48 jaar

altAqk0jUetbhiiLsLyZkF5GGIlNW1VgsGIZ_mgHiKc1a1VOnlangs vierden we hier onze trouwdag. De 48e alweer. Blijf je zelf dan maar zien als jong en dynamisch…. Nou ja, we kunnen nog best mee al heeft de leeftijd af en toe het fysiek aardig in de greep. Eerlijk gezegd voelt dat lange verbonden zijn niet als een enorme last. Komt wellicht omdat een mens in de loop van de jaren ook allerlei fasen door maakt. Het roze begin blijft relatief kort bestaan, daarna komt toch echt de periode van aan elkaar aanpassen, water bij de wijn doen en zorgen dat er brood op de plank blijft komen. Heel basaal, maar zo zit het leven wel in elkaar. Wij streefden beiden naar een leven in redelijke welvaart en geluk,  maar niet naar echte rijkdom. Dat scheelt veel in hoe je met elkaar door het leven gaat. Daarbij zijn we beiden niet met een gouden lepel in de mond geboren. Er moest gewoon hard worden gewerkt voor wat we wilden bereiken en dat deden we. Dat vrouwlief dan voor 80% het huishouden voor haar rekening nam en ik die 70/80-urige werkweken maakte in branches die volkomen opslokten was een verdeling waarmee indertijd goed te leven viel.

WP_20150618_016Vakanties geen probleem, waar we meestal heen wilden was financieel mogelijk, al beperkte dat zich toch tot niet zo heel ver van huis. Heel Europa en een stukje VS gezien, maar we waren allebei ook graag weer thuis. Kind, dieren, familie, vrienden, het was allemaal (en is dat nog) heel belangrijk. Maar ik denk dat we onze lange periode van samenzijn vooral danken aan de communicatieve vaardigheden die we beiden bezitten. Vanaf moment een wordt er veel gepraat. Geen misverstanden, discussiepunten, uitpraten! Ook over…. Dus naast de wereldse ook geestelijke zaken komen al die jaren veelvuldig voorbij. We schuwen de discussie daarbij niet. Helpt veel kan ik u als lezer(es)melden. Zwijgen is soms goud, maar ik ben toch meer van het zilveren deel van het bestaan. Wij wandelen ook veel. Zoals we dat vroeger al deden als jonge lieden. Gewoon door de stad, kilometers lang en dan observeren en met elkaar bepraten. Dat schept een band. En die band is best sterk. Zitten er geen rafelrandjes aan? Vast wel, maar die zijn niet meteen zichtbaar en waar  nodig worden die zo goed en zo kwaad als het kan hersteld.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Onze eerste woonstek….

We kunnen ons een leven zonder elkaar nauwelijks voorstellen. Los van de liefde die toch een basis vormde voor ons verbond is er dat gevoel dat het ook prettig is om met mekaar door het leven te hobbelen. Al snapt eenieder dat weinig rozen worden gevonden zonder wat kleine en prikkende doornen. Ook dat hoort er bij en wie met mij moet leven mag van goeden huize afkomstig zijn. Een beetje Meninggever is geen doetje. Integendeel. Dus het grootste compliment gaat naar vrouwlief die haar leven aanpaste aan het mijne, mijn carrière liet voorgaan, en mijn liefhebberijen tolereerde. Heb ik zelf dan ook wat bijgedragen? Vast wel. Maar een echte Meninggever zwijgt daarover. Maar dat is dan ook meteen het enige….Verrek….loop ik weer naast mijn schoenen zeg…..

