee konden maken. Het was gezellig en geweldig en we kijken nu al vooruit naar een volgende gelegenheid. Sail 2015 laat zien dat leuk met elkaar goed kan. Zelden een evenement meegemaakt waar zoveel nationaliteiten samen komen om te genieten van het spektakel. Overigens was er ook nog een soort vliegshow boven ons hoofd. Helikopters, lichte en zwaardere vliegtuigen, de koninklijke Alouette heli, een militaire heli op het dek van een Marineschip, het kon bijna niet op. Kortom, wie Sail niet bezocht, had geen gelijk. Het was een uniek evenement dat de ruime aandacht verdiende die het ook kreeg. Geweldige stad soms dat Amsterdam…..(foto’s; Yellowbird ASA)

Het genot van echte boeken

WP_20150626_002Al eerder hield ik een vurig pleidooi voor het lezen van boeken. Gewone boeken, gemaakt van papier, voorzien van een kaft en niet afhankelijk van een al dan niet werkende batterij of wifiverbinding. Ik ben er mee opgegroeid. Wat ik ook ten nadele van opvoeding of opleiding kan aanvoeren, het lezen van boeken werd me in beide situaties gepropageerd en ik heb er heel wat plezierige momenten aan mogen en kunnen ontlenen. Dat de wereld is veranderd geloof ik wel. Maar het papieren boek moet wat mij betreft gewoon blijven. Heerlijk dat bladeren, die lucht van drukinkt, van plaatjes kijken bij meer documentair ingerichte naslagwerken. Nog steeds koop ik boeken bij. Voor als ik weer eens tijd heb….. Soms weet ik bijna zeker dat ik vermoedelijk niet zal toekomen aan het echt lezen er van, maar dan nog kan ik me niet beheersen als ik weer iets tegenkom wat de moeite van dat lezen waard zou kunnen zijn. En ik lees best veel en in hoog tempo.

Boek Donkervoort...Sommige van die werken doe ik na het lezen wel weer weg. Alles vasthouden voor nog later is weinig zinvol. Alleen die hobby-gerelateerde boeken blijven vaak plakken. Omdat ik nog wel eens iets wil nakijken. Gevolg is wel dat ik omringd ben met kasten vol van dat papieren spul. Best een logistiek probleem. Vrouwlief is ook al zo’n lezeres, al is zij meer van de fictie dan non-fictie zoals ik. Mannen lezen die laatste soort boeken het liefst begreep ik, zal het gebrek aan fantasie zijn dat ons Marsbewoners zo typeert. Vrouwen dromen graag over prinsen of doctoren die vallen voor de charmes van dat simpele kantoormeisje dat haar ridder vooral op een wit paard zoekt maar niet in het ziekenhuis. Of ze zijn bezig met het uitvogelen waarom ridder Hildebrand van Rododendron werd vermoord door zijn pages.

WP_20150623_011Nee, voor mij is een biografie van een echt interessant persoon leuker. Pas nog een aardig boek gevonden over Frits Koolhoven, de tweede vliegtuigbouwer van Nederland, die voor de oorlog met Fokker concurreerde op de luchtvaartmarkt. En niet onverdienstelijk ook nog. Gaat me weer een hoop plezier verschaffen. Weet ik zeker. Kortom, ik ben een lezer, een verzamelaar, een boekengek. En kom me nu niet aan met allerlei argumenten waarom een digitale lezer zoveel leuker zou zijn. Dat is prediken voor de heidenen. Ik zie er (nog) niks in. Eerst maar eens die stapels wegwerken….

Aanrader van jewelste; Nationaal Militair Museum!

WP_20150219_001Nederland kent een grote geschiedenis waar het onze krijgsmachten betreft door de eeuwen heen. En die geschiedenis werd op een paar verschillende plekken, zeer terecht, uitgestald en aan het publiek getoond. Opdat wij niet vergeten en ook ons niet nog eens laten ondersneeuwen door hen die menen dat als de vijand komt je maar het best de handen omhoog kunt doen en met een witte vlag wapperen. Hoe dan ook, twee grote museale organisaties werden onlangs samengevoegd. Het Legermuseum in Delft en het Militaire Luchtvaart Museum in Soesterberg/Kamp van Zeist. De Koning opende het nieuwe onderkomen voor deze nieuwe expositie op de vroegere vliegbasis Soesterberg eind vorig jaar en onlangs vond ik zelf de tijd rijp om ook eens te kijken wat daar zoal te zien was. Nou, dat viel niet tegen. Dan druk ik me nog bescheiden uit. Een prachtig gebouw, een park vol (ook voor kinderen)aantrekkelijkheden, platforms met nog wat grotere buiten geparkeerde vliegtuigen, een koffiecorner en een (goed geoutilleerd) restaurant.

