De naam van mijn mini-bedrijfje werd een paar jaar geleden schaamteloos gekopieerd door een of ander innovatief filmbedrijf dat om mij duistere redenen besloot om die toch redelijk unieke naam min of meer te claimen. Opmerkelijk was het gedrag van een van hun juristen die meende dat ik voor een luttel bedrag wel bereid zou zijn bedrijf en web-domeinnaam op te geven ten faveure van deze nieuwkomer. De muur van onbegrip aan mijn kant was hoog en dik, de betrokken man kwam er niet doorheen. Sindsdien zijn er dus twee bedrijven met die naam, al voer ik dan een extra toevoeging aan die naam toegevoegd vanaf het begin in 1991. En die naam heeft voor mij een heel lange geschiedenis die al ergens vanuit begin jaren zestig aan mij kleeft. Hoe dan ook, het gevolg van de keuze door die kopierende naamgebruikers is dat ik nog wel eens mailwisselingen of offertes krijg van bedrijven die graag zaken zouden willen doen.

In het begin maakte ik die lui nog wel eens gek door gewoon in te gaan op hun aanbiedingen, maar dan vanuit mijn perspectief. Maar ik snap ook wel dat het probleem niet zozeer zit bij de aanbieders van die diensten maar meer bij die lui die te beroerd waren een andere naam op te zoeken. Alleen daarom al houd ik die naam nu vast als een mij toebehorende naaste. Ze kunnen me wat. Af en toe is het ook wel komisch. Want ook bellen kan leiden tot misverstanden. Zo af en toe krijg ik mensen aan de lijn die vermoedelijk via, via aan mijn bedrijfstelefoonnummer zijn gekomen en dat aanzien voor die filmers. Kom je soms best tot leuke resultaten al hangt het wel af van mijn humeur op het moment van aanname van de telefoon. Vooral als men mij belt met de vraag door te verbinden naar ‘die of die’ kan ik het soms niet laten om de telefoon even bij de heftig knorrende Pixel of Pico neer te leggen. Die graag de rol van collega op zich nemen.

Na enige tijd wordt men dan wat ongeduldig. Niet aardig? Ik weet het. Maar ja, ik vraag ook niet om die overlast. Laten we nu een tijdje geleden gebeld worden door weer zo’n aardig dame die met een klaterende stem vroeg naar meneer Bruinzeel. Tja, ik vond haar te leuk om zomaar af te poeieren. Het werd een leuk gesprek. Ze gaf toe slordig te zijn geweest met hun database. Maar zij had geen behoefte aan mijn communicatieadviezen, autokeuze-ervaring of gewoon een leuk lang gesprek. Nee ze moest echt naar die meneer Bruinzeel. Het hielp niet toen ik haar vertelde dat ook ik professionele filmers kan bieden. Al zei ze wel dat ze mijn adres en aanbod wel zou noteren. Voor ‘je weet maar nooit’. Kijk, zo kan het ook. Gewoon van de gelegenheid gebruik maken. Van de nood een deugd, voor geen enkel gat te vangen. Wij namen al lachend afscheid. Zou ze nog eens bellen? Ik hoop het wel…nooit weg, zo’n nieuw contact….Wel nog even uitleggen thuis….(Foto’s internet/C.J.v.Riel)