Asielzoeker thuis…

WP_20150912_034Al eerder meldde ik het verhaal van de kleine asielzoeker die in ons huis een warm onderdak verkreeg. Gevonden op straat, geholpen door goed willende mensen, en bij het Amstelveense asielcentrum weer opgeknapt. Toen wij hem aantroffen was nog sprake van een ‘haar’. Immers ze stond als ‘vrouw’ ingeschreven, maar bleek bij de eerst medische check-up toch echt voorzien van een paar kennelijke onderdelen die onmiskenbaar toebehoren aan een man van dezelfde soort. Vanaf moment een hebben we de asielzoeker behandeld als een eigen kind. Hij eet als een bootwerker. En springt knorrend op schoot om zo sympathie op te wekken voor zijn voorheen zo kansarme positie. Minder geslaagd is de ontvangst door de tot dan autochtone jong volwassene die sinds moeder overste is gaan hemelen hier de dienst uitmaakte. Protestacties die eerst vooral vocaal werden geuit leidden later tot fikse schermutselingen.

WP_20150701_021Groot tegen klein, David tegen Goliath, waarbij Goliath een ultiem middel in de strijd wierp, zijn lenige jonge lijf en gewicht, maar ook een soort nekbeet die veel van doen heeft met hoe Dracula jonge maagden verleidde zich aan hem over te geven. De kleine asielzoeker beet en krabde van zich af, af en toe heftig krijsend. We zijn intussen een paar weken verder en de gevechten worden kwantitatief minder talrijk. Af en toe wordt er samen gewerkt of zelfs gegeten. De schoot van een van de baasjes wil nog wel eens een twistpunt zijn, maar het lijkt er op dat er een soort gewapende vrede is ontstaan. Nu maakte de Dierenarts waar we die eerste check-up lieten doen redelijk stellig. ‘Gewoon laten gaan, als er geen bloed vloeit gaat het vanzelf een keer goed’. Nou ja, of we het zo ver moeten laten komen. Feit is dat die kleine groeit als kool, poten heeft die doen vermoeden dat hij stevig aan de maat is op volwassen leven, en dat onze zwarte schat, die nu iets van 1,5 jaar hier zorgt voor veel vermaak, dan toch voor zijn welzijn moet vrezen.

WP_20150918_002Al begint die zelf nu te lijken op een zwarte panter met bijpassende souplesse en uitdrukkingen in het even zwarte kopje. Een probleem blijft echter bestaan. Vrouwlief en ik zijn het niet eens over de nieuwe naam voor de asielzoeker die ooit binnenkwam als Pebbels. Maar ja, toen was het nog een meisje. Met een lijst van iets van 60/70 namen beschikbaar komen we er niet zo goed uit. Pico, Paco, Punkie, het komt allemaal voorbij. Nu nog even kijken wat het beste past. Voorlopig luistert hij het beste naar ‘Eten!’. Misschien is dat een aardig compromis?!

Bellen….

Yellow Bird - pic birdDe naam van mijn mini-bedrijfje werd een paar jaar geleden schaamteloos gekopieerd door een of ander innovatief filmbedrijf dat om mij duistere redenen besloot om die toch redelijk unieke naam min of meer te claimen. Opmerkelijk was het gedrag van een van hun juristen die meende dat ik voor een luttel bedrag wel bereid zou zijn bedrijf en web-domeinnaam op te geven ten faveure van deze nieuwkomer. De muur van onbegrip aan mijn kant was hoog en dik, de betrokken man kwam er niet doorheen. Sindsdien zijn er dus twee bedrijven met die naam, al voer ik dan een extra toevoeging aan die naam toegevoegd vanaf het begin in 1991. En die naam heeft voor mij een heel lange geschiedenis die al ergens vanuit begin jaren zestig aan mij kleeft. Hoe dan ook, het gevolg van de keuze door die kopierende naamgebruikers is dat ik nog wel eens mailwisselingen of offertes krijg van bedrijven die graag zaken zouden willen doen.

