Tagarchief: instelling

Relativiteit…

Posted on by • Geplaatst in Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , • 12 reacties

Het net nieuwe jaar was slechts een paar dagen oud of we stonden al bij een druk bezochte begrafenis en namen afscheid van een man die we vooral hadden leerden kennen als hard werkend en vol humor. Een vent die ooit in de bloei van zijn leven een bedrijf had overgenomen van zijn oom en uitbouwde tot een onderneming van internationale allure. Hij werkte als een buffel, maar bleef intussen wel in de omgang normaal en plezierig. Dat hebben veel van die ‘succesvollen’ niet. Hij wel. En hij leidde ook de volgende generatie binnen het gezin op. Tot geweldige managers die toen hij uiteindelijk besloot om te stoppen en meer te genieten, zijn intussen behoorlijk grote onderneming op juist wijze zouden kunnen leiden. Hij zelf werd kort daarna ineens ziekelijk. Hobbelde van de ene kwaal naar de andere en als hij dan van de ene was genezen meldde de volgende ellende zich weer. Moest ook nog eens ondergaan dat zijn partner ernstig ziek werd en zo bleken ze als paar tamelijk kwetsbaar. De aftakeling kwam veel te snel. En onlangs kwam het einde. Veel te vroeg.

Samen met honderden genodigden en gasten die kwamen uit respect of omdat ze de betrokkene goed kenden uit prive- of zakenleven, keken we terug naar dat verleden, de onderneming, maar ook de kracht die hij uitstraalde ondanks alle ellende. Een paar maanden eerder zaten we nog samen aan een gezellig diner. En lachten als vroeger om allerlei gekkigheid. Hij was met al zijn tegenwoordige gebreken zijn humor nog niet kwijt. Het werd een gekoesterde avond. En dan ineens is de man weg. Hemelen! Weer een die je als jong mens hebt leren kennen. In de bloei van het leven. Onkwetsbaarheid natuurlijk als jeugdige zekerheid en toen wilden we niet horen over mogelijkheden van te vroeg doodgaan of ernstig ziek worden. Dat was iets voor ouderen. Maar ja, wat is oud tegenwoordig. Ik schreef al eens over die dik 100-jarige die nog volop in het leven staat.

Een beetje gezonde geest in een fit lichaam zorgt nog steeds voor dat idee dat wij gewoon door kunnen blijven gaan met leven. Niets kan ons stoppen. Maar in de praktijk is dat toch anders. Hele verpleeg- en ziekenhuizen liggen vol met mensen die dat ook dachten. Het is soms goed te beseffen dat niet alles automatisch is te regelen zoals we dat als mens graag willen. We beschermen onze dierbaren, dieren, bezittingen, maar bij uitval van een simpel orgaan zijn we zo kwetsbaar als de eerste de beste goudvis in een niet bijgehouden kom zonder vers water of voedsel. Dan wordt het knokken, afzien en overleven. En wordt alles relatief. Dan rest de bijschrijving in de geschiedenis. Al dan niet digitaal. Al vrees ik dat het laatste niet voor altijd zal gelden. Al doen we nog zo ons best totaal op ons zelf ingesteld te zijn, eenmaal weg ben je snel vergeten. Mits je een grote familie hebt die jaarlijks aan je terugdenkt. Maar wie is dat gegeven?? Alles is relatief. En deze serieuze noot moest ik toch even kwijt…

De Z van Zorg

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Geen categorie • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 10 reacties

Zorg regelen lijkt zo simpel. Mensen die het nodig hebben krijgen het en de mensen die ervoor door hebben geleerd en ook nog eens betaald krijgen voor dat werk, verstrekken het. Maar niet in ons land. Van een welvaartsstaat dreigen wij af te glijden naar een plek onder aan de ranglijst van landen die al dan niet goed omgaan met mensen die zorg behoeven. En voor de goede orde, dat zijn lang niet altijd ouderen. Je zult gehandicapt zijn, een soort kwaal hebben die door niemand wordt gezien, maar door jou zelf wel gevoeld of dingen van dien aard. Was voorheen allemaal eenvoudig in vakjes te duwen en op te lossen. Maar dat is wel voorbij. Participeren moet we en dat houdt in dat we allemaal de ouders in de tuin moeten opvangen waar we onze schuren ombouwen tot luxe lofts waar die mensen dan nog een tijdje onder onze hoede blijven. Afvoeren naar een bejaardentehuis is er niet meer bij. Die worden of werden gesloopt en wat overbleef viel ineens onder de veranderdwang van managers met het gevoel dat ze een hotel moesten runnen voor rijkere mensen zonder mening of stem.