WP_20150219_031De expositie is omvangrijk, mooi uitgestald, maar grijpt je niet naar de keel zoals ik door het enorme aanbod daar ondervond in Overloon vorig jaar. De ruimte in het gebouw is groot, men heeft ook heel wijs gekozen om de nodige vliegtuigen aan het plafond te hangen en als je de juiste route volgt (of vindt) is er een zekere logica in de ontwikkeling van de eerste Brik van Farman tot de laatste F16 van de Koninklijke Luchtmacht. Ook voor de legerexposities geldt dit. Je moet je route even zoeken en dan volgen. Van de eerste pijl en boog tot de laatste lichtgewicht geweren. Er zijn veel zaken die voor kinderen fantastisch zijn. Simulators, maar ook een aantal dingen die je kunt uittesten op een maliënkolder of harnas. Je krijgt films te zien over verleden en heden, de verbinding met het Koninklijk Huis, kortom, het is best een paar uur werk om alles eens goed te bekijken.

WP_20150219_020Jammer is wel dat men bij de inrichting heeft gekozen voor veel grijs en kaal beton. Dat oogt wonderlijk en soms wat saai, maar op de trappen is dat materiaal i.c.m. de kleur zelfs een beetje link. Er moet kennelijk ook nog wat illustratiewerk verzet worden, want bij sommige vliegtuigen staan geen bordjes, terwijl dit bij andere wel goed is geregeld. Ook een echt goede route-aanduiding zou handig zijn. En dat geldt zeker ook voor de af- en aanvoerroutes buiten want daar moet je echt wel een beetje de weg kennen of je TomTom juist instellen. Parkeren is er gratis, maar het parkeerterrein ligt wel wat ver weg voor hen die slechter ter been zijn. Wel goed is dat die parkeerplekken ook nog eens bewaakt worden door vrijwilligers. Die zelfde categorie kom je binnen ook tegen. Keurig in pak gestoken en met vaak een goed verhaal. Er zijn rondleidingen mogelijk. Toiletten en liften genoeg, er is een (vrij dure)shop en je kunt je jas en/of rugzak keurig opbergen in (gratis) kluisjes.

WP_20150219_046Fotograferen mag, maar flitsen niet. Dat laatste snap ik niet helemaal, want bij een zonnige dag valt er zoveel licht binnen dat die slechter is voor de lak of schilderijen dan een flitslampje van een smartphone of fototoestel. Hoe dan ook; een aanrader van jewelste dit museum. Meer dan de moeite waard. Voor Museum-Jaarkaarthouders is de toegang ‘gratis’, voor volwassenen is de toegang een tientje. Maar dat is echt geen geld voor het gebodene. Op enige afstand zag ik nog wat  ‘opknappertjes’ staan. En op de begane grond van het museum is nog ruimte over voor wat extra ‘exponaten’. Kortom, dit museum komt bij mij op het lijstje van regelmatig te bezoeken gebouwen. Leuke ervaring!

Filmrol

Christmas starAmbities konden of kunnen mij niet worden ontzegd. Wat ik ooit droomde heb ik voor een deel aardig waargemaakt. Zo werd ik wat ik als 14-jarige meende te moeten worden, schreef ik veel wat ik ook toen al ambieerde, maakte me zaken eigen die ik als kind zijnde nog niet had durven dromen en geniet nog met volle teugen van het leven en wat dit allemaal te bieden heeft. Een van de zaken die ik tijdens mijn actieve werkzame leven (ik freelance nu meer, dus kan me een paar dagen vrij veroorloven soms) ook deed was bezig zijn met televisie. Ik trad op in programma’s, gaf interviews of passeerde als decor in de achtergrond. Dan moet je wel talent hebben. Nou ja, als je natuurlijk beschikt over een stevige fantasie. En juist dat is weer handig voor het schrijven van vele blogs, bladen, boeken en andere flauwekul waarmee je tot op zekere hoogte naam op kunt bouwen. Tot op zekere hoogte omdat het volume voor veel auteurs vaak te hoog gegrepen is. Het leven van Tante Annie, de kat van de buren, of zoals in mijn geval, het ondernemerschap van de families Schroder of Pon zijn nog geen garantie voor dezelfde soort erkenning als die van Saskia van Noort om maar eens iemand te noemen.

BookCoverJaapVanRij_2Veel auteurs sterven in het denkbeeldige harnas, of struikelen al voor ze de startstreep over zijn. Nadat wij (ik schreef het boekje samen met co-auteur Jaap van Rij) in 2013 een aardig standaardwerk uitbrachten over de Pon-dynastie liepen de verkopen langzaam maar gestaag door. Dat viel ook de uitgever op. En die had weer een filiaal in de VS waar men de juiste contacten bezat voor het uitbrengen van ons boek in het Engels. En daardoor terecht zouden kunnen bij de grote TV-producenten of zelfs Hollywood. Tja, je moet sterk in de schoenen staan om zo’n aanbod te weigeren of af te slaan. Dus deden wij iets pragmatisch. We lieten het boek door de Amerikanen vertalen (soms opmerkelijk hoe men dit deed..) en produceren met een mooie glimmende cover. Officieel geregistreerd. Onlangs kwamen de eerste exemplaren op ons bureau terecht. Mijn contacten bij de Skoda- en VW-fabrieken zullen er blij mee zijn. Kunnen ze eindelijk dat aardige verhaal lezen over hoe men bij Pon een koopmansdynastie wist neer te zetten.