Yellowbird paintingIn het begin maakte ik die lui nog wel eens gek door gewoon in te gaan op hun aanbiedingen, maar dan vanuit mijn perspectief. Maar ik snap ook wel dat het probleem niet zozeer zit bij de aanbieders van die diensten maar meer bij die lui die te beroerd waren een andere naam op te zoeken. Alleen daarom al houd ik die naam nu vast als een mij toebehorende naaste. Ze kunnen me wat. Af en toe is het ook wel komisch. Want ook bellen kan leiden tot misverstanden. Zo af en toe krijg ik mensen aan de lijn die vermoedelijk via, via aan mijn bedrijfstelefoonnummer zijn gekomen en dat aanzien voor die filmers. Kom je soms best tot leuke resultaten al hangt het wel af van mijn humeur op het moment van aanname van de telefoon. Vooral als men mij belt met de vraag door te verbinden naar ‘die of die’ kan ik het soms niet laten om de telefoon even bij de heftig knorrende Pixel of Pico neer te leggen. Die graag de rol van collega op zich nemen.

YB Nipper IMG_5268Na enige tijd wordt men dan wat ongeduldig. Niet aardig? Ik weet het. Maar ja, ik vraag ook niet om die overlast. Laten we nu een tijdje geleden gebeld worden door weer zo’n aardig dame die met een klaterende stem vroeg naar meneer Bruinzeel. Tja, ik vond haar te leuk om zomaar af te poeieren. Het werd een leuk gesprek. Ze gaf toe slordig te zijn geweest met hun database. Maar zij had geen behoefte aan mijn communicatieadviezen, autokeuze-ervaring of gewoon een leuk lang gesprek. Nee ze moest echt naar die meneer Bruinzeel. Het hielp niet toen ik haar vertelde dat ook ik professionele filmers kan bieden. Al zei ze wel dat ze mijn adres en aanbod wel zou noteren. Voor ‘je weet maar nooit’. Kijk, zo kan het ook. Gewoon van de gelegenheid gebruik maken. Van de nood een deugd, voor geen enkel gat te vangen. Wij namen al lachend afscheid. Zou ze nog eens bellen? Ik hoop het wel…nooit weg, zo’n nieuw contact….Wel nog even uitleggen thuis….(Foto’s internet/C.J.v.Riel)

Open grenzen…

212611 - Fokker F-XVIII KLM with crew Scan10032Het liberaliseren van een samenleving als de onze kent meer nadelen dan alleen een bijna onbetaalbare zorgsector, het vrijwel niet meer functioneren van het openbaar vervoer door mismanagement en schandalen of het open stellen van alle sociale voorzieningen voor hen die hun geluk hier komen beproeven. Het heeft ook gevolgen voor van oudsher bekende en hoog gewaardeerde bedrijven. Toen ik nog  een jonkie was en mijn spaarzame vrije tijd vaak op Schiphol door bracht om daar te kijken naar de vliegtuigen, was de KLM een grootheid om rekening mee te houden. KLM was door oprichter en grote baas Plesman al voor de oorlog een naam geweest die wereldwijd een grote faam opbouwde. Bedenk je maar eens dat ‘even’ naar Indie vliegen in een Fokker verkeersvliegtuigje dat gemaakt was van hout en linnen, bepaald met afgunst werd bekeken door de toenmalige concurrentie. Alleen het Amerikaanse Pan American en het Britse Imperial Airways kenden soortgelijke routes en avonturen.

30271 - Douglas DC-7C PH-DSL KLM old.c.s. Scan10217Na de oorlog was de slimme Plesman er in geslaagd om in de VS grotere DC-4 vliegtuigen los te peuteren en een reeks DC-3’s die veelal afkomstig waren uit Amerikaanse legervoorraden. De lage afstanden die KLM daarmee begon te vliegen zorgden voor een basis die zijn effecten later niet zouden missen. KLM werd een grootheid en de maatschappij vervoerde heel slim passagiers via Schiphol naar andere bestemmingen. Boven verwachting veel als je bekijkt hoe klein ons landje eigenlijk is en hoe groot die KLM indertijd was. En altijd de nieuwste vliegtuigen in de vloot. Uiteindelijk werd de KLM een jaar of wat geleden min of meer verkwanseld aan de Fransen. Voor een relatief prikkie een geweldig bedrijf laten fuseren met een log Frans monster dat zelden winst wist te maken. KLM met een grote spaarreserve, de Fransen met een lege kas. Tot nu toe gaat het redelijk al worden de Fransen steeds meer de baas in het blauwe huis.