De ziekenzorg kent ook zo haar wonderlijke kanten. Zo maakte ik in de woonomgeving van mijn nog altijd best kwieke en zelfstandig levende schoonmama mee dat in de buurt het bejaardencentrum werd gesloten. Gesloopt, omwille van de moderne tijd. Maar dat centrum gaf de toenmalige huisartsenpost een aardige klantenkring. En die zat een flatgebouw verderop bij mijn schoonmama vandaan. Handig en altijd bereid tot een goed gesprek als dat even nodig bleek. Na de sloop van het bejaardencentrum sloot ook de HAP zijn deuren. Kwam nu te zitten in een nieuwbouwwijk op een kwartiertje lopen van de oude. Maar dan wel een kwartiertje voor mensen met een kwieke tred. Zoals ik die heb. Voor een oudere dame met een rollator als ondersteuning best een heel stuk lopen.

Komt ze daar dan aan is er geen lift. Niet erg als je bij de apotheek moet zijn die ook in dat nieuwe gebouw is opgenomen. Wel als je naar de huisarts moet. Die zit op de eerste etage. Geen lift, wel een steile trap. En een soort traplift die even steil omhoog of omlaag beweegt als je op de juiste knoppen drukt. Levensgevaarlijk ding. Eng ook. Maar niet over nagedacht. Nog veel erger is het feit dat de assistentes volgens protocol werken. Dus niet in staat of van plan zijn om je bij een eerste bezoek te helpen met de uitslag zodat je meteen door kunt naar de dokter. No Way! Dan moet je terugkomen. In de middag. Twee keer op en neer voor dat ene gesprek. En men wijkt er niet van af. Een ander voorbeeld. Vrouwlief moet bloed laten prikken in een ziekenhuis. Daar moet ze heen vanwege een specialist die elke keer dat ze daar heen gaat behoefte heeft aan haar bloedwaarden of zo. Zonder afspraak naar binnen. Niet druk, sterker nog, op een Japanse klant met zijn vrouw na zit er niemand in de wachtkamer. Maar om een of andere reden zijn de witjassen druk met van alles, echter niet met het afwerken van hun echte klus. Bloed aftappen en in een buisje stoppen met een labeltje waarop relevante informatie. Ik keek ernaar en kreeg direct kromme tenen. Had ik tijd genoeg voor want we zaten er al snel 20/25 minuten te wachten op niets…

Geen wonder dat die zorg peperduur is en matig wordt ingevuld. Vergeet maar snel dat je cliënt bent. Je bent patiënt. Betaalt elk jaar meer voor die zorg maar krijgt relatief gezien steeds minder service. Vreemd dat dit bij veel dierenartsen nog beter is geregeld. En ik spreek hen er niet op aan die uiteraard de patiënt(en)centraal stellen en bijna onderbetaald hun werk moeten doen. Tuurlijk zie ik de nuance, maar de voorbeelden zijn net even te wrang om niet te vermelden. Participeren is leuk. Maar niet altijd. Wel eens voor iemand mantelzorg gedaan? Bedacht hoeveel tijd en inspanning dat vraagt?! Ach, het zijn maar kleine voorbeeldjes. Nu maar hopen dat dit kabinet daar oog voor heeft of krijgt. Maar ik ben bang dat dit niet meer goed komt. Ik laat alvast maar een schuurtje ombouwen in de achtertuin. Wie weet wie ik er nog een plezier mee doe…wellicht me zelf??

Verkeerde rij….

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 5 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls je het statistisch zou bekijken klopt er iets niet. Want dan zou het overgrote deel meemaken wat mij zo vaak overkomt en waarvan ik dan het idee heb dat het slechts mij treft. Wat ik bedoel? Het altijd in de verkeerde rij verkeren. Of je nu bij de supermarkt voor de kassa staat, in de files probeert toch nog een beetje vooruit te komen of in het museum of een beurs tracht om opstoppingen heen te komen van lieden die ineens besluiten stil te blijven staan waar het eigenlijk niet kan. In vrijwel alle gevallen kies ik dan verkeerd. En sta ik nog steeds vast als die man of vrouw die zich net voor me langs wurmde al zowat thuis of op kantoor aan de koffie zit. Als ik het bespreek met andere hoor ik niet veel anders. Mensen hebben dat idee zelf ook vaak. Nu zijn er types die bij het idee dat ze verkeerd staan of rijden kiezen om van baan te wisselen dan wel met een of andere smoes wel even voor jou langs mogen in de rij waar jij met je boodschappen staat. Een brutaal mens heeft de halve wereld.