Maar sinds de boeken werden gemaakt worden we weer bestookt met allerlei aanbiedingen die ons moeten helpen aan extra publiciteit in het land van de onbegrensde mogelijkheden. We kunnen onder de aandacht komen van de grote TV-bazen, de directie van de filmmaatschappijen, willen we in de show van Ellen de Generis? Alles is mogelijk. Maar dat lobbywerk kost geld. Niet te veel, maar toch. Zoals veel in Amerika. Samen met Jaap heb ik besloten om maar even wat terughoudend te doen. Immers, moet je nu echt geloven in de kansen om als basis te dienen voor een speelfilm als jouw verhaal toch een wat lokaal karakter heeft? Bescheidenheid troef. Maar als…dan wil ik zelf een hoofdrol. Ik ben nog niet zo krakkemikkerig dat ik niet meer als Indiana Jones te paard auto’s zou kunnen verkopen voor die hoofdrol. Maar ik geloof niet dat ik serieus zou worden overwogen. George Clooney komt eerst.Angels and demons 3 Of een of andere nog betere karakterspeler dan die net getrouwde hunk. En daar moet ik het dan maar mee doen. Tot dan koesteren we de eigen exemplaren van die Engelse vertalingen maar en hopen dat de lezer er iets aan heeft. Want een droom had ik nooit, filmster worden. Moet je toch echt de looks voor bezitten…..

1977

037Ieder mens kent in zijn/haar leven wel momenten dat hij/zij beslissing nam of neemt die grote invloed hadden of hebben op later. Ook uw meninggever overkwam dit. Meerdere malen zelfs. Vaak omdat je in de waan van het moment toch minder goed afweegt wat de consequenties kunnen zijn voor de toekomst. Maar soms pakt het ook goed uit. Zoals in het jaar 1977, toen ik werk technisch de overstap maakte  van de luchtvaart naar de auto’s. Van B-to-B naar B-to-C en meteen ook van een groter bedrijf met meerdere vestigingen naar een tamelijk klein bedrijf dat nog een de drempel van de echte groei stond. Niet dat die keuze nu zo heel onverwacht kwam hoor. IN feite lag de basis er voor al een jaartje of vier eerder toen ik kennis maakte met dat toen nog heel piepkleine garagebedrijf waar ik mijn tweede nieuwe auto kocht. Daarna verstevigde de contacten met de ondernemer en zijn mensen, en begon ik op Schiphol en bij buren en vrienden te bemiddelen in het promoten en verkopen van auto’s die door de Amsterdamse dealer werden aangeboden. Mijn passie voor het Tsjechische merk waar men vertegenwoordiger voor was speelde daarbij zeker een rol. Maar er gingen ook auto’s van andere merken naar mijn relaties.

L&K 1928 - 1078 - Skoda Museum - FFF09 Scan10102Toen bleek dat de toenmalige importeur van het merk steeds meer kwaliteitseisen stelde aan haar dealers en de bewuste dealer dus werd gedwongen om een showroom te bouwen van waaruit de nieuwe auto’s zouden moeten worden verkocht kwamen de gesprekken met mij ook in een stroomversnelling. Als ik nu even die verkoop ter hand zou nemen en ‘nog wat zaken’ dan zag men het wel zitten om met mij verder te gaan. En dat werd dus in 1977 de situatie. Al snel bleek dat het me niet zo mee viel. De overstap was heftig, al was het maar omdat naast die verkoop en promotie ook een kast vol lijken op me wachtte. Administratief bleek men er een puinhoop van gemaakt te hebben en buiten mij was er niemand die daar iets mee zou kunnen. Het werden heftige jaren. Het leerde me enorm veel en ik kreeg ook diep ontzag voor de technische mensen die daar keihard werkten en daarna vaak nog bereid waren om een paar uurtjes extra te besteden aan het ophalen van nieuwe auto’s bij de toenmalige importeur.

Rapid 120 - 4Dat ik als ambitieus mens niet alleen kon helpen aan de uitbouw van het bedrijf, maar meteen ook tegen heel wat heilige huisjes aanliep en mijn neus vaak meer dan pijnlijk stootte was onderdeel van de leerschool. De keuze die ik in 1977 maakte had uiteindelijk grote gevolgen. Het zou me qua carriere ook bij de latere importeur Pon brengen. En mij mijn passie voor de luchtvaart weer terug brengen plus mijn ooit sluimerende creativiteit. Op Schiphol niet nodig geacht, in het autovak meer dan noodzakelijk. In ieder geval was het voor veel luchtvaartmensen uit die tijd onbegrijpelijk dat ik die stappen zette. Onlangs, de oude managers van het vlieggebeuren komen een paar maal per jaar weer bij elkaar, moest ik het nog eens uitleggen. En terwijl er een jumbojet over de plek des gezelligheids heen denderde op weg naar zijn bestemming, voelde ik dat het best een lastig verhaal was. Zeker als je bedenkt dat de meeste van die oude knarren meenden dat ik voor Lada was gaan werken. Kijk, dan heb je indertijd kennelijk toch iets verkeerd gedaan…