214030 - Boeing 747 - tegenlichtopname in air Scan10110Dat kostte Martinair de kop. De Fransen wilden af van de concurrentie die haar eigen dochter haar bezorgde. Transavia veranderde van structuur, groeide wel, maar werd een low-budgetmaatschappij, wat oprichter John Block zo vast niet had bedacht. De vrachtdivisie van de KLM wordt ook ontmanteld.  En door die wonderlijke fusie reageert KLM ook niet echt vlot meer op de veranderingen die door de open grenzen op haar af komen. De maatschappijen in het Midden Oosten die met een vloot van vele honderden vliegtuigen en een aantal hypermoderne vliegvelden de concurrentie met de gevestigde orde aangaan. Dat geldt ook voor de budgetvliegers als Ryanair, EasyJet, Vuelling, Whizz-Air, etc. Allemaal ook op Schiphol vliegend, geen grens gesteld. En de KLM als grote concurrent ziende. Daar moet bespaard, die goedkope maatschappijen breiden uit. Spelen geen tweede maar eerste viool. Intussen zit KLM met handen en voeten vast aan een Frans moederbedrijf dat nauwelijks beweegt, geen inventiviteit kent en draait het ook op voor de verliezen die daar worden gemaakt. Na de rode Martinair-uniformen verdwijnen nu ook hele groepen blauwe. Besparingen zijn nodig. Je vraagt je af waarom. Kapitaalvernietiging lijkt mij. Maar ja, dat zie je wel meer met die open grenzen. We zullen hopen dat we met de KLM haar eeuwfeest nog kunnen vieren. Zou mijn gevoel van trots strelen. Grenzeloos!

Alweer oktober…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Herfst leidt richting feestdagen…

Net als vorig jaar is het ineens oktober. Al vaker haalde ik aan dat de tijd wel erg snel gaat tegenwoordig (..). Maar dat zeiden we vorig jaar ook al en tien jaar geleden om maar iets te noemen. Het weer is prachtig, de herfst komt op een feestelijk versierde wagen, getrokken door zon en maan en met de fraaiste uitingen van natuurlijk gedrag in bos en veld. Kortom, oktober is net zo als vorig jaar onderweg. Ik keek eens terug naar een jaartje eerder en zag dat ook toen het weer fraai was, al begonnen de dagen dan wat meer met mist dan nu het geval is. En was ik vorig jaar onderweg voor een tripje. Dat zit er nu niet in. De poezen vragen toch aandacht en om die jonge dieren nu al aan hun lot over te laten gaat echt te ver. Dat niet weg hoeven heeft een bijkomend voordeel. Als ik weg ga moeten er op de lopende dagen gewoon blogs worden gepubliceerd. Dus schrijf ik dan vooruit. Dat is bij algemene onderwerpen vaak niet zo’n probleem, maar bij de autonieuwtjes moet ik dan niet alleen opzoeken, sprokkelen soms, maar ook nadenken wat actueel is op de geplande publicatiedagen.

WP_20141101_011Nu zijn wij niet zo van de heel lange trips, ook dat is geen geheim, een week is echt het maximum, maar vijf dagen vooruit werken houdt dan in dat ik er toch een stuk of 30 verhalen uit moet persen. Valt niet mee en is soms een zware last. Zeker in de tijden dat er weinig te melden valt. Gelukkig is dat nu niet het geval. De vluchtelingen, VW-affaire, politiek Den Haag, ga zo maar door. Er is dus altijd wel iets te bedenken. Is ook het leuke van die bloggerij. Je bent schrijver of je bent het niet natuurlijk en plaatsen van verhalen aan de stand verplicht. Ook als je er even niet bent. Maar dat speelt nu niet, ik ben er gewoon en verbaas me dus maar over die kalender die alweer zijn blaadjes verliest in een tempo dat de herfst eer aan doet. Met twee knorrende poezen om me heen, groet ik u lezers en medebloggers van harte en wens u allen een mooie oktobermaand toe.