300px-Hema_store_frontOnlangs nog, ik stond als altijd netjes opgesteld in een rij die weliswaar traag, maar gestaag voortbewoog. Van de zijkant naderde een wat oudere dame. Zij had een rollator en hield een pak melk in haar hand. Ze keek alsof ze iedereen die haar iets in de weg zou leggen ter plekken zou veranderen in een kikker. Voor haar golden de wetten van de supermarkt niet, zij had haast. Al zag je dat niet aan haar tamelijk stijve bewegingen. Maar ze drukte wel door. Gewoon dat hulpmiddel in de strijd en uiteindelijk week een wat corpulente vrouw voor mij uit. Met gevoel voor drama dook de oudere dame in het ontstane gaatje. En begon toen tot verbazing van iedereen haar aan de rollator vastgemaakte tas leeg te maken. Ze had een stuk of tien artikelen verstopt, het pak melk was camouflage geweest. Waarom een ouder iemand als dit type zo’n haast had? Het was me onduidelijk. Het bejaardenhuis stond niet ver van de supermarkt vandaan en als je daar je dagen moet slijten  sta je volgens mij nog liever in de rij voor de kassa. Daar beweegt zich dan nog iets en met een gulle glimlach en wat toegeven van jouw bejaarde kant maak je nog een leuk praatje ook op zijn tijd. In de file maak je dit ook nog wel eens mee. Van die mensen die gewoon van de ene naar de andere rij ‘drukken’.

Verbodsbord Partij van de AfkeerOmdat ze maling hebben aan de medeweggebruikers. Net doen of je afslaat en dan via de andere rij weer tien plekjes opschuiven. Hoe kleiner de auto naast je, hoe groter de kans dat je met je leasebak of metselaarsbestellertje ruimte kunt claimen die niet echt valt onder jouw hypotheek. Noem het asociaal, hufterig, maar het geeft die mensen een soort kick. Vroeger zocht ik de confrontatie nog wel eens op. Nu niet meer. Ze doen maar. Als dat de ultieme bevrediging moet geven….Nee, ik blijf maar in de rij staan. Ook al weet ik dat het de verkeerde is. Tot welke groep behoor jij???

Wie of wat ben je eigenlijk?

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Godsdienst • Getagd , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , • 2 reacties

OLYMPUS DIGITAL CAMERAAls je hier in Nederland aan de gemiddelde burger vraagt wie of wat hij of zij is krijg je meestal een simpel antwoord. Zo ben ik zelf nog altijd een Amsterdammer, een Nederlander, een hork of een oudere jongere. Ik zal zelden aangeven waar ik qua geloof of politieke richting voor sta als primair antwoord. En echt, ik heb dat wel eens getest, de meeste geboren en getogen Nederlanders of Duitsers (en de rest van Europanen) geven een soortgelijk antwoord. Geloof speelt geen rol. Bij moslims zie je een heel andere reflex. Die hebben snel de neiging zich primair voor hun geloof op te stellen en pas daarna hun oorsprongsland te noemen als punt van herkomst. En pas daarna het land waarin zij leven. Dat zegt naar mijn mening toch wel iets over hun gedachtengoed. Het geloof is voor hen belangrijker dan de nationaliteit en met het nieuwe gastland hebben ze niet veel op. Nu zijn er uitzonderingen op deze regel. Uiteraard, komt wel eens voor.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAIk herinner me van een paar jaar geleden een marktkoopman in hartje Amsterdam Oud-West. Marokkaan van geboorte maar helemaal geintegreerd. Hij dronk gezellig een biertje en je kon enorm met hem lachen. Op de markt een komiek die zijn stal aan het einde van de dag met allerlei trucs en kunstgrepen wel leeg had verkocht. Hard werken was hem niet vreemd, maar lekker onderuit hangen en allerlei wonderlijke verhalen vertellen ook niet. Mijn observaties rond die moslimcultuur wilde ik nog wel eens met hem delen. In die buurt wemelde het van de lieden die hun vrouw echt achter zich lieten aandraven, gekleed in de bekende cultureel voorgeschreven bedekking en met een gebrek aan taalkennis die bijna stuitend was. Mohammed, zoals de marktkoopman heette, bekeek dat dan met mij en gaf toe dat deze mensen in onze cultuur eigenlijk kansloos waren. Hij zag nog meer in de toekomst van straatjeugd die ook daar nauwelijks wilde deugen.

