Haar bekendste werk qua zangkunst verscheen toch begin jaren tachtig en ik zelf raakte al snel gefascineerd door haar bijzonder wijze van optreden en zingen. Grace Jones, zwarte zangeres, maar ook een ware Stage perfomer. Ze werd geboren in 1948, stamde uit Jamaica, maar verhuisde met haar ouders naar de VS en groeide daar op. Ze ging werken als fotomodel en studeerde theaterkunsten wat zij op enig moment combineerde met haar verdere carriere-stappen. Toen ze begin 20 jaar oud was zette ze haar carriere op in Parijs en werd een bekende verschijning in het nachtleven daar. Ze hield van shockeren en met haar lange lijf en bijzonder kop, maar zeker ook haar neiging de borsten open en bloot te showen had ze al snel de naam een ‘bijzondere’ te zijn.

Toen ze op een van haar latere albums het nummer ‘La vie en rose’ uitbracht was haar kostje gekocht. Het nummer was in de verste verte gebaseerd op een oud chanson van Edith Piaf, maar zoals Grace Jones het zong werd het nummer synoniem aan de vrije wereld die we indertijd nog nastreefden. Bij de toenmalige tv-piratenzenders op de Amsterdamse kabelnetten kwam het veel voorbij en ik zal het uit die tijd ook in de bol hebben zitten. Plus van die ene trip naar Parijs toen ik in mijn bed liggend ineens wakker werd gezongen door Grace Jones die door een onderbuurvrouw in het wat bijzondere hotel waar we toen verbleven, dit nummer een keer of wat achter elkaar over de binnenplaats deed galmen.

Daarna volgden voor Grace Jones diverse albums die met wisselend succes werden verkocht. ‘I’ve seen that face before’ was een bewerking van een oud nummer van Astor Piazzolla en ook hiermee scoorde ze wereldwijd een grote hit. Voor Jones was zingen alleen niet genoeg. Ze ging ook in films meespelen en deed o.a. rollen in Conan de Barbaar en James Bond (A view to a kill). Een verder hit van haar was ‘Slave to the Rhythm’ waarbij zij een nu nog als legendarisch geldende videoclip opnam. Om de portemonnee nog wat extra te spekken trad ze ook op in TV-commercials voor Honda en Citroen. Maar Jones was ook goed voor de nodige schandalen. Haar levenswijze was bijzonder en en ze werd nog wel eens opgepakt voor drugsbezit, wangedrag, ze had altijd geldproblemen en raakte zelfs betrokken bij een verdwijningszaak. Om aan geld te komen ging ze zaken doen die niet veel deden voor haar imago.

Er kwamen soms albums uit die buitengewoon slecht waren en ze trad af en toe nog wel eens in een filmrol om zo de inkomsten wat te spekken. Maar begin deze eeuw was ze toch wat uitgespeeld. Ze is nog steeds een stijlicoon, heeft de naam zeer opvliegend te zijn, zelfs op wat hogere leeftijd en heeft het imago dat ze eigenlijk een geweldige zangeres is die door haar gedrag in feite te veel heeft stukgemaakt voor een nog grotere carriere op dit gebied. Haar liefdesleven was trouwens even turbulent als haar carriere. Ze heeft heel wat mannen (en naar men beweert) vrouwen versleten. Af en toe komt ze nog eens voorbij in benefietprogramma’s of worden haar oude hits teruggehaald tijdens de Top 2000 van Radio 2. Een fenomeen, intussen 74 jaar oud, maar nog lang niet versleten…. (Beelden: Internet)