NPO radio 2 en het ouder worden..

VeronicaOoit luisterde ik de hele dag via een transistorradiootje naar de piratenzender Veronica. Ik was jong en ‘wilde nog wat’ en dat piratengedrag sprak mij en mijn generatie zeer aan. We hoorden muziek die nergens anders werd uitgezonden. De verzuilde publieke omroepen kwamen echt niet veel verder dan de Kilima Hawaiians of de Selvera’s. Willeke Alberti was al te licht voor die lui en de Beatles kwamen helemaal niet voorbij de zuilenkeuring. Maar het avontuur Veronica duurde helaas maar kort. Den Haag greep in, de boot met zender strandde in een wereld vol behoudende politici. Gelukkig was er intussen een alternatief. De publieken werden ook wakker en kwamen met Hilversum 3. Dat ontwikkelde  zich tot een erg aardige zender en bij gebrek aan beter zette ik die zender indertijd graag aan. Maar naarmate de leeftijd groeit en je interessewereld verbreed raakt,  wordt dat gestamp van sommige bands iets te veel van het goede en koester je eigenlijk de muziek uit je jeugd. Een zender die daaraan voldeed bleek na enige tijd toch Radio 2 (de naam Hilversum verdween na enige jaren). De ideale mix van nieuws en muziek, soms afgewisseld door leuke programma’s waarin zaken werden behandeld die een normaal mens interessant vindt.

Radio satellietZo koester ik nog steeds de reeks programma’s onder de titel ‘Adres onbekend’ die het decennia lang vol hield en op haar eind vooral de zondagmiddag interessant makend wist te vullen. Maar er was een paar jaar geleden een kentering gaande bij de zender. Marktaandelen, luisterdichtheid, het moest allemaal anders. Dus ging men ook daar verjongen en vernieuwen. Oud en bekend moest worden vervangen door melkmuil en nieuw. Het waarom ontging me, want hun grootste luisterhit is de Top 2000 aan het einde van het jaar en daaruit blijkt overduidelijk dat mensen die net als ik nostalgisch koesteren in de meerderheid zijn onder de luisteraars. Hoe dan ook, de vernieuwing gaat maar door. Uitwisselbare stemmen, stompzinnige spelletjes, steeds meer Engelstalig en geen ruimte meer voor het Nederlandse lied. Ocver Duits of Frans praat ik maar niet eens. Radio 2 werd onlangs ook nog eens NPO Radio 2, alsof dat de wereld van die zender zou redden.

Radio 2 top 2000Maling aan de luisteraars, gewoon blijven veranderen. We zijn er nog niet, wat een paar jaar goed was in de middag wordt nu alweer verbannen naar de avond en Gerard Ekdom komt tussen zes en negen uur in de ochtend de eerste uren van de dag veranderen. Of het een verbetering zal zijn weet ik niet, maar ik vrees het ergste. Vorige week zondag, ik was het onnozele geneuzel van een of ander kind met een vervelende stem en flutmuziek zat, schakelde ik over op een andere zender. Radio Noord Holland. Normaal voorzien van wat oude en bekende radiostemmen zoals die van Anne van Egmond en nog wat oude profi’s die werden gedumpt door de grote omroepen. Bas Westerweel bleek daar actief en die probeerde me over te halen om naar de ‘Open dagen in de kassen van Noord Holland’ te komen. Zuchtend zette ik maar een CD-tje op. Zolang het nog kan, want ook CD’s zijn uit begreep ik. Maar daarbij ben ik nog wel regisseur in mijn  eigen programma. Nog wel…Maar je weet nooit hoe lang dat nog zal duren. Ik besef me nu dat ook ik moet toegeven..ik word ouder! (foto’s: Internet)