constructionworkersMaar die wel graag wilde werken als de kansen zich maar voor zouden doen. Desnoods als vakkenvullers, maar geld verdienen was ook onderdeel van het zo gezochte respect. Bij een goed biertje en een lang gesprek vroeg ik Mohammed eens wat hij zich nu precies voelde als ik het hem zoals toen echt op de man af zou vragen. Zijn antwoord was direct en uit het hart. ‘Ik voel me primair een Amsterdammer, dat heeft me het meest gebracht. De rest neem ik maar op de koop toe en als het iets toevoegt zal ik het ook omarmen’. We klonken nog eens en ik sloeg hem op de schouder. Zo hoort integratie te zijn. Elkaar snappen, begrip hebben maar je ook en vooral inwoner voelen van de stad waar je leeft en je geld verdient. En dat geloof? Dat is voor mij secundair. Dus…welk antwoord geef jij als ik vraag wie of wat je bent???

Achter je geld aan…

Posted on by • Geplaatst in Algemeen, Persoonlijk • Getagd , , , , , , , , , , , , • 3 reacties

AdvokaatHet bestaan van een kleine zelfstandige, wat ik met mijn adviesbureautje toch ben, gaat vaak niet over financiele rozen. Niet alleen omdat door de crisis veel opdrachtgevers op het gierige af boven op hun budgetten zijn gaan zitten. Maar ook omdat ze door diezelfde crisis uiterst slecht betaalgedrag zijn gaan vertonen. Was het vroeger soms zo dat je binnen twee weken de jou toekomende gelden kon bijschrijven, tegenwoordig ben je al blij als men binnen twee maanden betaalt. Dat is lastig, want in mijn verlengde zit een keten van relaties die van alles en nog wat moeten doen of produceren als ik met mijn ongekend juiste en creatieve adviezen aan de slag ben geweest. Ook die lui sturen facturen en willen hun geld. En omdat ik later betaald krijg, verleg ik de financiele lasten daarvoor weer naar mijn crediteuren. Ben ik daarbij de enige? Vergeet het maar! De meeste bedrijven, maar zeker ook overheidsinstanties  houden er een bijzondere moraal op na als het gaat om betalen voor bewezen diensten. Sommige overheden nemen er vier tot zes maanden voor om hun betalingen te doen. Als ze die al doen, want door die lange termijnen verliezen ze soms ook het zicht op facturen en betaalopdrachten. Dat is heel vervelend. Zeker als je hoort dat de regering meer aandacht wil geven aan het zgn. mkb in ons land (en NEE, dat schrijf je niet met hoofdletters..), daar zelfs extra geld voor heeft vrijgemaakt. Het mkb heeft het daardoor dus lastig. En mensen in die hoek moeten dan maar zien hoe ze de huur betalen.

DecemberdipOmgekeerd moet je bij de overheid niet aankomen met een betalingstermijnvan zes maanden voor bijvoorbeeld de BTW-aangifte of je inkomstenbelasting. Of je maar meteen wilt aftikken! Ongelijke verhoudingen. Is er iets te doen aan die slechte betaalmoraal? Jawel hoor, ik ben redelijk strak in de leer. Als men niet op tijd betaalt schrijf ik een aardige mail, gevolgd door een iets minder aardige brief. Ik bel nog een keer en als er dan weer geen geld volgt gaat de vordering naar mijn juristenvriend die er even een stevig verhaal achteraan stuurt. Wie dan wederom niets van zich laat horen staat een maand later voor het hekje bij de rechter. En ga er maar van uit dat die de crediteur (mij) in dit geval altijd gelijk geeft. Want wie iets koopt moet betalen, wie iets afneemt ook. En als je niet laat weten het niet eens te zijn met de vordering (binnen vijf dagen na ontvangst factuur) staat buitengewoon zwak als het aankomt op veroordelingen tot dwangbetalingen. Kortom, het is soms sappelen in dat zelfstandigenbestaan…..en dan niet alleen omdat je alles zelf moet doen….je zult maar een mand vol klanten hebben……:) Overigens betalen de meeste klanten gewoon op tijd hoor. Zijn allemaal fatsoenlijke lieden natuurlijk!